ลูกเขยมังกร นิยาย บท 253

บทที่253 ผู้ฝึกวิทยายุทธ์

“นายอยากให้จัดการอะไร?” เฉินเฟิงเอ่ยปากนิ่งๆ

“มาเซราติของฉัน นำเข้ามาจากต่างประเทศ ราคาเดิมสี่ล้านกว่า เอามาแต่งอีกก็ใช้หนึ่งล้านกว่า ราคารวมเกือบหกล้าน!”

“แต่ฉันพึ่งซื้อมาได้ไม่ถึงครึ่งเดือน วันนี้ก็โดนแฟนของแกชนพังแล้ว แกว่าฉันอยากให้จัดการอะไร!” ชายวัยรุ่นผมทองถลึงตาใส่เฉินเฟิงอย่างเหี้ยมโหด

เฉินเฟิงพยักหน้าเบาๆ “อยากได้เงินสินะ?”

“ถูก ฉันต้องการเงิน!”

“หกล้าน ไม่ขาดสักแดงเดียว” ชายวัยรุ่นผมทองกัดฟันพูด

“ฉันไม่มีเงิน” เฉินเฟิงแบๆ มือ ตรงไปตรงมาอย่างคล่องแคล่ว

ชายวัยรุ่นผมทองกระหืดกระหอบ “นายปั่นหัวฉัน”

“อืม ฉันปั่นหัวนาย” เฉินเฟิงหัวเราะเล็กน้อย

“เชี้ย!”

ชายวัยรุ่นผมทองเกรี้ยวโกรธ กำหมัดแน่นต่อยเข้าไปทางด้านหน้าเฉินเฟิง

เฉินเฟิงหัวเราะเหยียดหยาม ยื่นมือข้างหนึ่งออกมาแบบสบายๆ บีบคอของชายวัยรุ่นผมทองไว้

เขาใช้แรงนิดหน่อย

ชายวัยรุ่นผมทองก็เท้าลอยขึ้นเหนือพื้นทันที ทั้งตัวค้างอยู่กลางอากาศ ลมหายใจของเขาเริ่มถี่ขึ้น สีหน้าเปลี่ยนมาเป็นซีดขาว

“แค่ก……แค่ก……ปล่อย……ปล่อยออก……”

ชายวัยรุ่นผมทองสีหน้าแดงขึ้น เกือบมีคำพูดหลายคำเบียดออกมาจากในลำคอได้

แต่เฉินเฟิงกลับหัวเราะเล็กน้อย ไม่เพียงไม่ได้ปล่อยมือ แต่ทว่ายังเพิ่มเรี่ยวแรงขึ้นอีก

ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะรุนแรงสุดๆ ลอยมาจากในสมองลึกของชายวัยรุ่นผมทอง ความหวาดกลัวเต็มใบหน้าของชายวัยรุ่นผมทอง

ตอนที่เขารู้สึกว่าตนเองจะถูกเฉินเฟิงบีบจนตาย คอของเขาก็คลายออกทันใด จากนั้นทั้งตัวก็ลอยไปด้านหลังอย่างสูญเสียการควบคุม

เสียง “ปึงปัง”

ชายวัยรุ่นผมทองตกลงบนพื้นอย่างแรง ล้มกระแทกจนสับสน

เขาหายใจแรง ในสายตาที่มองทางเฉินเฟิงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

ตีเขาให้ตายเขาก็คาดไม่ถึงว่าเจ้าของเสียตรงหน้าที่ถูกเขาพูดประโยคเดียวก็ตกใจลงรถไปจะครอบครองเรี่ยวแรงมากขนาดนี้ ทั้งยังสามารถยกเขาขึ้นมาด้วยมือเดียวได้

หึ่ม~

ในเวลานี้ มีเสียงกระหึ่มของรถแข่งลอยค่อยๆ ลอยมาจากมุมถนน

แวบเดียว เสียงก้องจนหูแทบหนวกก็มาตาม

รถแข่งเปิดประทุนสารพัดสีและแบบห้าหกคันเรียงกันมาเป็นแถวยาว ใช้ท่วงท่าคำรามอย่างทันสมัยมากเข้ามา

จนกระทั่งถึงด้านข้างของเฉินเฟิงแล้ว รถแข่งหลายคันไม่ได้หยุดลงในวินาทีแรก แต่ว่าล้อมเฉินเฟิงไว้ตรงกลางอย่างโอหังมาก แล้วเริ่มหมุนวนรอบเฉินเฟิง

แสดงอำนาจ ยั่วยุ!

ชายวัยรุ่นผมทองแสยะยิ้ม ผู้ช่วยเหลือของเขามาแล้ว!

เอี๊ยด!

เสียงเบรกเสียดแก้วหูดังขึ้น รถแข่งหลายคันหยุดลงพร้อมกัน

ชายวัยรุ่นห้าหกคนที่ต่างหูและทรงผมหลากหลายลงมาจากรถด้วยหน้าตาก้าวร้าว

รูปร่างหน้าของชายวัยรุ่นเหล่านี้ไม่เหมือนกัน แต่หน้าตาคู่ควงที่พวกเขาพามาด้วยกลับเหมือนกันจนน่าประหลาด

ตาโต คางเรียว จมูกโด่ง

เห็นได้ชัดมากว่าเป็นผลงานสายพานการผลิตของโรงพยาบาลศัลยกรรมแห่งเดียวกัน

เวลานี้ ชายหญิงวัยรุ่นสิบกว่าคนยืนด้วยกัน พินิจพิเคราะห์เฉินเฟิงจากบนลงล่างด้วยสายตาต่างๆ นานา

“พี่ต้วน เจ้าหมอนี้ที่ชนรถของพี่พัง?”

ชายวัยรุ่นผมสกินเฮดที่เป็นหัวหน้าอวดดี มองเฉินเฟิงอย่างกำเริบมากเอ่ยปากขึ้น

“คนที่ชนรถฉันพังไม่ใช่เขา” ชายวัยรุ่นผมทองมองเฉินเฟิงอย่างเมินเฉย

“งั้นเป็นใคร?” ชายวัยรุ่นผมสกินเฮดตะลึง

“เป็นยัยโสเภณีคนนั้น!” ชายวัยรุ่นผมทองชี้ไปที่เย่ไห่ถัง

สายตาทั้งสิบกว่าคู่สาดไปทางเย่ไห่ถังอย่างพร้อมกัน หลังจากมองหน้าตาของเย่ไห่ถังชัดเจน

สายตาของทุกคนก็เปลี่ยนไปชั่วขณะ

“พี่ต้วน สาวคนนี้ไม่เลวเลยนี่”

“ไกลกว่าไม่เลว ของเด็ดสุดๆ!”

“หล่อนเป็นของฉัน อย่ามาแย่งฉันไป!”

“แย่งกับผีสิ มัดกลับไป คืนนี้ทุกคนสนุกด้วยกัน!”ชายวัยรุ่นผมทองเอ่ยปากเสียงเย็นชา

สามารถมองออกว่าตำแหน่งของเขาในกลุ่มต้องสูงมาก เพียงแค่ประโยคเดียว ชายหญิงวัยรุ่นสิบกว่าคนก็ไม่เถียงเลย

ชายวัยรุ่นผมทองหน้ามืดครึ้มเดินไปตรงหน้าของเฉินเฟิง ก่อนที่จะลักพาเย่ไห่ถังไป เขาอยากจัดการเฉินเฟิงก่อน

“แก อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแก คุกเข่าลงตอนนี้ คำนับฉันสามรอบ และตัดมือข้างเมื่อกี้นั้นที่แกมาตีฉัน แล้วฉันจะปล่อยแกไป” ชายวัยรุ่นผมทองพูดเสียงทุ้ม เขากำลังหยั่งเชิงเฉินเฟิงอยู่

“นายแน่ใจว่าจะให้ฉันคุกเข่าลง?” เฉินเฟิงยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม

ชายวัยรุ่นผมทองหนังตากระตุก ในใจมีความไม่สงบเท่าไร ตอนแรกเขาคิดว่าเรียกคนมามากขนาดนี้ อย่างไรเสียเฉินเฟิงจะหวาดกลัวระดับหนึ่ง แต่มองลักษณะของเฉินเฟิงแล้ว อย่าว่าแต่เขาจะหวาดกลัวเลย แม้กระทั่งยังมีความหมายที่หยอกล้อ สายตาที่มองพวกเขาราวกับแมวมองหนูอยู่

เฉินเฟิงไม่ธรรมดา!

ในสมองของชายวัยรุ่นผมทองก็ผุดความคิดนี้ขึ้นโดยจิตใต้สำนึก

“พี่ต้วน พี่กับเจ้าหมอนี้พูดไร้สาระอะไรกัน ตีขาสองข้างของเขาให้ขาดทันที เขาก็ไม่คุกเข่าลงให้พี่แล้วเหรอ” ชายวัยรุ่นผมสกินเฮดพ่นลูกไฟ ช่างประมาทเหลือเกิน

“หวางควน เจ้าหมอนี้เป็นผู้ฝึกวิทยายุทธ์” ชายวัยรุ่นผมทองเอ่ยปากเสียงทุ้ม

อยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง เขายังไม่มีแม้แต่โอกาสออกหมัด ก็ถูกเฉินเฟิงยกขึ้นมาอย่างกับลูกเจี๊ยบ ถ้าไม่ใช่เฉินเฟิงออมมือ เขาคงกลายมาเป็นศพตั้งนานแล้ว

“ผู้ฝึกวิทยายุทธ์?” หวางควนสีหน้าเหยียดหยาม

“อยากถุย!” เขาพ่นน้ำลายออก เอ่ยปากอวดดี “คนที่ฉันตีคือผู้ฝึกวิทยายุทธ์!”

พอโยนบุหรี่ในมือลงที่พื้นอย่างแรง หวางควนก็เดินไปถึงตรงหน้าเฉินเฟิง ชูสามนิ้วขึ้นทางเฉินเฟิง

“ไอ้กระจอก สามที!”

“หลังสามที ถ้าฉันจัดการแกไม่ได้ วันนี้ฉันจะคุกเข่าลงให้แกยอมเป็นหลาน!”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว “ฝันไปเถอะ!”

คนที่อยากให้เขาเป็นหลานมากมายไป ชายวัยรุ่นผมสกินเฮดคนนี้ ถือว่าเป็นสิ่งอะไรกัน

“นายอยากตาย!” หวางควนโมโหจนอับอายอยู่บ้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอคนบ้าอย่างเฉินเฟิง

แต่เขาไม่ได้ลงมือในวินาทีแรก ทว่ากลับถอดเสื้อแจ็คเก็ตบนตัวออก เขาจำเป็นต้องใช้กำลังทั้งหมด

โดยเฉพาะเขาพึ่งคุยโวโอ้อวด บอกจะจัดการเฉินเฟิงภายในสามที ถ้าภายในสามทีจัดการไม่ได้ อย่างนั้นเขาก็ตบหน้าของตนเองแทน

หลังหวางควนถอดเสื้อแจ็คเก็ตออก เสื้อกล้ามแนบเนื้อที่ใส่บนตัวเผยเส้นโครงรูปร่างที่แข็งแรงงดงามของเขาออกมา โดยเฉพาะเป็นกล้ามเนื้อที่นูนขึ้นมาบนแขน เสมือนกับก้อนเหล็ก ทำให้เห็นแล้วเกิดความกลัว

กับเฉินเฟิงที่รูปร่างผอมบาง จึงกลายเป็นที่เปรียบเทียบอย่างชัดเจน

“ฉันคิดว่าแค่ทีเดียว พี่หวางก็จัดการเจ้าโง่คนนั้นได้แล้ว เดิมทีก็ไม่ต้องถึงสามรอบหรอก”

“ถ่อมตัว ถ่อมตัวเข้าใจมั้ย? พี่หวางกำลังถ่อมตัว”

“ฮ่าๆ ถูก ถ่อมตัว เป็นคนต้องถ่อมตัว”

ชายหญิงวัยรุ่นสิบกว่าคนถกเถียงกันอย่างหัวเราะครื้นเครง ผ่อนคลายอย่างมาก

ถ้าบอกตำแหน่งในกลุ่มของต้วนชาวเป็นคนสูงที่สุด เช่นนั้นหวางควนก็เป็นคนที่ต่อยเก่งที่สุดในกลุ่ม

ตอนสิบห้าปีก็ถูกส่งเข้าโรงเรียนทหาร ตอนอายุสิบแปดก็คือตอนแข่งขันใหญ่ของทหารทั้งหมดแสดงสติปัญญาที่โดดเด่นให้เห็น จนกลายเป็นราชาทหาร

หวางควนคนเดียวในตอนนี้สามารถสู้ได้อย่างน้อยที่สุดสิบคน แถมยังไม่ใช่สิบคนที่ธรรมดาแบบนั้น

ตึง!

หวางควนกระทืบเท้าฉับพลัน กล้ามเนื้อทั่วตัวราวกับเหล็กที่หลอมเหลวกรอกลงไปตึงแน่นชั่วขณะหนึ่ง

เขากระโดดขึ้นสูง ฟาดเท้าราวกับมีดยาวไปทางศีรษะเฉินเฟิง ก่อนจะทะยานสู่ฟ้าแล้วพุ่งลง!

ในอากาศเกิดเสียงปลิวสะบัดที่โดนเสียดสี

พอฟาดเท้าออกไปครั้งนี้ ผู้ให้บริการใช้แรงเยอะที่สุดกดลงไปทางเฉินเฟิงอย่างหนัก

หนุ่มสาวสิบกว่าคนค่อยๆ กระโดดอย่างลิงโลด โห่ร้องเพื่อหวางควน

กลับไปมองที่เฉินเฟิงซึ่งอยู่ล่างขาของหวางควนที่ไม่ขยับสักนิด ราวกับตกใจจนมึนงงไป