ลูกเขยมังกร นิยาย บท 190

บทที่190 เสี้ยเมิ่งเหยาสวยขนาดนั้นเลย

ทันทีที่ได้ยินคำว่ายายแก่ที่บ้านคำนี้แล้ว สีหน้าของหวังฉีซานก็ได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขายังกลัวคนของตระกูลหลี่อยู่ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของคังไห่โปอย่างนี้ หวังฉีซานก็ไม่อาจยอมแพ้ได้ แน่นอนว่าปากก็ต้องพูดออกไปด้วยความเด็ดเดี่ยวขึ้นอีกหน่อยว่า “ยายแก่คนนั้น ถ้าหากว่ากล้ามีปัญหา ฉันก็จะจัดการให้หล่อนหยุดเอง”

“ฮ่าๆ จัดการให้หล่อนหยุด? หล่อนไม่จัดการนายก็นับว่าดีแล้ว นายยังจะจัดการไปหล่อน” คังไห่โป หัวเราะเยาะเสียงดังออกมา หวังฉีซานนี่ไว้ใจไม่ได้ ปากแข็งเสียจริง คนตระกูลหลี่ เป็นคนที่แกนึกอยากจะจัดการก็จัดการได้งั้นหรอ?

“คังไห่โป คุณอย่ามาแส่หาเรื่องใส่ตัวหน่อยเลย!” หวังฉีซานพาลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา ภายในห้องยังมีหญิงสาวอยู่ตั้งมากมาย คังไห่โปทำให้เขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายขึ้นมา ความจริงมันก็ค่อนข้างจะเกินไปหน่อย

“แส่หาเรื่องใส่ตัว? หวังฉีซาน ถ้าไม่ใช่เพราะนายแส่หาเรื่องขึ้นมาก่อน บิดาจะแส่หาเรื่องขึ้นมาหรอ?” คังไห่โปเองก็โมโหขึ้นมาบ้างแล้วเช่นเดียวกัน คนก็เป็นเขาที่หมายตาเอาไว้ก่อน แต่ผลสุดท้ายแกหวังฉีซานคิดจะสอดมือเข้ามายุ่ง นี่มันเรื่องอะไรกัน?

หวังฉีซานยังคิดจะแก้ตัวออกไปอีกหน่อย แต่ในตอนนั้นเองเย่หมิงเหวินย่นคิ้วพร้อมเอ่ยออกมาว่า “เจ้าตัวเขายังไม่มาเลย จะเถียงอะไรกันนักหนา?”

ทันทีที่เย่หมิงเหวินพูดออกไป ทั้งสองคนหยุดเถียงกันออกมาทันที หน้าตาของเย่หมิงเหวิน พวกเขายังต้องไว้หน้าเขาอยู่บ้าง ถึงอย่างไรตระกูลที่อยู่เบื้องหลังพวกเขายังอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าตระกูลเย่นัก

“เสี้ยเมิ่งเหยาคนนั้น สวยขนาดนั้นเลย?” เย่หมิงเหวินเกิดความสงสัยขึ้นมา เมื่อก่อนเขาก็เคยได้ยินชื่อของเสี้ยเมิ่งเหยามาบ้าง หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองชางโจว แต่ก็ไม่มีโอกาสเจอเลยสักครั้ง เพราะว่าเขาคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นการสร้างกระแสขึ้นมา ถ้าเสี้ยเมิ่งเหยาสวยขนาดนั้นจริง ก็คงได้แต่งเข้าตระกูลเศรษฐีไปนานแล้ว แทนที่จะมาแต่งกับไอ้เศษสวะไร้ค่าผู้นั้น

แต่วันนี้ตัวเสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ทันจะมา คังไห่โปและหวังฉีซานได้แย่งเสี้ยเมิ่งเหยากันจนหน้าดำหน้าแดง ทั้งสองคนก็นับว่าเป็นผู้ที่ผ่านโลกมาเยอะทั้งนั้น ขนาดดาราเบอร์เล็กๆพวกเขาก็ยังเล่นมาแล้วทั้งนั้น น้อยครั้งมากที่เย่หมิงเหวินจะเห็นทั้งสองคนกลายเป็นอย่างนี้เพียงเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว ทำเอาเย่หมิงเหวินอดไม่ได้ที่จะไม่อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

“ผู้จัดการเย่ เสี้ยเมิ่งเหยา เธอสวยมากจริงๆครับ” หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก หวังฉีซานก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไป ความสวยของเสี้ยเมิ่งเหยาแผ่กระจายออกมาจากภายในสู่ภายนอก ความงามที่พระเจ้าสรรค์สร้าง บางทีเมื่อได้มองออกไปในครั้งแรก อาจจะไม่ได้น่าตกตะลึงเท่าไหร่นัก แต่เมื่อยิ่งมองแล้วนั้น กลับยิ่งชอบขึ้นมา และจะยิ่งตกตะลึงไปกับความงามดั่งเทพเซียนนั้น ถึงขนาดที่ในท้ายที่สุดจะเกิดอาการเหมือนหลอนไปเองบางอย่างขึ้นมา ที่ว่าผู้หญิงคนนี้ควรจะต้องอยู่บนท้องฟ้าเท่านั้น จะมาได้ยินอยู่บนโลกอย่างนี้ได้ยังไงจำพวกนั้นขึ้นมา

“ในเมื่อหล่อนก็สวยเสียขนาดนั้นแล้ว ทำไมถึงตอนนี้หล่อนยังเป็นสาวน้อยที่ไร้ประสบการณ์อยู่อีกล่ะ” เย่หมิงเหวินอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป เสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงแต่งงานมาสามปีแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นหญิงพรหมจรรย์อยู่ ซึ่งเรื่องนี้มันไม่ใช่ความลับอะไรในสังคมภายนอกมาตั้งนานแล้ว และยังเป็นเรื่องที่น่าขันที่สุดของเฉินเฟิงเช่นเดียวกัน มีหลายคนสงสัยกันว่าตรงส่วนนั้นของเฉินเฟิงน่าจะมีปัญหา

“เพราะว่าสามีของเธอเป็นแค่เศษสวะยังไงล่ะครับ” คังไห่โปเบ้ปากออกมาเล็กน้อย นอกจากเฉินเฟิงจะเป็นเศษสวะไร้ค่าแล้วนั้น เขาก็นึกถึงสาเหตุอื่นที่สามารถนำมาอธิบายเรื่องนี้ไม่ออกเลย

“อืม” หวังฉีซานยากที่จะคล้อยตามคังไห่โปไปอีกครั้ง เวอร์ชันที่เขาได้ยินมานั้น ก็คือเสี้ยเมิ่งเหยานั้นรังเกียจเฉินเฟิง ก็เลยไม่ยอมมีอะไรเกินเลยกับเฉินเฟิงมาโดยตลอด

เย่หมิงเหวินพยักหน้าออกมาเล็กน้อย กำลังนึกอยากจะพูดบางอย่างออกไป แต่ทันใดนั้นเอง ประตูห้องแห่งนั้นก็ได้ถูกผลักเข้ามา

เสี้ยเมิ่งเหยาในชุดสูทสีดำเดินเข้ามา ด้านหลังของเธอยังตามมาด้วยอาเหา

นาทีที่เสี้ยเมิ่งเหยาเดินเข้ามานั้น ทั้งห้องแห่งนั้นเงียบสนิทไปโดยทันที

เย่หมิงเหวินและคังไห่โปต่างก็เคยเจอเสี้ยเมิ่งเหยากันมาบ้างแล้ว ดวงตาทั้งสองคนไม่กะพริบออกมาเลยสักครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนาเผยออกมา

คังไห่โปยิ่งรู้สึกว่าส่วนล่างของเขานั้นได้ร้อนขึ้นมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่

เอวคอดนี้ สะโพกผายนี้ ขาสวยเรียวยาวนี้...

สาวสวยงามล้นเย้ายวนใจ!

สาวสวยที่น่า**

ถ้าสามารถควบร่างสาวสวยอย่างนี้อยู่ใต้ร่างแล้วสอดใส่เข้าไปอย่างบ้าคลั่งได้ล่ะก็ จะให้เขามีชีวิตอยู่น้อยลงสิบปีเขาก็ยินดี!

เย่หมิงเหวินเองก็กระหายปากแห้งคอแห้งขึ้นมาเช่นเดียวกัน ในตอนนี้เขาไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องที่ว่าทำไมคนที่มานั้นไม่ใช่เฉินเฟิง แต่เป็นเสี้ยเมิ่งเหยาไปได้

ดังนั้นแล้วการกระทำที่เสี้ยเมิ่งเหยาแสดงออกมานี้ จะต้องเป็นการกำลังแกล้งทำเป็นถือตัวอย่างไม่ต้องสงสัยอย่างแน่นอน

เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็ยกไวน์แดงบนโต๊ะขึ้นมาดื่มจนหมดในอึกเดียว

เธอไม่อยากอยู่ภายใต้การปกป้องของเฉินเฟิงไปตลอดชีวิต และเธอก็อยากมีความสามารถที่จะยืนด้วยตัวคนเดียวได้ ถึงแม้ว่าเฉินเฟิงจะเคยพูดเอาไว้ว่าจะไม่ให้เธอต้องเสียใจแม้นเพียงครึ่งเดียวก็ตาม แต่การมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ โดยที่ไม่ได้รับความรู้สึกเสียใจเลยได้ยังไง?

“ฮ่าๆ คุณเสี้ยนี่ได้อย่างใจจริงๆ!” เย่หมิงเหวินหัวเราะเฮฮาออกมา จากนั้นก็รินไวน์แล้วดันไปด้านหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาอีกแก้วนึง

มีอาเหาที่อยู่ข้างๆคอยจ้องนิ่งเข้ามา เขาไม่มีทางทำเรื่องกระจอกๆอย่างการวางยาลงไปหรอก แต่การมอมเสี้ยเมิ่งเหยาให้เมานั้นเป็นเรื่องที่สามารถทำได้แน่

รอจนเสี้ยเมิ่งเหยาเมา จากนั้นค่อยหาเหตุผลไล่อาเหาออกไป ต่อไปไม่ใช่ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาก็จะสามารถจูงจมูกได้โดยง่ายอย่างนั้นหรอ?

“ผู้จัดการเย่ แก้วนี้ ฉันดื่มได้” เสี้ยเมิ่งเหยามองเย่หมิงเหวินไปด้วยสีหน้าเรียบตึง พร้อมทั้งเอ่ยออกไปอีกว่า “แต่เย่หมิงเหวินช่วยให้คำตอบที่ชัดเจนกับฉันด้วยนะคะ”

“คุณเสี้ยต้องการคำตอบอะไรล่ะ?” เย่หมิงเหวินยิ้มจางๆออกมา

“โครงการพวกนั้นที่เสี้ยห้าวขายให้กับคุณไป ฉันอยากได้คืนค่ะ” เสี้ยเมิ่งเหยาเอ่ยออกไปอย่างสงบนิ่ง

“เอากลับ? คุณเสี้ยนี่มันค่อนข้างจะทำให้ผมลำบากใจอยู่บ้าง โครงการพวกนั้น ผมล้วนแล้วแต่จะใช้เงินทองจำนวนมากซื้อมาจากเสี้ยห้าวทั้งนั้น สัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษรก็เซ็นกันไปแล้ว มาตอนนี้คุณเสี้ยจะมาขอกลับไปง่ายๆ เกรงว่า...มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว เย่หมิงเหวินก็ได้หยุดไปสักพักนึง ไม่ได้พูดต่อออกมา แต่ความหมายที่เขาต้องการสื่อนั้นกับชัดเจนออกมาอย่างมาก

“ผู้จัดการเย่มีเงื่อนไขอะไร ก็พูดออกมาได้เลยค่ะ” เสี้ยเมิ่งเหยาสูดหายใจระงับอารมณ์ แล้วเอ่ยออกไป เธอรู้ดีแก่ใจอยู่แล้วว่าไม่มีทางที่จะอาศัยเพียงแค่คำพูดเพียงไม่กี่คำมาทำให้เย่หมิงเหวินมอบโครงการพวกนั้นกลับมาได้