ลูกเขยมังกร นิยาย บท 265
บทที่265 บัวหิมะซินเจียง
กระโดดลงมาจากที่สูงขนาดนี้ คงกระแทกจนเกิดหลุมใหญ่บนพื้นอย่างแน่นอน
“คุณเสี้ย ทหารของคุณ เหมือนว่าสมองไม่……” เฉินจื๋อหลี่ส่งเสียงหัวเราะ อยากพูดว่าเฉินเฟิงสมองไม่ไหว แต่เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียง “ตึง” ตรงหน้ามีภาพคนที่หน้าตาไร้ความรู้สึกเพิ่มมา
เฉินเฟิงจากฟ้าลงมา จากนั้นลงถึงพื้นด้วยความสงบมั่นคงราวกับขนนก ไม่มีฝุ่นกระเพื่อมขึ้นสักนิด
รอยยิ้มบนหน้าของเฉินจื๋อหลี่แข็งตัวถึงที่สุด คำพูดที่ยังไม่จบถูกเขากลืนกลับลงลำคออย่างเก้อเขิน
ทหารสิบกว่านายด้านหลังเขาเบิกตาโตกันหมด บนหน้าเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ใจ คล้ายกับเห็นผีตอนกลางวันแสกๆ
กระโดดลงมาจากกลางอากาศสูงร้อยเมตร ไม่เป็นอะไรสักนิดเดียว!
นี่……เป็นคนหรือผี?
“ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้……”
เฉินจื๋อเหวินลูกตาหดแน่นฉับพลัน ผู้คนภายในเหตุการณ์ มีเขาเพียงหนึ่งชัดเจนดีที่สุด ฉากตรงหน้านี้หมายความว่าอะไรกันแน่
พลังปล่อยออกมาข้างนอก แรงขับเคลื่อนข้ามฟ้า!
นี่คือสัญลักษณ์ของจอมยุทธ์หั้วจิ้ง!
คนหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาธรรมดาตรงหน้าคนนี้ คาดไม่ถึงเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้!
ทำไม? ทำไม? ไม่ใช่บอกว่าเมืองชางโจวไม่มีจอมยุทธ์ระดับสูงเหรอ?
ในใจลึกๆ ของเฉินจื๋อเหวินมีเสียงคำรามบ้าคลั่ง
เวลานี้เสียใจอย่างยิ่งเลย ถ้ารู้แต่แรกว่าลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา สุดท้ายจะลากจูงปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ออกมา ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้น!
“พี่ใหญ่ พี่เจียว พวกพี่รีบหนีเถอะ!”
เฉินจื๋อหลี่สายตาหวาดผวา ปฏิกิริยาของเขาไวที่สุด เกือบจะชั่วพริบตาเดียว เขาดึงกริชด้ามหนึ่งออกจากเอว จี้ไปที่คอของเสี้ยเมิ่งเหยา
ถึงแม้มองระดับของเฉินเฟิงไม่ออก แต่เขากลับชัดเจนมาก ต่อให้มัดพวกเขาสี่คนไว้ด้วยกันล้วนแล้วแต่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิงเด็ดขาด
ความสามารถของเฉินเฟิง ถึงขั้นที่คาดไม่ถึงอย่างแน่นอน
ดังนั้นตอนนี้วิธีรอดเพียงหนึ่งเดียวคือเอาเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นตัวประกัน
เห็นกริชจี้ที่คอขาวนวลของเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ สายตาเฉินเฟิงหนาวเย็น “ปล่อยเธอออก!”
“ให้พวกพี่ใหญ่ฉันหนีไป!”
“พวกพี่ใหญ่ฉันปลอดภัย ฉันถึงจะปล่อย!”
เฉินจื๋อหลี่ตะคอก ท่าทางบ้าระห่ำ ไม่ต้องสงสัยสักนิด ตั้งแต่วินาทีนั้นที่เฉินเฟิงปรากฏตัว เรื่องราวก็เกินกว่าการควบคุมของพวกเขา
ครั้งนี้ พวกเขาสี่พี่น้องเกรงว่าจำเป็นต้องมีใครสักคนอยู่ที่นี่คนหนึ่ง
“หาที่ตาย!”
เฉินเฟิงสายตาหนาวเย็นถึงที่สุด สิ่งที่เขารำคาญที่สุดคือคนอื่นข่มขู่เขา!
“อาหลี่ ปล่อยคุณเสี้ยออก”
เวลานี้ เฉินจื๋อเหวินเอ่ยปากเสียงทุ้มทันใด
“พี่ใหญ่?” เฉินจื๋อหลี่ตะลึง เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นโอกาสมีชีวิตรอดเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาสี่พี่น้อง ทำไมพี่ใหญ่ถึงให้ปล่อยเธอออก?
“ฉันให้นายปล่อยเธอไป นายได้ยินรึเปล่า!”
เฉินจื๋อเหวินโมโหแล้ว
“ครับ!”
เฉินจื๋อหลี่กัดฟัน นำกริชที่จ่อไว้ที่คอเสี้ยเมิ่งเหยาดึงกลับมา
ถึงแม้ไม่ยอม แต่คำสั่งของเฉินจื๋อเหวิน เขากลับไม่กล้าขัดขืน
เสี้ยเมิ่งเหยาร้องไห้ด้วยความดีใจ วิ่งเหยาะๆ ไปด้านข้างเฉินเฟิง กอดเฉินเฟิงเอาไว้
บนหน้าเฉินเฟิงปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง ดึงเทปกาวบนปากของเสี้ยเมิ่งเหยาออกให้เบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ” เฉินเฟิงเอ่ยปากเสียงละมุน
“อืม ไม่เป็นไร” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เธอไม่รู้ว่าเฉินเฟิงช่วยเธอครั้งที่เท่าไรกันแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...