กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 20

ก็เหมือนกับที่เขากล่าว มีอะไรก็ปิดประตูคุยกัน หากเรื่องแพร่งพรายออกไป เขาซูหมิงไม่อาจขายหน้าได้

ทำไมอวี๋จาวจะไม่รู้ว่า คำพูดที่เขาพูดมานั้นมีความหมายเยี่ยงไร

หากนางหันหลังกลับไปตอนนี้ คิดจะเอาหินวิญญาณคืนมา มันก็จะยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย

อีกอย่างสมควรสั่งสอนให้ซูหมิงได้รับบทเรียนเสียบ้าง

"ข้ามาเอาของ ๆ ข้า คืนของข้ามา และข้าจะรีบกลับไปกับศิษย์พี่โจวในทันที"

สายตาของอวี๋จาวจ้องเขม็งไปทางซูหมิง

ไม่ได้โอนอ่อนหรือแข็งกร้าวเกินไป

โจวจินเยว่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

นางกลัวเหลือเกินว่าอวี๋จาวจะถูกซูหมิงเอ่ยตะคอกไล่ขึ้นมา

นิสัยที่อ่อนโยนเกิน ก็จะถูกผู้คนกดขี่ได้อย่างง่ายดาย

สีหน้าของซูหมิงย่ำแย่ เขากล่าวเสียงเบาว่า "อวี๋จาว ข้าจะคืนของให้เจ้า แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เจ้าอย่าโวยวายอย่างไร้เหตุผล"

อวี๋จาวแสยะยิ้ม

โวยวายอย่างไร้เหตุผลหรือ

นางแค่ต้องการของที่เป็นของตนเองคืนเท่านั้น ในสายตาของซูหมิงคือการโวยวายอย่างไร้เหตุผลอย่างนั้นหรือ

เขาเห็นนางอวี๋จาวเป็นคนแบบไหนกัน

ถุงเงินที่เรียกก็มา และโยนทิ้งเมื่อหมดประโยชน์หรือ

ณ ยอดเขาตู๋เยว่

"ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ใหญ่"

ฟางเฉิงหล่างเพิ่งได้สติกลับมา จากนั้นก็หันไปยิ้มละอ่อนให้เย่ฉงซิน "ขออภัย ศิษย์น้องเล็ก เมื่อครู่ข้าเหม่อลอยจนไม่ได้ฟัง เจ้าพูดอีกครั้งได้ไหม"

เย่ฉงซินเบะปาก และก้มมองปลายเท้าตัวเอง "ศิษย์พี่ใหญ่ไม่อยากฟังข้าเล่าอย่างนั้นหรือ"

"จะเป็นเยี่ยงนั้นได้อย่างไร"

ฟางเฉิงหล่างกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

เย่ฉงซินกล่าวพึมพำว่า "เยี่ยงนั้นทำไมในหลายวันนี้เวลาศิษย์พี่ใหญ่คุยกับข้าถึงได้เหม่อลอยตลอดเลยล่ะ"

ฟางเฉิงหล่างนิ่งเงียบ

ยามที่น้องหกไม่พูด เขาก็ไม่พอใจที่นางทำท่าอึมครึม

สรุปก็คือมักหาเรื่องไม่เข้าตาได้เสมอ

แต่น้องหกเป็นเด็กที่เขาเลี้ยงจนเติบใหญ่มาเองกับมือ เขาจึงไม่อยากทำร้ายนาง

ฟางเฉิงหล่างพอจะตระหนักได้ว่าในช่วงนี้สภาพจิตใจของตัวเองนั้นไม่มั่นคง มีพฤติกรรมที่ลำเอียง ดังนั้นจึงทำให้น้องหกจึงห่างเหินกับเขา

แต่ส่วนลึกในจิตใจของเขาก็ยังคงโอบกอดฝันเอาไว้ ว่าบางทีน้องหกเพียงแค่โกรธเขาเท่านั้น อีกไม่นานเขาทั้งสองก็จะคืนดีกันดังเดิม

ความรู้สึกสองแบบปะทุอยู่ในอกของฟางเฉิงหล่าง จนเขารู้สึกชาไปทั้งใจ และเอ่ยเสียงแผ่วว่า "ศิษย์พี่ใหญ่คนนี้ทำตัวไม่เหมาะกับหน้าที่อย่างยิ่ง"

"ศิษย์พี่ใหญ่ ห้ามท่านพูดเยี่ยงนี้นะ"

เย่ฉงซินจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าฟางเฉิงหล่างกำลังเกิดความละอายใจแก่อวี๋จาว แต่นางไม่มีทางยอมให้อวี๋จาวมาแย่งฟางเฉิงหล่างกลับไปอีกครั้งเป็นแน่

นางจึงลุกขึ้นยืน ด้วยความตื่นตัว "ศิษย์พี่ใหญ่คือศิษย์พี่ใหญ่ที่ดีที่สุด ในครั้งแรกที่ข้าตั้งใจคารวะท่านอาจารย์ให้เป็นอาจารย์ของข้า นอกจากความเคารพที่มีต่อท่านอาจารย์แล้ว ก็มาเพื่อศิษย์พี่ใหญ่ด้วยเช่นกัน ข้าอิจฉาศิษย์พี่หกอย่างมาก ข้าเองก็อยากมีศิษย์พี่อย่างศิษย์พี่ใหญ่มาเอ็นดูข้า ปกป้องข้า... แค่ก แค่ก..."

เพราะอารมณ์ที่ดีดสูงจนเกินไป ทำให้เย่ฉงซินไอออกมาอย่างรุนแรง ใบหน้าซีดเผือดเกิดสีแดงที่แปลกประหลาดขึ้นมา

ฟางเฉิงหล่างทั้งปลื้มใจและห่วงใย จึงประคองนางนั่งลง และรินน้ำให้นางดื่ม