ลูกเขยฟ้าประทาน นิยาย บท 2

“แกใส่ร้ายฉัน คุณย่าไม่ได้ดื่มชามาสองปีแล้ว ฉันจะประสงค์ร้ายกับท่านได้ยังไง” ซูไห่เฉากล่าวด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนก ท่าทีรีบร้อนหาข้อแก้ตัว ยิ่งทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกว่าเขากำลังกินปูนร้อนท้อง

“อ่อ เป็นแบบนี้เองเหรอ” หานซานเฉียนพยักหน้ารับ และพูดด้วยความเข้าใจในทันทีว่า “นายรู้ว่าคุณย่าไม่ได้ดื่มชา จึงใช้โอกาสนี้ย้อมแมวท่าน โดยโกหกว่าชาผู่เอ๋อร์นี้ราคาแปดแสนแปดหมื่นหยวนสินะ”

แววตาของซูไห่เฉาสั่นไหวผิดปกติ เพราะหานซานเฉียนพูดถูกต้องทุกอย่าง แท้จริงแล้วเขาย้อมแมว และอยากให้เป็นหน้าเป็นตาให้กับครอบครัวของเขา ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คุณย่าไม่ได้ดื่มชาแล้ว ดังนั้นท่านจึงไม่น่าที่จะดูออก

ซูไห่เฉาไม่คิดเลยว่าการที่ตัวเองโอ้อวดต่อหน้าหานซานเฉียนเพื่อให้ญาติ ๆ หัวเราะเยาะเขา แต่กลับถูกหานซานเฉียนเปิดโปงคำโกหกของเขา!

“สิ่งที่นายพูดมันไร้สาระ มันเป็นการแต่งเรื่องขึ้นมา คนอย่างนายรู้จักชาชั้นดีด้วยเหรอ?” ซูไห่เฉาพูดอย่างใจเย็น

เมื่อบรรดาญาติ ๆ ที่สงสัยซูไห่เฉาได้ยินประโยคนี้ ก็คิดว่าเกือบถูกหานซานเฉียนหลอกเข้าให้แล้ว

คนกระจอกอย่างเขาจะรู้จักสินค้าระดับสูงเหล่านี้ได้อย่างไร?

“หานซานเฉียน ถ้านายไม่รู้อะไรก็หุบปากซะ อย่าใส่ร้ายไห่เฉา”

“ใช่ ไม่ดูสารรูปตัวเองเลย ทำอย่างกับตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญ นายรู้เหรอว่าอะไรดีอะไรไม่ดี?”

“นายแยกความแตกต่างได้แค่ระหว่างเกลือกับผงชูรสเท่านั้นแหละ เพราะมันเป็นสิ่งที่เป็นพ่อครัวต้องรู้ยังไงล่ะ”

เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้เสียงดังก้องเป็นพิเศษ

หานซานเฉียนไม่ได้โต้เถียงออกไป เมื่อตอนที่เขาอยู่ในตระกูลหาน เขาได้พบกับผู้เชี่ยวชาญด้านการชงชา และนักสะสมชาท่านหนึ่ง ดังนั้นเรื่องของชา ไม่มีใครที่มาร่วมงานนี้จะรู้จักชาได้ดีกว่าเขาแน่นอน

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะต้องอธิบาย มันเหมือนเขาพูดกับภูเขา เพราะถึงอย่างไรคนเหล่านี้ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

“ช่างคึกครื้นอะไรเช่นนี้” ทันใดนั้นน้ำเสียงของหญิงชราก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของคุณย่าของตระกูลซู

บรรดาญาติทุกคนลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพ

ตั้งแต่คุณปู่ของตระกูลซูเสียชีวิตไป หญิงชราของตระกูลซูก็เป็นผู้กุมอำนาจ ตำแหน่งของเธอเปรียบเหมือนจักรพรรดินี ทุกเรื่องของตระกูลซู ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่จะต้องผ่านการตัดสินใจของเธอ ที่ทุกคนในตระกูลซูมีวันนี้ได้ ก็เพราะพวกเขาทั้งหมดอยู่ในการควบคุมของหญิงชราของตระกูลซู

บางคนหวังให้หญิงชราของตระกูลซูรีบตายไป เพื่อที่จะได้แบ่งปันอำนาจกัน แต่หญิงชราของตระกูลซูนั้นมีร่างกายที่แข็งแรง และอาจไม่สามารถตอบสนองความต้องการของคนเหล่านั้นได้ในเร็ว ๆ นี้

“คุณย่าคะ ซูไห่เฉามอบชาผู่เอ๋อร์แก่ท่าน คุณย่าลองดูหน่อยสิคะว่าเป็นของจริงหรือเปล่า” ซูหยิงเซี่ยเหลือบตามองไปที่หานซานเฉียน โดยที่เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเชื่อในคำพูดของหานซานเฉียน และยังหวังว่าเขาจะสามารถเปิดโปงเรื่องหลอกลวงนี้ได้

เมื่อซูไห่เฉาได้ยินเช่นนี้ เขาก็รู้สึกตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

คนอื่นอาจดูไม่ออกว่าชานี้จริงหรือไม่ แต่คุณย่าดื่มชามาหลายสิบปีแล้ว ท่านสามารถแยกได้อย่างแน่นอน หากให้ท่านเป็นคนพิสูจน์ ก็เท่าก็ยื่นคอไปใส่เครื่องตัดหัวไม่ใช่เหรอ?

“จริงเหรอ? เอามาให้ฉันดูหน่อยสิ” หญิงชราของตระกูลซูพูด

ซูไห่เฉาหน้าดูสลดลงราวกับว่าเขาอยู่บนลานประหาร พลางยื่นกระปุกชาให้หญิงชรา

ซูหยิงเซี่ยอยากให้หานซานเฉียนได้เครดิต จึงรีบพูดขึ้นว่า “ซานเฉียนดูชานี้ออกค่ะ”

หญิงชราของตระกูลซูแสดงสีหน้าไม่พอใจ ทันใดนั้นหัวใจของซูไห่เฉาก็เต้นเป็นกลองรัว และสีหน้าพ่อแม่ของเขาก็เริ่มซีดเผือดเช่นกัน ถ้าหากชานี้เป็นของปลอม หญิงชราจะต้องไม่ชอบใจพวกเขาเป็นแน่ และคาดว่าการแบ่งมรดกจะต้องลดลงอย่างแน่นอน

ซูหยิงเซี่ยเหลือบมองหานซานเฉียน และคิดว่าในที่สุดเขาก็ทำอะไรเพื่อครอบครัวบ้าง ถ้าคุณย่าชมเชยเขา ทัศนคติของทุกคนที่มีต่อเขาอาจจะดีขึ้นอีกหน่อย

แต่สิ่งที่หญิงชราของตระกูลซูพูดนั้นเหมือนเทน้ำที่เย็นเฉียบใส่ซูหยิงเซี่ย

“ชานี้เป็นของจริง ทำไมนายถึงใส่ร้ายไห่เฉา?” หญิงชราถามหานซานเฉียน และมองตรงไปที่เขา

หานซานเฉียนรู้สึกมึนงง เห็นได้ชัดว่าชาผู่เอ๋อร์นี้เป็นของปลอม เขารู้ว่าหญิงชราท่านนี้รู้จักชาเป็นอย่างดี ท่านแยกไม่ออกได้อย่างไร

ซูไห่เฉาก็รู้สึกมึนงงเช่นกัน หรือว่าคุณย่าแก่เกินไปจนสายตาฝ้าฟาง?

“คุณย่าครับ ลองดูให้ละเอียดกว่านี้อีกครั้งนะครับ ชานี้...”

หานซานเฉียนยังคงต้องการอธิบาย แต่หญิงชราพูดขัดเขาทันทีว่า “นายหมายความว่าฉันแก่แล้วสายตาไม่ค่อยดี จนไม่สามารถแยกแยะของปลอมกับของจริงได้เหรอ? ฉันบอกว่ามันคือของจริง มันก็คือของจริง”

“หานซานเฉียน คุณย่าพูดถูก นายยังพูดไร้สาระอยู่อีก”

“แม่ครับ อย่าโกรธไปเลยครับ หานซานเฉียนเป็นคนที่ไม่รู้อะไร เขาก็แค่แกล้งทำเป็นเชี่ยวชาญต่อหน้าทุกคน มันเป็นเรื่องไร้สาระเท่านั้น”

“หานซานเฉียน นายยังไม่รีบขอโทษไห่เฉาอีก”

หานซานเฉียนมองไปยังหญิงชราก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น