กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 5

แสงแดดอันเจิดจ้า ทำให้นางรู้สึกแสบตา อดไม่ได้ที่จะชะงักฝีเท้า

นางหรี่ตาเพื่อแยกทิศทาง จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินไปทางยอดเขาตู๋เยว่

เดิมทีฟางเฉิงหล่างต้องการเรียกอวี๋จาวเอาไว้ เมื่อเห็นนางเดินอย่างรวดเร็ว จึงได้แต่รีบก้าวเท้าเดินตามไป

ไม่นาน โครงร่างอันสูงตระหง่านของยอดเขาตู๋เยว่ก็ปรากฏเข้าสู่ดวงตา

ยามนี้ คนกลุ่มหนึ่งได้ยืนอยู่ที่ตีนเขาของยอดเขาตู๋เยว่ บุรุษและสตรีที่นำหน้าสะดุดตาที่สุด

บุรุษมีคิ้วกระบี่ดวงตามีประกาย รูปลักษณ์หล่อเหลา ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย ระหว่างคิ้วให้ความรู้สึกอิสระไม่อยู่ในกฎเกณฑ์อย่างบอกไม่ถูก

สตรีสวมชุดกระโปรงยาวแขนกว้างสีเหลือง ทำผมทรงมวยคู่ ใบหน้ายิ้มแย้มดั่งบุปผา ไม่ซ่อนความเปราะบาง

เมื่ออวี๋จาวเห็นคนทั้งสอง ก็ชะงักฝีเท้าทันที แววตาลึกซึ้ง

ศิษย์พี่รองหลานจืออวี๋

ศิษย์น้องเล็กเย่ฉงซิน

พบกันอีกแล้ว

"ทำไมหรือ เข้าไปอยู่ในคุกมืด ลืมการทักทายคนไปแล้วหรือ" หลานจืออวี๋เลิกคิ้วเบา ๆ

คำพูดของเขาทำให้เกิดเสียงความเห็นด้วยที่ไม่ประสงค์ดี

"นั่นสิ หรือว่าจะกลายเป็นใบ้ไปแล้ว"

"นางต้องรู้สึกว่าไม่มีหน้ามาพบคนอื่นแน่เลย"

"ใครบอก อวี๋จาวหน้าด้านเช่นนั้น จะรู้สึกอายได้อย่างไร นางต้องเสแสร้งอยู่แน่"

"..."

"พวกท่านอย่าพูดอีกเลย" เย่ฉงซินกระทืบเท้าเพื่อหยุดทุกคน แล้วหันไปกล่าวกับอวี๋จาวด้วยท่าทางเป็นกังวล "ศิษย์พี่หก ร่างกายของท่านยังสบายดีอยู่หรือไม่ เป็นความผิดของข้าที่วันนั้นไม่ห้ามอาจารย์ ทำให้ท่านได้รับบาดเจ็บ ข้าเสียใจยิ่งนัก"

หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่อำนวย อวี๋จาวอยากปรบมือให้กับเย่ฉงซินจริง ๆ

การแสดงของเย่ฉงซินพูดได้ว่าเป็นธรรมชาติ พิถีพิถันยิ่งนัก มิน่าพวกศิษย์พี่ของนางถึงได้ถูกเย่ฉงซินปั่นหัวเล่น

เพราะนางมีประสบการณ์และความทรงจำของชาติก่อน จึงได้มองการเสแสร้งของเย่ฉงซินออกอย่างง่ายดาย

ฟางเฉิงหล่างที่ตามมาช้าไปหนึ่งก้าว สีหน้าเปลี่ยนไป

เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร

วันนั้นศิษย์น้องหกถึงกับกระอักเลือดเลยนะ

ถึงตอนนี้เขาถึงนึกขึ้นมาได้ว่า สีหน้าของอวี๋จาวไม่ค่อยสู้ดีนัก เขากลับละเลยเช่นนี้ โดยไม่ได้ถามแม้แต่คำเดียว

ภายในใจเขาร้อนรนยิ่งนัก ทั้งโทษที่อวี๋จาวไม่รู้หนักเบา เขารีบเดินเข้าไปจับข้อมือของนาง และกล่าวทันที "ศิษย์น้องเล็ก เจ้าช่างไม่รู้หนักเบาเอาเสียเลย ได้รับบาดเจ็บเหตุใดถึงไม่บอกศิษย์พี่ใหญ่ ตอนนี้จะรู้สึกอย่างไรบ้าง จักต้องทานยาหรือไม่"

เขาร้อนใจไปชั่วขณะ จึงได้บังเอิญเรียกอวี๋จาวว่าศิษย์น้องเล็กอย่างที่เคยเรียกโดยไม่ตั้งใจ