ลูกเขยมังกร นิยาย บท 200

บทที่200 ไอ้ซูน

“ไอ้ซูน ฉันไปที่ไหน เหมือนว่าจะไม่เกี่ยวอะไรกับนายมั้ง” จูกว่างฉวนหันหน้าตอบเสียงเย็นชา

เฉินเฟิงสังเกตคนที่ออกเสียงวิตถารเมื่อสักครู่นี้รอบหนึ่ง นี่คือคนหนุ่มที่ใส่สูทอาร์มานี่

เฉินเฟิงก็สังเกตคนที่ออกเสียงวิตถารเมื่อสักครู่นี้รอบหนึ่ง นี่คือคนหนุ่มที่ใส่สูทอาร์มานี่ เซตผมไปด้านหลัง คนหนุ่มดวงตาบวมโต สีหน้าซีดขาวดูเหมือนมีโรคภัยอยู่ระดับหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นผลจากการมั่วโลกีย์มานานหลายปี

“คุณชายหมูจำเป็นต้องพูดจาแรงขนาดนี้ด้วยเหรอ? นายไปไหนไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่น้องสาวนายไปไหนนั่นเกี่ยวข้องกับฉัน หึๆ” คนหนุ่มใส่สูทอาร์มานี่พูดอยู่ก็ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของจูเจียเหยียนแล้ว

จูเจียเหยียนดึงมือของชายหนุ่มที่ใส่สูทอาร์มานี่ออก เอ่ยปากเสียงเย็นชา “คุณชายซูน กรุณาสังวรการกระทำด้วย!”

“สังวรการกระทำ?” ซูนแช่ยิ้มขบคิด แล้วบอกว่า “เจียเหยียน เธอพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? เธอเป็นเมียของฉันในอนาคต ฉันลูบเธอ จะไม่สังวรการกระทำยังไง?”

“ไอ้ซูน ดีที่สุดนายอย่าล้ำเส้นเกินไป! เรื่องงานแต่งของนายกับน้องสาวฉันยังเป็นเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้น นาย……” จูกว่างฉวนเอ่ยปากเสียงทุ้ม บนหน้าผากมีเส้นเลือดดำปูดโปนขึ้นจนสามารถมองออก เขาพยายามกดแรงโกรธของตนเองไว้อย่างมาก

แต่ทว่าคำพูดเขายังไม่ทันจบ กลับถูกซูนแช่ยิ้มเยาะขัดจังหวะ “จูกว่างฉวน ฉันไว้หน้านายนะ ถึงได้เรียกนายว่าคุณชายหมู นายอย่าคิดว่าตัวเองเป็นคุณชายจริงๆ เลย”

“ขอเพียงฉันคิด คำพูดฉันประโยคเดียวก็สามารถทำให้ตระกูลจูนายล้มละลายได้ ถึงตอนนั้นพวกนายทั้งตระกูลจู ล้วนต้องมาคุกเข่าต่อหน้าฉัน ขอร้องให้ฉันเอาน้องสาวนาย!” บนใบหน้าซีดเซียวของซูนแช่เต็มไปด้วยยิ้มเยาะ ตระกูลจูทั้งหมดของจูกว่างฉวน หลายปีนี้สภาพการค้านับวันทรุดหนักยิ่งขึ้น ติดหนี้ธนาคารหลายแห่ง ถ้าไม่ใช่พึ่งตระกูลซูนช่วยเหลือ ตระกูลจูก็คงล้มละลายไปตั้งนานแล้ว

ดังนั้นตอนนี้ตระกูลซูนเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ที่สุดของตระกูลจู หนึ่งปีก่อน เพื่อสร้างความมั่นใจให้ตระกูลซูน คนของตระกูลจูรับปาก ให้จูเจียเหยียนแต่งงานกับเขา ทั้งสองตระกูลจึงหมั้นหมายเอาไว้

เขารู้ดีมากว่าจูเจียเหยียนไม่สนใจเขา แม้กระทั่งสะอิดสะเอียนเขามาก แต่นั่นมีอะไรเกี่ยวข้องกันล่ะ เขามีเงิน เขาพูดมาคำเดียวก็สามารถทำให้ตระกูลจูล้มละลายได้

ถึงจูเจียเหยียนจะไม่ยินยอมอย่างไร ก็ทำอะไรฉันไม่ได้?

“นาย……” จูกว่างฉวนกัดฟันจนเสียงดังกรอด ในดวงตามีไฟโกรธพุ่งกระฉูด แต่เขาก็รู้ดีที่ซูนแช่พูดไม่มีอะไรผิด ตอนนี้ความเป็นความตายของตระกูลจู ที่จริงแค่เพียงความคิดของซูนแช่เท่านั้น

ซูนแช่เดินมาถึงด้านหน้าจูกว่างฉวน ตบๆ หน้าของจูกว่างฉวนแบบเหยียดหยาม ยิ้มเยาะบอก “จูกว่างฉวน วันนี้ฉันอารมณ์ดี จะปล่อยนายไปก่อน วันหลังนายเจอฉันแล้ว ถ้ายังไม่รู้จักให้เกียรติอีก อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจกับนายแล้วกัน!”

“อีกอย่าง……ดูน้องสาวนายให้ดี ฉันไม่อยากให้หล่อนกับคนที่ไม่มีที่มาที่ไปคนไหนคบหากัน มาสวมเขาให้ฉัน!” ขณะพูดซูนแช่ก็ชายตามองทางเฉินเฟิงด้านข้างแวบหนึ่ง ความหมายแจ้งเตือนชัดเจนมาก เขาไม่รู้สถานะของเฉินเฟิง ดังนั้นคงไม่ดีนักที่จะลงมือกับเฉินเฟิงไปโดยตรง แต่ทว่ามาตรการป้องกันล่วงหน้ายังต้องทำอยู่

หลังจากซูนแช่พาคนออกไป จูกว่างฉวนถอนหายใจทีหนึ่ง มองทางเฉินเฟิงแบบขอโทษ บอกว่า “เพื่อนเฉินเฟิง ขอโทษทีนะ ลำบากนายแล้ว”

“ลำบากอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด หรือว่าเพราะฉันกับเจียเหยียนอยู่ด้วยกัน เขาจะมาทำอะไรฉันแล้วเหรอ” เฉินเฟิงหัวเราะนิดหน่อยตอบ ไอ้ซูนที่จูกว่างฉวนเรียกอยู่คนนี้น่าจะไม่ใช่ตระกูลดั้งเดิมที่เมืองชางโจว ถ้าเป็นตระกูลดั้งเดิมเมืองชางโจว เขาน่าจะรู้จัก

จูกว่างฉวนส่ายหน้า ถอนหายใจตอบ “เพื่อนเฉินเฟิง นายคงไม่รู้ ซูนแช่ไอ้สารเลวนี่ จิตใจของเขาเล็กมากแค่ไหน ก่อนหน้านี้เพราะเห็นเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งของน้องสาวฉันกับน้องสาวฉันเดินอยู่ด้วยกัน เขาให้คนหักขาข้างหนึ่งของเพื่อนนักเรียนน้องสาวฉันคนนั้น วันนี้ ดึกขนาดนี้แล้ว นายยังอยู่ด้วยกันกับน้องสาวฉัน เขาต้องไม่ปล่อยนายไปแน่”

“ถึงว่ายังไม่ได้ลงมือกับนายที่นี่ กลัวว่าเป็นเพราะยังไม่ได้หารายละเอียดของนายชัดเจน” จูกว่างฉวนพูดเสียงทุ้ม

“ก้าวร้าวขนาดนี้เลยเหรอ?” เฉินเฟิงยักคิ้ว ถ้าที่จูกว่างฉวนพูดมาเป็นความจริง นั้นซูนแช่คนนี้ยังกำเริบเสิบสานอยู่บ้างจริงๆ