"มะ ไม่มีอะไร" วิเวียนอึกอัก เธอซ่อนกล่องไว้ด้านหลังแล้วพูดเสริมว่า "สีเดียวกับของเธอเลย เอ่อ...ฉันปวดท้องจะแย่แล้ว ต้องรีบไปห้องน้ำแล้วล่ะ" เธอไม่รอฟังคำตอบแล้วรีบหนีเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด ทันทีที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่เป็นส่วนตัว หญิงสาวก็วางมันลงบนฝาชักโครก แล้วค่อยๆ เปิดฝากล่องออกอีกครั้ง ไม่เหมือนผ้าพันคอของซาร่าและคนอื่นๆ ในกล่องของเธอกลับเป็นกุญแจพวงหนึ่ง เธอจ้องมองอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นข้อความหนึ่ง ฟินนิคส่งที่อยู่ของเขาให้เธอ ซึ่งทำให้รู้ว่าเขาอาศัยอยู่ในละแวกบ้านราคาแพงที่สุดของเมืองซันไชน์ ที่อยู่กับพวงกุญแจของเขา นี่เขาเอาจริงเรื่องที่จะให้ฉันย้ายไปอยู่กับเขาเหรอ ฉันว่าก็ไม่ผิดที่เขาจะคิดอย่างนั้น ยังไงเราก็แต่งงานกันถูกต้องตามกฎหมายแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะอยู่ด้วยกัน... จากนั้นไม่นาน เธอออกจากห้องน้ำและกลับไปที่บริษัทนิตยสารกับซาร่าและคนอื่นๆ ที่เหลือ พวกเขาได้รูปดีๆ ของฟินนิคหลายรูประหว่างการสัมภาษณ์ แต่ก็ไม่กล้าตีพิมพ์ภาพถ่ายของเขาโดยไม่ได้รับความยินยอมจากเขา ดังนั้น หัวหน้าบรรณาธิการจึงต่อสายถามฟินนิคว่าขออนุญาตทำตามนั้นได้หรือเปล่า หัวหน้าบรรณาธิการทำแบบนี้เพียงเพราะอยากจะวัดดวงดูเท่านั้น ไม่ได้คาดหวังคำตอบในเชิงบวก เพราะถึงอย่างไรประธานบริษัทฟินเนอร์กรุ๊ปก็ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมาตลอด การตอบตกลงให้สัมภาษณ์ถือเป็นเรื่องน่าแปลกใจอย่างมากสำหรับเขาแล้ว แต่ทุกคนประหลาดใจเป็นที่สุด เพราะฟินนิคตอบตกลงจริงๆ ในทันที เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ไปทั่วทั้งบริษัทนิตยสาร "ให้ตายสิ ประธานฟินเนอร์กรุ๊ปยอมให้พวกเราตีพิมพ์รูปถ่ายของเขาเหรอ ดูเหมือนพวกเราจะดังกันแล้วล่ะ" "เร็วๆ เอารูปเขามาให้เราดูหน่อย หล่ออย่างที่ซาร่าบอกจริงหรือเปล่า" ก่อนหน้านี้ วิเวียนและคนอื่นๆ ไม่กล้าเปิดเผยภาพถ่ายของเขาโดยไม่ได้รับความยินยอม แต่ตอนนี้เขาอนุญาตให้ใช้รูปถ่ายของเขาแล้ว พวกเขาจึงนำออกมาให้ทุกคนดู สาวๆ ทุกคนในบริษัทนิตยสารต่างวี้ดว้ายกะตู้วู้เมื่อเห็นรูปถ่ายของเขา "ตายแล้ว หล่อสุดๆ เลย ซาร่า ดูดีกว่าตอนที่เธอเล่าถึงเขาเสียอีก" “ช่าย ไม่มีดาราคนดังคนไหนเทียบเขาได้เลยสักคน” "นี่ ทำไมเก้าอี้ของคุณนอร์ตันดูแปลกๆ มันดูเหมือน...วีลแชร์นะ" ใครบางคนสังเกตเห็นรถวีลแชร์ที่ฟินนิคนั่งอยู่จนได้ จากนั้นพวกเขาก็เงียบกริบลงทันที ซาร่าเอ่ยเสียงดัง "ใช่ คุณนอร์ตันนั่งวีลแชร์ แล้วไงล่ะ เขาหล่อแถมรวยล้นฟ้า สำหรับฉัน นั่นก็ทำให้เขาเป็นเจ้าชายในฝันแล้ว" สาวๆ ทุกคนเห็นด้วยอย่างยิ่ง ทำให้บรรดาเพื่อนร่วมงานหนุ่มๆ ของพวกเธอเกิดความหมั่นไส้ พวกผู้ชายพากันถากถางและเยาะเย้ย "ใครสนล่ะว่าเขาจะทั้งรวยทั้งหล่อ พวกเธอรู้ไหมว่าเกือบแปดสิบเปอร์เซนต์ของผู้ชายที่นั่งวีลแชร์จะ 'ใช้การ' ไม่ได้อีกเลยนะ" "ใช่แล้ว เมื่อกี้เธอบอกว่าเขาแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ ภรรยาที่น่าสงสารของเขาคงต้องถือพรหมจรรย์ไปตลอดชีวิตแน่ๆ" แค่ก แค่ก แค่ก วิเวียนที่ฟังพวกเขาพูดพล่ามกันอยู่อย่างเงียบๆ ขณะกำลังดื่มน้ำ แทบจะพ่นน้ำออกมา ดังนั้นเธอจึงสำลักและเริ่มไออย่างรุนแรง เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของเธอเดินเข้ามาตบหลังให้เธอ "วิเวียน เป็นอะไรไป ดูท่าเสน่ห์ของคุณนอร์ตันจะเกินต้านสำหรับวิเวียนสาวสุขุมลุ่มลึกของเราเหมือนกันสินะ" "ใช่เลย" ซาร่าพูดเจื้อยแจ้ว "พวกเธอต้องเห็นตอนนางสัมภาษณ์เมื่อกี้ นางตื่นเต้นสุดๆ" วิเวียนนิ่วหน้าแล้วประท้วงไปว่า "นี่ อย่าพูดเหลวไหลแบบนี้สิ ฉันไม่ใช่คนที่จะหน้ามืดเป็นลมเพราะเขาเหมือนสาวแฟนคลับสักหน่อย" "แล้วทำไมล่ะ" ซาร่าใช้มือทาบสองแก้มของเธอ ในขณะที่ดวงตาส่องประกายความชื่นชม "เขาสมบูรณ์แบบมากเลยล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะขาพิการ เขาคงจะเป็นพระเอกท่านประธานในอุดมคติ เหมือนในนิยายโรแมนติกทั้งหมดนั่นแน่นอน" เห็นได้ชัดว่าสาวๆ ไม่ได้ใส่ใจกับความเห็นที่ดูถูกดูแคลนของหนุ่มๆ เพื่อนร่วมงานเลย ไม่กี่วันต่อมา บริษัทนิตยสารยุ่งอยู่กับการเขียนบทความเกี่ยวกับฟินนิค ทุกคนดูกระตือรือร้นมากขณะที่ทุ่มเทสุดตัวให้กับงานของตัวเองราวกับค้นพบของเล่นใหม่ ในที่สุดก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ วิเวียนหมดเรี่ยวหมดแรงกับสัปดาห์ที่วุ่นวาย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพักไม่ได้ ช่างเป็นโชคร้ายของเธอเสียจริง ทีแรกเธอใช้เวลาไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลก่อน จากนั้นค่อยกลับบ้านไปเก็บข้าวของ เพื่อเตรียมตัวย้ายไปที่บ้านของฟินนิค เนื่องจากเธอกังวลที่จะถ่วงเวลานานไปกว่านี้ เธอไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอไม่จริงใจใน 'ความสัมพันธ์' ของพวกเขา แล้วก็เป็นไปตามที่เธอคาดไว้ คฤหาสน์ของฟินนิคนั้นใหญ่โต พร้อมกับการออกแบบสถาปัตยกรรมในสไตล์ยุคกลางศตวรรษนิดหน่อย เขาไม่ได้มีคนรับใช้ในคฤหาสน์มากนัก มีเพียงคู่สามีภรรยาชราชื่อเลียมและมอลลี่เท่านั้น เลียมช่วยวิเวียนถือกระเป๋าเดินทางไปยังห้องนอนใหญ่บนชั้นสอง ภายในตกแต่งเรียบง่ายแต่ทันสมัย เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้า เธอสังเกตเห็นว่าครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้าผู้ชาย ส่วนอีกครึ่งนั้นว่างเปล่า เธอเข้าใจแล้วว่าคงจะต้องนอนร่วมห้องกับฟินนิค พอเห็นว่าไม่มีอะไรผิดแปลก เธอจึงจัดข้าวของของตัวเองเข้าไปในตู้เสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบ กว่าเธอจัดเรียงข้าวของเสร็จก็มืดแล้ว แต่ฟินนิคยังไม่กลับบ้าน อาหารค่ำของเธอคือสปาเก็ตตีหนึ่งจานที่มอลลี่เป็นคนทำ เสร็จจากมื้ออาหาร เธอก็กลับไปยังห้องนอนใหญ่เพื่ออาบน้ำ หลังอาบน้ำเสร็จ พอจะเอื้อมมือออกไปคว้าผ้ามาเช็ดตัว ถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมหยิบมันเข้ามาด้วย เธอก่นด่าตัวเองที่สะเพร่าและสู้รบตบมือกับตัวเองอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็ค่อยๆ เปิดประตูห้องน้ำออกแล้วชะโงกหน้าออกไปดู เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง วิเวียนจึงก้าวออกไปเต็มเท้า ก่อนจะวิ่งแจ้นไปที่ตู้เสื้อผ้า น้ำไหลจากร่างที่เปียกโชกของหญิงสาว หยดลงบนพื้น ขณะที่เธอกำลังรื้อหาผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าอยู่นั้น ก็ได้เสียง แกร๊ก ดังมาจากด้านหลัง เธอสะดุ้งตกใจ เมื่อหมุนตัวไปเห็นฟินนิคกำลังนั่งรถวีลแชร์เข้ามาในห้อง เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มเองก็ตกใจที่เห็นเธอ แน่นอนว่าคงคาดไม่ถึงว่าภรรยาหมาดๆ ของเขาจะใจกล้าถึงขั้นต้อนรับเขากลับบ้านในลักษณะที่...ยั่วยวนแบบนี้ วิเวียนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ พร้อมกับความคิดที่ว่างเปล่า เมื่อสมองกลับมาสั่งการอีกครั้ง เธอก็กรี๊ดเสียงดังพร้อมกับพุ่งตัวเข้าห้องน้ำ แต่โชคไม่ดีที่พื้นนั้นลื่นจากน้ำที่เธอทำหยดตอนย่องมาในห้อง ทำให้เท้าของเธอไถลจากพื้นด้านล่างจนเธอล้มไปข้างหน้า "ระวัง" ฟินนิคทำหน้าเหยเก ขณะที่รีบเลื่อนวีลแชร์ไปรับเธอไว้อย่างว่องไว โชคดีที่เขารับไว้ได้ทัน เธอจึงเซล้มลงบนตักของเขาพอดี ตอนที่นิ้วมือของเขาสัมผัสถูกร่างนุ่มนิ่มและเปียกปอนของเธอ เขายังประหลาดใจ พอก้มหน้าลง เขาก็เห็นสองจุดแดงเรื่อบนสองข้างแก้มของเธอ แม้วิเวียนจะไม่ได้สวยเลิศเลอตามแบบพิมพ์นิยม แต่รูปร่างหน้าตาของเธอก็อ้อนแอ้นอรชร เธอเป็นหญิงสาวในแบบงามพิศที่ยิ่งดูก็ยิ่งสวย ถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น ใบหน้าของเธอปราศจากเครื่องสำอาง ผมเปียกชื้นแนบอยู่หลังใบหู หยาดน้ำหยดลงตามเส้นผมเรียบลื่นดุจสายไหม ไหลผ่านไหปลาร้าที่เด่นชัด และเคลื่อนลงไปตามส่วนเว้าโค้งบนร่างอันบอบบาง ฟินนิคกลืนน้ำลาย อยู่ๆ ลำคอของเขาก็แห้งผากราวกับแผ่นหนัง พร้อมกับดวงตาที่หรี่ลงอย่างครุ่นคิด วิเวียนตั้งหลักได้ในที่สุด เธอเงยหน้า แล้วสบสายตาร้อนแรงของชายหนุ่ม เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา เธอรู้ว่าในแววตาของเขาหมายถึงอะไร ไม่นะ "ขะ ขอโทษค่ะ..." เธอพยายามลุกขึ้นยืนทันที ขณะตะเกียกตะกายจะยืนขึ้น มือของเธอก็คว้าไปที่ขาของฟินนิค จากนั้นเธอก็หยุดไปชั่วอึดใจ