ลูกเขยมังกร นิยาย บท 177

ตอนที่ 177 คุณคู่ควรหรือ

“ ไอ้ขยะ คุณเอารถดีๆแบบนี้มาจากไหน?” หลังจากดึงสติกลับมา หลินหลันก็ถามอย่างรีบร้อน แม้ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องยังไง แต่เธอก็รู้ว่าราคาของรถหรูตรงหน้าเธอเริ่มต้นที่ห้าหรือหกล้าน อย่างเฉินเฟิง จะไปมีปัญญาซื้อได้ยังไง

"เช่ามา" เฉินเฟิงพูดจางๆ

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเฟิงพูด หวางเหมยที่อยู่ข้างๆก็คลายความตกตะลึงไปบ้าง เดิมทีเธอยังสงสัย เฉินเฟิงเป็นขยะไร้ประโยชน์ที่เป็นที่รู้จักไปทั่วทุกหัวระแหงไม่ใช่เหรอ เขาจะไปขับรถหรูระดับนี้ได้อย่างไร ให้สงสัยอยู่ตั้งนาน ที่แท้ก็เช่ามานี่เอง

“ เช่าเหรอ?” หลินหลันมองเฉินเฟิงด้วยความรังเกียจและถาม“ คุณเป็นแค่คนส่งอาหาร จะเช่ารถหรูแบบนี้มาทำอะไร?คุณคิดว่าคุณขับรถหรูๆ กลิ่นเหม็นที่ติดตัวคุณก็จะหายเหรอ?”

ใบหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที"หลินหลัน ผมจะขับรถอะไร เกี่ยวอะไรกับคุณ?"

“หลินหลัน?ตอนนี้คุณกล้าเรียกฉันว่าหลินหลัน?” น้ำเสียงของหลินหลันแหลมขึ้น“ ใครให้ความกล้าคุณเรียกแบบนี้?ในสายตาคุณยังมีแม่ยายคนนี้ไหม?!”

จู่ๆหลินหลันก็โมโหจนจะระเบิด เฉินเฟิงในอดีต ไม่ว่ายังไง ก็ยังจะเรียกเธอว่าแม่ แต่ตอนนี้ กลับเรียกชื่อเธอโดยตรง

“ แม่ยาย?” เฉินเฟิงหัวเราะอย่างเย็นชา“ หลินหลัน คุณคิดว่าตัวเองคู่ควรหรือ!”

“ ฉันไม่คู่ควร?!” หลินหลันโกรธจนจะลุกเป็นไฟ“ ไอ้ขยะ ฉันไม่คู่ควรตรงไหน!”

“ สามปีที่แล้ว ถ้าไม่ให้แม่เฒ่าอย่างฉันรับเลี้ยงดูคุณ คนไร้ประโยชน์อย่างคุณจะมีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้เหรอ?!”

“ ฉันรับคุณมาอยู่ที่บ้าน ให้คุณอาศัยอยู่ในตระกูลเสี้ย ตลอดสามปีที่ผ่านมา คุณได้กินอาหารของตระกูลเสี้ย ใช้ของของตระกูลเสี้ย ไม่รู้ว่าใช้เงินของตระกูลเสี้ยไปเท่าไหร่ แต่ตอนนี้คุณกลับบอกว่าฉันไม่คู่ควร ไอ้ขยะ ใครให้หน้าคุณพูดแบบนี้?”

หลินหลันพูดอย่างมีเหตุมีผล ด้วยน้ำเสียงที่รุนแรง แต่เฉินเฟิงกลับหัวเราะเยาะและไม่รู้สึกเช่นนั้น

เมื่อสามปีก่อน ในตระกูลเสี้ย มีเพียงหลินหลันคนเดียวที่ต่อต้านการช่วยชีวิตเขาจะปล่อยให้เขาตายไปเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนขัดขวาง เขาคงจะถูกโยนออกไปข้างนอกจริงๆ

แต่เมื่อเรื่องมันถึงหลินหลันที่ไร้ยางอาย เธอก็กลายเป็นผู้ช่วยชีวิตของเฉินเฟิง

สำหรับเรื่องที่ใช้เงินของตระกูลเสี้ยนั้น สามปีมานี้ เฉินเฟิงได้ทำการส่งอาหาร แม้จำนวนเงินจะไม่มาก แต่ก็ไม่ได้น้อยแน่นอน！

เขาให้การสนับสนุนตระกูลเสี้ยมาโดยตลอด แต่ไม่ใช่ตระกูลเสี้ยที่อุดหนุนเขา

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่หลินหลันชอบทำที่สุดก็คือ การบิดเบือนข้อเท็จจริง เฉินเฟิงเคยชินกับมันอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงขี้เกียจไปเถียงกับหลินหลัน

ความเป็นธรรมอยู่ในใจมนุษย์!

หลินหลันเธออยากพูดก็ให้เธอพูดเถอะ ยังไงเนื้อของเขาก็ไม่ได้ขาดไปหนึ่งชิ้น

"ในเมื่อคุณเป็นขยะ ไม่เห็นแม่ยายคนนี้อยู่ในสายตาของคุณหรอก ดังนั้นคุณและ เมิ่งเหยาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันแล้ว เดี๋ยวถ้าเมิ่งมา พวกคุณก็ไปอำเภอดำเนินขั้นตอนการหย่าร้างได้เลย "หลินหลันสงบลงและกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่งการด้วยความเย็นชาลงในทันใด

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ทำไมหลินหลานถึงพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง?

"ทำไม คุณยังไม่อยากหย่าเหรอ?" หลินหลันหัวเราะและพูดว่า "เอาตรงๆนะ ตอนนี้เมิ่งเหยามีแฟนแล้วและยังเป็นมหาเศรษฐีที่อาศัยอยู่ในบริเวณวิลล่าด้วย"

“แฟน?อาศัยอยู่ในบริเวณวิลล่า?เฉินเฟิงชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นมุมปากของเขาก็เริ่มกระตุก คนที่หลินหลันไอ้น่าโง่พูดถึงจะเป็นเขาหรือเปล่า อืม " คนใหญ่คนโต"ที่อาศัยอยู่ในบริเวณวิลล่า ก็มีเพียงเขาเท่านั้น

หลินหลันไม่ได้ตระหนักว่าการแสดงออกสีหน้าของเฉินเฟิงนั้นผิดปกติ เธอยังคงพูดไม่หยุด"เฉินเฟิง ถ้าคนขี้ขลาดอย่างคุณรู้ตัว คุณก็ควรไปหย่ากับเมิ่งเหยา แฟนของเมิ่งเหยา เราผิดใจกับเขาไม่ได้ แค่คุณทำให้เขาไม่พอใจ พวกเขาสามารถทำให้คุณหายไปจากโลกนี้ได้ด้วยคำเดียว! "

"จริงเหรอ?" เฉินเฟิงเหมือนยิ้มไม่ยิ้ม ถ้าหลินหลันรู้ว่า "ไอ้ขยะไร้ประโยชน์" ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ คือมหาเศรษฐี เขาจะมีสีหน้ายังไงน๊า

“ไอ้ขยะ ยังไม่เชื่ออีกเหรอ?” หลินหลันพูดอย่างเย็นชา“ ฉันบอกคุณแล้ว เมิ่งเหยาและแฟนของเธอ จะมาอีกในไม่ช้า เมื่อพวกเขามา คุณคงจะไม่มีโอกาสเสียใจทีหลังด้วยซ้ำ!” ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า หลินหลันได้คิดมาดี ขั้นแรกคือใช้แฟนคนปัจจุบันของเสี้ยเมิ่งเหยาเพื่อเคลียร์อุปสรรคเฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้า เพื่อให้เสี้ยเมิ่งเหยากลับมาเป็นโสดได้อีกครั้งจากนั้นเธอก็ให้คำแนะนำต่อไป ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาค่อยๆก้าวขึ้นสู่ตำแหน่ง จากเมียน้อยกลายเป็นเมียหลวง

เมื่อถึงตอนนั้น แม่ได้ดีเพราะลูกสาว เธอก็สามารถเข้าไปใช้ชีวิตในวิลล่าอย่างราบรื่น กลายเป็นคนใหญ่คนโตในสายตาของคนนอก!

“ เมิ่งเหยาจะมาด้วยเหรอ?” เฉินเฟิงไม่ได้สนใจกับคำขู่ของหลินหลัน แต่เขากลับสนใจเรื่องที่เสี้ยเมิ่งเหยาจะมาด้วยมากกว่า

เมื่อคืนที่จากกันกับเสี้ยเมิ่งเหยา ก็เป็นเรื่องที่ทรมานสำหรับเฉินเฟิงเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกที่มีวิกฤตความสัมพันธ์นับตั้งแต่การแต่งงานกับเสี้ยเมิ่งเหยามาสามปี เขาต้องเคลียร์ให้จบ

"เมิ่งเหยามาแน่นอน" หลินหลันเอามือกอดอกแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม "เฉินเฟิง ฉันขอเตือนคุณไว้นะ ครั้งนี้เมิ่งเหยามากับแฟนของเธอ คุณอยู่ดีๆละ อย่าทำให้แฟนของเมิ่งเหยาไม่พอใจละ ... "

หลินหลันยังไม่ทันพูดจบ แท็กซี่ก็หยุดข้างหลังเธอ

ร่างสูงเพรียวลงมาจากรถ แน่นอนว่าคนๆนั้นเป็นเสี้ยเมิ่งเหยา

เมื่อเห็นเฉินเฟิง ความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในดวงตาที่สวยงามของเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ในไม่ช้า เธอก็สงบลงและมองไปที่หลังของหลินหลันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เอ่ยปากพูดว่า "แม่"

"ลูกสาว!" หลินหลันดูมีความสุข หันกลับมาและถามอย่างเร่งด่วน "ลูกสาว แฟนของคุณละ?"

การแสดงออกของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นชา "แม่ ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันไม่มีแฟนเลย"

"เป็นไปไม่ได้!" หลินหลันพูดอย่างมั่นใจ "ป้าหวางของคุณเห็นคุณลงมาจากบริเวณวิลล่ากับตา ถ้าคุณไม่มีแฟน ทำไมคุณถึงอยู่ในเขตวิลล่าหนึ่งคืนละ"

เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ หวางเหมย หวางเหมยฝืนยิ้ม เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเธอเองที่พูดมาก ถ้าเธอไม่พูดมาก วันนี้คงไม่เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้

"แม่ เมื่อคืนฉันอาศัยอยู่ในพื้นที่วิลล่าก็จริง แต่ฉันไม่มีแฟนจริงๆ" เสี้ยเมิ่งเหยาถอนหายใจและพูด เธอไม่สามารถบอกหลินหลันได้ว่าบ้านพักบนยอดเขานั้นเฉินเฟิงเป็นคนซื้อ ดังนั้น เธอจึงอธิบายอย่างชัดเจนไม่ได้และไม่ได้อธิบายว่าเพราะอะไรเธอถึงไปพักที่วิลล่า ทำได้เพียงให้หลินหลันเข้าใจผิดต่อไป

“ลูกสาว ลูกไม่มีแฟนจริงๆเหรอหลินหลันไม่อยากจะเชื่อ

เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้า

ใบหน้าของหลินหลันกลายเป็นสีเทา เธอนั่งลงที่พื้น ถ้าเมิ่งเหยาไม่มีแฟนจริงๆแล้วการเดินทางไปยู่ฉวนซานของวันนี้มันคืออะไร?

หาเรื่องใส่ตัว?

หาความอัปยศอดสูใส่ตัว?

ถูกคนอื่นทุบตีจนฟันร่วงไปทั่วพื้น กลับไปก็ถูกคนละแวกนั้นล้อเลียน

วันนี้เธอเสียหน้าที่รักษามาเกือบทั้งชีวิต!

น้อยใจ!

น้อยใจจริงๆ!

น้ำตาของหลินหลันไหลลงมาไม่หยุด

"แม่ แผลบนใบหน้าของแม่ มันคืออะไร?" เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อเห็นสภาพแบบนี้ของหลินหลัน เธอก็รู้สึกกังวลมาก ไม่ว่ายังไง หลินหลันก็เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ แม่ของตนเองถูกคนอื่นทุบตี มีลูกคนไหนจะไม่รู้สึกอะไรละ?