ลูกเขยมังกร นิยาย บท 158

บทที่ 158 ถูกล็อตเตอร์รี่ได้มา

“โง่จริง คุณคิดว่าผมจะแคร์เงินหนึ่งล้านห้าแสนนี่?” เฉินเฟิงยิ้มหยัน ถ้าหลินหลันทำตัวดีสักนิด ให้เสี้ยเมิ่งเหยาดีใจ อย่าว่าแต่หนึ่งล้านห้าแสนเลย ต่อให้สิบห้าล้าน เขาก็ให้เธอได้!

แต่ยัยหน้าโง่หลินหลันกลับเลือกทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาเสียใจเพราะเงินแค่หนึ่งล้านห้าแสน

หมดหนทางเยียวยาแล้ว!

“ตัวซวยอย่างแกไม่แคร์เงินหนึ่งล้านห้าแสนนี่?” หลินหลันแค่นเสียงเยาะ “นี่เฉินเฟิง ไม่ต้องมาทำอวดรวยต่อหน้าฉันหรอกรู้ไหม? ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี แกเป็นยังไง ฉันยังไม่รู้อีก? อย่าว่าหนึ่งล้านห้าแสนเลย ต่อให้หนึ่งแสนห้าหมื่น แกก็ไม่มีปัญญาหามาได้หรอก”

“ตอนนี้แกกลับบอกว่าไม่สนเงินหนึ่งล้านห้าแสนนี่ เหอะๆ กล้าพูดจาโอ้อวดไม่กลัวสำลักน้ำลายตัวเอง” หลินหลันสีหน้าดูถูก ถึงครั้งที่แล้วซุนกุ้ยฟางจะบอกว่าเฉินเฟิงไม่ธรรมดาเลย แต่หลินหลันยังคงไม่เชื่ออยู่ดี

ถ้าเฉินเฟิงไม่ธรรมดาจริง จะยอมทนเธอมานานขนาดนี้? จะยอมเป็นพนักงานเดลิเวอร์รี่อยู่สามปี? จะยอมทนภายใต้คำว่าคนไร้ประโยชน์อยู่สามปี?

ล้อเล่นหรือไง!

ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอ แล้วมีเบื้องหลัง เธอไม่ยอมทนให้ใครดูถูกเหยียดหยามใช้ชีวิตเหมือนหมาตัวหนึ่งมาสามปีหรอก

เห็นท่าทีคิดเองเออเองของหลินหลันแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว

ขนาดเฉียวเสี่ยวโย่วซึ่งเป็นประธานกรรมการใหญ่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหลงที่มีมูลค่ากว่าหกหมื่นกว่าล้านยังเคารพนอบน้อมเฉินเฟิง เฉินเฟิงมีหรือจะไม่มีเงินแค่หนึ่งแสนห้าหมื่น?

อย่าว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นเลย ต่อให้หนึ่งพันห้าร้อยล้าน เขาก็มี!

แม่ของเธอทำไมสายตาสั้นแบบนี้ ถ้าแม่ไม่สายตาสั้น นิสัยอย่างเฉินเฟิงรับรองต้องให้แม่เธออยู่ดีกินดีแน่ แต่หลินหลันโง่จนทิ้งทุกอย่างไปเอง เสี้ยเมิ่งเหยาถอนหายใจ อดเห็นใจหลินหลันไม่ได้

“ไปเอาเงินมาสิ จะยืนบื้อทำไม?”

เห็นเฉินเฟิงไม่พูดอะไร หลินหลันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ร้องกรี๊ดขึ้นมาว่า: “แกอย่าบอกฉันนะว่า แม้แต่เงินหนึ่งล้านที่เหลือ แกใช้หมดแล้ว?!”

“แม่ เงินหนึ่งล้านที่เหลือเฉินเฟิงเขาไม่ได้ใช้เลยสักนิด!” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเสียงเย็น ที่จริงแล้วเงินหนึ่งล้านห้าแสนนั่นก็ของเฉินเฟิง ถ้าไม่เห็นแก่หน้าเฉินเฟิง กู้ตงเซินมีหรือจะยอมชดใช้เงินให้เธอ

“ในเมื่อไม่ได้ใช้ งั้นก็ไปเอามาให้ฉันสิ!” พอได้ยินว่าเงินยังอยู่ หลินหลันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ได้ หนูจะไปเอามาให้” เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันกรอด เตรียมหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าเงิน เงินหนึ่งล้านห้านี่ให้หลินหลันแล้ว ก็เท่ากับว่า เธอตัดขาดความเป็นแม่ลูกกับหลินหลันแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ทันหาบัตรเจอ เฉินเฟิงก็หยิบบัตรเครดิตออกมาก่อนเธอหนึ่งใบ

เขายื่นให้หลินหลัน เฉินเฟิงจ้องหน้าหลินหลันพูดอย่างใจเย็นว่า: “ในนี้มีหนึ่งล้านแปดแสน”

“แกเอามาจากไหนน่ะหนึ่งล้านแปดแสน?” หลินหลันตะลึง เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ทำไมมีเงินมากขนาดนี้

เฉินเฟิงส่ายหน้าพลางว่า: “คุณไม่ต้องสนว่าผมเอาเงินมาจากไหน ตอนนี้เงินนี่เป็นของคุณแล้ว”

“จริงหรอ?” หลินหลันดีใจ ทำท่าจะแย่งบัตรจากมือเฉินเฟิง

แต่เฉินเฟิงยกบัตรหนีมือหลินหลัน