ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 94

คิดถึงจนแทบบ้า

“ปล่อย” ไอรินดิ้นขลุกขลักหนีอ้อมแขนที่รัดแน่น ไม่ยินยอมให้พลชโอบกอดเหมือนวันวาน “ปล่อยค่ะ!”

“ไม่”

“บอกให้ปล่อยไงคะ!”

“ไม่ไอริน ได้โปรดฟังผมก่อน ผมคิด..”

ผลัวะ!

“อั่ก!!”

“ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้โจรชั่ว!!”

ท่อนไม้ใหญ่ฟาดตีแผ่นหลังกว้างหลายต่อหลายครั้ง คุณครูไอยราแทบเสียสติตอนที่เห็นว่าลูกสาวกำลังดิ้นรนจากเงื้อมมือคนร้าย ที่นี่ไม่เคยมีเรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้นมาก่อน ถ้าเธอไม่ได้ลืมการบ้านเด็กนักเรียนคนหนึ่งแล้วกลับมาเอา ลูกสาวที่อยู่บ้านคนเดียวจะเป็นยังไง

“โอ้ย! เจ็บ อั่ก!”

“แม่! เดี๋ยว แม่ พอก่อน!” ไอรินที่เป็นอิสระรีบจับตัวแม่เอาไว้ “แม่พอก่อน! รินรู้จักเขา รินรู้จักเขา! เขาเป็นเจ้านายเก่าของรินเอง”

ท่อนไม้ที่ยกขึ้นเตรียมฟาดชะงักค้าง ไอยราหันไปสบตาลูกเพื่อความมั่นใจ พลันใบหน้าตื่นตระหนกก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด เมื่อลูกสาวพยักหน้ายืนยันว่าที่พูดมาเป็นความจริง

ตุบ

ไม้ที่เคยฟาดแผ่นหลังของพลชนับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้หล่นไปกองบนพื้นเพราะไอยราหมดเรี่ยวแรงจะถือต่อ ชายหนุ่มที่เธอเข้าใจผิดว่าเป็นคนร้ายค่อย ๆ ยืดตัวขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกเพราะเจ็บตึงไปทั่วทั้งแผ่นหลัง

พลชมองใบหน้าที่คล้ายกับไอรินหลายส่วน ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงไม่ปล่อยไว้ แต่เพราะผู้หญิงคนนี้คือแม่ของไอริน..

“เอ่อ.. สวัสดีครับ”

ไม่เป็นไร เจ็บแค่นี้เอง

.

.

“โอ้ย!!”

“อีกนิดเดียวนะคะ ตรงนี้ช้ำกว่าที่อื่นเลยเจ็บนิดนึง”

ไอรินละล่ำละลักบอก นิ้วมือทั้งสิบนวดคลึงเบา ๆ เพื่อให้ตัวยาซึมเข้าผิวหนังจนหมด

โชคดีที่ไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออก แต่ถึงอย่างนั้นแผ่นหลังบางจุดก็ขึ้นเป็นรอยช้ำแดงก่ำ และอีกไม่นานคงเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ ไอรินรับหน้าที่นวดยาให้อดีตเจ้านาย เพราะเจ้าของผลงานชิ้นเอกต้องรีบกลับไปสอน พอรู้ว่าเป็นคนรู้จักของลูกแม่ก็ไม่ได้เป็นกังวลอีกต่อไป

ต่างจากไอรินที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะต้องอยู่สองต่อสองกับอดีตเจ้านายที่เคยเป็นคู่นอนกัน ไม่รู้ว่าพลชมาที่นี่ทำไม แล้วจะรู้บ้างไหมว่าการได้พบหน้ากันมันทำให้เธอลืมเขาไม่ได้

ที่จริง.. ต่อให้ไม่ได้เจอกันไอรินก็ลืมพลชไม่ได้อยู่ดี

“เสร็จแล้วค่ะ” ไอรินบอกเสียงแผ่ว หยิบเสื้อยื่นให้คนที่หันกลับมาสบตา “คุณรีบใส่เสื้อเถอะค่ะ”

ไอรินเบนสายตาไปทางอื่น ไม่อาจทนมองอกกว้างที่คุ้นเคยได้นาน ๆ เพราะมันทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวในอดีต

“ขอบคุณนะไอริน”

พลชรีบรับเสื้อมาสวม เพราะอากาศบนดอยหนาวกว่าข้างล่าง และหนาวกว่ากรุงเทพฯ หลายเท่า

ไอรินพยักหน้ารับ เก็บยาเข้ากล่องแล้วเอาไปเก็บในชั้น ใช้เวลาทำใจสักพักกว่าจะกล้าหันกลับมาสบตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้น

“ถ้าจะไปหาผู้ใหญ่บ้าน เดินไปอีกสองร้อยเมตรแล้วเลี้ยวขวา..”

“ไอริน อึก!” พลชลุกขึ้นยืน ใบหน้าคมบิดเบ้เพราะปวดร้าวเหมือนหลังจะหัก “ผมไม่ได้มาเที่ยว แต่ผมมาหาคุณต่างหาก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน