กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 864

จาค็อบกระแอมและอธิบายว่า “อาหารกลางวันก็คืออาหารกลางวันและเราทานอาหารที่ร้านอาหาร พวกเขาเพิ่งมาจากอเมริกา ถือเป็นมารยาทของเราที่จะเชิญพวกเขามาที่บ้าน และรับประทานอาหารร่วมกัน นี่เป็นวิธีที่ดีในการต้อนรับแขกของเรานะ!”

แคลร์อุทานด้วยความตกใจ “พ่อคะ ถึงพ่อจะต้องการต้อนรับแขกของพ่อ แต่พ่อได้สังเกตเห็นอะไรบ้างไหมคะ? แม่หายไป แล้วพ่อยังจะมีอารมณ์ชวนเพื่อนมาบ้านเราอยู่อีกเหรอ? ทำไมพ่อไม่รอให้แม่กลับบ้านก่อนล่ะคะ? แม่ก็เป็นเพื่อนร่วมวิทยาลัยของพ่อเหมือนกัน จะดีกว่าไหมถ้าพวกคุณทั้งสามคนได้เจอพร้อมหน้าพร้อมตากัน?”

'ดีกว่าก็บ้าสิ!' จาค็อบคิดในใจ 'เป็นเพราะแม่ของลูกที่หายไปนั่นแหละที่ทำให้ฉันมีความกล้าที่จะชวนเพื่อนของฉันมาทานอาหารเย็น! เพราะไม่อย่างนั้นถ้าแม่ของลูกอยู่ล่ะก็อาหารเย็นคงจะได้กินหลังจากที่ฉันได้โดนฆ่าตายไปแล้ว!'

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับลูกสาวของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงโบกมืออย่างรวดเร็ว และพูดว่า “ลูกไม่เข้าใจหรอก เธออยู่ในอเมริกามากว่าสองทศวรรษแล้ว ตอนนี้เธอก็กลับมาแล้ว พ่อจะต้องต้อนรับเธอให้ดีที่สุด! จุดประสงค์ในการฆ่าลูกวัวตัวอ้วนหลังจากที่พวกมันมาถึงสองสามวันคืออะไรงั้นล่ะ? พวกเขาคงจะคิดว่าพ่อไม่ให้เกียรติกับพวกเขาแน่ ๆ”

จากนั้นเขาก็เสริมว่า “นอกจากนี้ เธอไม่ได้กลับมาคนเดียวสักหน่อย เธอมากับลูกชายของเธอ ลูกชายของเธออายุพอ ๆ กับลูกและชาร์ลี เขาเป็นทนายความที่บริหารสำนักงานกฎหมายที่มีชื่อเสียง พวกเธอควรจะเจอกันไว้นะ เพราะลูกอาจได้รับผลประโยชน์มากมายในอนาคต! เป็นโอกาสที่หายากและมีค่ามาก! จริงไหมล่ะ?”

แคลร์พึมพำด้วยความตกใจ “ไม่ หนูไม่คิดว่ามันหายากมากนักหรอกค่ะ! หนูไม่ต้องการพบเพื่อนพ่อและลูกชายของเธอ หนูแค่ต้องการหาแม่ให้เจอและพาเธอกลับบ้านโดยเร็วที่สุด”

จาค็อบโวยต่อว่า “ทำไมลูกถึงยังไม่โตสักที? มันเป็นแค่อาหารเย็น! ลูกแค่ไม่ต้องการที่จะทานอาหารเย็นถ้าลูกยังหาแม่ของลูกไม่เจองั้นเหรอ? พ่อคิดว่าลูกจงใจต่อต้านพ่อนะ!”

"ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้ต่อต้าน!" แคลร์ตะโกนด้วยความหงุดหงิด “ตอนนี้หนูแค่ไม่มีอารมณ์ที่จะพบปะกับคนแปลกหน้าเท่านั้นเอง”