ลูกเขยมังกร นิยาย บท 268

บทที่268 อาจารย์อา

ภายในเฉินจื๋อเหวินรู้สึกทอดถอนใจ ไม่เสียแรงที่เป็นผู้กล้าที่ช่วยเหลือแก๊งชาวจีนโพ้นทะเลไว้

อายุยังน้อย เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ ไม่เพียงความสามารถน่าเกรงกลัว ลูกน้องยังมีคนสนิทอย่างหานหลงที่ความคิดใสแจ๋วแบบนี้ด้วย

“พี่น้องไม่ทราบว่าชื่ออะไรกัน?”

“เฉินจื๋อเหวิน” เฉินจื๋อเหวินยิ้มนิดหน่อย จากนั้นแนะนำชื่อของเฉินจื๋อหลี่ เฉินจื๋อโสง เฉินจื๋อเจียวสามคนด้านหลังไปรอบหนึ่ง

จากนั้นทั้งสองคนพูดคุยกันสักครู่ เฉินจื๋อเหวินถึงรู้ชื่อของเฉินเฟิง

ตอนที่รู้ว่าสถานะปัจจุบันนี้ของเฉินเฟิงเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านของตระกูลเสี้ย เฉินจื๋อเหวินจึงตกใจเป็นธรรมดา ลูกตาเกือบจะทะลักออกมา

เฉินจื๋อหลี่ที่ด้านหลังก็ตกตะลึงพรึงเพริดเช่นกัน สันหลังเย็นวาบ

เมื่อคืนตอนที่เสี้ยเมิ่งเหยาบอกว่าเฉินเฟิงเป็นจอมยุทธ์ เขาไม่เพียงไม่เชื่อ ยังเยาะเย้ยไปต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา บอกว่าจะบีบเฉินเฟิงให้ตาย

ตอนนี้เฉินเฟิงปรากฏตัวขึ้น เป็นระดับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ เขาที่แค่หมิงจิ้งขั้นสูง จะเอาอะไรไปบีบ?

ถูกเฉินเฟิงบีบตายดูจะใช่กว่า!

หานหลงจัดเตรียมโรงแรมในสังกัดของตนเองไว้ให้คนเหล่านี้

“พี่ใหญ่ เฉินเฟิงคนนี้รู้จักกับอาจารย์เหรอ?” พอเข้ามาโรงแรม เฉินจื๋อหลี่เอ่ยถามอย่างรีบร้อน

“มากกว่ารู้จัก” เฉินจื๋อเหวินยิ้มลึกซึ้งพลางบอกว่า “เขาเป็นพี่น้องร่วมสาบานเพียงหนึ่งเดียวของอาจารย์”

“พี่ใหญ่ พี่ว่า……” เฉินจื๋อหลี่เบิกตาโต “เขาเป็นอาจารย์อาของพวกเรา?”

เฉินจื๋อเหวินพยักหน้า ตอบ “อาหลี่ อาโสง ยังมีอาเจียวด้วย พวกนายสามคน ต่อไปเจออาจารย์อาเฉิน ต้องเกรงใจกับเขาหน่อย ถึงแม้อาจารย์อาเฉินอายุยังน้อย แต่ว่าคุณสมบัติและประสบการณ์ เขากลับสูงกว่าพวกเราอยู่มาก”

ทั้งสามคนรีบพยักหน้า ไม่พูดถึงคุณสมบัติและประสบการณ์ การฝึกของเฉินเฟิงไปถึงขั้นนั้นแล้ว ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ นี่ยังสูงกว่าอาจารย์ของพวกเขาด้วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะห้าปีก่อนเฉินเฟิงเคยช่วยชีวิตเจ้าสามหวง ดังนั้นหลายปีมานี้เจ้าสามหวงจึงพูดถึงแต่เฉินเฟิงมานานหลายปี สำหรับความสำคัญของเฉินเฟิง ต้องเกินไปไกลกว่าพวกเขาลูกศิษย์เหล่านี้

ถ้าใครอยากผิดใจเฉินเฟิง พวกเขาต้องผ่านด่านของเจ้าสามหวงนี้ไปไม่ได้แน่

“พี่ใหญ่ สรุปอาจารย์อาเฉินเป็นศิษย์สำนักไหนกัน พรสวรรค์ของเขาเป็นปีศาจเกินไปแล้วมั้ง” เฉินจื๋อหลี่ถาม ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่อายุยี่สิบห้ายี่หกปี ไม่ต้องพูดถึงหวาเซี่ย มองทั้งโลกใบนี้ นั้นล้วนเป็นการมีตัวตนที่ล้ำค่าหายาก

“อย่าถามมาก ฐานะเดิมของอาจารย์อาเฉิน ไม่ใช่พวกเราสามารถพูดคุยได้” สีหน้าของเฉินจื๋อเหวินอึมครึมลงมา สถานะของเฉินเฟิงเป็นหัวข้อต้องห้ามในแก๊งชาวจีนโพ้นทะเลมาโดยตลอด เพราะเป็นบุคคลที่เจ้าหวงสามรักเลื่อมใส ดังนั้นเขาจึงรู้มาไม่มากเท่าไร

รู้แค่ว่าเฉินเฟิงเป็นลูกที่ตระกูลเฉินทอดทิ้ง และกลับไม่ได้รับความสำคัญในตระกูลเฉิน

ถึงแม้สุดท้ายจะไปเคารพเข้าสำนักปรมาจารย์เซียวกั่วจง สถานการณ์แบบนี้ยังคงไม่ได้เปลี่ยนแปลง

แม้กระทั่งท้ายสุดเฉินเฟิงยังทะเลาะกับตระกูลเฉิน หนีออกจากตระกูลเฉินมาถึงที่เมืองชางโจว เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านตระกูลเสี้ย

เป็นเพราะซ่อนเร้นความสามารถหรือว่าเพื่อแก้แค้นตระกูลเฉิน ทุกอย่างนี้ นอกจากเจ้าตัวเฉินเฟิง ยังไม่มีใครชัดเจน

“อืม พี่ใหญ่ ผมไม่ถามแล้ว”

เฉินจื๋อหลี่รีบพยักหน้า เฉินจื๋อเหวินมีท่าทีเคร่งขรึมเช่นนี้ อธิบายว่าฐานะเดิมของเฉินเฟิงจำเป็นต้องเกี่ยวข้องถึงเบื้องหลังที่น่าตื่นตะลึง

เวลานี้ เฉินเฟิงพาเสี้ยเมิ่งเหยากลับมาถึงที่บ้าน

พอเข้าประตูมา เห็นหลินหลันที่กำลังเช็ดน้ำตาและเสี้ยเว่ยกั๋วที่นิ่งขรึมมาก

“แม่ หนูกลับมาแล้วค่ะ”

เสี้ยเมิ่งเหยาอดส่งเสียงไม่ได้

“เมิ่งเหยา?” หลินหลันตะลึง ชั่วขณะนั้นร้องไห้ด้วยความดีใจ เดิมสองสามก้าวมาถึงตรงหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา วนอ้อมเสี้ยเมิ่งเหยาไปรอบหนึ่ง ถามอย่างห่วงใย “เมิ่งเหยา ลูกไม่เป็นไรนะ คนเลวพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรลูกใช่มั้ย?”

เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหน้า “หนูไม่เป็นไร พวกเขาลักพาตัวผิดคน”

คำพูดนี้เป็นข้ออ้างของเสี้ยเมิ่งเหยา ถึงตอนนี้เธอจะยังไม่รู้ว่าทำไมเฉินจื๋อเหวินคนเหล่านี้ต้องลักพาตัวเธอด้วย

“ลักพาตัวผิดคน?” หลินหลันสงสัย “นี่เป็นไปได้ยังไงกัน!”