ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 28

27

“ฮะ…เฮีย!” ฉันเรียกเฮียเสียงดุด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมองรอบๆ บ้านว่ามีใครได้ยินบ้างหรือเปล่า “พะ…พูดอะไรของเฮียกันคะ”

ฉันเดาได้ว่าเฮียแปงน่าจะสงสัยในความสัมพันธ์ของเรา แต่ไม่คิดว่าเฮียจะรู้มากขนาดนี้เลย

แต่ถึงรู้ก็ไม่แปลกมากเท่าไหร่ เพราะท่าทีที่อารันแสดงออกมันชัดเจนซะขนาดนั้น ฉันที่เดาใจใครไม่เก่งยังมองออกเลย

“เธอจะบอกเฮียดีๆ หรือจะให้เฮียโทรบอกพ่อ ?” เฮียแปงทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปกุมมือรั้งเฮียไว้

“อย่านะเฮีย! ยะ…อย่าบอกพ่อนะคะ”

“งั้นก็บอกมา”

“ปะ…แป้ง…แป้ง…จำไม่ได้”

“ฮึ!!” เฮียแปงถอนหายใจออกมาแรงมาก ก่อนจะสะบัดมือตัวเองออกจากมือฉัน “มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง!”

ฉันอึดอัดและกระวนกระวายจนอยากจะร้องไห้มากตอนนี้ ถ้ามุดดินหนีไปได้ฉันคงทำไปแล้ว ทำไมเฮียต้องมาคาดคั้นแถมยังทำเสียงดุใส่ฉันด้วย

แค่ฉันคบกับอารันมันผิดตรงไหน เราไม่ใช่อาหลานกันแท้ๆ สักหน่อย

ถึงจะไม่อยากเปิดปากเล่าแค่ไหน แต่สุดท้ายฉันก็ขัดเฮียแปงไม่ได้ จึงเล่าทุกอย่างให้ฟังตั้งแต่แรก

“เธอโง่หรือเปล่า ?” นี่คือประโยคแรกที่เฮียถามหลังจากฟังจบ

“โง่อะไรคะ”

“อารันขอเธอศึกษาดูใจ แต่ไม่ได้ขอเป็นแฟน”

“มะ…มันก็ใช่ค่ะ…”

“แล้วทำไมถึงยอมให้เขาเอา ดูไม่ออกเหรอว่าอารันเป็นคนยังไง”

“เขาดูแลแป้งดีมากๆ ค่ะ” ในสายตาของคนอื่นอารันเป็นยังไงฉันไม่รู้ แต่สำหรับฉันเขาเป็นคนดี อบอุ่น และแคร์ความรู้สึกของฉันมาก

“ดูแลดีหรือหวัง…กันแน่”

“เฮีย! พูดอะไรให้เกียรติอารันบ้างสิคะ”

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เฮียแปงถึงได้ดูไม่ชอบอารัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทั้งคู่คุยถูกคอกันมาก เพราะทั้งเฮียแปงและอารันมีบริษัทที่ต้องดูแลเลยปรึกษากันบ่อยๆ

“เฮียเตือนเพราะรัก” เฮียแปงสบตากับฉันอย่างจริงจัง “ถ้าไม่อยากเสียใจก็จบความสัมพันธ์บ้าๆ นี้ซะ”

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นแล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งลงข้างๆ เฮีย

“แป้งเข้าใจว่าเฮียเป็นห่วง แต่อารันเขาดีกับแป้งจริงๆ นะคะ”

นาทีฉันต้องอ้อนให้เฮียแปงยอมเปิดใจ ยังไงฉันก็ไม่เลิกกับอารันอยู่แล้ว แต่ฉันก็ไม่อยากให้ครอบครัวรู้สึกไม่ดีกับอารันไปด้วย

“แค่บอก จะคบต่อหรือจะเลิกมันเรื่องของเธอ” น้ำเสียงของเฮียอ่อนลง ทำให้ฉันค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย “คบต่อไปก็ดี เธอจะได้เจ็บแล้วจำ”

“ใกล้จะเข้าเรียนแล้วค่ะ ไปส่งแป้งได้แล้ว~” ที่เฮียพูดมาฉันได้ยินเต็มสองหู แต่พยายามจะไม่ต่อความยาวให้มันเป็นประเด็น

เฮียแปงไม่ตอบอะไรแค่ถอนหายใจหยัดกายลุกขึ้นเดินนำฉันไปที่รถแล้วขับไปส่งที่มหาวิทยาลัย

มหาวิทยาลัย

“ไหนว่าที่บ้านเป็นหนี้ทำไมเดี๋ยวนี้มีของแบรนด์เนมเยอะจัง” เอิร์นถามกับเดียวที่กำลังทำรายงานอยู่

“ทำงานไง”

“งานอะไรเงินดีจัง…”

“บอกไปก็ไม่รู้จักหรอก”

“คงไม่ใช่พวกเด็กเสี่ยอะไรทำนองนั้นใช่ปะ”

“แค่กๆ” เดียวถึงกับสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มไปเมื่อถูกถามแบบนั้น

“โอเคมั้ยเดียว” ฉันถามอย่างเป็นห่วงพร้อมหยิบทิชชูให้

“โอเค ไม่เป็นไร”

“ถามแค่นี้ถึงกับสำลัก มีพิรุธนะเนี่ย” เอิร์นยังคงแซวเดียวต่อ

“นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน อย่ายุ่งได้มั้ย” จู่ๆ เดียวก็ซีเรียสขึ้นมา ตอบกลับเอิร์นแบบเสียงแข็งก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป

“อะไรของเดียว แค่แซวเล่นนิดเดียวเอง”