ลูกเขยฟ้าประทาน นิยาย บท 1

“นายน้อย คุณต้องกลับไปกับเรานะครับ ตอนนี้ตระกูลหานต้องการให้คุณกลับไปเป็นประธานครับ”

“คุณพ่อของคุณป่วยหนัก พี่ชายของคุณก็ติดคุกอยู่ ตอนนี้มีเพียงคุณเท่านั้นที่จะสามารถประคับประคองตระกูลหานต่อไปได้นะครับ”

“คุณย่าบอกให้พวกเราพาคุณกลับไปให้ได้ครับ”

ณ เมืองหยุนเฉิง ถนนจื่อถง ในมือของหานซานเฉียนถือกล่องของขวัญกล่องหนึ่งอยู่ เขาสวมเสื้อผ้าที่ซื้อจากแผงลอยริมถนน และมีสีหน้าเฉยเมย

“ตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยพูดจาประจบสอพลอเอาอกเอาใจให้ท่านเอ็นดู ไม่เหมือนพี่ชายของฉันที่ไม่ว่าจะทำอะไรท่านก็ชอบ คุณย่ากลัวว่าฉันจะแย่งตำแหน่งทายาทมาจากพี่ ท่านเลยไล่ฉันออกจากตระกูลหานยังไงล่ะ”

“ฉันแต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลซูสามปีแล้ว ตลอดเวลานั้นต้องทนทุกข์กับความอัปยศอดสู ตระกูลหานเคยใส่ใจถามไถ่ฉันบ้างไหม ท่านเป็นคนขับไล่ฉันออกจากตระกูลหานเอง ตอนอยากให้กลับ ก็สั่งให้ฉันกลับไป ท่านคิดว่าหานซานเฉียนเป็นสุนัขที่ต้องเชื่อฟังรึไง?”

“ตอนนี้ฉันอยากเป็นแค่คนเดินดินธรรมดา ๆ และอยู่อย่างสงบ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็อย่ามาวุ่นวายกับฉัน”

หานซานเฉียนเดินออกไปและทิ้งให้คนพวกนั้นมองหน้ากันเลิกลั่ก

ตระกูลซูเป็นตระกูลที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงเป็นอันดับสองในเมืองหยุนเฉิง เมื่อสามปีก่อน ตอนที่หานซานเฉียนพเนจรเหมือนสุนัขจรจัด คุณปู่ของตระกูลซูอ้างถึงสัญญาการแต่งงานระหว่างซูหยิงเซี่ยกับหานซานเฉียน ในเวลานั้น งานแต่งงานของเธอเป็นเรื่องฮือฮาในเมืองหยุนเฉิงมาก แต่เรื่องที่ทุกคนตกตะลึงคือ ซูหยิงเซี่ยแต่งงานกับคนกระจอกที่ไร้ชื่อเสียง และเรื่องนี้ก็กลายเป็นเรื่องตลกของหยุนเฉิง

ตัวตนที่แท้จริงของหานซานเฉียนมีเพียงคุณปู่ของตระกูลซูเท่านั้นที่รู้ แต่สองเดือนหลังจากงานแต่งงาน คุณปู่ก็เสียชีวิตด้วยอาการป่วย นับแต่นั้นมาก็ไม่มีใครรู้ตัวตนของหานซานเฉียน และเขาก็กลายเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์

ในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมา หานซานเฉียนถูกเหยียดหยามและได้รับการปฏิบัติอย่างเย็นชา แต่เมื่อเทียบกับการถูกไล่ออกจากตระกูลหานแล้ว เหตุการณ์นั้นเลวร้ายยิ่งกว่า

เขาเริ่มรู้สึกปล่อยวางจนมันกลายเป็นเรื่องปกติในชีวิตเขาไปแล้ว

วันนี้เป็นวันเกิดคุณย่าของตระกูลซู หานซานเฉียนตั้งใจเลือกของขวัญมาอย่างดี มันไม่ใช่สิ่งของราคาแพง เขาจึงเตรียมตัวที่จะถูกหัวเราะเยาะ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่านี้แล้ว

สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ภายในจิตใจของหานซานเฉียนนั้นสงบนิ่ง แม้เขาอยากจะหัวเราะออกมาบ้างก็ตาม

พี่ชายของเขาเป็นคนชอบพูดจาประจบสอพลอ แม้ว่าเขาจะชอบเอาอกเอาใจคุณย่า แต่เขาก็เย่อหยิ่งและชอบทำลายชีวิตของตัวเอง สักวันหนึ่งชีวิตของเขาต้องพังลงในไม่ช้าก็เร็ว

บางทีฟ้าอาจต้องการให้ตระกูลหานพังพินาศ

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ? ฉันเป็นแค่ลูกเขยที่ตระกูลซูไม่ยอมรับเท่านั้น

เขากลับมาที่คฤหาสน์ของตระกูลซู และพบเข้ากับสาวสวยคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางวิตกกังวล

ซูหยิงเซี่ยเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เธอก็คือภรรยาของหานซานเฉียน และเนื่องจากเธอเป็นคนที่เพียบพร้อม ดังนั้นงานแต่งงานของพวกเขาเมื่อสามปีที่แล้วจึงกลายเป็นเรื่องตลก

หานซานเฉียนเดินเข้ามาหาซูหยิงเซี่ยและถามว่า “หยิงเซี่ย คุณรอใครอยู่เหรอ?”

ซูหยิงเซี่ยเหลือบมองหานซานเฉียนด้วยท่าทีเบื่อหน่ายและพูดว่า “คุณเตรียมของขวัญให้คุณย่าแล้วหรือยัง?”

หานซานเฉียนยกกล่องของขวัญในมือขึ้นแล้วพูดว่า "เรียบร้อยแล้วล่ะ ผมตั้งใจเลือกอยู่นานเลยนะ"

ซูหยิงเซี่ยไม่แม้แต่จะชายตามอง สามปีก่อนไม่รู้ว่าคุณปู่คิดอะไรอยู่ ถึงได้บังคับให้เธอแต่งงานกับหานซานเฉียนเสียให้ได้

สิ่งที่ทำให้ซูหยิงเซี่ยไม่เข้าใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ก่อนที่คุณปู่จะเสียชีวิต ท่านจับมือเธอ และย้ำเตือนเธอว่าอย่าได้ดูถูกหานซานเฉียน

สามปีแล้ว ซูหยิงเซี่ยยังคงไม่เข้าใจว่าคนต่ำต้อยคนนี้มีดีที่ตรงไหน ทำไมคุณปู่ถึงได้เห็นดีเห็นงามด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าชื่อเสียงของตระกูลซูจะเสื่อมเสีย เธอคงหย่ากับหานซานฉียนไปนานแล้ว

“วันนี้ญาติทั้งหมดจะมา คุณห้ามพูดอะไรไร้สาระ และถึงแม้ว่าจะถูกพวกเขาเยาะเย้ยหรือเหยียดหยาม คุณก็ต้องต้องอดทนเอาไว้ เพราะฉันไม่อยากเสียหน้าเพราะคุณ” ซูหยิงเซี่ยพูดเตือนเขา

หานซานเฉียนยิ้มรับและพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อเห็นท่าทางของหานซานเฉียน ซูหยิงเซี่ยก็แทบอยากจะฆ่าเขา เขาไม่มีทักษะและความสามารถอะไรเลย สามปีมานี้นอกจากกวาดพื้น ซักเสื้อผ้า และทำอาหาร เขาก็ทำอะไรไม่เป็นแล้ว

หานซานเฉียนไม่เคยไม่พอใจกับท่าทีของซูหยิงเซี่ยที่มีต่อตน เพราะทั้งสองแต่งงานกันโดยปราศจากความรัก แถมยังต้องมาแต่งงานกับผู้ชายไร้ประโยชน์อย่างเขา ซึ่งมันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย เขาจึงพอจะเข้าใจความรู้สึกของซูหยิงเซี่ย

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ญาติของตระกูลซูก็อยู่ที่นั่นกันเกือบทั้งหมดแล้ว ทำให้วันนี้บรรยากาศในบ้านดูครึกครื้นเป็นพิเศษ