ลูกเขยมังกร นิยาย บท 189

บทที่189 อย่าดูถูกตัวเอง

“คุณชายเฉิน ในนามของคุณ?” กู้ตงเชินไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่สักพักนึง ในนามของเขาที่เฉินเฟิงพูดออกมา ตกลงคือให้ใช้ในนามของลูกเขยที่แต่งเข้ามาของตระกูลเสี้ย หรือในนามของทายาทแห่งตระกูลเฉินกัน

สำหรับคำถามนี้ เฉินเฟิงเพียงแค่พูดเบาๆออกมา “ตระกูลเสี้ย”

“ครับคุณชายเฉิน ผมทราบแล้ว” กู้ตงเชินรีบพยักหน้าออกมาทันที ในเมื่อใช้ในนามของลูกเขยที่แต่งเข้ามาของตระกูลเสี้ย งั้นกระบวนการแจ้งออกไปก็จะไม่สามารถเผยฐานะกู้ตงเชินของเขาออกไปได้ไปโดยปริยาย จะต้องให้ตระกูลเย่คนพวกนั้นคิดว่าเป็นตัวเฉินเฟิงที่ได้เป็นผู้แจ้งไปด้วยตัวเอง

“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้าออกมาเบาๆเพื่อเป็นการรับรู้ จากนั้นก็กดวางสายไป แต่กลับหันไปพบว่าเสี้ยเมิ่งเหยากำลังมองตนมาด้วยสีหน้าซับซ้อน

“เป็นอะไรไป?” เฉินเฟิงเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยนออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“เฉินเฟิง พรุ่งนี้ให้ฉันไปคุยกับพวกเขาก่อนดีมั้ย? ฉันอยากลองพยายามดู” ฟันขาวเรียงตัวสวยของเสี้ยเมิ่งเหยายิ้มหยีออกมาบางๆ เธอได้มองออกแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เฉินเฟิงทำลงไปในตอนนี้นั้น มันมีความหมายที่จะสื่อถึงการผลักดันเธอไปสู่ฉากหน้า เห็นได้ชัดว่าเฉินเฟิงอยากให้เธอมีความสามารถในการดูแลตัวเองได้ เหตุผลที่อยู่เบื้องหลังนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่มีเวลาไปคิดถึงมันแล้ว

สิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้นั้นก็คือจะต้องไม่ทำให้เฉินเฟิงผิดหวัง ต้องทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมาโดยเร็วที่สุด สามารถออกไปเผชิญหน้าทำหน้าที่ของตัวเองด้วยคนเดียวได้ ไม่ใช่เอาแต่ยืนหลบอยู่ข้างหลังรอรับการปกป้องจากเฉินเฟิงอย่างนี้ไปตลอด การเจรจากับตระกูลเย่ในครั้งนี้ เป็นโอกาสในการฝึกฝนที่ดี

“ครับ งั้นพรุ่งนี้คุณก็มาคุยกับพวกเขาแล้วกัน” เฉินเฟิงยิ้มออกมาเล็กน้อย สิ่งที่เสี้ยเมิ่งเหยาคิดอยู่ภายในใจ เขาพอจะคาดเดาได้อยู่บ้าง แน่นอนว่าเขาเองก็สนับสนุนเธอโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ เพราะถึงยังไงนี่ก็เป็นความตั้งใจเดิมของเขาอยู่แล้ว

“เฉินเฟิง ขอบคุณนะคะ” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างโล่งอกโล่งใจเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกเสียยังไงอย่างนั้น เดิมเธอนึกกังวลว่าเฉินเฟิงจะไม่ให้เธอเข้าร่วมการเจรจาในครั้งนี้เพราะกลัวเธอจะได้รับบาดเจ็บขึ้นมา

“ขอบคุณผมทำไมครับ?” เฉินเฟิงอมยิ้มออกมาเล็กน้อย พร้อมทั้งเอ่ยออกมาอีกว่า “เมิ่งเหยา การเจรจาวันพรุ่งนี้ ผมมีเรื่องอยากจะขอคุณอย่างนึง”

“ขออะไรคะ?” เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป

“อย่าดูถูกตัวเอง” เฉินเฟิงเอ่ยพูดออกมาด้วยความจริงจัง “จำไว้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนหรือเมื่อไหร่ ผมจะอยู่ด้านหลังคอยปกป้องคุณอยู่เสมอ เพียงมีผมอยู่บนโลกนี้อีกสักวัน คุณก็จะไม่อาจได้รับความเสียใจจากความไม่เป็นธรรมแม้เพียงครึ่ง!”

“อืม ฉันจะพยายาม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าออกมาเบาๆ

เวลาเดินมาถึงวันที่สองอย่างรวดเร็ว

เฉินเฟิงและเสี้ยเมิ่งเหยาเดินทางมายังวิลล่ากู่โย่วกันตั้งแต่เช้า ที่นัดตระกูลเย่และทุกคนมาที่นี่ แน่นอนว่าเฉินเฟิงได้ทำการคิดวางแผนมาเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากที่นี่เป็นถิ่นของกู้ตงเชินนั่นเอง

ในวันนี้คนเหล่านี้ ถ้าพวกเขามอบโครงการพวกนั้นมาแต่โดยดีมันก็ดีไป แต่ถ้าเล่นตุกติกขึ้นมา ก็สามารถเก็บกวาดได้อย่างสะดวก

“คุณชายเฉิน คุณเสี้ย” กู้ตงเชินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง ด้านหลังก็ตามมาด้วยอาเหาและเหล่าพรรคพวกของตัวเองอีกหลายคน

“ทุกคนมากันครบแล้วหรือยัง?” เฉินเฟิงเอ่ยถามเสียงเรียบ

ด้านนอกห้องแห่งนั้น มีบอดี้การ์ดร่างกำยำในชุดสีดำสวมหูฟังสิบกว่าคนยืนแบ่งเป็นสองแถว ท่าทางฮึกเหิมอย่างมาก

“ผู้จัดการเย่ ทำไมไอ้เศษสวะคนนั้นยังไม่มาอีก?” ภายในห้องแห่งนั้น มีชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างอวบอ้วนเบื่อหน่ายขึ้นมาจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา ชื่อของเขาก็คือคังไห่โป เป็นผู้รับผิดชอบของอสังหาริมทรัพย์คังยูน อสังหาริมทรัพย์คังยูนในฐานะที่เป็นหนึ่งในสิบบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งเมืองชางโจว บวกกับมีตระกูลคังตระกูลลำดับสองคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง อำนาจทางการเงินแข็งแกร่งสุดๆ ขนาดของบริษัทก็มีมูลค่าเกือบห้าพันล้านเลยทีเดียว

ในฐานะผู้จัดการฝ่ายโครงการของอสังหาริมทรัพย์ซานสุย ตัวคังไห่โปนั้นเองก็มีรายได้ต่อปีทะลุสิบล้าน เดิมเขาไม่ได้คิดที่จะสนใจเสียงร้องโวยวายของเฉินเฟิง แต่หลังจากที่ได้ยินว่าเฉินเฟิงมีภรรยาที่สวยเสียยิ่งกว่าเทพเซียน เขาก็ได้เปลี่ยนความคิดไปในทันที โดยปกติเขานั้นชอบเล่นหญิงสาวไร้เดียงสาที่แต่งงานตั้งแต่ยังสาวเป็นที่สุด ดังนั้นโอกาสอย่างนี้ ไม่อาจพลาดไปได้อย่างแน่นอน

เย่หมิงเหวินจิบไวน์แดงไปคำนึง เอ่ยพูดเอื่อยๆออกไป “รีบร้อนไปทำไม? คนที่ควรมาไม่ช้าไม่นานก็มาแน่ อีกอย่าง ถ้าไอ้เศษสวะนั่นไม่มา ไม่ใช่ว่ามันก็สมใจนายแล้วไม่ใช่หรอ โครงการพวกนั้นที่นายซื้อไป ก็ไม่ต้องคืนกลับไปแล้ว”

“แหะๆ ผู้จัดการเย่ คุณนี่ช่างมีอารมณ์ขันเสียจริงนะครับ” คังไห่โปหัวเราะออกมา “ผมไม่ได้คิดจะไว้หน้าไอ้เศษสวะคนนั้นแล้วให้เอาโครงการพวกนั้นคืนกลับไป ที่ผมมาก็เพราะภรรยาของไอ้เศษสวะคนนั้นล้วนๆ”

“คุณก็หมายตาภรรยาของไอ้เศษสวะคนนั้นเหมือนกัน?” เย่หมิงเหวินยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป แต่ก็มีชายวัยกลางคนอีกคนที่สวมแว่นตากรอบทองเอ่ยออกมาด้วยท่าทางที่ประหลาดใจขึ้นมาเสียก่อน

“หวังฉีซานคุณพูดมาอย่างนี้หมายความว่ายังไงครับ? อะไรกัน หรือว่าเด็กหนุ่มอย่างคุณ ก็อยากเป็นมือที่สามกับเขาด้วย?” คังไห่โปมีสีหน้าไม่ดีนักออกมา ชายที่สวมแว่นกรอบสีทองที่มีชื่อว่าหวังฉีซาน ซึ่งเป็นผู้จัดการใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์ซานสุย อสังหาริมทรัพย์คังยูนและอสังหาริมทรัพย์ซานสุยนั้นปกติก็ไม่ได้ถูกกับอสังหาริมทรัพย์ซานสุยนัก ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหวังฉีซานนั้นก็เลยไม่ได้ถึงไหนเลย

“ทำไม คุณมีปัญหา?” หวังฉีซานยกยิ้มเย็น แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธออกไป เขาไม่เหมือนคังไห่โป เพราะเขาเคยเห็นหน้าค่าตาเสี้ยเมิ่งเหยาจากที่ไกลๆมาก่อน หลังจากครั้งนั้น เขาได้หลงใหลเสี้ยเมิ่งเหยาจนถอนตัวไม่ขึ้น จากนั้นก็พยายามคิดวางแผนเพื่อทำการเข้าหาเสี้ยเมิ่งเหยามาโดยตลอด แต่กลับไม่เคยมีอะไรคืบหน้าเลย จวบจนโอกาสที่เสี้ยห้าวมอบให้มาในครั้งนี้ ที่ได้ให้เขามีโอกาสรับซื้อโครงการที่ยู่ฉวนซานนี้เอาไว้ได้

“เฮอะ ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็แค่กลัวว่ายายแก่ที่บ้านของคุณคนนั้นจะมีปัญหานี่สิ” คังไห่โปแค่นเสียงเย็นออกมา ที่บ้านของหวังฉีซานมีนางเสืออยู่คนนึง นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนล้วนทราบกันดี ว่ากันว่านางเสือผู้นั้นสนิทกันกับตระกูลอันดับหนึ่งอย่างตระกูลหลี่ ถ้าหวังฉีซานกล้านอกใจออกหากินข้างนอก นางเสือที่บ้านผู้นั้นก็คงไม่ปล่อยหวังฉีซานไปแน่