ลูกเขยมังกร นิยาย บท 260
บทที่260 หลินหลันที่เห็นแก่ตัว
บอกว่าชิงคลังสมบัติของงูเจ้าถิ่นอย่างหานหลงก็ชิงไป ไม่มียืดยาดสักนิดเดียว
ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา ราวกับเป็นเรื่องเล็กที่ทำได้คล่องมือสำหรับใครบางคน
“ไม่……ไม่มีแล้ว พี่หลี่” หวังเมิ่งหลงส่ายๆ หน้า ถึงแม้เขาจะเป็นนักพนัน แต่เรื่องที่ฆ่าคนวางเพลิงเขายังไม่กล้าทำ เดิมทีให้สี่พี่น้องตระกูลเฉินลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา ก็เพียงแค่อยากได้เงินจากหลินหลันทางนั้นมาใช้หน่อย
แต่ตอนนี้เห็นฝีมือของสี่พี่น้องตระกูลเฉินแล้ว เรื่องเงินคงไม่ใช่ปัญหา ได้มาอย่างง่ายดายอย่างยิ่ง
ถ้าไม่ใช่เพื่อลงโทษคนเนรคุณอย่างหลินหลัน เขาคงไม่คิดจะให้สี่พี่น้องตระกูลเฉินลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาหรอก
“ไม่มีแล้วเหรอ? เมิ่งหลง นายไม่ใช่บอกว่านังคนต่ำหลินหลันอะไรนั่นทิ้งนายไปตอนนั้นเหรอ? ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะให้อาโสงกับอาเจียวถือโอกาสเอาหล่อนกับสามีหล่อนเข้ามาด้วย ให้นายได้ระบายอารมณ์?” เฉินจื๋อหลี่บอก
หวังเมิ่งหลงลังเลอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้าไป “ไม่ต้องหรอก พี่หลี่ ผมกับนังคนต่ำนั้นก็ผ่านไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลายปีมานี้หล่อนยังเคยช่วยผมหลายครั้ง……”
เฉินจื๋อหลี่ถอนหายใจทีหนึ่ง ตบๆ ไหล่ของหวังเมิ่งหลงพลางบอกว่า “เมิ่งหลง ลูกผู้ชายจะจิตใจลังเลไม่มีความเด็ดขาดแบบนี้ไม่ได้ นายควรฆ่าผู้ชายของหล่อนกับลูกสาวหล่อนต่อหน้านังคนต่ำนั้นไปโดยตรง ให้หล่อนเสียใจไปทั้งชีวิต”
“อาหลี่!” เฉินจื๋อเหวินถลึงตาใส่เฉินจื๋อหลี่อย่างไม่พอใจเท่าไร ใจอาฆาตของเฉินจื๋อหลี่หนักเหลือเกิน เกือบถึงขั้นที่ไม่พูดไม่จาอะไรก็ฆ่าคนไป
“พี่ ผมล้อเล่นนะ ล้อเล่นเอง” เฉินจื๋อหลี่หัวเราะแบบกระอักกระอ่วน สำหรับพี่ใหญ่เฉินจื๋อเหวิน เขายังเคารพอยู่มาก
“เอาล่ะ โทรศัพท์หาอาโสงกับอาเจียวอีกที ให้พวกเขาถือโอกาสไปยู่ฉวนซาน ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาคนนั้นกลับมาด้วยแล้วกัน” เฉินจื๋อเหวินพูดสั่งการ
“ครับ พี่ ผมจะไปโทร”
เกือบเป็นตอนที่อาเหาพาคนรีบมาบริเวณตระกูลเสี้ย เฉินจื๋อโสงกับเฉินจื๋อเจียวก็พาผู้ชายสูงใหญ่กำยำหลายคนเข้ามาในยู่ฉวนซานด้วย
ในวินาทีแรกทั้งสองกลุ่มปะทะกันเข้า
“พวกนายเป็นใคร?” ลูกตาอาเหาหดแน่นฉับพลัน ถึงแม้ในใจจะคาดเดาได้บ้าง แต่เขายังมีความตระหนกระดับหนึ่ง คาดไม่ถึงว่ามาทีก็คือจอมยุทธ์สองคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนึ่งในนั้นยังเป็นจอมยุทธ์ผู้หญิงคนนี้ เขาดูระดับขอบเขตไม่ออกโดยสิ้นเชิง!
เฉินจื๋อโสงไม่ได้ไร้สาระกับอาเหา เขากระทืบเท้าทันใด กระโจนเข้ามาหาอาเหาราวกับเสือดุที่ลงมาจากเขา
“ปัง”
ชั่วพริบตาหนึ่งที่แลกหมัดกัน อาเหาถอยหลังสามก้าวติดอย่างควบคุมไม่อยู่ สีหน้าแดงสุดๆ
“หมิงจิ้งขั้นต้น?” มุมปากเฉินจื๋อโสงประกายยิ้มเยาะ ไม่พอดูเลย!
เขากุมหมัดไว้ สไลด์เท้า พุ่งไปทางอาเหาอีกครั้ง
“อย่าฆ่าคน” เวลานี้ เฉินจื๋อเจียวที่อยู่ด้านหลังส่งเสียงกำชับนิ่งๆ
เท้าของเฉินจื๋อโสงชะงัก แรงที่ต่อยออกไปเก็บกลับมาระดับหนึ่ง
เฉินจื๋อเจียวเคาะประตูใหญ่ตระกูลเสี้ยอย่างหน้าตาไร้อารมณ์
คนที่เปิดประตูย่อมเป็นหลินหลัน มองเห็นเฉินจื๋อเจียว ชั่วขณะนั้นสีหน้าของหล่อนเปลี่ยนเป็นระวังขึ้นมา “เธอเป็นใคร?”
เฉินจื๋อเจียวไม่ได้สนใจหลินหลัน เธอจับคอหลินหลันบีบไว้ ยกหลินหลันลอยขึ้นกลางอากาศ
“ลูกสาวเธอล่ะ?”
“แค่ก……แค่ก……” หลินหลันสายตาหวาดผวา สีหน้าแดงขึ้น ใช้นิ้วมือชี้ไปทางห้องนอนของเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไม่ลังเลสักนิด
“ปัง”
หลินหลันถูกโยนออกไป กระแทกบนผนัง
การกระทำทางนี้ดึงดูดความสนใจของเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นธรรมดา
โจร?
เสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้าตกใจกะทันหัน นึกถึงคำพูดหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่เฉินเฟิงเคยบอก ตอนนั้นเธอยังคิดว่าโจรลักพาตัวอะไรนั้นเป็นเพียงข้ออ้างที่เฉินเฟิงหามา
แต่ตอนนี้……
เสี้ยเมิ่งเหยากดหมายเลขของเฉินเฟิงอย่างลนลานอยู่บ้าง จากนั้นต่อสาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...