ลาก่อน คุณสามี นิยาย บท 4

และเวลานี้จู่ๆ เฉินเป่ยชวนก็ก้าวขาที่เหยียดยาวออกมา เขาก้าวไปทีละก้าวๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าเฉียวชูเฉี่ยน

“คุณคิดจะทำอะไรครับ?”

เฉียวจิ่งเหยียนทำตัวราวกับผู้ใหญ่ตัวเล็ก เขาจ้องมองผู้มาเยือนราวกับเสือที่พร้อมตะคลุบเหยื่อ และไม่ลืมที่จะจับมือของเฉียวชูเฉี่ยนเอาไว้ให้แน่นหนา

“อย่ารังแกหม่ามี๊ของผมนะ!”

ใบหน้าของคุณอาท่านนี้เย็นชาประหนึ่งเป็นอัมพาตบนใบหน้าเลย ท่าทางก็เหมือนจะกิน

หม่ามี๊ของเขาอย่างนั้นล่ะ

“อามีเรื่องบางอย่างที่อยากจะคุยกับคุณแม่เราหน่อยครับ” เฉินเป่ยชวนตอบคำถาม

เฉียวจิ่งเหยียน แต่สายตากลับจับจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตา

เขาเอียงคอเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็มองไปที่ลู่ฉี แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นราวกับก้อนน้ำแข็ง

“ประธานลู่คงจะไม่ถือสานะครับ?”

“นี่……” ลู่ฉีลังเล ไม่รู้จะพูดอย่างไรออกไปไปชั่วขณะ

เกรงว่าทั่วเมืองซั่นเป่ยคงไม่มีใครไม่รู้จัก เฉิน เป่ย ชวน สามคำนี้เป็นแน่ คำนิยามสำหรับเขาคืออำนาจและสถานภาพ

ในขณะที่ลู่ฉีเป็นเพียง GM ของกลุ่มบริษัทอันดับสองเท่านั้น ไม่มีกำลังอะไรจะไปตีเสมอกับเฉินเป่ยชวนได้

“ไม่ถือสาหรอกครับ” เขารักษารอยยิ้มแบบสุภาพบุรุษ และยอมถอยให้

“ฮึ……” เฉินเป่ยชวนหันหน้ากลับมา

ชายผู้นี้มีความสูง 187 เซนติเมตร บนตัวเขาราวกับมีไอเย็นแผ่คลุมอยู่ ทุกๆ ย่างก้าวที่เดินเข้ามานั้นทำให้เฉียวชูเฉี่ยนรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้นๆ

เธอหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่ในขณะที่คิดจะก้มศีรษะลง จู่ๆ เขาก็ก้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและเย็นชา

“เฉียวชูเฉี่ยน คุณรู้ไหมว่าในวันที่คุณเดินจากไป ผมได้สาบานเอาไว้ว่าอย่างไร?”

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยใจที่สั่นกลัว แต่เธอมองเห็นแค่เพียงริมฝีปากบางที่ยกสูงขึ้นเท่านั้น

ส่วนเฉียวจิ่งเหยียนตัวน้อยๆ ก็พยายามเงยหน้าขึ้นไปจับจ้องเขาด้วยดวงตากลมโต มองท่าทางที่ดูสนิทสนมกันแบบนั้นก็ไม่สบอารมณ์มากยิ่งขึ้น