รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 319

ฟังรู้ว่าเสียงของมายมิ้นท์อ่อนล้า คำพูดที่เดิมทีเปปเปอร์ต้องการพูดก็กลืนกลับเข้าไปจนหมด พลางถามขึ้นด้วยความร้อนใจว่า：“มายมิ้นท์ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ？”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”มายมิ้นท์ปิดตาลง น้ำเสียงยิ่งอ่อนลงมากขึ้นเรื่อยๆ

สีหน้าของเปปเปอร์ขรึมลง

น้ำเสียงอ่อนล้าถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกเหรอ？

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน？”เปปเปอร์รีบถามขึ้น

ครั้งนี้มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบกลับ โทรศัพท์หล่นลงจากมือ พลางร่วงหล่นบนพรมเสียงแหลมดังเพี้ยะ

ส่วนเธอนั้น กลับหัวเอียง ราวกับนอนหลับแล้ว

เปปเปอร์ได้ยินเสียงโทรศัพท์ร่วงลงมา ใจนั้นหนักอึ้ง จึงตะโกนเรียกชื่อออกมาสองคำว่ามายมิ้นท์

แต่ว่ามายมิ้นท์กลับไม่มีการตอบสนองกลับ

เปปเปอร์คาดเดาว่ามายมิ้นท์อาจจะเกิดเรื่อง เขาจึงวางสายลงอย่างประหม่า แล้วรีบเดินออกจากห้องทำงาน ไปยังแผนกเทคโนโลยีรักษาความปลอดภัย

“เพื่อตรวจสอบว่าสัญญาณของหมายเลขโทรศัพท์นี้ว่าอยู่ที่ไหน”เปปเปอร์ยื่นโทรศัพท์ให้กับโปรแกรมเมอร์ พลางออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว

โปรแกรมเมอร์คนนี้เคยเจอประธานบริษัทที่ไหนกัน เมื่อเห็นออร่าของประธานบริษัทก็ตกใจเป็นอย่างมาก พลางรับโทรศัพท์มาอย่างตัวสั่น

ไม่กี่นาทีต่อมา โปรแกรมเมอร์ปุ่มเอ็นเทอร์พลางพูดขึ้นว่า：“เปป……ประธานเปปเปอร์ สัญญาณสุดท้ายของหมายเลขนี้อยู่ที่คอนโดพราวฟ้า”

คอนโดพราวฟ้า！

เมื่อทราบที่อยู่ของมายมิ้นท์ สีหน้าของเปปเปอร์ก็ดีขึ้นเล็กน้อย เขานำโทรศัพท์กลับมา ทิ้งประโยคที่บอกว่าจะให้โบนัสสองเท่าไว้ จากนั้นก็ไปจากแผนกเทคโนโลยีรักษาความปลอดภัย

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เปปเปอร์ก็มาถึงยังหน้าประตูข้างนอกของคอนโดมายมิ้นท์ คนที่ตามมาข้างหลังคือช่างปลดล็อกประตู

เพราะว่ามายมิ้นท์ไม่แม้แต่จะวางสายและไร้ความเคลื่อนไหว เป็นไปได้มากว่าเธอจะเป็นลมสลบไป ในเมื่อเป็นลมสลบไปแล้ว แน่นอนว่าคงไม่สามารถออกมาเปิดประตูได้

“เปิดประตู”เปปเปอร์ให้ช่างปลดล็อกประตู รีบเปิดประตูออก

หลังจากที่ช่างปลดล็อกประตูรับคำแล้ว ก็รีบหยิบอุปกรณ์ออกมาแล้วเริ่มเปิดประตู

ไม่นาน รหัสประตูก็คลายออก

เปปเปอร์หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา หยิบธนบัตรสีแดงออกมาโยนใส่ในอ้อมกอดของช่าง จากนั้นก็รีบเข้าไปในคอนโด ช่างอยากจะบอกว่าเงินมากเกินไปแต่ก็บอกไม่ทัน

แต่ว่าสุดท้าย ช่างก็ยังคงรับเงินไว้ด้วยความดีอกดีใจแล้วจากไป

และอยากให้มีลูกค้ากระเป๋าหนักแบบนี้เยอะๆ

ภายในคอนโด เมื่อเปปเปอร์เข้าไป ก็มองเห็นมายมิ้นท์นอนสลบอยู่บนโซฟา

เขาก้าวขาสามก้าวก็มาถึงบริเวณหน้าโซฟา เขานั่งงองๆพลางเขย่าตัวเธอเล็กน้อย“มายมิ้นท์ ตื่น ตื่น！”

มายมิ้นท์ไม่มีการตอบสนองกลับ

เปปเปอร์ยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ พบว่าเธอไม่มีไข้ อีกทั้งดูจากท่าทางของเธอแล้วก็ไม่เหมือนกับคนนอนหลับ

ในเมื่อไม่ใช่นอนหลับ และก็ไม่ใช่เป็นลมสลบเพราะมีไข้สูง เห็นได้ชัดว่าน่าจะเกิดจากสาเหตุอื่น

เปปเปอร์ไม่ได้ครุ่นคิดถึงสาเหตุมากนัก เขาอุ้มมายมิ้นท์ไว้ในอ้อมกอดแล้วออกจากคอนโดทันที

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ประจวบเหมาะกับที่การันต์เพิ่งส่งคนไข้คนหนึ่งออกจากลิฟต์ ก็เห็นเปปเปอร์อุ้มมายมิ้นท์อยู่ด้านหน้าลิฟต์ใบหน้าสงสัย จึงรีบถามขึ้นว่า：“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ？”

“ไม่ทราบเหมือนกัน เธอเป็นลมสลบไป”เปปเปอร์ก้มหน้ามองไปยังมายมิ้นท์ ใบหน้าไม่อาจปกปิดความร้อนใจและเป็นกังวลได้“รีบช่วยเธอเร็ว！”

“เตียงผู้ป่วย！”การันต์มองไปยังพยาบาลที่อยู่เบื้องหน้าพลางตะโกนออกไป

เตียงผู้ป่วยมาแล้วค่ะ เปปเปอร์วางมายมิ้นท์ลงบนเตียง

พยาบาลคนหนึ่งก็ขึ้นไป คร่อมลำตัวมายมิ้นท์ เพื่อทำการตรวจเช็กอย่างง่าย ส่วนบุคลากรทางการแพทย์ที่เหลือ ก็ลากเตียงมุ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน

เปปเปอร์ก็ตามไปข้างๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่มายมิ้นท์ กระทั่งถึงประตูทางเข้าห้องฉุกเฉิน

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องพักผู้ป่วยวีไอพี คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ หิ้วกระติกเก็บความร้อนเข้าไปด้วย มองส้มเปรี้ยวที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง ก้มหน้านั่งอยู่บนเตียง หล่อนวางกระติกเก็บความร้อนลงพลางพูดขึ้นว่า：“ส้มเปรี้ยว แม่จะบอกข่าวดีลูกข่าวหนึ่งดีไหม？”

ส้มเปรี้ยวก็ยังคงไม่มีการตอบสนองกลับ ราวกับหุ่นที่ไร้ซึ่งวิญญาณ ไร้ซึ่งอารมณ์ต่าง