ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 8

อยู่ๆ ก็รู้สึกแน่นในอกเหมือนถูกอะไรบีบรัด ประกายความไม่พอใจถูกสะกิดขึ้นละนิด

นี่ฉันเป็นอะไร แค่เห็นอารันควงผู้หญิงทำไมจะต้องรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วย ไม่ชอบเลยจริงๆ

หมายถึงทั้งไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ และไม่ชอบที่คุณอาควงผู้หญิงคนนั้น…

“แป้ง แป้ง ยัยแป้ง!!” เสียงตะโกนเรียกของเอิร์นทำให้ฉันที่กำลังเหม่อมองอารันและผู้หญิงคนนั้นตกใจสะดุ้ง

“วะ…ว่าไง”

“แกกำมือทำไม ไปโกรธแค้นใครมา”

ฉันรีบก้มมองมือของตัวเองด้วยความตกใจ ปรากฏว่ามันกำเข้าหากันแน่นแบบที่เอิร์นบอกจริงๆ ด้วย “คะ…คือฉัน…ฉันหนาวน่ะ”

“ไม่สบายรึไง ฉันว่าอากาศก็ปกติ”

“ฉันเห็นด้วยกับยัยเดียวนะ อีกนิดก็จะร้อนแล้วเนี่ย ไม่รู้ว่าใช้แอร์รุ่นอะไร ไม่เย็นฉ่ำเอาซะเลย”

“สะ…สงสัยฉันจะไม่ค่อยสบายจริงๆ ดะ…เดี๋ยวขอตัวกลับก่อนนะ”

ฉันวางเงินหนึ่งพันบาทไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็รีบเดินออกจากร้านไอศกรีมไปทันที

พอดเดินออกมาก็ไม่รู้ว่าจะกลับเลยดีไหม หรือว่าจะตามคุณอาไปดี ถึงจะทำเหมือนยังไม่ตัดสินใจ แต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็เดินตามคุณอามาแล้ว…

ไหนๆ ก็ตามมาขนาดนี้แล้ว ตามไปจนสุดเลยแล้วกัน…

อารันพาผู้หญิงคนนั้นแวะร้านเครื่องสำอางค์เคาน์เตอร์แบรนด์ รวมไปถึงน้ำหอมและของใช้ส่วนตัวอีกมากมาย

สายตาของฉันเอาแต่จับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของทั้งสองคนไม่ห่างเลย ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกจี๊ดๆ ในใจ จนเผลอกำสายกระเป๋าสะพายไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ตุ้บ!

“โอ๊ย…” เพราะมัวแต่มองคุณอาจนไม่ได้มองทางข้างหน้า จึงทำให้ฉันเดินชนเข้ากับใครบางคนจนล้มลง

ส่วนเขาเพียงแค่เซ ไม่ถึงขั้นล้มเพราะตัวใหญ่กว่า

“เจ็บตรงไหนไหมครับ” ผู้ชายคนนั้นรีบเข้ามาช่วยพยุงฉันทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ แป้งแค่เจ็บก้นนิดหน่อย” ฉันตอบโดยที่ยังไม่ทันมองหน้าเขา “ขอโทษด้วยนะคะที่แป้งเดินไม่ดูทาง”

“….” ความเงียบของผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมอง ซึ่งเขาเองก็กำลังมองฉันเหมือนสะดุดตาอะไรบางอย่าง

“คุณคะ…คุณ!” ฉันเรียกเสียงดังขึ้นเพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันไม่วางตา คือฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ

“อ๋อ ขอโทษทีครับ” เขาค่อยๆ ปล่อยมือออกจากร่างกายฉันแล้วผละตัวถอยห่าง

“คุณก็ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ”

“ไม่ครับ ขอโทษอีกครั้งนะที่ทำให้ต้องเจ็บตัว”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ แป้งต่างหากที่เดินไม่มองทาง”

“ผมเองก็มัวแต่กดโทรศัพท์”

“งั้นถือว่าหายกันนะคะ^_^” ฉันคลี่ยิ้มก่อนจะเดินเลี่ยงเพื่อตามอารันต่อ แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออารันกำลังยืนมองฉันกับผู้ชายคนนี้คุยกันที่ร้านขายนาฬิกาฝั่งตรงข้าม

เฮือก!

หัวใจมันวูบโหวงเหมือนหล่นหายกับสายตาแข็งกร้าวของอารันที่มองมา เขาเห็นฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“เอ่อ เดี๋ยวสิครับ” ผู้ชายที่ฉันชนจนล้มเมื่อกี้คว้าแขนฉันให้หันหน้ากลับไปหาเขา

“มะ…มีอะไรหรือเปล่าคะ” ความรู้สึกตอนนี้ไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะกลัวอารัน หรือคนเขินคนตรงหน้ากันแน่

“ผมอยากขอไลน์แป้งไว้ได้ไหม เผื่อว่าเรา…จะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น” เขาพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน

ฉันเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ยังไม่ได้ตอบอะไร มันลังเล เพราะอารันเหมือนจะไม่ชอบให้ใครมาจีบฉัน แล้วทำไมฉันต้องสนใจด้วยนะ

ฉันค่อยๆ หันมองไปทางด้านหลังเพื่อดูว่าอารันไปแล้วหรือยัง แต่ปรากฏว่าเขายังอยู่ที่เดิม ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามาเกาะแขนอารันแล้วดึงๆ ให้พาเธอไปจากตรงนี้ แต่อารันก็ยังยืนตัวแข็ง

และเพราะได้เห็นภาพนั้นล่ะมั้งถึงทำให้ฉันตัดสินใจได้

ฉันรับโทรศัพท์จากผู้ชายตรงหน้าแล้วพิมพ์ไอดีไลน์ให้กับเขาอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป

“ขอเบอร์ด้วยได้ไหมครับ”

“ได้สิคะ^_^” ฉันเมมเบอร์บันทึกให้เขาเสร็จสรรพแล้วยื่นมือถือคืนให้ ก่อนจะขอตัวกลับ