ลูกเขยมังกร นิยาย บท 156

บทที่ 156 ไอ้ตัวซวย

ครั้งนี้ที่มาบอกข่าวกับเฉินเฟิงว่า เฉินอิงโรจะมาหาเรื่อง ถือว่าทำเกินหน้าที่แล้ว

ถ้าไม่ติดว่าเธอมั่นใจในตัวเฉินเฟิง เธอไม่มีทางทำเพื่อเขาแบบนี้แน่

“ได้ ผมรู้ละ” เฉินเฟิงพยักหน้า อาทิตย์หน้าเฉินอิงโรจะมา เขาจะได้ ‘เตรียมการต้อนรับอย่างดี’ให้กับเธอซะหน่อย เพราะยังไงซะตอนนี้กว่าครึ่งชางโจวเป็นถิ่นของเขา

ไม่นานเฉินเฟิงก็พาเสี้ยเมิ่งเหยากลับมาที่ชางโจว

พอกลับมาบ้าน เปิดประตูออก ก็เห็นว่าในบ้านมีแต่หลินหลันกำลังนั่งดูโทรทัศน์คนเดียว

“เฉินเฟิง!” พอเห็นเขา สีหน้าหลินหลันก็บึ้งตึงทันที เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ยังมีหน้ากลับมาอีก

“แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ?!” หลินหลันมองเฉินเฟิงอย่างรังเกียจ คราวที่แล้วที่เฉินเฟิงสะบัดมือไปจากตระกูลเสี้ยต่อหน้าซุนกุ้ยฟางสองแม่ลูก มันทำให้เธอหน้าแตกไม่เหลือชิ้นดีต่อหน้าซุนกุ้ยฟางสองแม่ลูก

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ไม่สนใจหลินหลัน ตรงไปห้องนอนตัวเองทันที ถ้าไม่เห็นว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะทำตัวลำบากที่อยู่ตรงกลาง เขาไม่คิดจะกลับตระกูลเสี้ยด้วยซ้ำ

“หยุดนะ!” เห็นเฉินเฟิงกล้าเมินเฉยตน หลินหลันโกรธมาก เธอพุ่งปราดเข้าไปขวางหน้าเฉินเฟิงด่าว่า: “ฉันถามแกอยู่นะ? แกหูตึงหรือไง!”

“หลีกไป!” น้ำเสียงเฉินเฟิงเย็นชา เขาสามารถเห็นแก่หน้าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ถือสาหาความหลินหลันได้ แต่ทุกเรื่องต้องมีขอบเขต หลินหลันหาเรื่องไม่หยุดหย่อน เขาก็ไม่จำเป็นต้องทนต่อไปเรื่อยๆ

สบตาเข้ากับสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็งของเฉินเฟิง หลินหลันอดสะท้านไม่ได้ เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ ออกไปไม่กี่วันนี้ไปเจอเรื่องอะไรมากันแน่ ทำไมรู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

เวลานี้เสี้ยเมิ่งเหยาก็เข้ามา

พอเข้ามา เสี้ยเมิ่งเหยาก็เห็นเฉินเฟิงกับหลินหลันกำลังประจันหน้ากัน เธอขมวดคิ้วและถามออกไปอย่างอดไว้ไม่อยู่ว่า: “แม่คะ แม่ขวางหน้าเฉินเฟิงทำไมคะ?”

“ลูกแม่ กลับมาแล้วหรอ” พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา หลินหลันหน้าดีใจเหมือนเห็นพระมาโปรด เธอรีบเดินมาหาลูก เตรียมจะฟ้อง แต่เห็นแขนลูกสาวมีผ้าพันแผลสีขาวไว้ซะก่อน

“ลูกแม่ แขนลูกเป็นอะไรน่ะ?!” หลินหลันอ้าปากค้าง ทำไมไม่เจอลูกสาวไม่กี่วัน ลูกสาวเธอดูเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ แขนได้รับบาดเจ็บไม่พอ ที่หน้าก็มีแผลอีก

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหัวพลางว่า: “ไม่ระวังโดนมีดบาดน่ะค่ะ”

“อะไรนะ? โดนมีดบาด?!” หลินหลันตกใจมาก พูดอย่างโกรธๆว่า: “โดนมีดบาดแล้วยังว่าไม่เป็นไรอีกหรอ? ลูกแม่ ใครทำ? บอกแม่มา แม่จะไปคิดบัญชีกับมัน!”

เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มเศร้าว่า: “ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ มันผ่านไปแล้วล่ะ ผู้หญิงที่ใช้มีดกรีดหน้าหนูโดนเฉินเฟิงสั่งสอนแล้ว”

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่กล้าบอกว่าเธอโดนหมาป่ากัดเป็นแผล เลยพูดไปเรื่อยเปื่อย

หลินหลันค่อนข้างอารมณ์รุนแรง เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาจากไปหลายวันนี้ เธอรู้สึกว่าทำอะไรก็ไม่ราบรื่นเลย เลยจ่ายเงินไปห้าพันเชิญนักพรตทำนายดวงชะตาที่ข้างสะพานมาดูฮวงจุ้ยที่บ้าน และบอกสถานการณ์ครอบครัวให้นักพรตรู้

จากนั้นนักพรตคนนั้นก็บอกว่า เฉินเฟิงเป็นดาวมฤตยูมาเกิด จะทำลายตัวเองและคนที่อยู่ใกล้ชิด คนที่ใช้ชีวิตกับเขาจะอายุไม่ยืน

เดิมหลินหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาได้แผลกลับมา เธอก็เชื่อสนิทใจทันที ต้องเป็นเพราะเฉินเฟิงแน่ๆ!

ถ้ายังไม่ไล่เฉินเฟิงไป คนต่อไปที่จะต้องมีอันเป็นไป ต้องเป็นเธอแน่!

เธอไม่อยากโดนรถชนหรือว่าออกจากไปบ้านแล้วเจอคนกรีดหน้า

“แม่คะ แม่พูดอะไรน่ะ? เฉินเฟิงเขาเป็นตัวซวยที่ไหนกัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาเริ่มโมโหพลางว่า: “แม่ทำไมไม่พูดละคะว่า เพราะเฉินเฟิง หนูถึงได้เป็นคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานน่ะ”

“เสี้ยเมิ่งเหยา ลูกอย่าไปพูดดีให้มันเลยดีกว่า ลูกได้เป็นคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานน่ะ เพราะตระกูลเสี้ยเรามีความสามารถ และตัวลูกเองก็เก่งด้วย ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าคนเฮงซวยนี่สักนิดเลย” หลินหลันพูดอย่างเย็นชา ก่อนนี้เธอยังดีใจที่เสี้ยเมิ่งเหยาได้เป็นคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานอยู่เลย แต่ต่อมาเธอก็พบว่าเสี้ยหยุนเสิ้งควบคุมโครงการไว้เหนียวแน่นมาก เสี้ยเมิ่งเหยาไม่สามารถเก็บเล็กเก็บน้อยจากในโครงการได้เลย เท่ากับทำงานให้เสี้ยหยุนเสิ้ง ในเมื่อไม่ได้ประโยชน์ งั้นฐานะคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานนี่ยังมีความหมายอะไรอีก? ไม่เป็นยังดีกว่า

“แม่คะ! หลินจงเหว่ยผู้จัดการอสังหาริมทรัพย์ติ่งเฟิงเป็นเพื่อนนักเรียนของเฉินเฟิง ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงให้คุณหลินช่วยออกหน้าให้ หนูไม่มีทางได้รับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานนี่แน่” เสี้ยเมิ่งเหยาพยายามอธิบายอย่างใจเย็น

หลินหลันยิ้มเย็นชา: “ลูกแม่ ลูกคิดว่าผู้จัดการอสังหาริมทรัพย์ติ่งเฟิงเขาโง่หรอ? เขาเป็นนักธุรกิจ เขาดูผลประโยชน์กัน! ใช่ แม่ยอมรับว่า เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่เป็นเพื่อนนักเรียนกับหลินจงเหว่ย แต่มันมีอะไรล่ะ? มันให้ประโยชน์หลินจงเหว่ยอะไรได้มั่ง? เขาทำไมต้องเห็นแก่หน้ามัน แล้วยกโครงการหลายร้อยล้านให้ลูกน่ะ?”