ลูกเขยมังกร นิยาย บท 262
บทที่262 สหภาพบูโด
“หมายเลขที่คุณติดต่อปิดเครื่อง~”
“ปิดเครื่องแล้ว” หลินหลันจับมือถือแกว่งตรงหน้าเฉินเฟิง
เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไรมาก
ความน่าสงสัยของหวังเมิ่งหลงยังคงไม่ได้ชำระล้างไป
ไม่ว่าอย่างไรเขาจะให้กู้ตงเชินกับหานหลงตามหาต่อไป
ในขณะเดียวกัน ในเขตโรงงานย่านชานเมือง
“พี่ใหญ่ ทำไมพี่ต้องให้เมิ่งหลงโกหกกับยัยคนต่ำนั้นด้วย? โกหกแล้วจะได้เงินไถ่ตัวยังไง?” เฉินจื๋อหลี่ถามอย่างสงสัย
หวังเมิ่งหลงที่อยู่ด้านข้างทำหน้าไม่เข้าใจ เมื่อสักครู่เขาคิดจะโลภมากกับหลินหลัน ผลลัพธ์คือเฉินจื๋อเหวินกลับให้เขาปฏิเสธเรื่องลักพาตัว
เฉินจื๋อเหวินไม่ได้สนใจเฉินจื๋อหลี่ แต่ว่าย้ายสายตาไปทางเสี้ยเมิ่งเหยาที่เฉินจื๋อโสงและเฉินจื๋อเจียวพึ่งพากลับมาเมื่อสักครู่
“อาโสง นายบอกว่าตอนที่นายไป อีกฝ่ายกำลังเฝ้าอยู่ใต้ตึก?”
เฉินจื๋อโสงพยักหน้า พูดเสียงต่ำ “อืม พี่ใหญ่ ฝีมือเจ้าหมอนั่นไม่เลวเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งประสบการณ์ต่อสู้ก็มากมายอีกด้วย ถ้าไม่ใช่ระดับการต่อสู้แย่หน่อย ไม่แน่ว่าผมอาจจะเป็นคู่ต่อสู้เขาจริงๆ”
เฉินจื๋อเหวินสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย ความสามารถของเฉินจื๋อโสง เขายังรู้จักดีมาก อยู่ต่างประเทศหลายปีนี้ เฉินจื๋อโสงผ่านการสู้รบเกือบทุกปี ประสบการณ์ต่อสู้เดี่ยวของเฉินจื๋อโสงแย่กว่าเขาไม่มากเท่าไร
แค่คิดก็รู้ว่าอาเหาที่สามารถได้รับคำวิจารณ์เช่นนี้ของเฉินจื๋อโสงไม่ธรรมดามากแค่ไหน
ถึงแม้เพียงแค่หมิงจิ้งขั้นต้น เขาก็ต้องรับมือจริงจัง
เขาต้องพิจารณาแล้วว่าคนเบื้องหลังของอาเหาคือใคร
“อาเจียว ในเหตุการณ์ตอนนั้น นอกจากจอมยุทธ์ที่อาโสงพูดถึงคนนั้น ยังมีจอมยุทธ์คนอื่นอีกรึเปล่า?” เฉินจื๋อเหวินถามขึ้น
“ไม่มี” ท่าทางของเฉินจื๋อเจียวเย็นชาอยู่บ้าง เทียบกับเฉินจื๋อโสง เห็นได้ชัดเธอเงียบสงบพูดน้อยกว่า
“พี่เจียว ทำไมพี่ไม่ให้ผมฆ่าเจ้าหมอนั่น?” เฉินจื๋อโสงอดถามไม่ได้ เดิมทีเขาอยากฆ่าอาเหาไปทีเดียวเลย ผลปรากฏว่าเฉินจื๋อเจียวพูดมาว่าอย่าฆ่าคนประโยคหนึ่ง ทำให้เขาเก็บพลังที่ปล่อยออกไปกลับมาเก้อๆ แล้วไว้ชีวิตอาเหาไป
“คำพูดของพี่ใหญ่นายลืมแล้วเหรอ?” เฉินจื๋อเจียวมองเฉินจื๋อโสงด้วยหน้าตาไร้อารมณ์
“ไม่ได้ลืม ก็แค่คันมือ” เฉินจื๋อโสงหัวเราะแบบอึดอัด ก่อนหน้าที่มาเมืองชางโจว เฉินจื๋อเหวินเคยกำชับพวกเขา ถ้าเหลือทนสุดๆ พยายามอย่าฆ่าจอมยุทธ์
“อาโสง อย่าอะไรนิดอะไรหน่อยก็ฆ่าคน” เฉินจื๋อเหวินมองเฉินจื๋อโสงด้วยความจำใจอยู่บ้าง ก่อนจะบอกไป “ยังมีอาหลี่อีก นายก็เหมือนกัน”
“พวกนายสองพี่น้อง ต้องใช้สมองทำงาน อย่าพึ่งแต่กำลัง”
“รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงให้เมิ่งหลงโกหก?” เฉินจื๋อเหวินถาม
“ไม่รู้” เฉินจื๋อหลี่กับเฉินจื๋อโสงส่ายหน้าตามๆ กัน
“ฉันให้เมิ่งหลงพูดโกหก เป็นเพราะเสี้ยเมิ่งเหยาคนนั้นหรือจะพูดว่าตระกูลเบื้องหลังของเธอมีปัญหา” เฉินจื๋อเหวินตอบ
“พี่เหวิน มีปัญหาอะไร?” หวังเมิ่งหลงอดถามไม่ได้
เฉินจื๋อเหวินถอนหายใจทีหนึ่ง ตอบว่า “เมิ่งหลง นายเคยได้ยินจอมยุทธ์มั้ย?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...