ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 92

หวังแค่พืชผักที่ปลูกไว้จะไม่จมน้ำเสียก่อน

ไอรินแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ความอบอุ่นที่โอบกอดทำให้เธอค่อย ๆ ปรือตาลง ทว่ายังไม่ทันได้หลับสนิท เสียงแจ้งเตือนจากมือถือที่ดังรบกวนก็ปลุกให้ไอรินต้องลืมตาขึ้น

“ลืมปิดเสียง”

ไอรินหยิบมือถือขึ้นมาดู เป็นแจ้งเตือนจากอินสตาแกรม มันทำให้เธออดกดเข้าไปดูไม่ได้

“อีกแล้วเหรอ”

ไอรินมองแอคเคาน์เจ้าปัญหาที่ส่งคำขอคิดตามเธอมาตั้งแต่เย็น ชื่อไม่คุ้นเคย รูปก็ไม่คุ้นตา ดังนั้นไอรินจึงกดลบออก แต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ส่งคำขอมาเป็นครั้งที่เจ็ดแล้ว

ดวงตาโตเฉี่ยวเริ่มคุกรุ่นด้วยความโมโห คงจะเป็นโรคจิตที่ชอบติดตามคนอื่นที่ไม่รู้จักแล้วทักไปคุยเรื่องลามก ไอรินไม่อยากให้พื้นที่ส่วนตัวของเธอต้องมีอะไรแบบนี้ นิ้วเรียวจึงเลื่อนไปที่คำว่า บล็อก อย่างไม่ลังเล

“จบซะที”

แค่นี้ก็หมดปัญหา ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ทนให้คนโรคจิตส่งคำขอมาใหม่ได้ถึงเจ็ดครั้ง น่าจะบล็อกไปตั้งแต่แรก

ร่างบางซุกตัวกลับเข้าไปในผ้าห่ม ครั้งนี้ไอรินไม่ได้ยินเสียงรบกวนอะไรอีก เพราะเธอกดปิดมือถือราคาแพงเรียบร้อยแล้ว

ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกระหน่ำโทรหาเป็นร้อยสายด้วยความร้อนใจ

.

.

“ปิดเครื่องทำไมนะ” พลชกดโทรหาเบอร์ที่เขาไม่ได้ติดต่อมาสามเดือนซ้ำ ๆ แต่ไม่ว่าจะโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดเหมือนเดิม

พอจะเข้าไปส่องอินสตาแกรม เขาก็ไม่พบผู้ใช้งานแล้ว

เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

ชายหนุ่มคิดไปต่าง ๆ นานา ตั้งแต่แง่ดีว่าไอรินอาจจะแค่แบตหมดก็ได้ จนถึงขั้นไอรินอาจกำลังใช้เวลากับมาร์ตินเลยปิดเครื่องแบบนี้ หรือร้ายแรงที่สุดคือไอรินกำลังตกอยู่ในอันตราย

“ลุงครับ! ผมยินดีจ่ายไม่อั้น ลุงพาผมขึ้นไปไม่ได้เหรอครับ”

พลชเอ่ยถามคุณลุงเป็นรอบที่ร้อย ตั้งแต่มาถึงเชียงรายเมื่อช่วงสามทุ่มเขาก็ติดฝนอยู่ที่สนามบิน กว่าจะนั่งแท็กซี่มาถึงที่นี่ก็กินเวลาไปอีกครึ่งชั่วโมง

การไปหาไอรินมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด หมู่บ้านที่เธออยู่อาศัยตั้งอยู่บนดอยสูงที่เดินทางลำบาก รถปกติไม่สามารถขึ้นไปได้ ต้องอาศัยรถของคนในพื้นที่ที่ชำนาญขึ้นไปเท่านั้น พลชจึงต้องจำใจต้องลงจากแท็กซี่ แล้วสอบถามชาวบ้านจนได้มาเจอกับลุงเข้มที่ขับรถขึ้นดอยมาเป็นหมื่นรอบคนนี้

“ไม่ได้จริง ๆ พ่อหนุ่ม ทางขึ้นดอยนั้นปกติก็ยากอยู่แล้ว แต่นี่ฝนตกหนักแบบนี้ อย่ารนหาที่ตายเลยพ่อเอ้ย”

“แต่ว่า..”

“พ่อหนุ่ม เชื่อลุงเขาเถอะนะ ลุงเขาขับรถพาคนขึ้นที่นั่นมาหลายสิบปีแล้ว ถ้าลุงบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ มันอันตราย”

“แล้วพรุ่งนี้ล่ะครับ”

“บอกไม่ได้หรอกพ่อหนุ่ม ฝนตกหนักขนาดนี้มีโอกาสดินถล่ม อาจจะขึ้นดอยไม่ได้ไปอีกเป็นอาทิตย์”

คำตอบของคุณลุงทำให้พลชแทบหมดแรงยืนต่อ เขาดั้นด้นมาถึงที่นี่ทั้ง ๆ ที่ยังได้น้ำเกลือไม่เต็มที่ ร่างกายยังอ่อนล้าและซูบผอม เพื่อมาพบกับความผิดหวังอย่างนั้นเหรอ

“แต่..”

แค่คำสั้น ๆ ของคุณลุง ก็ทำให้คนที่กำลังจะหมดหวังตาวาวขึ้นมา

“ถ้าฝนหยุดเร็ว พรุ่งนี้คงขึ้นได้ไม่มีปัญหา หรือช้าสุดก็มะรืน”

“จริงเหรอครับ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน