แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีเวลามานั่งคิดว่าเธอรู้สึกอย่างไร เธอไม่กล้าสบตาของฟินนิคอีกได้แต่รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ พอกระแทกประตูปิด เธอยืนหลังพิงประตู พร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นระรัวอยู่ในอก นั่นมันใกล้เกินไปแล้ว อีกนิดเดียวก็... แค่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ทำเธอกลัวแล้ว ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย เราแต่งงานกันอย่างเป็นทางการแล้ว ดังนั้นตามหลักถ้าเราจะทำ 'แบบนั้น' มันก็เป็นเรื่องปกติและเข้าใจได้ ฉันใจร้ายเกินไปหรือเปล่าที่วิ่งออกมาแบบนั้น แม้แต่ตอนที่เธอกำลังสงสัยเรื่องนี้ สายตาอันตรายของเขายังฉายแวบเข้ามาในความคิดของเธออีกครั้ง เธอรู้สึกเสียวสันหลังอย่างช่วยไม่ได้ นี่แค่ครั้งที่สามเท่านั้นที่เธอกับฟินนิคเจอกัน เธอจึงไม่อาจยินยอมที่จะมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเขาหลังจากรู้จักกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ อย่างนั้นได้ แต่เมื่อมานึกถึงปฏิกิริยาก่อนหน้านี้ของเขาแล้ว มันบ่งบอกว่าเพื่อนร่วมงานชายของเธอคิดผิดหรือเปล่า ฟินนิคมีความรู้สึก เหมือนกับผู้ชายปกติคนอื่นๆ ดังนั้นเป็นไปได้ไหมว่าถึงแม้จะพิการก็ไม่ได้มีผลกระทบกับ 'เรื่องนั้น' เลย เมื่อรู้ตัวว่ากำลังคิดไปถึงไหน เธอก็ตบตีตัวเองอยู่ในใจ วิเวียน วิลเลี่ยม คิดอะไรอยู่ เธอจะสนใจทำไมว่าเรื่องอย่างว่าของเขาจะใช้การได้ปกติหรือเปล่า เหตุผลเดียวที่เธอแต่งงานกับเขาคือการได้ขึ้นทะเบียนบ้านในเมืองซันไชน์เท่านั้น หยุดคิดเรื่องไร้สาระอย่างอื่นได้แล้ว แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่แปลกมากๆ ตอนที่เธอล้มลงไปบนตักของฟินนิคก่อนหน้านี้ เธอบังเอิญไปสัมผัสขาของเขา เธอคิดมาตลอดว่าคนที่ต้องนั่งรถวีลแชร์จะมีขาลีบอ่อนแอ จากการที่ไม่สามารถใช้กล้ามเนื้อได้ แต่น่าแปลก ที่ขาของเขาค่อนข้างแน่น ไม่ใช่แบบที่ขาคนพิการควรจะเป็นเลย... ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องน้ำที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันขัดจังหวะความคิดที่กำลังสับสนอลหม่านของเธอ วิเวียนสะดุ้งจนแทบจะกระโดดโหยงเงยหน้ามองไปที่ประตู "อะไรคะ" "เปิดประตู" เสียงทุ้มของฟินนิคดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม หัวใจของเธอเด้งขึ้นไปที่ลำคอ จนแทบจะหลุดออกจากปาก เปิดประตูเหรอ ทำไมล่ะ พอนึกถึงสายตาหื่นกระหายของเขาก่อนหน้านี้ นิ้วของเธอบีบเคาน์เตอร์อ่างล้างมือแน่นขึ้น ขณะจินตนาการฟุ้งซ่าน เมื่อฟินนิคไม่ได้คำตอบจากเธอ เขาจึงพูดอีกครั้ง "คุณทำของตก" ได้ยินอย่างนั้น ความคิดของเธอก็ชะงักกึก ตามมาด้วยความรู้สึกลังเล จากนั้นสักพัก เธอก็เดินไปที่ประตูแล้วเปิดแง้มออกเป็นช่องเล็กๆ มือที่กระดูกเรียงสวยปรากฏขึ้น พร้อมกับผ้าเช็ดตัวขนหนานุ่มสีขาวผืนหนึ่ง วิเวียนได้สติคืน "เมื่อกี้คุณหานี่อยู่ใช่ไหม ถึงได้ออกมาข้างนอก" น้ำเสียงของเขาเหมือนแฝงเสียงหัวเราะอยู่บางๆ จนแทบจะแยกไม่ออก ทำให้เธอหน้าแดงแจ๋ "ขอบคุณค่ะ" เธอพึมพำพลางรับผ้าเช็ดตัวมา ก่อนจะรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเช็ดตัวและแต่งตัวเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นฟินนิคอยู่ในชุดนอนผ้าไหมสีฟ้าน้ำทะเลแล้ว เขานั่งอยู่บนเตียง โดยมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ควางอยู่บนขา นิ้วของเขาฉวัดเฉวียนอยู่บนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว เขาดูจดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ ภาพนี้ทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของวิเวียนผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เธอนึกว่าจากการที่เขาเดินเหินลำบาก เขาน่าจะมีคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติมากกว่านี้ แต่ทั้งบ้านกลับมีเพียงมอลลี่กับเลียมที่คอยดูแลเขาเท่านั้น น่าแปลกที่เขาไม่มีผู้ดูแลส่วนตัว เขาขึ้นไปบนเตียงเองได้ยังไง แล้วไม่ต้องอาบน้ำเหรอ เธอจึงถามออกไปอย่างอดรนทนไม่ไหวว่า "นี่....คุณอยากอาบน้ำไหมคะ?" "ผมอาบแล้ว" คือคำตอบเรียบๆ ของเขา เอาอีกแล้วฉัน มาห่วงว่าเขาจะมีปัญหากับการทำความสะอาดตัวเอง แต่เขาอาบน้ำแล้วงั้นเหรอ เดี๋ยวก่อนนะ เขาอาบมาจากที่อื่นไม่ใช่ที่นี่หรือเปล่า แสดงว่าเขามีผู้หญิงอีกคนอยู่ข้างกายใช่ไหม ความคิดมั่วซั่วอันน่าขันทำให้เธอเยาะเย้ยตัวเองอยู่ในใจ ความจริงแล้ว เธอไม่เห็นต้องสนใจเลยว่าเขาจะมีใครอื่นจริงๆ หรือเปล่า เธอเดินไปที่โต๊ะทำงาน ตั้งใจจะจัดของที่ตัวเองต้องใช้ทำงานพรุ่งนี้ แสงแวววาวสะท้อนเข้าตาของหญิงสาว และก็เห็นว่านั่นคือแหวนวงที่เธอถอดออกก่อนจะเข้าห้องน้ำ เธอชะงัก ลืมเรื่องแหวนคู่ที่เธอซื้อวันนี้ไปเลย ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าสามีของเธอเป็นมหาเศรษฐีและประธานบริษัทที่ทรงอำนาจอะไรแบบนั้น เธอจึงซื้อวงที่ออกแบบอย่างเรียบง่ายที่สุดเท่าที่จะหาได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าแหวนจะไม่คู่ควรกับคนในสถานะอย่างเขาเลยสักนิด คิดได้อย่างนั้น เธอจึงแอบเหลือบมองชายหนุ่มที่อยู่บนเตียง ดีที่เขากำลังจดจ่ออยู่กับงาน เธอรีบยัดแหวนของตัวเองใส่ในกระเป๋า ก่อนจะควานหาแหวนที่ตั้งใจจะให้เขาออกมา แล้วยัดมันใส่ในลิ้นชักช่องหนึ่งของโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นเธอจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นไปบนเตียง เธอรู้สึกโล่งอกมากที่เตียงนั้นค่อนข้างกว้าง พร้อมกับเครื่องนอนและหมอนสองชุด พอนั่งบนเตียงฝั่งของเธอ ยังมีที่ว่างระหว่างพวกเขาอีกครึ่งเมตร "เสร็จแล้วเหรอ" ฟินนิคถามเมื่อรู้สึกได้ว่าเธอเข้าที่เข้าทางแล้ว เขาไม่ได้ละสายตาออกจากหน้าจอเลย "ค่ะ" เธอมองหน้าจอของเขาอย่างสอดรู้สอดเห็น เธอรู้ว่าบริษัทของเขาทำเกี่ยวกับตราสารหนี้เป็นหลัก เส้นกราฟสีแดงและเขียวที่กำลังครองหน้าจออยู่ ช่างเป็นอะไรที่เธอไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย เธอจึงล้มเลิกความพยายามที่จะเข้าใจ "นอนเลยไหม" ชายหนุ่มหันหน้ามาเล็กน้อย จึงชำเหลืองมองเธอทางหางตาได้ "ค่ะ" ไม่ถึงนาทีถัดมา ฟินนิคปิดโน้ตบุ๊คของเขา แล้วปิดโคมไฟข้างเตียง เมื่อความมืดปกคลุมไปทั่วห้อง วิเวียนก็เริ่มตื่นเต้น กระทั่งตอนนี้ เธอยังนึกไม่ออกเลยว่าทำไมเขาถึงอยากแต่งงานกับเธอ เธอเลยไม่รู้ว่าเขาจะสานสัมพันธ์ทางกายกับเธอด้วยหรือเปล่า เธอนอนตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้นจนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ สุดท้าย ลมหายใจของฟินนิคก็สม่ำเสมอและเธอจึงเบาใจได้ในที่สุด ไม่นานหญิงสาวก็ผล็อยหลับไป เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ของวิเวียนดังขึ้นตามเวลาและเธอก็ตื่น ฟินนิคหายไปแล้ว พื้นที่ข้างกายเธอว่างเปล่าและเย็นยะเยือก เธอใช้เวลาไม่นานมากในการทำกิจวัตรยามเช้า พอแต่งหน้าบางๆ เสร็จ เธอก็ลงไปยังชั้นล่าง แค่อยู่บนบันไดเธอก็ได้กลิ่นหอมน่าอร่อยของมื้อเช้าลอยมาแล้ว มอลลี่สังเกตเห็นวิเวียนขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่ในครัว เธอทักทายด้วยรอยยิ้มอบอุ่นขณะทักทายว่า "คุณนายนอร์ตัน ตื่นแล้วเหรอคะ มาๆ ทานอาหารเช้าค่ะ" "ได้ค่ะ ขอบคุณ" ฟินนิคนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว มือหนึ่งถือหนังสือพิมพ์ ขณะที่อีกมือยกเหยือกขึ้นจิบ เมื่อสายตาของวิเวียนไปหยุดอยู่บนนิ้วเรียวยาวของเขา ดวงตาของเธอเบิกโพลงอย่างตกตะลึง