ลูกเขยมังกร นิยาย บท 194

บทที่194 รอไม่ได้แล้ว

มองเย่หมิงเหวินที่โดนกดไว้ที่พื้นร้องโหยหวนไม่ขาด คังไห่โปและหวังฉีซานตัวสั่นเทาอย่างอดไม่ได้ พวกเขารู้สึกว่าตนเองย่ำแย่พอแล้ว แต่เทียบกับเย่หมิงเหวินขึ้นมา พวกเขาแย่กับผีอะไร!

“ไว้ชีวิต ไว้ชีวิตด้วย” เย่หมิงเหวินร้องขอชีวิต แต่ลูกน้องสองคนกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ ยังคงกรอกเหล้าขาวลงในปากของเย่หมิงเหวินอย่างไม่ปรานีสักนิด

“คุณเสี้ย ช่วยผมด้วย ผมยอมมอบโพรเจกต์พวกนั้น……” เย่หมิงเหวินเริ่มอ้อนวอนขอชีวิตทางเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยเสียงสำลัก

เสี้ยเมิ่งเหยาทำหน้าเมินเฉย โพรเจกต์พวกนั้น ไม่ว่าเย่หมิงเหวินจะให้หรือไม่ให้ เฉินเฟิงล้วนมีวิธีเอามาไว้ในมือได้

เพราะสิ่งนั้นคือสิ่งที่เป็นของเฉินเฟิง

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงเย่หมิงเหวินได้หายไปแล้ว

คังไห่โปและหวังฉีซานก็ล้มลงที่พื้นเช่นกัน

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจความเป็นความตายของทั้งสามคน หลังสั่งกู้ตงเชินไปสองสามประโยค เฉินเฟิงก็พาเสี้ยเมิ่งเหยาออกไปจากวิลล่า

เตรียมนำสัญญาไปมอบให้เสี้ยหยุนเสิ้ง

ในขณะเดียวกัน เสี้ยห้าวก็มาที่ห้องทำงานของเสี้ยหยุนเสิ้งด้วย

“คุณปู่” เห็นเสี้ยหยุนเสิ้งเข้ามา การแสดงออกของเสี้ยห้าวจึงเปลี่ยนมาอ่อนโยนขึ้นมาก

แต่ว่าเสี้ยหยุนเสิ้งกลับเมินเฉยทำเสียงฮึดฮัด ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับเสี้ยห้าว

เสี้ยห้าวก็ไม่หงุดหงิด ชงชาแก้วหนึ่งให้ด้วยตัวเขาเอง จากนั้นยกชามาเสียงกุกกัก ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเสี้ยหยุนเสิ้ง

“คุณปู่ครับ เรื่องก่อนหน้านี้ เป็นหลานทำไม่ถูกเอง หลานโดนมันหมูบังใจ ติดกับเย่หมิงเหวินแล้ว ขอให้คุณปู่ลงโทษด้วย” ท่าทียอมรับผิดของเสี้ยห้าวจริงใจมาก

“ลงโทษ?” เสี้ยหยุนเสิ้งมองเสี้ยห้าวอย่างเย็นชา พลางบอกว่า “ลงโทษแกแล้วมีประโยชน์เหรอ? ลงโทษแก โพรเจกต์พวกนั้นจะเอากลับมาได้มั้ย?”

“ไม่ได้ครับ” เสี้ยห้าวก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดในใจ

หลังจากนั้นอยู่นานเสี้ยหยุนเสิ้งก็หายโกรธพอสมควรแล้ว ทำเสียงฮึดฮัดบอกว่า “ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบคุณครับคุณปู่” เสี้ยห้าวสีหน้าดีใจ รีบนำแก้วชายกไปด้านหน้าเสี้ยหยุนเสิ้ง

หลังจากรับแก้วชาไป เสี้ยหยุนเสิ้งก็ไม่ได้สงสัยเขา จิบไปอึกหนึ่งทันที

“ห้าวเอ๋อ ไม่ใช่ปู่ว่าแกนะ แกก็โตขนาดนี้แล้ว ควรรู้อะไรสำคัญรึเปล่า เมื่อก่อนแกเที่ยวก่อความวุ่นวายไปทั่ว ปู่ให้อภัยแกได้ เพราะแกยังเด็ก แต่ตอนนี้แกยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดแล้ว ทำอะไรกลับยังไม่รู้ภาษาขนาดนี้ แกทำแบบนี้ วันหลังฉันยังจะยกตระกูลเสี้ยให้แกได้ยังไง” เสี้ยหยุนเสิ้งถอนหายใจ พูดไปถึงแม้เสี้ยห้าวจะทำเรื่องเกินเลยแบบนี้แบบนั้นออกไป แต่เขายังไม่มีทางเกลียดได้ลง หรือขับไล่เสี้ยห้าวออกจากตระกูลเสี้ย

เมื่อวานที่ประกาศต่อหน้าผู้คนว่าตัดเสี้ยห้าวออกจากตำแหน่งรองประธาน ก็เพียงแค่เพื่อให้ความกระจ่างกับทุกคนตระกูลเสี้ยเท่านั้น

ได้ยินเสี้ยหยุนเสิ้งพูดแบบนี้ ในสายตาของเสี้ยห้าวก็มีความสงสารไม่ได้ เขานึกไม่ถึงว่าก่อนหน้านี้เขาโต้กลับเสี้ยหยุนเสิ้งไปแบบนั้น เสี้ยหยุนเสิ้งยังอยากมอบตระกูลเสี้ยให้เขาอีก

แต่ความอดสงสารไม่ได้นี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเสี้ยห้าวนานเท่าไร ก็ถูกความแน่วแน่แทนที่

“ห้าวเอ๋อ ถ้าครั้งนี้เฉินเฟิงนำยู่ฉวนซานโพรเจกต์พวกนั้นกลับมาได้ ก็ให้จื่อหลันรับหน้าที่ดูแลโครงการยู่ฉวนซานช่วงเวลาหนึ่งเถอะ แกยังต้องรอเวลาสักหน่อย” เสี้ยหยุนเสิ้งบอก จนกระทั่งเขาในตอนนี้ เขายังไม่ชัดเจนในรายละเอียดของเฉินเฟิง แต่เขากลับมีความเชื่อน่าประหลาดอย่างหนึ่งที่รู้สึกว่าเฉินเฟิงมีความสามารถนำโครงการพวกนั้นกลับมาจากในมือตระกูลเย่ได้

“คุณปู่ ผมรอไม่ไหวแล้ว” เสี้ยห้าวส่ายๆ หน้า พูดขึ้น

“รอไม่ไหว?” สีหน้าของเสี้ยหยุนเสิ้งเย็นลงมา

“อืม” เสี้ยห้าวพยักหน้า จากนั้นพูดว่า “คุณปู่ ผมไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว ผมอยากนั่งแท่นคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานในตอนนี้”

“สารเลว! แม้แต่ตำแหน่งประธานใหญ่ของฉันก็ต้องยอมให้แกด้วยรึไง!” เสี้ยหยุนเสิ้งตวาด เขาพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว เสี้ยห้าวยังไม่ตัดใจ แถมยังอยากมาเป็นผู้รับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานอีก เขาจะอุดผู้คนห่างไกลของตระกูลเสี้ยได้อย่างไรกัน

เสี้ยห้าวมองเสี้ยหยุนเสิ้งอย่างเห็นใจ ก่อนจะบอกว่า “คุณปู่ ตำแหน่งประธานใหญ่ ท่านไม่ต้องยกให้ผม หลานจะขึ้นไปนั่งเอง”