ลูกเขยมังกร นิยาย บท 176

ตอนที่ 176 ทำไมถึงเป็นไอ้ขยะไร้ประโยชน์ละ

"ดี! ดีมาก!" คุณนายหลิน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน นานมาแล้วที่ไม่มีใครกล้าที่จะรุกรานเธอเช่นนี้

"อาเปียว!" คุณนายหลิน ออกคำสั่งอย่างเย็นชา พูดจบ ชายกล้ามโตในชุดสูทสีดำที่ใส่หูฟังก็โผล่ออกมา ชายคนนั้นสูง 1.95 เมตร รู้สึกถึงความบีบคั้นที่รุนแรงมากในขณะที่เขาเดินมา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเหมือนบอดี้การ์ด

"คุณนายหลิน " อาเปียวโค้งคำนับเล็กน้อย

"ตบปาก! ตบปากไอ้บ้านี่แรงๆ!" คุณนายหลิน ชี้ไปที่หลินหลันแล้วพูดอย่างร้ายกาจ

"ครับ คุณนายหลิน!" อาเปียวพยักหน้าอย่างเย็นชา เหมือนเครื่องจักรที่ไร้อารมณ์ จากนั้นก็เดินไปหาหลินหลัน

เมื่อเห็นชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหาตนเอง หลินหลันก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที"คุณจะทำอะไร? ฉันขอเตือนคุณไว้นะ แฟนของลูกสาวฉัน ... "

"ผัวะ"

หลินหลันยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ถูก อาเปียวขัดจังหวะ ใช้ฝ่ามือ ขัดจังหวะ!

พลังการตบของ อาเปียว ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างหวังเสี่ยวหง จะเทียบได้

เพียงแค่หนึ่งที หลินหลันก็บินคว่ำเหมือนว่าวที่เชือกขาด บินถอยออกไป หลังจากบินไกลประมาณสี่ห้าเมตร กระแทกกับบ้านจำลอง

"บูม"

หลินหลันทรุดลงอย่างหนัก ในปากคายฟันที่ติดเลือดออกมาสองสามซี่ นอนร้องครวญครางอยู่ที่พื้น

เมื่อเห็น อาเปียวเดินมาหาเธออีกครั้ง หลินหลันก็ตื่นตระหนกและวิ่งออกไปโดยล้มลุกคลุกคลาน

แต่อาเปียวใช้เพียงสองสามก้าวในการไล่ตามหลินหลันจนทัน

จากนั้นเขาก็จับที่คอเสื้อด้านหลังของหลินหลัน เหมือนจับไก่ ดึงหลินหลานขึ้นมา

“ ฆ่าคนแล้ว!” หลินหลันส่งเสียงโหยหวนอย่างน่าเวทนาเหมือนหมู

"ผัวะ"

อาเปียวตบใบหน้าอีกข้างของหลินหลัน ตบจนมุมปากของหลินหลันแตกและเลือดก็กระเซ็นออกมา

หวางเหมยซึ่งอยู่ไม่ไกลได้เห็นฉากนี้ เธอก็ตกใจจนขาสั่นเทา มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!

เห็นอาเปียวไม่คิดจะหยุด เสียงคุกเข่าดังขึ้น หลินหลันคุกเข่าตรงหน้าคุณนายหลิน พร้อมกับกราบไหว้ บีบน้ำมูกและฉีกยิ้มขอความเมตตา

"ไว้ชีวิตเถอะ ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ！ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่กล้าอีกแล้ว ... "

หลินหลันเช็ดน้ำตาและร้องขอความเมตตา เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยมีศักดิ์ศรี ชอบกลั่นแกล้งคนที่อ่อนแอกว่าและกลัวคนเก่งกว่า

ตอนเธออยู่บ้านในวันธรรมดา เธอก็รังแกเฉินเฟิง เฉินเฟิงอดทนต่อเธอมาตลอด สิ่งนี้ทำให้เธอคิดว่าตนเองเจ๋ง หลินหลันอย่างเธอเก่งที่สุดในโลก และโลกทั้งใบควรจะหมุนรอบตัวเธอ

เป็นเพราะความคิดแบบนี้เอง ทำให้หลินหลันกลายเป็นคนไม่ยอมใคร

แต่คิดไม่ถึงว่า วันนี้ได้เจอกับคุณนายหลิน ที่โหดกว่า

ให้บทเรียนที่ดีกับเธอ!

“ตอนนี้รู้ว่าผิดแล้วใช่ไหม?” ยิ้มเยาะ คนต่ำทรามอย่างหลินหลัน ถ้าคุณไม่ตีเธอให้ยับ เธอจะไม่มีทางรู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำหรอก

“ รู้ว่าผิดแล้ว รู้ว่าผิดแล้ว ” หลินหลันรีบพยักหน้าด้วยท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน

“ หึ คุณกล้าขอให้แฟนของลูกสาวคุณมาจัดการฉันไหม?” คุณนายหลิน ประชดประชัน “ ไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้ว” หลินหลันรีบส่ายหัว ปากบอกว่าไม่กล้า แต่สิ่งที่เธอคิดในใจคือรอให้เสี้ยเมิ่งเหยาและแฟนของเธอมาก่อนเถอะ เธอจะฉีกเนื้อเธอเป็นชิ้นๆ

"หึ ถือว่าคุณรู้จักปรับตัว!"

“เสี่ยวหวัง บอกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้โยนเธอออกไป” คุณนายหลิน ดูหยิ่งผยองและโบกมือราวกับว่าเธอกำลังไล่สุนัข

"ครับ คุณนายหลิน " หวังเสี่ยวหงโค้งคำนับและให้ความเคารพคุณนายหลิน มากขึ้น วันนี้เธอได้เห็นแล้วว่าอำนาจคืออะไร ตระกูลหลินของคุณนายหลิน เป็นเพียงตระกูลรองเล็กๆในเมืองชางโจว คุณนายหลินถือว่าไม่ได้มาจากตระกูลหลินโดยตรง แต่คุณนายหลิน ลงมือ กลับไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย

ถ้าหลินหลันไม่ใช่พวกกระดูกอ่อน ไม่ยอมรับความผิดพลาดของเธอในวันนี้ เธอจะต้องถูกบอดี้การ์ดของคุณนายหลิน ตีจนตายอย่างแน่นอน!

หวังเสี่ยวหงไม่มีข้อสงสัยแม้แต่น้อย!

ไม่นาน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากแผนกขายก็วิ่งเข้ามา ลากหลินหลานเหมือนลากหมาที่ตายแล้ว โยนออกจากแผนกขายแล้วทิ้งไว้ที่ถนนด้านนอก

หลินหลันในเวลานี้ พูดได้คำเดียวคือน่าเวทนา

ผมกระเซิงและยุ่งเหยิน เสื้อผ้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าฟกช้ำและมีฟันเหลืออยู่ในปากเพียงไม่กี่ซี่

"หลินหลัน คุณสบายดีไหม ให้ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลไหม ... " หวางเหมยถามอย่างเป็นห่วง ท่าทางที่อาเปียวตบหลินหลัน ทำให้เธอตกใจมาก เธอคิดว่าหลินหลันจะถูกตีจนตายด้วยซ้ำ

"ไปโรงพยาบาล! กูยังไม่ได้แก้แค้นเลย!" หลินหลันพูดด้วยความโมโห เธอยังไม่เคยโดนคนอื่นทำแบบนี้มาก่อน เธอถูกทุบตีจนฟันหลุดไม่พอ สุดท้ายยังต้องคุกเข่าลงเพื่อร้องขอความเมตตา หากวันนี้เธอไม่เอาคืน ถูกเพื่อนบ้านในละแวกนั้นคงจะหัวเราะเยาะเธอ

“ แต่ คุณนายหลินเธอมีภูมิหลังที่ดี ออกมาข้างนอกเธอยังพาบอดี้การ์ดมา” หวางเหมยพูดอย่างปลอบใจ ทุกวันนี้ คนที่พาบอดี้การ์ดออกไป ไม่ใช่คนธรรมดา ส่วนใหญ่มาจากตระกูลที่ใหญ่ๆทั้งนั้น

"ภูมิหลัง! นางนั่นจะมีภูมิหลังอะไรกัน！ก็แค่บอดี้การ์ด?ใครๆก็จ้างได้ไม่ใช่เหรอ? รอให้ลูกสาวกับแฟนเธอมาถึงก่อนเถอะ ฉันจะขอให้เธอจ้างบอดี้การ์ดสิบคนให้ฉัน ฉันจะพาออกไปทุกวันเลย เห็นยัยนั่นหนึ่งครั้งก็ตบหนึ่งครั้ง!” หลินหลันพูดอย่างร้ายกาจตอนนี้ เธอฝากความหวังไว้กับ 'แฟน' ของเสี้ยเมิ่งเหยา

ในความคิดของเธอ ไม่ว่าภูมิหลังของคุณนายหลิน จะใหญ่แค่ไหน ก็ไม่เท่า 'แฟน' ของ เสี้ยเมิ่งเหยาแน่นอน

หวางเหมยถอนหายใจ เธอยังคงรู้สึกว่า ‘แฟน’ ของเสี้ยเมิ่งเหยาเชื่อถือไม่ค่อยได้ เมื่อเห็น Koenigsegg ขับมา หลินหลันก็กระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น ชี้ไปที่ Koenigsegg และจับแขนของหวางเหมยไว้ด้วยมืออีกข้าง อุทานอย่างตื่นเต้น:" หวางเหมย ดูสิ เป็นรถหรู มันเป็นรถหรู！ มันต้องเป็นลูกสาวของฉันกับแฟนของเธอมาแล้วแน่ๆ! "

"คุณรู้ได้อย่างไรว่าลูกสาวของคุณอยู่ในรถคันนี้?" หวางเหมยไม่ค่อยเชื่อ หรือว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะพาแฟนหนุ่มมาหาหลินหลันจริงหรือ?

“ ไม่ใช่ลูกสาวของฉันยังจะเป็นใครได้ละ บนป่าบนเขานี้ใครยังมีปัญญาขับรถหรูแบบนี้ได้ละ?” หลินหลันพูดเหมือนทุกอย่างควรเป็นแบบที่เธอคิด แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักโลโก้ Koenigseggแต่เธอก็สามารถรถดูออกว่ารถหรูเช่นเฟอร์รารี่ ลัมโบร์กีนี ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับรถที่อยู่ข้างหน้านี้ คุณคนรวยทั่วไป ไม่มีปัญญาขับหรอก

มีเพียงคนรวยที่อาศัยอยู่ในพื้นที่บ้านพักบนยอดเขาเท่านั้น ที่สามารถใช้รถประเภทนี้ได้ อีกอย่างเป็นเพราะหลังจากที่เธอได้โทรหาเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว รถที่ขับมาพอดี นอกจากจะเป็นแฟนหนุ่มของเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ไม่ใช่คนอื่นแน่นอน!

เสียงคำรามของรถสปอร์ตค่อยๆใกล้เข้ามา ต่อมาเพียงไม่กี่วิก็ได้มาหยุดจอดไว้ที่หน้าหลินหลัน ประตูผีเสื้อก็เปิดออก หลินหลันก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น พร้อมที่จะส่องดูหน้าตาของ ‘แฟน’ ของลูกสาวของเธอ

แต่ในทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินหลันก็แข็งตัวขึ้นทันที

ทำไมถึงเป็นไอ้ขยะนี่ละ !

คนที่ลงจากรถ เป็นเฉินเฟิงนั่นเอง เมื่อกี้เขาเห็นหลินหลันจากระยะไกล ตามจริงเขาไม่อยากสนใจ แต่หลังจากเห็นสภาพที่น่าสังเวชของหลินหลัน เฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหันศีรษะไปและเลี้ยวรถกลับมา

ไม่ใช่ว่าแต่เฉินเฟิงหาเรื่องใส่ตัว แต่เพราะยังไงหลินหลันก็เป็นแม่แท้ๆของเสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าเธอเป็นอะไรไป ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะรู้สึกยังไง