กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 94

ผู้เฒ่าโหวเองก็ได้ก้าวออกไปอีกด้าน เพื่อให้มีที่ว่างเพียงพอ

ผลการฝึกตนของอวี๋จาวและซิวหลัวต่างก็อยู่ในช่วงสร้างรากฐานปราณช่วงปลาย แต่ละคนต่างก็มีจุดแข็งของตัวเอง

ข้อได้เปรียบของอวี๋จาวอยู่ที่ตัวตนของนางที่เคยเป็นศิษย์สายตรงมาก่อน สภาพแวดล้อมที่นางเผชิญ และทรัพยากรที่นางได้รับนั้นเป็นสิ่งที่ซิวหลัวไม่อาจเทียบได้

แม้ซิวหลัวจะยังดูยังอ่อนเยาว์ แต่ความจริงนางเข้าร่วมนิกายเต๋าทั้งห้ามาได้เกือบสามสิบปีแล้ว นางทำงานหนักเป็นร้อยเท่าเพื่อให้ได้ตำแหน่งในตอนนี้ สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของนางคือประสบการณ์ในการต่อสู้จริงที่มากล้นและความมานะที่ไม่ย่อท้อมาเป็นเวลานาน

ผู้เฒ่าโหวคาดการณ์ไว้ว่าการต่อสู้ต่อจากนี้จะดำเนินไปอย่างดุเดือด ในฐานะผู้อาวุโสแล้วเขาก็ไม่ควรยืนอยู่ตรงกลางและขวางมือขวางเท้าของพวกนาง

ความเร็วในการเคลื่อนที่ของซิวหลัวไม่เร็วมาก แต่พลังที่ระเบิดออกมานั้นแข็งแกร่งยิ่ง

ยามที่นางดีดเท้าขวาออกไปสุดแรง ก็ได้ทิ้งหลุมลึกเอาไว้ครึ่งฉื่อที่ตรงนั้นทันที

นางวิ่งเข้าหาอวี๋จาวอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วดุจสายฟ้า โดยมีแสงสีเหลืองแล่นผ่านร่างของนางอย่างเบาบาง

"จงรับหมัดของข้า"

ในตอนที่ซิวหลัวเข้าใกล้อวี๋จาว ร่างของนางก็หยุดการโจมตี และดีดตัวกระโดดขึ้นมา จากนั้นนางก็กำมือขวาแน่นจนเป็นหมัด จากนั้นก็ทุบลงมาจากที่สูงอย่างรุนแรง ด้วยพลังมหาศาลดุจฟ้าฝ่า

ทันใดนั้นก็มีเสียงผิวปากแหลมคมดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

ตู้ม

มีเสียงคำรามดังขึ้นอย่างกึกก้อง จนทั่วทั้งยอดเขาเล็ก ๆ นี้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ศิษย์สายในที่กำลังฝึกซ้อมอยู่ในห้องถูกปลุกตื่นขึ้นด้วยแรงสั่นสะเทือนอย่างกะทันหัน พวกเขาวิ่งออกจากห้องโดยโยนทิ้งเรื่องการฝึกซ้อมไปทันที

"เกิดอะไรขึ้น ๆ ใครกำลังต่อสู้กับใคร"

"การลงมือที่รุนแรงแบบนี้ คงไม่มีใครผู้ใดถูกทะลวงไปแล้วหรอกนะ"

"ศิษย์พี่จาง ศิษย์พี่หวาง พวกพี่รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น"

"....."

เหล่าศิษย์สายในที่อาศัยอยู่บริเวณเชิงเขาต่างสับสน และมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงง

และศิษย์สายในที่อาศัยอยู่บนไหล่เขาต่างเงยหน้าขึ้น และเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ยอดเขา

ซิวหลัวยืนอยู่ในหลุม นางสะบัดกำปั้นเปล่า ๆ ไปมา แล้วมองไปรอบ ๆ

จากนั้นนางก็เห็นอวี๋จาวที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่ไกลเผยสีหน้าเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด

ความโกรธของซิวหลัวที่ยังไม่ลดลงก็เดือดพล่านขึ้นมาอีกครั้ง นางหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว แสงสีเหลืองระเบิดและความเร็วของนางก็เพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

"รับไป"

และก็ได้ปล่อยอีกหมัดออกมา

ซิวหลัวหวีดร้องพร้อมกับหันหลังกลับและพุ่งไปหาอวี๋จาว

หมัดที่ทรงพลัง ความเร็วของมันก็ยิ่งเพิ่มตาม

ตอนนี้นางเสียสติไปแล้ว และมีเพียงความคิดเดียวในใจเท่านั้น

นางต้องฆ่าอวี๋จาว

ในเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นศิษย์สายในที่พักอยู่ตรงเชิงเขาหรือตรงไหล่เขา ต่างก็เดิมมาตามต้นตอของพื้นที่สั่นสะเทือน จนมารวมกันอยู่ที่ยอดเขาทั้งหมด

จากนั้น แต่ละคนต่างก็อ้าปากค้าง ด้วยท่าทางตกตะลึง จนท่าทางของพวกเขาดูโง่เง่าอย่างยิ่ง

"ทักษะพื้นฐานไม่เลว"

เมื่อผู้เฒ่าโหวที่ได้ยินคำติชมอย่างจริงจังของอวี๋จาว ก็แสดงสีหน้าประหลาด และมุมปากของเขาก็กระตุกไม่หยุด

เขาเหลือบมองซิวหลัวที่กำลังต่อสู้กับความว่างเปล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย จากนั้นจึงมองไปที่เหล่าศิษย์สายในที่กำลังเฝ้าดูอยู่ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจให้กับนาง

น่าสงสาร

นี่มันน่าอับอายจริง ๆ

ผู้เฒ่าโหวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วความอยากรู้อยากเห็นก็เอาชนะศักดิ์ศรีของผู้เฒ่าไปได้ เขาจึงเอ่ยถามขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วเบา "เจ้าไม่ได้ติดตามเซียนชิงเหยี่ยนเพื่อเรียนรู้เคล็ดวิชาจันทร์ฉายเหนือมหาสมุทรหรอกหรือ เจ้าเปลี่ยนไปฝึกฝนภาพลวงตาตั้งแต่เมื่อใดกัน"