ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 97

คืนนี้ฝนก็ตกอีกแล้ว

ไอรินเหม่อมองสายฝนที่ตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา และดูเหมือนว่าจะไม่หยุดลงง่าย ๆ ในค่ำคืนนี้ ฝนเม็ดโตสาดกระหน่ำตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ จนตอนนี้ใกล้จะสามทุ่มแล้วยังไม่ลดความรุนแรงลงแม้แต่นิดเดียว เธอชะโงกหน้าออกไปมอง หน้าบ้านเริ่มมีน้ำขังเป็นหย่อม ๆ แล้ว

ฝนตกผิดฤดูแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย และมันก็เป็นเหมือนฝันร้ายของชาวไร่ชาวนาทุกคน เพราะแต่ละครั้งมันมักจะสร้างความเสียหายให้พวกเขามากมายมหาศาล ยิ่งถ้าโชคร้ายน้ำป่าไหลหลาก ทุกอย่างก็จะยิ่งแย่

ถ้าตอนนี้ยังอยู่ที่กรุงเทพฯ ไอรินคงคิดแค่ตื้น ๆ ว่าฝนตกช่วงเข้าหน้าร้อนแบบนี้เป็นเรื่องที่ดี เพราะมันช่วยให้นอนหลับสบายขึ้น แต่พอมาอยู่ที่นี่ เธอได้เห็นปัญหามากมายที่ถูกละเลยจากผู้ที่มีอำนาจ ทั้งโรงเรียนที่มีครูแค่สองคนและต้องสอนทุกวิชา หรือแม้แต่ไฟฟ้าที่เข้าไม่ถึง ทุกอย่างล้วนเป็นปัญหา

ปัง ปัง ปัง

“ริน นอนหรือยังลูก!”

“ยังแม่ เดี๋ยวนะ” ไอรินรีบปิดหน้าต่างลง กลัวถูกแม่ดุที่เปิดหน้าต่างรับละอองฝนแบบนี้ “แม่มีอะไรหรือเปล่า”

คุณครูไอยราสังเกตว่าเส้นผมของลูกสาวชื้นผิดปกติ แต่เธอไม่มีเวลาให้ไต่สวน เพราะมีเรื่องสำคัญกว่าต้องรีบไปจัดการ

“ฝนตกหนักขนาดนี้้ที่โรงเรียนคงไม่แคล้วหลังคารั่ว แม่ต้องไปเก็บหนังสือ ไม่อย่างนั้นถ้าเปียกหมดเด็ก ๆ จะไม่มีเรียน”

“รินไปด้วย”

“ไม่ได้” คุณครูไอยราปฏิเสธทันที

“รินจะไปช่วยแม่” ไอรินไม่ได้อยากทำตัวดื้อด้าน แต่จะให้เธอปล่อยให้แม่ไปลำบากคนเดียวได้ยังไง

“ถ้ารินไปด้วยแล้วใครจะเฝ้าบ้าน ถ้าที่บ้านหลังคารั่วขึ้นมาจะทำยังไง ใครจะเก็บของ” เหตุผลที่รอบคอบของคนที่เป็นครูมาครึ่งชีวิต ทำให้ไอรินเถียงไม่ออก “อยู่ที่นี่แหละ แม่ไปกับครูต้น ผู้ใหญ่คม กับชาวบ้านอีกหลายคน ไม่เป็นไรหรอก”

“แต่ว่า..”

“ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเสียหน่อย รินไม่ต้องห่วงแม่ อยู่บ้าน ดูแลบ้านให้ดี ถ้าที่โรงเรียนเรียบร้อยแม่จะรีบกลับมา”

ไอรินถอนหายใจ เธออยากช่วยอะไรได้มากกว่านี้ แต่ถ้าไปแล้วเป็นภาระ สู้อยู่ดูแลบ้านจะดีกว่า

“แม่ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“รู้แล้วจ้ะ”

ครูไอยราหยิบข้าวของสำคัญที่ต้องใช้อย่างคล่องแคล่ว เธอสวมชุดกันฝน สวมหมวกใบใหญ่ รองเท้าบูทกันน้ำ และไม่ลืมเอาชุดใส่ถุงพลาสติกไปเปลี่ยนกันป่วย เมื่อได้ของทุกอย่างครบก็เดินไปที่ประตู โดยที่มีร่างของลูกสาวเดินตามมาส่ง

“ไอริน”

มือเย็น ๆ วางทาบบนแก้มนุ่มของลูกสาว คนเป็นแม่มองออกว่าลูกเป็นห่วง แต่เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากรับปากว่าจะดูแลตัวเองให้ดี

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน