ลูกเขยมังกร นิยาย บท 160
บทที่ 160 นายน้อยเฉิน เชิญครับ
ตอนนี้เฉินเฟิงกลับบอกว่า เขาซื้อคฤหาสน์บนยู่ฉวนซานไว้
ถึงเฉินเฟิงจะสามารถทำได้จริง แต่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องเงินแล้วนะ
เพราะคนที่สามารถเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์บนยอดยู่ฉวนซาน ล้วนเป็นคนสำคัญมีชื่อเสียง ให้พวกเขายอมขายที่ของตัวเองให้คนอื่น ใครเขาจะยอม?
“พ่อหนุ่ม ลุงไม่มีเวลาเป็นเพื่อนเราเล่นสนุกนะ รีบลงไปเลย ลุงต้องไปรับแขกคนอื่นอีก” คนขับรถพูดอย่างรำคาญ เขาไม่อยากขึ้นเขาไปแล้วโดนยามไล่ลงมา
“ที่รัก เราลงรถกันเถอะ” เสี้ยเมิ่งเหยามองเฉินเฟิงหนึ่งที คนขับรถไม่ยอม เธอก็หมดหนทาง
เฉินเฟิงส่ายหน้า เขาลงรถน่ะได้ แต่เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้ พึ่งได้รับบาดเจ็บมาไม่กี่วัน จะเหนื่อยไม่ได้
“ลุง เอางี้ ลุงพาพวกเราไปส่งยอดเขา ผมให้เพิ่มอีกห้าร้อย” เฉินเฟิงบอก โบราณว่าไว้ มีเงินทำได้ทุกอย่าง เขาไม่เชื่อหรอกว่าลุงคนขับรถจะไม่ชอบเงิน
“เราพูดจริงหรอ?” นั่นไง พอได้ยินเฉินเฟิงบอกจะให้เพิ่มอีกห้าร้อย ดวงตาลุงคนขับรถเป็นประกายขึ้นมาทันที เขาออกมาวิ่งรถ วันหนึ่งหาเงินได้อย่างมากแค่สองสามร้อย เฉินเฟิงจะให้เพิ่มห้าร้อยนี่ เท่ากับค่าแรงเขาสองวันเลยทีเดียว เขาไม่มีทางไม่หวั่นไหวหรอก
เฉินเฟิงไม่พูดอะไรอีก หยิบแบงค์ห้าร้อยออกมายื่นให้เขาทันที
ลุงคนขับรถดีใจมาก รีบรับเงินมา
“ได้ พ่อหนุ่ม ลุงขับไปส่งยอดเขาให้” เขาหน้าชื่อตาบาน เงินถึงมือแล้ว เขาค่อยสบายใจหน่อย
“แต่ว่าพ่อหนุ่ม ลุงพูดก่อนเลยนะ ถ้าตอนขึ้นไปกลางเขาแล้ว ยามเขาไม่ให้พวกเราเข้าไป ห้าร้อยนี่ลุงไม่คืนให้หรอกนะ” เหมือนกลัวเฉินเฟิงเปลี่ยนใจ ลุงรีบย้ำ
เฉินเฟิงยิ้มบาง: “ลุงครับ ขับไปเถอะ เดี๋ยวผมคุยกับยามเอง”
“โอเค นั่งดีๆนะ”
ไม่นาน รถก็ขับมาถึงกลางเขา แต่เป็นที่น่าแปลกใจของลุงคนขับรถคือ ยามไม่สกัดกั้นรถเขา
ทำให้ลุงคนขับรถถอนหายใจโล่งอก ที่แท้มาตรการความปลอดภัยของยู่ฉวนซานก็ไม่ได้เข้มงวดอย่างที่เขาลือกัน
ที่จริงลุงเขาแค่ไม่รู้ว่า จุดที่ยู่ฉวนซานมีมาตรการความปลอดภัยเข้มงวดมีแต่จุดเดียว คือเขตคฤหาสน์บนยอดเขา
เขตคฤหาสน์นี่สุดยอดเข้มงวดอย่างที่เขาพูดกันจริงๆ
ครั้งที่แล้วที่เฉินเฟิงมา แค่ถึงยอดเขาก็โดนยามขวางไว้ ถ้าไม่ใช่เสิ่นหงชังปรากฏตัว เฉินเฟิงเข้าไปไม่ได้แน่ๆ
หลายนาทีต่อจากนั้น รถแท็กซี่ก็ถึงยอดเขา
ลุงคนขับรถเห็นกลุ่มยามใส่ชุดเครื่องแบบสีดำแต่ไกล
“พ่อหนุ่ม ลงตรงนี้เถอะ” ลุงยังหวั่นๆ ยามพวกนี้แต่ละคนรูปร่างใหญ่โต เกิดกรูกันเข้ามาขวางเขาจะทำยังไง?
“ลุง มาถึงนี่แล้ว ขับเข้าไปเรื่อยๆเถอะ” เฉินเฟิงเริ่มเหนื่อยใจ คฤหาสน์ของเขาอยู่ด้านในสุด ห่างจากนี่ไม่น้อยเลย
“พ่อหนุ่ม ลุงบอกแล้วนี่ ที่นี่เป็นเขตส่วนบุคคลนะ เขาไม่ให้เข้าไปหรอก แถมที่นี่อยู่กับแค่สิบครอบครัวเอง รถและคนที่เข้าออก ยามพวกนี้เขารู้หมด ลุงขับรถแท็กซี่มา แถมยังมีพวกเธอสองคนนั่งมาด้วย เขาให้เราสามคนเข้าไปสิแปลก” ลุงคนขับรถพูดอย่างเป็นหลักการ
“ลุง ผมบอกลุงแล้วนี่ ผมซื้อคฤหาสน์ที่นี่ไว้แล้ว ยามพวกนี้รู้จักผม” เฉินเฟิงถอนหายใจยาว ทำไมตาลุงนี่ไม่ยอมเชื่อเขาสักทีนะ
“พ่อหนุ่ม นี่มันเวลาอะไรแล้ว อย่ามามัวล้อเล่นอยู่เลย เธอรู้ไหมว่าตารางเมตรที่นี่ตารางเมตรละเท่าไหร่หะ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...