ลูกเขยมังกร นิยาย บท 173
ตอนที่ 173 หนอนบ่อนไส
เขามีสิทธิ์อะไร? !
ตำแหน่งของเสี้ยห้าวในบริษัท ก็ยังเป็นแค่รองประธาน เท่ากับเธอ เขามีสิทธิ์อะไรมาแต่งตั้งผู้หญิงอีกคนเป็นรองประธานบริษัท !
เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหจะเป็นบ้า เธอคิดไม่ถึงว่าเธอไม่อยู่เพียงไม่กี่วัน บริษัทก็โดนเสี้ยห้าวทำจนยุ่งเหยิงไปหมด
เมื่อนึกถึงตอนที่พึ่งเข้ามาบริษัท เห็นพนักงานหน้าใหม่เพิ่มขึ้นและพนักงานเก่าๆที่ลดลง เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนตัวสั่น พนักงานหน้าใหม่เหล่านั้นต้องเป็นเสี้ยห้าวเป็นคนรับเข้ามาแน่นอน สำหรับพนักงานเก่าที่หายไป พวกเขาล้วนเป็นญาติสายตรงของเธอ พวกเขาถูกไล่ออกโดยเสี้ยห้าวไม่ก็ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้
ในเวลานั้นเอง เสี้ยห้าวเดินเข้าประตูไปอย่างยิ่งใหญ่
ทันทีที่เดินเข้าไป เสี้ยห้าวก็เห็นเสี้ยเมิ่งเหยาที่เอามือปิดหน้าของเธอไว้กับผู้หญิงที่หยิ่งผยองที่แต่งหน้าจัด
เกือบจะในทันทีเสี้ยห้าวก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
อย่างไรก็ตาม เสี้ยห้าวไม่มีทีท่าที่จะตำหนิผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด แต่เขาหันไปสนใจเสี้ยเมิ่งเหยา แสร้งทำเป็นแปลกใจและถามว่า "เมิ่งเหยา ใบหน้าของคุณเป็นอะไรไป?"
เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ตอบ แต่ชี้ไปที่ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด กัดฟันแล้วถามว่า "เสี้ยห้าว！เธอเป็นใคร?!"
"อ้อ เธอคือหวังยุนน่า รองประธานคนใหม่ของบริษัท " เสี้ยห้าวพูด
หวังยุนน่าเชิดหน้าและมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างมีชัย การยั่วยุนั้นเห็นได้ชัด
"รองประธานคนใหม่?!" เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันสีเงิน "คุณเคยถามความเห็นของคุณปู่ไหม?"
"ความคิดเห็นของคุณปู่" เสี้ยห้าวยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและกล่าวว่า "เสี้ยเมิ่งเหยาสมองของคุณถูกน้ำเข้าเหรอ ผมเป็นทายาทของตระกูลเสี้ยและเป็นประธานในอนาคตของบริษัท ผมแต่งตั้งรองประธานยังต้องถามคุณปู่อีกหรือ?"
ร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาสั่นสะท้านชั่วขณะ เหมืนอที่คิดไว้ไม่ผิด เสี้ยห้าวไม่ได้ขอความเห็นจากเสี้ยหยุนเสิ้งจริงด้วย แต่ได้ตัดสินใจเป็นการส่วนตัว
บังอาจสุดๆ!
"เสี้ยห้าว พนักงานของบริษัทเหล่านั้น คุณเป็นคนไล่ออกใช่หรือไม่?" เสี้ยเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึกๆและสงบสติอารมณ์
"พนักงาน?"เสี้ยห้าวผงะ พนักงานอะไร? นับตั้งแต่แต่งตั้งหวังยุนน่าเป็นรองประธาน บริษัท สองสามวันนี้เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับกิจการของบริษัทมากนัก ได้อยู่ข้างนอกกับโยว่หลิงตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าพนักงานคนใดถูกไล่ออก
"ฉันเป็นคนไล่ออกเอง" ในขณะนี้ หวังยุนน่าก้าวไปข้างหน้า เอามือกอดอกของเธอ เธอก็ยอมรับอย่างภาคภูมิใจ
"คุณไล่พนักงานออกทำไม?" เสี้ยห้าวขมวดคิ้ว เขาแต่งตั้ง หวังยุนน่าเป็นรองประธานของบริษัท ก็ถือว่าเขาได้กระทำสิ่งต้องห้ามครั้งใหญ่แล้ว หากหวังยุนน่ายังได้ขับไล่พนักงานออกอีก เสี้ยหยุนเสิ้งคงจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่
“ พี่ห้าว คุณไม่รู้หรอก ว่าพนักงานเหล่านั้นเกินไปแค่ไหน เพียงคุณออกจากบริษัท พวกเขาจะรวมตัวกันและพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับคุณ โดยบอกว่าผู้บริหารเสี้ยควรส่งมอบบริษัทให้เสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ควรส่งมอบให้คุณ ฉันทนไม่ได้จริงๆจึงตำหนิพวกเขา แต่พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ฟัง แต่พวกเขายังกล้ามาต่อปากต่อคำกับฉัน พนักงานแบบนี้ หากไม่ไล่พวกเขาออก หรือจะเก็บไว้ฉลองปีใหม่เหรอ? หวังยุนน่าหัวเราะอย่างเย็นชาเป็นแค่พนักงานระดับล่าง คิดว่าตนเองเป็นใคร แม้แต่คำพูดของเธอก็ไม่ฟัง ไม่ไล่พวกเขาออก จะไล่ใครออกละ?
"โอเค ดีมาก!" เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไร พนักงานที่หวังยุนน่าไล่ออกล้วนเป็นญาติโดยตรงของเธอ ปกติให้การสนับสนุนเธอในบริษัท มีความสามารถทางธุรกิจที่เก่งมาก งานที่มอบให้พวกเขา พวกเขาก็สามารถทำเสร็จได้อย่างรวดเร็ว
แต่ตอนนี้ คนเหล่านี้ถูกหวังยุนน่าขับออกไปหมดแล้ว!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...