ลูกเขยมังกร นิยาย บท 265

บทที่265 บัวหิมะซินเจียง

กระโดดลงมาจากที่สูงขนาดนี้ คงกระแทกจนเกิดหลุมใหญ่บนพื้นอย่างแน่นอน

“คุณเสี้ย ทหารของคุณ เหมือนว่าสมองไม่……” เฉินจื๋อหลี่ส่งเสียงหัวเราะ อยากพูดว่าเฉินเฟิงสมองไม่ไหว แต่เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียง “ตึง” ตรงหน้ามีภาพคนที่หน้าตาไร้ความรู้สึกเพิ่มมา

เฉินเฟิงจากฟ้าลงมา จากนั้นลงถึงพื้นด้วยความสงบมั่นคงราวกับขนนก ไม่มีฝุ่นกระเพื่อมขึ้นสักนิด

รอยยิ้มบนหน้าของเฉินจื๋อหลี่แข็งตัวถึงที่สุด คำพูดที่ยังไม่จบถูกเขากลืนกลับลงลำคออย่างเก้อเขิน

ทหารสิบกว่านายด้านหลังเขาเบิกตาโตกันหมด บนหน้าเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ใจ คล้ายกับเห็นผีตอนกลางวันแสกๆ

กระโดดลงมาจากกลางอากาศสูงร้อยเมตร ไม่เป็นอะไรสักนิดเดียว!

นี่……เป็นคนหรือผี?

“ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้……”

เฉินจื๋อเหวินลูกตาหดแน่นฉับพลัน ผู้คนภายในเหตุการณ์ มีเขาเพียงหนึ่งชัดเจนดีที่สุด ฉากตรงหน้านี้หมายความว่าอะไรกันแน่

พลังปล่อยออกมาข้างนอก แรงขับเคลื่อนข้ามฟ้า!

นี่คือสัญลักษณ์ของจอมยุทธ์หั้วจิ้ง!

คนหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาธรรมดาตรงหน้าคนนี้ คาดไม่ถึงเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้!

ทำไม? ทำไม? ไม่ใช่บอกว่าเมืองชางโจวไม่มีจอมยุทธ์ระดับสูงเหรอ?

ในใจลึกๆ ของเฉินจื๋อเหวินมีเสียงคำรามบ้าคลั่ง

เวลานี้เสียใจอย่างยิ่งเลย ถ้ารู้แต่แรกว่าลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา สุดท้ายจะลากจูงปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ออกมา ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้น!

“พี่ใหญ่ พี่เจียว พวกพี่รีบหนีเถอะ!”

เฉินจื๋อหลี่สายตาหวาดผวา ปฏิกิริยาของเขาไวที่สุด เกือบจะชั่วพริบตาเดียว เขาดึงกริชด้ามหนึ่งออกจากเอว จี้ไปที่คอของเสี้ยเมิ่งเหยา

ถึงแม้มองระดับของเฉินเฟิงไม่ออก แต่เขากลับชัดเจนมาก ต่อให้มัดพวกเขาสี่คนไว้ด้วยกันล้วนแล้วแต่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิงเด็ดขาด

ความสามารถของเฉินเฟิง ถึงขั้นที่คาดไม่ถึงอย่างแน่นอน

ดังนั้นตอนนี้วิธีรอดเพียงหนึ่งเดียวคือเอาเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นตัวประกัน

เห็นกริชจี้ที่คอขาวนวลของเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ สายตาเฉินเฟิงหนาวเย็น “ปล่อยเธอออก!”

“ให้พวกพี่ใหญ่ฉันหนีไป!”

“พวกพี่ใหญ่ฉันปลอดภัย ฉันถึงจะปล่อย!”

เฉินจื๋อหลี่ตะคอก ท่าทางบ้าระห่ำ ไม่ต้องสงสัยสักนิด ตั้งแต่วินาทีนั้นที่เฉินเฟิงปรากฏตัว เรื่องราวก็เกินกว่าการควบคุมของพวกเขา

ครั้งนี้ พวกเขาสี่พี่น้องเกรงว่าจำเป็นต้องมีใครสักคนอยู่ที่นี่คนหนึ่ง

“หาที่ตาย!”

เฉินเฟิงสายตาหนาวเย็นถึงที่สุด สิ่งที่เขารำคาญที่สุดคือคนอื่นข่มขู่เขา!

“อาหลี่ ปล่อยคุณเสี้ยออก”

เวลานี้ เฉินจื๋อเหวินเอ่ยปากเสียงทุ้มทันใด

“พี่ใหญ่?” เฉินจื๋อหลี่ตะลึง เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นโอกาสมีชีวิตรอดเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาสี่พี่น้อง ทำไมพี่ใหญ่ถึงให้ปล่อยเธอออก?

“ฉันให้นายปล่อยเธอไป นายได้ยินรึเปล่า!”

เฉินจื๋อเหวินโมโหแล้ว

“ครับ!”

เฉินจื๋อหลี่กัดฟัน นำกริชที่จ่อไว้ที่คอเสี้ยเมิ่งเหยาดึงกลับมา

ถึงแม้ไม่ยอม แต่คำสั่งของเฉินจื๋อเหวิน เขากลับไม่กล้าขัดขืน

เสี้ยเมิ่งเหยาร้องไห้ด้วยความดีใจ วิ่งเหยาะๆ ไปด้านข้างเฉินเฟิง กอดเฉินเฟิงเอาไว้

บนหน้าเฉินเฟิงปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง ดึงเทปกาวบนปากของเสี้ยเมิ่งเหยาออกให้เบาๆ

“ไม่เป็นไรนะ” เฉินเฟิงเอ่ยปากเสียงละมุน

“อืม ไม่เป็นไร” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เธอไม่รู้ว่าเฉินเฟิงช่วยเธอครั้งที่เท่าไรกันแล้ว

ทุกครั้ง เฉินเฟิงมักปรากฏตัวขึ้นตอนช่วงสำคัญที่สุด ไม่เคยขาดสักครั้ง

เวลานี้ เฉินจื๋อเหวินเหงื่อออกเต็มหน้า ยกมือทั้งคู่ประสานที่หน้าอกเอ่ยปาก “รุ่นพี่ รุ่นน้องไม่ได้เจตนาล่วงเกินคุณเสี้ยจริงๆ ยังขอให้รุ่นพี่ไว้ชีวิต……”

ขอความเมตตาไปโดยตรง!

นี่คือท่าทีของเฉินจื๋อเหวิน

วินาทีนั้นที่เฉินเฟิงลงถึงพื้นอย่างมั่นคง เขาไม่ใช่เคยคิดนำเสี้ยเมิ่งเหยามาข่มขู่เฉินเฟิง

แต่ความคิดนี้มีตัวตนอยู่ในสมองได้ไม่ถึงหนึ่งวินาที ก็ถูกเขาลบหายไป

เขารู้ดีมาก ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้มีความน่ากลัวมากแค่ไหน

ถ้าหาเรื่องยั่วโมโหเฉินเฟิงเข้าจริง วันนี้พวกเขาที่อยู่ในเหตุการณ์เหล่านี้ คงไม่มีสักคนที่มีชีวิตเดินออกไปจากที่นี่ได้ แม้แต่อาจารย์ที่อยู่ต่างประเทศไกลออกไปของพวกเขา คงเจอการแก้แค้นของเฉินเฟิงด้วย

เขาทำได้เพียงยอมรับความผิด จากนั้นพนันให้เฉินเฟิงเห็นแก่ที่พวกเขารู้จักเจียมตัว ไว้ชีวิตพวกเขา

บางทีอัตราการรอดชีวิตอาจมีเพียงหนึ่งในหมื่น แต่พวกเขาไม่เสี่ยงไม่ได้!

เฉินเฟิงมองเฉินจื๋อเหวินอย่างเย็นชา และไม่ได้พูดอะไร

บรรยากาศในที่นี้กดดันแตกต่างกันไป

สี่พี่น้องตระกูลเฉินก้มหน้ามองพื้น ราวกับไหล่ทั้งคู่มีภูเขาใหญ่ทับไว้ หนักอึ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แม้แต่ความกล้าเงยหน้ามองเฉินเฟิงยังไม่มี

ติ้งๆ

น้ำเหงื่อบนหน้าผากของเฉินจื๋อเหวินปะทะบนพื้นอย่างหนัก แม้กระทั่งไหลเข้าในตา แสบๆ แต่เขากลับไม่กล้าไปเช็ด

การกระทำใดๆ ในตอนนี้ของเขาอาจจะกระทบต่อการตัดสินใจของเฉินเฟิงได้หมด

ความเป็นความตายของพวกเขาสี่คนพี่น้อง ตอนนี้อยู่ระหว่างที่เฉินเฟิงกำลังคิด

หลังจากนั้นตั้งนาน ในที่สุดเฉินเฟิงก็เอ่ยปาก

“เลี่ยงโทษประหารได้ แต่ยังต้องรับโทษอยู่ ให้เขาตัดแขนนั้นของตัวเองแล้วกัน”

เฉินจื๋อหลี่ใจสั่น ที่เฉินเฟิงมองคือเขา

“ขอบคุณครับรุ่นพี่!”

เสียง “กึกกัก” ทีหนึ่ง เฉินจื๋อเหวินราวกับได้ยินเสียงสวรรค์ คุกเข่าลงที่พื้นทันที คำนับด้วยความประหม่าอย่างยิ่ง

จิตใจเฉินจื๋อหลี่หมดอาลัยตายอยาก เฉินจื๋อเหวินพูดขนาดนี้แล้ว นั้นแขนนี้ของเขา อย่างไรเสียคงรักษาไว้ไม่รอด

เฉินจื๋อหลี่ไม่ได้เป็นคนที่ลังเลไม่กล้าตัดสินใจ หลังจากระลึกได้ว่าแขนตนเองคงรักษาไว้ไม่ได้ เขาก็ยกกริชขึ้น หั่นแขนขวาของตนเองอย่างไม่สงสัยสักนิด

ยกมือกรีดลง!

แขนขวาขาดถึงโคน เลือดไหลทะลักราวน้ำพุ

เฉินจื๋อหลี่ส่งเสียงฮัมต่ำๆ ชั่วขณะนั้นสีหน้าซีดขาว แต่เขาเป็นคนโหด ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่ได้ส่งเสียงร้องโหยหวน

เฉินเฟิงพยักหน้า เฉินจื๋อหลี่ยังรู้จักเอาตัวรอดดีมาก

แต่ว่าเมื่อสักครู่ถ้าเขาทำร้ายเสี้ยเมิ่งเหยาจริง นั้นเรื่องราวคงไม่ใช่แค่แขนข้างเดียวจะจัดการได้

“บอกมา พวกนายมาทำอะไรที่เมืองชางโจว?” เฉินเฟิงเอ่ยปากอย่างสงบ เขาแค่มองก็ดูออก ว่าเฉินจื๋อเหวินเป็นอ้านจิ้งขั้นต้น เฉินจื๋อหลี่กับเฉินจื๋อเจียวเป็นหมิงจิ้งขั้นสูง ถึงแม้เฉินจื๋อโสงจะเป็นคนที่อ่อนแอที่สุด ยังเป็นหมิงจิ้งชั้นกลาง พลังแบบนี้ เดิมทีก็ไม่อาจเป็นโจรเถื่อนนอกเขตอะไร

สถานะโจรเถื่อนนอกเขตทั้งหมดนั้น มีความเป็นไปได้มากกว่าเป็นเพียงระเบิดควันที่พวกเขาโยนออกมาเพื่ออำพรางตัวตนเท่านั้น

พวกเขามาเมืองชางโจว ต้องยังมีเป้าหมายที่ไม่สามารถบอกใครอย่างอื่นแน่

สายตาเรียบสงบของเฉินเฟิงทำให้เฉินจื๋อเหวินสายตาสับสน แต่ว่าเขายังฝืนพูดไป “รุ่นพี่ รุ่นน้องมาที่เมืองชางโจวคือมาเยี่ยมญาติ”

“เยี่ยมญาติ?”

เฉินเฟิงส่งเสียงหัวเราะ มองทหารจ้างสิบกว่านายที่ตกใจจนเอ๋อด้านหลังเฉินจื๋อเหวินทีหนึ่ง แล้วบอกว่า “นายพาทหารจ้างกลับมาเยี่ยมญาติ?”

เหงื่อบนหน้าผากของเฉินจื๋อเหวินค่อยๆ ผุดออกมา

“ฉันให้เวลานายสามวินาที บอกเป้าหมายนายออกมา” เฉินเฟิงเอ่ยปากนิ่งๆ ตอนนี้เมืองชางโจวเป็นถิ่นของเขา เขาจำเป็นต้องรู้ เฉินจื๋อเหวินคนเหล่านี้มาทำอะไรที่เมืองชางโจว

“หายา”

มุมปากเฉินจื๋อเหวินฝืนๆ “รุ่นพี่ รุ่นน้องมาเมืองชางโจว เพื่อมาหายา”

“อ่อ หายาอะไร?” เฉินเฟิงสนใจขึ้นมา

“บัวหิมะซินเจียง” เฉินจื๋อเหวินไม่กล้าปิดบัง ที่นี่เป็นถิ่นฐานของเฉินเฟิง ถ้าเฉินเฟิงอยากบีบเขาให้ตาย เกรงว่ายังง่ายกว่าบีบมดตัวหนึ่งตายอีก