ลูกเขยมังกร นิยาย บท 226
บทที่226 เอาห้าร้อยล้านคืนให้เฉินเฟิง
เติ้งหยูเจอปิดปากไม่พูดอะไร แต่ความหมายที่ลึกซึ้งในดวงตานั้นกลับบอกทุกอย่างแล้ว
“ผมบอกแล้ว ว่าเฉินเฟิงไม่ได้ธรรมดาอย่างลูกเขยแต่งเข้าหรอก....” จูกว่างฉวนพึมพัมกับตัวเอง สีหน้าปนกันซับซ้อน ทั้งตื่นเต้น หดหู่ และขมขื่น....
เขานึกถึงฉากที่ได้พบกับเฉินเฟิงบนภูเขา ตอนที่เขาบอกไปว่าตอนนี้ตระกูลจูอยู่ในภาวะวิกฤตและต้องการเงินห้าร้อยล้าน เฉินเฟิงบอกว่าช่วยเขาได้ แต่เขาไม่เชื่อ รู้สึกว่าเฉินเฟิงแค่พูดอะไรเกินตัวเพื่อรักษาหน้าตัวเองเท่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่า คนที่พูดอะไรเกินตัวจะเป็นตัวเขาเสียเอง
คนที่สามารถบังคับให้ตระกูลเติ้งยอมจ่ายเงินหนึ่งพันล้านหยวนเพื่อขอโทษในคราวเดียวได้ แค่ตัวเองจะไม่มีได้ยังไง?
แถมยังมีความสงบนิ่งและมั่นใจของเฉินเฟิงในตอนที่เผชิญเผชิญหน้ากับซูนแช่กับเติ้งซื่อชีอีก ราวกับว่าซูนแช่และเติ้งซื่อชีเป็นแค่มดตัวเล็กๆ...
จูกว่างฉวนเข้าใจแล้ว เขาเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว
ที่เฉินเฟิงลงจากภูเขาไปโดยไม่บอกกล่าวนั้น ไม่ใช่ว่าเขาหนีไป แต่เขาจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก่อนลงไปแล้วต่างหาก!
จูกว่างฉวนซาบซึ้งอย่างมาก แต่นอกเหนือจากความซาบซึ้ง จิตใจของเขายังหนักอึ้งไปด้วย เขาเป็นหนี้เฉินเฟิงมากเกินไปแล้ว ใช้ทั้งชีวิตก็ชดใช้ให้ไม่หมด
ท่าทีที่ดูสับสนวุ่นวายของจูกว่างฉวน ยืนยันการคาดเดาของคนในตระกูลจูทันที
เป็นเจ้าลูกเขยแต่งเข้านั่นจริงๆ อย่างนั้นเหรอ!
น่าอิจฉา!
น่าอิจฉาเป็นบ้า!
นี่คือสายตาที่ตระกูลจูทุกคนมองจูกว่างฉวนในตอนนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าจูกว่างฉวนทำบุญมาด้วยอะไรกันแน่ถึงโชคดีแบบนี้
แต่พวกเขารู้ จูกว่างฉวนได้คบค้าสมาคมกับผู้สูงศักดิ์เข้าแล้ว！
บุคคลสูงศักดิ์ที่แท้จริง!
ผู้สูงศักดิ์ที่สามารถสั่งให้ตระกูลเติ้งแห่งหนานหนิงยอมควักเงินพันล้านมาเป็นของขวัญขอโทษได้!
แม้ว่าตัวตนของคนผู้นั้นจะเป็นเพียงแค่ลูกเขยแต่งเข้า มันก็ไม่สำคัญแล้ว!
ที่สำคัญก็คือ อีกฝ่ายนั้นมีอำนาจและอิทธิพลล้นฟ้า!
อีกฝ่ายมีแค่คำพูดเพียงคำเดียว ก็สามารถทำให้ตระกูลจูกลายเป็นตระกูลระดับหน้าของเมืองชางโจวได้แล้ว!
ตระกูลจูทุกคนใจชื้นขึ้นมา จากที่ไม่เคยเลยสักครั้ง วันนี้พวกเขารู้สึกว่าจูกว่างฉวนที่อยู่ตรงหน้านั้น ดูเจริญตาเหลือเกิน
“พี่เฝิงชุน เรื่องของคุณเฉิน ไม่สามารถพูดให้โลกภายนอกรู้ได้มากนัก อีกอย่าง เรื่องของเงินพันล้านนี้ ก็รู้กันแค่ในตระกูลจูเท่านั้นนะครับ” เติ้งหยูเจอยิ้มบางเอ่ยเตือน ข่าวของเฉินเฟิงถือเป็นความลับสุดยอดของตระกูลเติ้ง แน่นอนว่าเขาไม่ปราถนาจะให้มันรั่วไหลที่ตระกูลจูนี่
“ท่านเติ้งโปรดวางใจ ฉันจะไม่ให้พวกเขาปริปากออกไปแน่!” จูเฝิงชุนหรี่ตาลงเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ถ้าอย่างนั้นกระผมขอลาไปก่อน” เติ้งหยูเจอยิ้มเล็กน้อย ก่อนหมุนตัวจากไป
ทุกคนในตระกูลจูนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น จนเมื่อเติ้งหยูเจอเดินลับไป ทุกคนจึงเบนสายตามายังเงินสดห้าร้อยล้านตรงหน้า
ควรจะทำยังไงดี?
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่คือถามที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของทุกคน
ตระกูลเติ้งได้ช่วยตระกูลจูคืนเงินกู้ธนาคารไปแล้ว ดังนั้นห้าร้อยล้านนี้ ตอนนี้มันเกินมามาก
มีเพิ่มมาตั้งห้าร้อยล้าน อีกหลายวันต่อจากนี้ พวกเขาคงได้นั่งนับเงินทุกวันกันจนเป็นตะคริว
ขณะที่ทุกคนในตระกูลจูกำลังคิดว่าจะแบ่งเงินห้าร้อยล้านยังไง จูกว่างฉวนก็ก้าวออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา
“ห้าร้อยล้านนี้ พวกคุณอย่าคิดจะได้แม้แต่สลึงเดียว!” จูกว่างฉวนมองคนในตระกูลด้วยสายตาเย็นชา
“อะไรนะ? อย่าคิดจะได้แม้แต่สลึงเดียว!”
“จูกว่างฉวน นายมีความหมายอะไร! คิดจะฮุบไว้คนเดียวงั้นเหรอ? !”
“จูกว่างฉวน มียางอายหน่อยเถอะ ห้าร้อยล้านนี้ เป็นเงินที่ตระกูลเติ้งให้พวกเราตระกูลจูทุกคน ไม่ได้ให้แกแค่คนเดียว แกมีสิทธิอะไรมาฮุบไว้คนเดียว!”
“ใช่ พวกเราจะรับไว้ด้วยกัน”
เหล่าญาติในตระกูลจูต่างโกรธจนเก็บอาการไม่อยู่ แสดงออกทางสีหน้าอย่างต้องการเอาชนะ
จูกว่างฉวนแค่นหัวเราะ เขาไม่ได้สนใจคนเหล่านั้น แค่หันสายตาจ้องไปที่จูเฝิงชุน “ท่านปู่ ท่านว่ายังไงบ้าง?”
ริมฝีปากของจูเฝิงชุนชะงักค้าง เขาต้องอยากให้จูกว่างฉวนยกเงินห้าร้อยล้านนี้ให้อยู่แล้ว แต่เขากลับไม่มีหน้าจะไปพูดแบบนั้น ไม่นึกว่าจูกว่างฉวนจะแก้ปัญหาเงินกู้ธนาคารที่เป็นใหญ่ที่สุดของตระกูลจูแล้ว ถ้าเขายังจ้องจะเอาห้าร้อยล้านนี้ของจูกว่างฉวนไม่ยอมวาง งั้นก็คงจะเกินไป
“ห้าร้อยล้านนี้ แกตัดสินใจเองเถอะ” หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง จูเฝิงชุนจึงพูดคำนี้ขึ้น ตอนนี้เขาไม่กล้าไปล่วงเกินจูกว่างฉวน หรือจะพูดว่า ไม่กล้าล่วงเกินลูกเขยแต่งเข้าคนนั้นที่อยู่ข้างหลังจูกว่างฉวน
ภูมิหลังของอีกฝ่ายใหญ่เกินไป ใหญ่จนแม้แต่ตระกูลเติ้งตระกูลใหญ่แห่งหนานหนิง ยังต้องยอมประนีประนอมต่อตระกูลจู
ห้าร้อยล้านไม่มีก็ยังหามาได้ แต่คนหนุนหลังแบบนั้น ชาตินี้ตระกูลจูคงหาไม่ได้อีกเป็นครั้งที่สอง
“นานท่าน ผมไม่ยอมรับ ห้าร้อยล้านนี้ตระกูลเติ้งให้ตระกูลจูเป็นการชดเชย ไม่ได้ให้จูกว่างฉวนคนเดียวสักหน่อย”
“ใช่แล้ว ไม่ได้จริงๆ ให้จูกว่างฉวนเอาไปสองร้อยล้านก็ได้ ที่เหลือสามร้อยล้านให้พวกเรา”
เหล่าญาติในตระกูลจูหูตาแดงไปหมด ภายใต้ความน่ายั่วยวนของเงินตรามากมาย ไม่มีใครสามารถรักษาอาการไว้ได้
“หุบปากให้หมด!”
จูเฝิงชุนตบโต้ะด้วยความโกรธเกรี้ยว ถ้วยชาบนโต้ะถูกตบจนส่งเสียงเคร้งคร้าง
“ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ห้าร้อยล้านนี้น่ะ ให้กว่างฉวนเป็นคนจัดการคนเดียวทั้งหมด ใครคัดค้าน ก็ออกจากตระกูลไปเดี๋ยวนี้!”
เมื่อชายชราบันดาลโทสะ ทุกคนในตระกูลจูก็พูดอะไรไม่ออก แต่เมื่อมองในแววตาของจูกว่างฉวน กลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
จูกว่างฉวนเผชิญหน้ากับสายตาขุ่นเคืองของทุกคนโดยไม่เกรงกลัว
“พวกคุณคิดว่า ผมต้องการจะฮุบห้าร้อยล้านนี้ไว้งั้นเหรอ?” จูกว่างฉวนเอ่ยหัวเราะอย่างเย็นชา
“ถ้าไม่คิดจะเก็บไว้คนเดียวแล้วคืออะไร?” ใครคนหนึ่งถามเสียงดัง
“ไอ้โง่!” จูกว่างฉวนตะคอกอย่างเย็นชา “ห้าร้อยล้านนี้ สลึงเดียวฉันก็ไม่เอา”
“อะไรนะ?” ตระกูลจูทุกคนตกตะลึง สลึงเดียวก็ไม่เอา?
“ห้าร้อยล้านนี้ ผมจะคืนให้กับพี่เฉินเฟิง” จูกว่างฉวนพูดอย่างหนักแน่น นี่คือการตัดสินใจหลังจากที่เขาพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาเป็นหนี้เฉินเฟิงมากไปแล้ว ตอนที่เฉินเฟิงอยู่บนภูเขา ก็ชีวิตของจูเจียเหยียนเอาไว้ หลังจากที่ลงเขามา ก็ยังแก้ปัญหาเรื่องวุ่นวายกับซูนแช่และตระกูลเติ้งแทนให้ ไหนจะที่ให้ตระกูลเติ้งคืนเงินห้าร้อยล้านแทนตระกูลจูอีก
แค่เรื่องพวกนี้ ให้เขาเป็นหมูเป็นหมาก็ชดใช้ให้ไม่หมด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเงินสดห้าร้อยล้านนี้
เขาไม่ใช่คนประเภทพวกที่ไม่รู้จักพอ ห้าร้อยล้าน แม้ว่าเขาเองก็อยากได้ แต่สิ่งที่เขาเห็นสำคัญยิ่งกว่า กลับเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฉินเฟิง!
“คืนกลับไปให้ลูกเขยแต่งเข้านั่นน่ะนะ?” ตระกูลจูทุกคน ต่างตกใจคำพูดของจูกว่างฉวนจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
จูกว่างฉวนสมองมีปัญหารึไง นั่นมันห้าร้อยล้านนะ!
ไม่ใช่ห้าหมื่น ไม่ใช่ห้าล้านห้าสิบล้าน แต่เป็นร้อยล้าน!
คนเขาเอามาให้ฟรีๆ นายไม่เอา แล้วจะคืนให้คนเขาไปอีกเนี่ยนะ?!
จูเฝิงชุนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาก็ไม่คาดคิดว่า จูกว่างฉวนจะตัดสินใจแบบนี้ ห้าร้อยล้าน จะคืนกลับไปโดยไม่ลังเลเลยหรือ?
“จูกว่างฉวน แกไม่ได้เป็นไข้ใช่มั้ย? นั่นคือห้าร้อยล้านนะ....”
“พี่เฉินเฟิงช่วยตระกูลจูคืนเงินกูห้าร้อยล้านไปแล้ว” จูกว่างฉวนเอ่ยเสียงเย็น
“แต่ว่า เงินนี่ก็ไม่ใช่ของเฉินเฟิงคนนั้นนะ เป็นของตระกูลเติ้งให้มา พูดอีกที พี่เฉินเฟิงของแก เป็นคนที่มีความสามารถจะทำขนาดนี้ คงไม่ยี่หระกับเงินห้าร้อยล้านแน่” ตระกูลจูทุกคนพยายามเกลี้ยกล่อมอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...