ลูกเขยมังกร นิยาย บท 157

บทที่ 157 ต้องการเงิน

“สุดท้ายแล้วหลินจงเหว่ยเห็นแก่ความสามารถของตระกูลเสี้ย ให้เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ไปขอร้อง เขาก็แค่ทำตามน้ำไปเฉยๆ ลูกยังคิดว่าเป็นความดีความชอบของมันงั้นหรอ?” หลินหลันเบะปากบอก

“แม่ แม่ไม่เข้าใจ!” เสี้ยเมิ่งเหยากระทืบเท้า หลินหลันไม่รู้เลยสักนิดว่า ตอนแรกตระกูลเสี้ยต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่ไหนต่อหน้าอสังหาริมทรัพย์ติ่งเฟิง ถ้าเฉินเฟิงไม่พูด ตระกูลเสี้ยไม่มีทางได้มีโอกาสร่วมงานกับอสังหาริมทรัพย์ติ่งเฟิง

“ไม่เข้าใจ?” หลินหลันยิ้มเย็น “เสี้ยเมิ่งเหยา แม่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวซวยนี่ใส่ยาอะไรให้ลูกกิน ทำให้ลูกเชื่อใจเขาขนาดนี้ แต่วันนี้แม่จะพูดไว้ตรงนี้เลยนะ บ้านนี้ถ้ามีมันต้องไม่มีแม่ มีแม่ต้องไม่มีมัน!”

“แกบอกว่าไม่อยากหย่ากับมัน? ได้! ไสหัวจากตระกูลเสี้ยพร้อมกับมันเลยไป! ยังไงซะ ต่อไปนี้ถ้าฉันอยู่บ้านนี้ เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ห้ามก้าวเท้าเข้าบ้านนี้แม้แต่ก้าวเดียว” หลินหลันยืนยันหนักแน่น เธอรู้ดีว่า อยากให้เสี้ยเมิ่งเหยากับเฉินเฟิงหย่ากัน มันยากแค่ไหน ดังนั้นเลยยอมถอยก้าวหนึ่ง ให้เฉินเฟิงย้ายออกจากตระกูลเสี้ย อย่างน้อยก็ไม่อยู่ในสายตาเธอ

แบบนี้ ดาวมฤตยูอย่างเฉินเฟิงก็จะทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว

“แม่คะ ทำไมแม่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ล่ะ?” เสี้ยเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยความโกรธ สามปีมานี้การแสดงออกของเฉินเฟิงที่ตระกูลเสี้ย เธอเห็นมันทั้งหมด เรียกได้ว่า ทำหน้าที่ลูกเขยได้เกือบจะเพอร์เฟคส์ กับหลินหลัน เฉินเฟิงทำตัวราวกับเป็นแม่แท้ๆก็ไม่ปาน ไม่เคยมีสักนิดที่จะกระด้างกระเดื่องด้วย

แต่หลินหลันล่ะ? เธอทำเหมือนเฉินเฟิงเป็นหมารับใช้มาสามปีไม่พอ ยังคอยกระทบกระเทียบแดกดันเขา ในสายตาเธอ เฉินเฟิงทำนี่ก็ไม่ดี นั่นก็ไม่ดี เรียกได้ว่าไม่มีอะไรถูกสักอย่าง

แต่เฉินเฟิงทำผิดอะไรหรือเปล่า? ไม่มีเลย!

ในเมื่อไม่มี หลินหลันถือสิทธิ์อะไรทำกับเขาแบบนี้? เสี้ยเมิ่งเหยาอยากตะโกนถามความในใจออกมาซะจริงๆ เธอทนหลินหลันมานานแล้ว วันนี้เธอจะไม่ทนอีกต่อไป!

“ฉันไม่มีเหตุผล?” น้ำเสียงหลินหลันเริ่มเดือด “เสี้ยเมิ่งเหยา แกนี่มันเนรคุณจริงๆ กล้าบอกว่าฉันไม่มีเหตุผล แกลองคิดดีๆสิ ใครกันที่เลี้ยงแกมาจนโตป่านนี้?”

“เป็นเจ้าคนไร้ประโยชน์?” หลินหลันชี้หน้าเฉินเฟิง

“แกเถียงคำไม่ตกฟากกับฉันเพื่อเจ้าตัวซวยนี่ คราวที่แล้วให้แกกับมันหย่ากันแล้วแต่งกับเสิ่นจุนเหวินแทน แกไม่ยอม!

“คราวนี้เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่มันอันตรายถึงชีวิตฉัน แกกลับยืนข้างมัน แกไม่ช่วยแม่แท้ๆของตัวเอง กลับไปช่วยคนนอก แกอกตัญญูขนาดนี้ ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอว่าฉันไม่มีเหตุผล!”

หลินหลันด่ากราด เธอเชื่อคำนักพรตสนิทใจ เฉินเฟิงมาตระกูลเสี้ยเพื่อมากินทุกคนให้ตาย

ตอนแรกก็เสี้ยเว่ยกั๋ว ต่อมาก็เสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าเธอยังไม่ทำอะไร คนต่อไปที่จะมีอันเป็นไปก็คือเธอแน่ๆ!

คำพูดพวกนี้ของหลินหลันทำเสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนพูดไม่ออก

ตอนนี้เอง เฉินเฟิงยิ้มมองหลินหลันพลางว่า: “คุณรู้สึกว่าผมเป็นดาวมฤตยู?”

“หรือว่าไม่ใช่ล่ะ?” หลินหลันเลิกคิ้วถาม ถ้าเมื่อสามปีก่อนเฉินเฟิงไม่แต่งเป็นเขยเข้าตระกูลเสี้ยล่ะก็ ตอนนี้ตระกูลเสี้ยต้องเป็นอีกแบบ สวยเป็นหนึ่งในสามโลกอย่างเสี้ยเมิ่งเหยาต้องแต่งเข้าตระกูลสูงแน่

พอเสี้ยเมิ่งเหยาได้แต่งกับคนรวย งั้นความสำคัญของเธอกับเสี้ยเว่ยกั๋วในตระกูลเสี้ยต้องดีขึ้นแน่ ใครก็ไม่กล้าดูถูกพวกเขา เธอเองก็จะได้เข้าไปอยู่บ้านหลังใหญ่ ไม่ใช่อยู่ห้องเล็กพื้นที่ร้อยกว่าตารางเมตรแค่นี้ แถมวันๆต้องขึ้นบันไดอีก

“เอาเถอะ คุณว่าใช่ก็ใช่ละกัน” เฉินเฟิงยิ้มส่ายหัว เดิมเขาอยากจะเถียงกับหลินหลันสักสองสามคำ แต่พอคิดอีกที กับคนตาลุกวาวเห็นประโยชน์เป็นที่ตั้งอย่างหลินหลัน มีอะไรน่าคุยล่ะ? ในสายตาเธอมีแต่เงิน มีแต่อำนาจเท่านั้น คุณไม่มีเงินไม่มีอำนาจ เธอไม่ชายตาแลคุณหรอก

“ผมกับเมิ่งเหยา จะไปจากตระกูลเสี้ยวันนี้” เฉินเฟิงชะงักไปก่อนว่า: “แต่ก่อนไป ผมขอเตือนคุณไว้หน่อยนะ คุณอยากประจบเอาใจคนรวยมีอำนาจมันเรื่องของคุณ แต่อย่ามายุ่งกับเมิ่งเหยา!”

“ถ้าให้ผมรู้ว่า คุณเอาเมิ่งเหยาไปเป็นเครื่องมือเพื่ออำนาจความร่ำรวยล่ะก็ ผมจะทำให้คุณเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลยทีเดียว”

คำพูดนี้ของเขาเป็นการเตือนหลินหลันว่า อย่าได้ทำอะไรโง่ๆแบบครั้งก่อนที่เอาความบริสุทธิ์ของเมิ่งเหยาไปประมูลอีก

แต่หลินหลันกลับเดือดพล่านเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เจ้าคนไร้ประโยชน์ที่ถือน้ำล้างเท้าตัวเองมาสามปีกล้าข่มขู่เธอ!

“เมิ่งเหยา พวกเราไปกันเถอะ”

ไม่รอหลินหลันแผดเสียง เฉินเฟิงยิ้มบางพลางจูงมือเสี้ยเมิ่งเหยา

“อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เธอผิดหวังกับหลินหลันถึงที่สุด ขืนอยู่ที่ตระกูลเสี้ยต่อไป ก็มีแต่จะทำให้ตัวเองไม่สบายใจเท่านั้น

“เดี๋ยว!” พอเห็นทั้งคู่ทำท่าจะเดินออกไป หลินหลันก็ร้องเตือนไว้

“ยังมีอะไรอีก?” เฉินเฟิงเริ่มรำคาญ

“พวกแกจะไปก็ได้ แต่ทิ้งเงินไว้ก่อน!” หลินหลันพูดอย่างเอาแต่ได้

“เงินอะไร?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

“เงินหนึ่งล้านห้าแสนที่นายกู้อะไรเชินนั่นจ่ายให้เมิ่งเหยาไง”

“เงินนั่นเขาจ่ายให้เมิ่งเหยา มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ฉันเลี้ยงเจ้าคนเนรคุณมาจนโตป่านนี้ ทั้งป้อนข้าวป้อนนม ให้มันเรียนหนังสือ ฉันยังจ่ายไปไม่ถึงหนึ่งล้านห้าแสนหรือไง?” หลินหลันพูดหน้าตาเฉย คราวที่แล้วโดนเสิ่นจุนเหวินเอาเงินหนึ่งร้อยล้านคืนไป เธอยังปวดใจไม่หาย ตอนนี้เลยต้องเอาเงินจำนวนนี้มาชดเชยให้ตัวเองหน่อย

ยังไงซะเสี้ยเมิ่งเหยาก็เป็นลูกสาวเธอ แม่ขอเงินลูกสาว มันถูกต้องที่สุดแล้ว

อีกอย่างเงินนี้ถ้าเธอไม่เอากลับมา ก็ต้องโดนเฉินเฟิงหลอกไปอยู่ดี

ถ้าจะให้เฉินเฟิง สู้เธอเอาไปเลี้ยงหมาดีกว่า

พอได้ยินหลินหลันพูดแบบนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาตาแดงก่ำทันที นี่เป็นคำพูดที่คนเป็นแม่ควรพูดหรอ?

ตัวเธอเป็นลูกสาวแม่แท้ๆนะ นี่แม่ไม่รู้เลยหรอว่า พูดแบบนี้ออกมาจะทำให้เธอเสียใจแค่ไหน?

หนึ่งล้านห้าแสน ที่แท้ความผูกพันแม่ลูกของพวกเธอมีค่าหนึ่งล้านห้าแสน

“คุณแน่ใจว่าจะเอาเงินนี่?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น คนโง่อย่างหลินหลัน นี่เธอกำลังจะทำลายสายสัมพันธ์สุดท้ายระหว่างตัวเองกับเสี้ยเมิ่งเหยา เดิมถึงเขากับเมิ่งเหยาจะไปจากตระกูลเสี้ย แต่ไม่ว่ายังไง เมิ่งเหยาต้องคำนึงถึงแม่อย่างหลินหลันอยู่แล้ว ต่อไปถ้าหลินหลันเกิดเรื่อง เธอคงไม่อยู่เฉยแน่

แต่ถ้าหลินหลันเอาเงินหนึ่งล้านห้าแสนนี่ เท่ากับตัดขาดสายใยสุดท้ายของเสี้ยเมิ่งเหยาไป

ความเป็นแม่ลูกสิ้นเยื่อขาดใยตั้งแต่บัดนี้!

“แน่ใจอยู่แล้ว!” หลินหลันยังคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองพลาดอะไรไป

“เฉินเฟิง ฉันรู้ว่าคนไร้ประโยชน์อย่างแกหวังเงินหนึ่งล้านห้าแสนนี่ แต่ฉันจะเตือนแกไว้เลยนะ แกอย่ามาทำหน้าหนา แกเอาเงินห้าแสนจากเงินก้อนนี้ไปซื้อออดี้หนึ่งคันแล้ว ถ้าแกยังกล้าจะฮุบเงินที่เหลือล่ะก็ อย่าหาว่าฉันจะฉะกับแกให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย!” หลินหลันข่มขู่อย่างคิดเอาเองว่าเธอฉลาด