ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 95

ไข่เจียว ผัดผักกาดใส่ไข่ และปลานึ่งที่เหลือจากเมื่อวาน พร้อมกับข้าวสวยร้อน ๆ หนึ่งจานวางลงตรงหน้า พลชพิจารณาอาหารง่าย ๆ ด้วยความสนใจ เขาไม่เคยกินอาหารแบบนี้มาก่อน อย่างน้อย ๆ ก็ต้องมีเนื้อสัตว์มากกว่านี้ และเนื้อสัตว์ก็ต้องเป็นเนื้อที่ดีที่สุด แม้แต่ไข่ไก่ก็ต้องเป็นไข่เกรดพรีเมี่ยม ที่ผ่านการคัดสรรอย่างพิถีพิถัน

เขามีเงินมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว เนื้อชิ้นละพันพลชสามารถจ่ายได้โดยไม่คิดอะไร เขาคิดแค่ว่าถ้าทำงานหนัก การได้กินอาหารดี ๆ ก็ถือเป็นการให้รางวัลกับตัวเอง

“เอ่อ.. คุณทานได้ไหมคะ”

เห็นอดีตเจ้านายนิ่งไปไอรินก็เริ่มเป็นกังวล ใช้ชีวิตร่วมกันมาครึ่งปี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าพลชไม่เคยกินอาหารบ้าน ๆ แบบนี้มาก่อน

แต่ที่บ้านไม่มีวัตถุดิบอื่น ๆ เหลือแล้ว เนื้อหมูกับเนื้อไก่ถ้าอยากได้ต้องไปซื้อที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน เธอคิดว่าถ้าเสียเวลาเดินไปเดินกลับจะทำให้คนหิวรอไม่ไหว

พลชเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเขาไม่ได้แย่อย่างที่ไอรินเป็นกังวล

“ทานได้สิ” เขาพิสูจน์ให้เธอเห็นด้วยการตักไข่เจียวเหลืองฟูเข้าปาก “อร่อยเหมือนเดิมเลย”

พอมีคำแรก คำที่สอง คำที่สามก็ตามมา เวลาผ่านไปไม่นานข้าวสวยที่พูนจานก็หมดลง พลชรวบช้อน ยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

วันนี้เขาได้เรียนรู้เรื่องสำคัญที่เคยมองข้าม พลช ดีน แม็กซ์เวล รู้แล้วว่าอาหารดี ๆ บางทีก็ไม่จำเป็นต้องราคาแพงเสมอไป อยู่ที่ว่าใครเป็นคนทำให้ต่างหาก

“เป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนเลยนะที่ผมทานข้าวหมดแบบนี้”

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเขาสดใสสวนทางกับใบหน้าที่ซูบตอบ และใต้ตาที่ลึกคล้ำ ไอรินเพิ่งได้ลองสังเกตดี ๆ ทำให้เห็นว่าพลชในตอนนี้ กับพลชที่เจอกันครั้งสุดท้ายเหมือนไม่ใช่คนเดียวกัน

รูปร่างแข็งแรงกำยำของเขาซูบผอมลงมาก แก้มตอบลึก ดวงตาอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด แตกต่างจากพลชที่เธอเคยรู้จักมากจริง ๆ

“งานหนักเหรอคะ”

“หืม?” เขาเลิกคิ้วสูง ยกมือขึ้นสัมผัสแก้มตัวเองก่อนจะร้องอ๋อ “ไม่ขนาดนั้นหรอก”

“แล้วทำไม..”

ไอรินรีบเม้มปากก่อนจะหลุดคำถามออกไป ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแล้ว ไม่ควรไปถามซอกแซกวุ่นวาย

บางทีที่เขาดูอ่อนเพลีย อาจจะเป็นเพราะกำลังเตรียมงานสำคัญอยู่ก็ได้ คิดได้แบบนั้นไอรินก็ฝืนยิ้มให้ตัวเอง

“ขอเก็บของก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปบ้านผู้ใหญ่บ้าน”

“เดี๋ยวก่อน”

ข้อมือบางถูกรั้งเอาไว้ ไอรินหลุบตามอง ก่อนจะบิดแขนออกจากการพันธนาการ

พลชหน้าชา ยอมรับว่าเสียใจที่ไอรินทำตัวห่างเหิน แต่เขาพยายามจะเข้าใจความรู้สึกของเธอ สถานะของเราตอนนี้เหมือนต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด ไอรินคงไม่สะดวกใจกับความใกล้ชิดแบบในอดีต

ตอนนั้นก็เป็นเขาเองที่ถือวิสาสะกอดเธอ ไม่แปลกเลยที่จะถูกท่อนไม้ฟาดเข้าให้ เขาควรให้เกียรติไอรินมากกว่านี้

“ขอโทษ ผมแค่..”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ไอรินไม่รอฟังจนจบ เธอเอ่ยถามเสียงแผ่ว

“ผมแค่..” พลชช้อนตาขึ้นมอง “ผมนอนที่นี่ไม่ได้จริง ๆ เหรอไอริน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน