ลูกเขยมังกร นิยาย บท 22

บทที่ 22 ถือซะว่าซื้อบทเรียน

กู้ตงเชินสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แค่เปิดปากพูดก็จะเอามือเขาข้างหนึ่งเลยเหรอ? ริมฝีปากของกู้ตงเชินขยับน้อย เขายังอยากจะต่อรองเงื่อนไข แต่อาเหาที่อยู่ข้าง ๆ กลับเงื้อมีดสั้นขึ้น ตายังไม่กะพริบก็ฟันลงไปที่มือซ้ายของกู้ตงเชินทันที

“อ้า~”

หลังเสียงกรีดร้องโหยหวนแล้ว มือซ้ายที่เลือดสด ๆ ไหลออกมาของกู้ตงเชินก็ตกลงไปบนพื้น

“น้องชาย พอใจหรือยัง?” อาเหาถามอย่างสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

เฉินเฟิงค่อย ๆ พยักหน้า เขายิ่งอยู่ก็ยิ่งชื่นชมอาเหาคนนี้แล้ว ทำงานเด็ดขาดและสายตาก็ยังแหลมคมอีกด้วย

ถ้าหากเมื่อกี้กู้ตงเชินยังต่อรองเงื่อนไขกับเขาต่ออีกละก็ เฉินเฟิงก็จะไม่ให้โอกาสเขาเลือกอะไรอีก เขาจะตัดมือทั้งสองข้างของกู้ตงเชินทิ้งแน่!

แต่อาเหามองออก เขาช่วยมือของกู้ตงเชินกลับมาได้ข้างหนึ่ง!

“นายเป็นคนไม่เลว ถ้าวันไหนไม่อยากอยู่วงการนี้แล้ว สามารถมาหาฉันได้” เฉินเฟิงมองอาเหาอย่างชื่นชมทีหนึ่งแล้วพูดขึ้น

อยากจะต่อกรกับผู้ใหญ่ยักษ์แบบตระกูลเฉิน งั้นก็ขาดคนดุดันแบบอาเหาไปไม่ได้ และที่สำคัญดูจากการกระทำที่เขามีต่อกู้ตงเชินแล้ว เขาเป็นคนที่มีความภักดี คนแบบนี้บนโลกนี้มีไม่เยอะแล้วจริง ๆ

อาเหาเม้มริมฝีปากไว้แน่น และไม่พูดอะไร

เฉินเฟิงก็ไม่ได้ถือสา เขาเข้าใจคนยอดฝีมือแบบอาเหานั้น มักจะมีความทะนงตนในแบบของตัวเองอยู่ พวกเขาจะไม่อ่อนข้อให้ใครง่าย ๆ แต่พออ่อนข้อให้ใครแล้ว ก็จะฝากชีวิตไว้กับคนคนนั้นเลย แบบนี้ถึงเรียกว่าเพื่อนตายของจริง!

“อีกอย่าง เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่วันนี้ ถ้ามีใครกล้าพูดออกไปแล้วละก็……” เฉินเฟิงค่อย ๆ ยิ้มขึ้น แล้วตบโต๊ะยาวในห้องส่วนตัวเบา ๆ “ผลัว” โต๊ะหินอ่อนยาวที่หนาสามนิ้วก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ!

“มันก็จะมีจุดจบเหมือนกับโต๊ะ” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ พอพูดจบ เขาก็อุ้มเสี้ยเมิ่งเหยาลุกขึ้น แล้วออกจากห้องส่วนตัวไป

สวบ!

ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนสีหน้าเหมือนสีดิน รีบหลีกทางให้เขาอย่างพร้อมเพรียงกัน ไม่มีใครกล้าขวางทางสักคน!

“สืบ! ไปสืบมาให้ฉันซิ! ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร!” หลังจากเฉินเฟิงจากไปแล้ว กู้ตงเชินที่จับข้อมือที่เลือดไหลไม่หยุด แล้วเปิดปากพูดขึ้นอย่างยากลำบาก

“ท่านเชิน มันชื่อเฉินเฟิงครับ” ลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเมื่อกี้ค่อย ๆ พูดขึ้นเสียงอ่อน

“เฉินเฟิง? !”

กู้ตงเชินจ้องจนตาจะถลนแล้ว ข่าวนี้เกือบจะทำให้เขาตะลึงจนสลบแล้ว

นี่ก็คือสามีที่ไร้ค่าคนนั้นของเสี้ยเมิ่งเหยาเหรอ? ! เจ้าคนไร้ค่าที่เสี้ยห้าวพูดมาว่าโดนสวมเขาแล้วได้แค่โกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไรคนนั้นเหรอ!

“ฮา ฮา!”กู้ตงเชินเริ่มหัวเราะอย่างขมขื่น เขาหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว ถ้าหากผู้ชายอย่างนี้ยังเป็นคนไร้ค่าแล้วล่ะก็ ในใต้หล้านี้ ก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ไร้ค่าแล้ว

ไอ้เสี้ยห้าวนะเสี้ยห้าว!

กูจะยำแม่มึงแน่!

“พี่ใหญ่ ฟังผมสักคำนะ ก็ถือซะว่าเอามือข้างนี้ซื้อบทเรียนสักครั้งก็แล้วกัน อย่าไปหาเรื่องกับคนคนนั้นอีกเลย!” อาเหามองมือขาดที่ตกอยู่บนพื้นของกู้ตงเชินทีหนึ่ง สีหน้าดูหนักใจสุด ๆ

“อาเหา เฉินเฟิงคนนั้น เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ? ถ้าหากนายใช่ปืนสู้กับเขา จะสามารถฆ่าเขาได้ไหม?” กู้ตงเชินยังถามอย่างไม่ตายใจ เขาอยู่ในชางโจวมายี่สิบกว่าปี ยังไม่เคยเสียเปรียบให้ใครขนาดนี้มาก่อน ถ้าหากคนในวงการนี้รู้เข้าว่า เขาโดนคนคนหนึ่งที่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่นมาตัดมือไปข้างหนึ่งแล้วละก็ งั้นเขาก็ไม่ต้องอยู่ในวงการนี้ต่อแล้ว

อาเหาส่ายหน้าแล้วพูด “พี่ใหญ่ อย่าคิดเลย อยู่ต่อหน้าเขา ผมไม่มีโอกาสลั่นไกปืนด้วยซ้ำ”

“ซี่”

กู้ตงเชินสูดอากาศเย็น ๆ เข้าลึก ๆ แม้แต่โอกาสลั่นไกปืนยังไม่มีเลยเหรอ?

“ผมไม่รู้ว่าเฉินเฟิงคนนั้นทำไมถึงยอมเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้าน แต่คนแบบเขา ถ้าหากอยากจะอยู่ในวงการนี้แล้วละก็ อย่างน้อยก็ต้องได้เป็นถึงระดับหัวมังกรอยู่ในชางโจวนี้แน่นอน” อาเหายังคงพูดต่อ

กู้ตงเชินไม่พูดอะไรแล้ว เขารู้ว่าตัวเองไม่มีโอกาสแก้แค้นแล้วสักนิด เขาอยู่ในวงการนี้มายี่สิบกว่าปี แน่นอนต้องรู้อยู่แล้วว่า ถ้าอยากจะเป็นระดับหัวหน้าหัวมังกรของตลาดมืดที่ใหญ่ที่สุดนั้นมันยากแต่ไหน พูดได้ว่า ตลอดชีวิตของเขากู้ตงเชินก็ยังไม่สามารถไปถึงตำแหน่งนั้นได้เลย