กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 14

พูดให้ชัดเจน ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง

ฟางเฉิงหล่างเดินออกไปสองสามก้าว แล้วหันกลับไปมองประตูถ้ำที่ปิดสนิท จากนั้นก็เดินจากไปอย่างเงียบ ๆ

......

ฟางเฉิงหล่างชักกระบี่เพื่อข่มขู่เท่านั้น มิได้คิดจะทำร้ายอวี๋จาวจริง ๆ ดังนั้นอวี๋จาวจึงเพียงแค่บาดเจ็บเล็กน้อย

เมื่อใส่ยาที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ วันถัดมาบาดแผลก็เกือบหายดีแล้ว เหลือเพียงรอยสีแดงจาง ๆ

เมื่อคืนนางเอาแต่ครุ่นคิดถึงการพบปะกับผู้อาวุโสกู่ จนลืมฟางเฉิงหล่างไปนานแล้ว

ในที่สุดฟ้าก็สว่าง นางเตรียมไปหอคัมภีร์ด้วยความตื่นเต้นดีใจ พอเปิดประตูกลับพบกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

"เหอะ ๆ อวี๋เสี่ยวจาว ในที่สุดก็จับเจ้าได้ สองสามวันนี้เจ้ายุ่งอะไรอยู่ ทำตัวลึกลับซับซ้อน ข้าตามหาเจ้าตั้งหลายวัน แต่ก็ไม่เห็นเงาของเจ้าเลย"

ชายหนุ่มมีหน้าตาคมคาย ผิวขาวผุดผ่อง ดวงตาสุกใส ลักยิ้มคู่หนึ่งเดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวหายไป

คนผู้นี้ก็คือซูหมิง ศิษย์พี่สามของอวี๋จาวนั่นเอง

ทันทีที่อวี๋จาวพบเขา ก็เดาได้ว่าเขามาทำไมโดยไม่ต้องคิด

นางกล่าวอย่างราบเรียบ "ไม่ให้ยืม"

ก่อนที่ศิษย์พี่สามซูหมิงจะกราบเข้านิกายเต๋าทั้งห้า เขาเป็นองค์ชายของแคว้นหนึ่ง ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดิบดีมาตั้งแต่ยังเล็ก ใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เขากลายเป็นคนใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ไม่รู้จักการประหยัดยับยั้งชั่งใจ

เบี้ยเลี้ยงที่นิกายเต๋าทั้งห้ามอบให้ศิษย์สายตรงคือหินวิญญาณชั้นกลางสิบก้อน ยาเสริมพลังห้าเม็ด

ใจป้ำเช่นนี้ หายากนักในโลกบำเพ็ญเซียน แต่ก็ยังไม่สามารถสนองความปรารถนาอันแรงกล้าของซูหมิงได้

ทันทีที่มีการแจกจ่ายเบี้ยเลี้ยงของทุกเดือน เขาก็จะไปตลาดนอกนิกายเพื่อหาซื้อของแปลก ๆ เพียงแค่สองสามวัน หินวิญญาณที่เพิ่งได้มาก็ถูกใช้จนหมดเกลี้ยง

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ อวี๋จาวได้กลายเป็นกระเป๋าเงินสำรองของเขา

ทุกครั้งที่เขาเงินขาดกระเป๋า แต่ได้พบกับสิ่งที่ชอบเข้า ก็จะมาหาอวี๋จาวเพื่อ "ยืม" หินวิญญาณ

บอกว่ายืม แต่ก็ไม่เคยเห็นเขาคืนเลยสักครั้ง

อวี๋จาวไม่ใช่คนตระหนี่ ไม่เคยให้ความสำคัญกับของนอกกาย ขอเพียงซูหมิงเอ่ยปาก นางก็จะตกลงทุกเรื่อง

ดังนั้นซูหมิงจึงไม่คิดมาก่อนว่าอวี๋จาวจะปฏิเสธ

ได้ยินดังนั้น เขาชะงักก่อนเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา "อวี๋เสี่ยวจาว อย่ามาล้อเล่นสิ ข้ารีบใช้ เดือนหน้า เดือนหน้าข้าจะต้องคืนให้เจ้าแน่"

อวี๋จาวไม่ไหวติง พร้อมกล่าวขึ้นมาอย่างแข็งกระด้าง "ข้าไม่ให้ยืม"

"เจ้า..."

ซูหมิงถูกคำพูดของนางทำให้สำลัก โมโหจนดวงตาเบิกโพลง

"ข้าขอพูดอีกครั้ง ไม่ให้ยืม ท่านรีบไปเสีย อย่ามายืนขวางทางข้าอยู่หน้าประตู"

หากเป็นเวลาอื่น อวี๋จาวอาจจะใช้เหตุผลมาบีบบังคับให้ซูหมิงคืนหินวิญญาณส่วนหนึ่งมาก่อน

แต่ตอนนี้หัวใจนางอยู่ที่หอคัมภีร์แล้ว จึงไม่มีอารมณ์ที่จะมาเสียเวลาอยู่กับซูหมิง เพียงแค่ต้องการสลัดเขาทิ้งโดยเร็ว

"ดีนี่ อวี๋จาว เจ้านี่มันยอดเยี่ยมยิ่งนัก นับว่าข้ามองเจ้าทะลุปรุโปร่งแล้ว มิน่าพวกเขาถึงบอกว่าเจ้าเห็นแก่ตัว โทษที่ข้าตาบอด ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าแต่เนิ่น ๆ ต่อไปนี้ข้าจะไม่มายืมอะไรกับเจ้าอีกแล้ว"

ซูหมิงดูโมโหมาก

อวี๋จาวกลับยิ้มออกมา

คำพูดที่โหดร้ายกว่านี้นางก็เคยได้ยินมาแล้ว พวกนี้จึงไม่สามารถส่งผลกระทบต่อจิตใจของนางได้อีก

"แบบนั้นมันดียิ่งนัก จำคำพูดของท่านเอาไว้ ต่อไปอย่าได้มายืมอะไรข้าอีก ข้าไม่ติดค้างท่าน"