ลูกเขยมังกร นิยาย บท 264

บทที่264 บนที่สูงร้อยเมตร

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจได้” เย่ไห่ถังใจเย็นลงมาแล้ว ตอนนี้ไม่เจอเสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงร้อนใจก็ปกติมาก เพียงแต่ ไม่รู้ทำไมเมื่อสักครู่ท่าทีแบบนั้นของเฉินเฟิงถึงทำให้ในใจเธอไม่สบายเอามากๆ

“คุณสงสัยว่าคนที่ลักพาตัวภรรยาคุณไปเป็นพวกเดียวกันกับโจรเถื่อนนอกเขตกลุ่มนั้น?” เย่ไห่ถังถามขึ้น คนที่ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาไป เห็นได้ชัดว่าเป็นจอมยุทธ์กลุ่มหนึ่ง และในข่าวที่เธอรู้มา หวังเมิ่งหลงมีความสัมพันธ์อันดีกับโจรเถื่อนนอกเขตหลายคนนั้น เดิมทีไม่มีความเกี่ยวข้องกับจอมยุทธ์ นี่เป็นเพราะเฉินเฟิงรับมือกับเหตุการณ์ฉุกละหุกแบบไม่ทันคิดให้อย่างรอบคอบอย่างชัดเจน

“มีความเป็นไปได้” เฉินเฟิงตอบ

“ตำแหน่งของโจรเถื่อนนอกเขตหลายคนนั้น ฉันก็ไม่ค่อยรู้ดีนัก ฉันรู้แค่ว่าพวกเขาอยากลงมือกับภรรยาของนาย ข่าวนี้เจ้าหนี้ของหวังเมิ่งหลงเป็นคนรายงาน ตอนที่เขาบอกว่าเขาทวงหนี้กับหวังเมิ่งหลง หวังเมิ่งหลงแอบบอกเขามาว่ารู้จักโจรเถื่อนนอกเขตหลายคน เตรียมให้พวกเขาช่วยลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา” เย่ไห่ถังพูดนิ่งๆ บ่อนพนันหลายแห่งใหญ่ที่สุดของเมืองชางโจวล้วนเป็นตระกูลเย่เปิด ดังนั้นตระกูลเย่จึงมีพลังควบคุมข่าวทุกที่ของเมืองชางโจวอย่างเด็ดขาด ตีหวังเมิ่งหลงให้ตายก็คาดไม่ถึงว่าเจ้าหนี้คนนั้นของเขาจะเป็นคนของตระกูลเย่

“ตอนนี้หาหวังเมิ่งหลงเจอรึยัง?” เฉินเฟิงถามเสียงทุ้ม

“ไม่เจอ หวังเมิ่งหลงปิดเครื่องไปแล้ว”

“ใช่ ผมรู้แล้ว” เฉินเฟิงล็อกคิ้วแน่น ตอนนี้ดูแล้วความน่าสงสัยของหวังเมิ่งหลงใหญ่มาก เขารู้จักโจรเถื่อนนอกเขตหลายคนนั้น ยังมีความเป็นไปได้ว่าคือจอมยุทธ์ด้วย

“ฉันจะให้คนของตระกูลเย่ช่วยคุณหาเสี้ยเมิ่งเหยา” เย่ไห่ถังพูดเรียบๆ

เฉินเฟิงตะลึง ก่อนจะบอกว่า “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร นี่คือการตอบแทนที่เมื่อวานคุณดื่มเหล้าเป็นเพื่อนฉัน” น้ำเสียงของเย่ไห่ถังยังคงสงบนิ่ง ราวกับพูดเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่เกี่ยวกับตนเอง

เฉินเฟิงหมดคำจะพูดอยู่บ้าง

ขณะเดียวกันหลังจากที่วางสายโทรศัพท์ของเย่ไห่ถัง ทั้งเมืองชางโจวก็เริ่มแอบเคลื่อนไหวลับๆ

คนนับร้อยๆ เดิมออกมาจากถิ่นฐานของแต่ละคน ใช้ใจกลางเมืองเป็นจุดเริ่มต้น เริ่มส่งกำลังค้นหาทางด้านนอกขึ้นมา

กู้ตงเชิน หานหลง ตระกูลจาง ตระกูลเสิ่น ตระกูลเย่……

ลูกน้องภายใต้เฉินเฟิง กำลังเกือบทั้งหมดที่สามารถใช้ได้ล้วนเริ่มใช้การ

ค่ำคืนนี้ ทั้งเมืองชางโจวล้วนถูกพลิกหงายขึ้นแล้ว

เช้าวันต่อมา

เฉินจื๋อหลี่ได้รับข่าวแล้ว

“พี่ใหญ่ ครั้งนี้เกรงว่าพวกเราหาเรื่องวุ่นเข้าจริงๆ คนเบื้องหลังแม่คนนี้ไม่ธรรมดามากจริง……” เฉินจื๋อหลี่นำเรื่องที่กู้ตงเชิน หานหลง ตระกูลเย่ ตระกูลจาง ตระกูลเสิ่นหลายตระกูลนี้ร่วมมือออกค้นหาเล่ามารอบหนึ่ง

หลังฟังจบ สีหน้าของเฉินจื๋อเหวินเคร่งขรึมขึ้นมา

เขาอาจจะประเมินอำนาจของเบื้องหลังเสี้ยเมิ่งเหยาสูงไป กลับคาดไม่ถึงว่ายังประเมินต่ำไปอีก สามารถระดมกำลังตระกูลเย่ ตระกูลเสิ่น ตระกูลจางตระกูลเก่าแก่แบบนี้ ทั้งยังมีหลงหาน กู้ตงเชินขาใหญ่โลกมืดแบบนี้ด้วย

นี่ไม่ใช่กำลังที่ตระกูลชั้นนำครอบครองอยู่เด็ดขาด

“พี่ใหญ่ อีกฝ่ายใกล้จะส่งคนมาหาพวกเราที่นี่เจอแล้ว กลัวว่าพวกเราอยู่ต่อไม่ได้อีก” เฉินจื๋อหลี่พูดเสียงทุ้ม คนที่เขาพามาครั้งนี้ล้วนเป็นทหารเกรียงไกรที่ปลดประจำการ ครอบครองความสามารถการสืบสวนอันโดดเด่นที่สุด แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คงแบกรับการเรียงแถวค้นหาที่เจาะลึกของตระกูลเย่ตระกูลจางเหล่านี้ไม่ได้

เฉินจื๋อเหวินขมวดคิ้วขึ้น “ได้ ให้คนของนายรีบเก็บของเถอะ อีกครึ่งชั่วโมงพวกเราออกเดินทาง”

“พี่ใหญ่ ทำยังไงกับแม่คนนี้ดี? หรือว่าต้องพาไปด้วยตลอด?” เฉินจื๋อหลี่อดมองทางเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้ ตอนนี้เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นตัวยุ่งยากจริงๆ

“พาไปก่อนเถอะ” เฉินจื๋อเหวินปวดหัวอยู่บ้าง เห็นได้ชัดมากว่าเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังของเสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าเขากล้าแตะต้องเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่โดนจับได้ยังดี ถ้าถูกค้นหาเจอ คงเผชิญกับฉากสู้กันจนตายไปข้างแน่

“รู้แบบนี้แต่แรก ตอนนั้นไม่ให้พี่เจียวลักพาตัวหล่อนเข้ามาแล้ว” เฉินจื๋อหลี่พูดอย่างหงุดหงิดพอสมควร คำพูดเขาเป็นธรรมดามีความหมายไม่ทันกาลเท่าไร ตอนหวังเมิ่งหลงให้ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา ใครๆ ต่างคาดไม่ถึงว่าเบื้องหลังเสี้ยเหมิงเหยาจะผูกโยงกับผู้มีอำนาจมากขนาดนี้

เพราะคนเดียว ทั้งเมืองชางโจวต่างเข้าสู่ความไม่สงบ

“คนหาเจอแล้ว อยู่ที่เขตโรงงานทางตอนเหนือของเมือง” เย่ไห่ถังโทรศัพท์เข้ามา

ภาพคนที่หน้าตาไร้ความรู้สึกปรากฏตัวที่ประตู ก้มมองสี่พี่น้องตระกูลเฉินที่พื้นลงมาจากที่สูงกว่า

“เจ้าหมอนี้เปิดประตูออกตอนนี้หมายความว่าอะไร? หรือว่าเขาอยากกระโดดลงมาจากที่สูงร้อยเมตรโดยตรง?” เฉินจื๋อหลี่ส่งเสียงหัวเราะ ไม่สนใจไยดีเท่าไร

ความคิดของเขาพึ่งจบลง เฉินเฟิงที่หน้าประตู กระโดดลงมาจากที่สูงร้อยเมตรโดยตรง!

ไม่มีอุปกรณ์ช่วยเหลือใดๆ

ทั้งหมดฮือฮา!

ทหารจ้างสิบกว่านายลูกน้องของเฉินจื๋อหลี่ตกใจจนลูกตาใกล้จะหลุดลงมา

ตีพวกเขาให้ตาย พวกเขาต่างก็นึกไม่ถึงว่าจะมีคนกล้ากระโดดลงจากกลางอากาศร้อยเมตรโดยตรง

ไม่กลัวตนเองตกลงมากลายเป็นเศษเนื้อเหรอ?

“หลบไป รีบหลบไป!”

มีคนใช้ภาษาอังกฤษห่วยๆ ตกใจตะโกนดัง เจ้าหนุ่มคนนี้กระโดดลงมาจากที่สูงร้อยเมตร ตนเองอยากตาย แต่พวกเขาไม่อยากด้วย

ท่าทางของเฉินจื๋อหลี่ในเวลานี้ นั่นเรียกว่ายอดเยี่ยม เขานึกไม่ถึงเช่นกัน ตนเองเพียงแต่คิดเรื่อยเปื่อยแบบนั้น แล้วจะมีคนกระโดดจริงๆ

ถึงหาที่ตายก็ไม่เอาแบบนี้มั้ง?

เฉินจื๋อเหวินที่นิ่งสงบมาแต่ไหนแต่ไร เวลานี้ไม่สงบเท่าไรแล้ว

ฉากตรงหน้านี้นำการโจมตีมาให้เขา ความจริงมากมายเหลือเกิน

นั่นเป็นความสูงบนอากาศร้อยเมตร เทียบเท่ากับขนาดตึกสามสิบสามชั้น!