ลูกเขยมังกร นิยาย บท 261
บทที่261 ปฏิเสธ
หลินหลันสีหน้าอึมครึมยากจะอธิบาย หล่อนไม่แน่ใจว่าเฉินเฟิงรู้เรื่องของหล่อนกับหวังเมิ่งหลงมากแค่ไหน
ถ้าเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียว นั้นถ้าหล่อนเปิดเผยเรื่องทั้งหมดออกไป ก็คือการส่งจุดอ่อนไปในมือเฉินเฟิงเปล่าๆ เลย
แต่ถ้าเฉินเฟิงรู้ทั้งหมด แล้วหล่อนไม่พูดตามจริง จนยั่วโมโหเฉินเฟิงเข้า เฉินเฟิงจะต้องทำชื่อเสียงหล่อนเหม็นฉาวโฉ่แน่
ดังนั้นตอนนี้หลินหลันกำลังพัวพันอุตลุด
“ฉันรู้จักหวังเมิ่งหลง แต่ฉันกับเขาไม่สนิทกัน ดังนั้นเลยไม่มีเบอร์เขา……” หลังจากลังเลสักพัก หลินหลันก็เอ่ยปากอ้ำๆ อึ้งๆ
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งนายถามหาเบอร์หวังเมิ่งหลงทำไม? เมิ่งเหยาถูกลักพาตัวไปเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย” หลินหลันมองเฉินเฟิงแบบสงสัยมาก ทันใดนั้นหล่อนตอบสนองเข้ามา ความหมายของเฉินเฟิงคือเสี้ยเมิ่งเหยาโดนลักพาตัว หวังเมิ่งหลงเป็นคนทำ
“ทำไมเธอถึงรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหวังเมิ่งหลง?” เฉินเฟิงถามเสียงเย็นชา
“ทำไมฉันจะไม่รู้? ความกล้าของหวังเมิ่งหลงเล็กยิ่งกว่าหนู ให้เขาฆ่าไก่ตัวหนึ่งยังไม่กล้า ยิ่งเป็นการลักพาตัวคนอีก” หลินหลันเกือบหลุดปากออกมา หลังพูดจบ ชั่วขณะหนึ่งหล่อนนึกเสียใจอยู่บ้าง หล่อนเหมือนพูดอะไรผิดไปแล้ว
“เธอไม่ใช่ไม่สนิทกับหวังเมิ่งหลงเหรอ? เธอรู้ได้ยังไงว่าความกล้าของเขาเล็กกว่าหนูอีก?” เฉินเฟิงเสียดสีเสียงเย็นชา ตนเองเพียงแค่ขุดหลุมพรางง่ายๆ หลินหลันคนงั่งนี้ก็กระโดดลงไปอย่างไม่คิดสักนิด
“ฉัน……ฉันก็พูดไปเรื่อยแบบนั้น……” หลินหลันดันทุรังอธิบาย ภายในช่างเสียใจเหลือเกิน ตนเองโดนเฉินเฟิงเจ้าของเสียนี้ใช้เล่ห์กลเสียแล้ว
“พูดไปเรื่อย?” เฉินเฟิงหัวเราะเยาะ “หลินหลันเห็นทุกคนเป็นคนโง่หมดเลย”
“เรื่องของเธอกับหวังเมิ่งหลง ฉันรู้ดีตั้งนานแล้ว ดังนั้นที่ไม่พูด ล้วนเห็นแก่หน้าของเมิ่งเหยาและพ่อฉันเท่านั้น ดังนั้นเธออย่ามาทำหน้าด้านอีก”
“ตอนนี้ฉันให้เวลาสิบวินาทีสุดท้ายกับเธอ โทรศัพท์หาหวังเมิ่งหลง! ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องของเธอกับหวังเมิ่งหลงไปเปิดโปงออกมาให้หมด!”
“แกอย่าแฉนะ ฉันโทร ฉันโทรแล้ว” หลินหลันลนลาน หล่อนไม่กล้าพนัน ถ้าเกิดแพ้พนัน นั้นทุกอย่างที่หล่อนครอบครองในตอนนี้ล้วนละลายเป็นฟองอากาศไปหมด
หลินหลันหยิบมือถือออกมาอย่างวุ่นวายพอสมควร ต่อสายไปยังหมายเลขของหวังเมิ่งหลง
“หลันหลัน มีอะไรเหรอ?”
ในสายโทรศัพท์อีกด้าน เสียงระมัดระวังของหวังเมิ่งหลงลอยมา หลินหลันหน้าแดง คนที่หูยานยังสามารถฟังออกว่าคำเรียกที่หวังเมิ่งหลงเรียกหล่อนนั้นคลุมเครืออยู่บ้าง
“หวังเมิ่งหลง ลูกสาวฉันถูกคนลักพาตัวไป ใช่คุณทำรึเปล่า?” หลินหลันพูดอย่างตรงไปตรงมา ถ้าเรื่องนี้เป็นหวังเมิ่งหลงทำจริง นั้นหวังเมิ่งหลงต้องมีแผนการบางอย่าง ดังนั้นเขาคงไม่ปฏิเสธ
“หลันหลัน คุณพูดอะไร?” น้ำเสียงของหวังเมิ่งหลงฟังขึ้นมาเหมือนตื่นตระหนกอยู่บ้าง “ลูกสาวคุณถูกคนลักพาตัวไป?”
“หรือว่าคุณไม่รู้?” หลินหลันขมวดคิ้วขึ้น อดมองเฉินเฟิงทีหนึ่งไม่ได้ กลับเห็นเฉินเฟิงเวลานี้กำลังล็อกคิ้วนิ่วหน้าเช่นกัน
“ทำไมผมถึงต้องรู้ด้วย?” หวังเมิ่งหลงแปลกไปอย่างยิ่ง
หลินหลันเสียงแหบไม่มีคำพูด
“ไม่ใช่ หลินหลัน คุณหมายความว่าอะไร! คุณสงสัยผมรึเปล่า?” หวังเมิ่งหลงเดือดดาลพอสมควร
“ฉัน……ฉันไม่ได้……” หลินหลันเอ่ยปากปฏิเสธโดยจิตใต้สำนึก
“ไม่ใช่? คุณถามมาว่าผมทำรึเปล่า ยังจะบอกไม่ใช่?” อารมณ์ของหวังเมิ่งหลงฮึกเหิมหลายระดับ “หลินหลัน คุณคิดว่าเป็นเพราะหลายวันก่อนคุณไม่ให้ผมยืมเงิน ผมเลยอายจนโมโหถึงกับลักพาตัวลูกสาวคุณเลยใช่มั้ย?”
“ไม่……ไม่ใช่……” หลินหลันบนบอกปฏิเสธ แต่ไม่พูดไม่ได้ ในใจหล่อนเคยสงสัยจริงๆ เพราะนี่เป็นแรงจูงใจหนึ่งเดียวที่หวังเมิ่งหลงลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา
“อย่าเถียงข้างๆ คูๆ เลย หลินหลัน ผมจะบอกคุณ ผมหวังเมิ่งหลงเป็นนักพนันไม่ผิด ผมขาดเงินจริง แต่ลักพาตัวเรื่องไร้จริยธรรมแบบนี้ ผมหวังเมิ่งหลงทำไม่ลง”
“ถ้าคุณสงสัยผม ตอนนี้คุณสามารถแจ้งความได้ ให้ตำรวจมาจับผม”
“ปึง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...