ลูกเขยมังกร นิยาย บท 284
บทที่ 284 ยโสโอหัง
เสียงของหลินหลันหายไปในทันที คล้ายกับว่าถูกคนบีบรัดกล่องเสียง คำด่ามากมายที่กำลังจะด่าออกไปถูกกลืนลงท้องอีกครั้ง
"คุณเป็นใคร? มาเตะประตูบ้านฉันทำไม?" หลินหลันกลั้นความโมโหเอาไว้แล้วเอ่ยถาม ที่เธออดกลั้นความโกรธเอาไว้แล้วไม่ปล่อยออกมานั้น เป็นเพราะเธอมองออกว่า คนตรงหน้าไม่ธรรมดา
ผู้หญิงตัวสูงสวมใส่ชุดแบรนด์เนมราคาแพงทั้งตัว มูลค่าเสื้อผ้าทั้งตัวของเธอไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนหยวน
ด้านหลังของเธอมีชายแก่สวมชุดนักวรยุทธ์สีขาว ถึงแม้ว่าเวลานี้จะหรี่ตาลง แต่ก็มองออกอย่างชัดเจนว่าไม่ควรมีเรื่องด้วย
และยังมีบอร์ดี้การ์ดสวมชุดสูทสีดำอีกสามคน สีหน้าที่อาฆาตของพวกเขาทำให้หลินหลันไม่กล้าโมโห
"ชื่อของฉันเธอไม่มีสิทธิ์รู้" หญิงสาวร่างสูงพูดอย่างหยิ่งยโส คล้ายกับว่าหากหลินหลันรู้ชื่อของตน จะเป็นการทำให้ตนเองแปดเปื้อน
นัยน์ตาของหลินหลันฉายแววโมโห ผู้หญิงคนนี้ตอแหลมาก
"ลูกเมียน้อยนั่นล้ะ?" หญิงสาวร่างสูงกวาดตามองไปที่ห้องรับแขก ทว่ากลับไม่เห็นเฉินเฟิง
"คุณหาว่าใครเป็นลูกเมียน้อย? ทุกคนในบ้านของฉันล้วนมีชื่อ ไม่มีใครเป็นลูกเมียน้อย" คิ้วของหลินหลันขมวดเป็นปม เธอรู้สึกทนไม่ไหว ผู้หญิงร่างสูงคนนี้มาถึงก็เตะประตูบ้านที่พึ่งตกแต่งเสร็จของตนเอง อ้าปากพูดก็มีแต่คำว่าลูกเมียน้อย คิดว่าเธอเป็นคนที่รังแกได้ง่ายๆงั้นหรอ?
หญิงร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น "เธอกล้าเถียง?"
"ฉัน......" หลินหลันถลึงตา ตอนแรกเธออยากจะด่าออกไป แต่เมื่อมองไปยังแววตาที่เย็นยะเยือกนั้น เธอกลับเงียบไป น้ำเสียงของเธอโอนอ่อนลงมา "ฉันไม่ได้เถียง คุณเข้าใจผิดแล้ว"
"เข้าใจผิด?" หญิงสาวร่างสูงหัวเราะในลำคอ "ถ้าฉันเข้าใจผิดก็รีบบอกฉันมาว่า ลูกเมียน้อยนั่นอยู่ที่ไหน?"
"เฉินเฟิง คนที่คุณหนูของเราพูดถึงคือเฉินเฟิง" เวลานี้ ชายชราที่สวมชุดนักวรยุทธ์สีขาวพูดขึ้นเสียงเยบ เฉินอิงโรเกลียดเฉินเฟิงตั้งแต่เด็ก เธอเกลียดการเรียกชื่อเฉินเฟิงไปตรงๆ เธอชอบเรียกเฉินเฟิงว่าลูกเมียน้อย
หลินหลันนึกขึ้นได้ทันที "พวกคุณหมายถึงคนไร้ประโยชน์คนนั้น?"
"ตอนนี้เขาไม่อยู่บ้าน"
หลินหลันพูดอย่างอารมณ์ดี ผู้หญิงร่างสูงตรงหน้า แค่มองก็รู้แล้วว่ามาหาเรื่องเฉินเฟิง ศัตรูของศัตรู ก็คือเพื่อน
ท่าทีของหลินหลันเปลี่ยนไปทันทีเธอกลายเป็นสนิทสนมขึ้นมา แม้แต่ตอนที่มองดูเฉินอิงโร ก็รู้สึกสบายตามากขึ้น
"เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?"
มุมปากของเฉินอิงโรยิ้มเย็นยะเยือก จากท่าทีของหลินหลันทำให้มองออกไม่ยากว่า ข่าวลือภายในตระกูลเฉินเป็นเรื่องจริง
เฉินเฟิงเป็นลูกเขยของตระกูลเสี้ยมาสามปี เขามีชีวิตที่ไม่ต่างกับหมูกับหมา ถูกคนตระกูลเสี้ยรังเกียจ โดยเฉพาะแม่ยายของเขาหลินหลัน
"ไม่รู้ค่ะ แต่ถ้าคุณต้องการละก็ ฉันโทรศัพท์ตามเขากลับมาตอนนี้เลยก็ได้" หลินหลันเลิกคิ้วแล้วพูดขึ้น ช่วงนี้เฉินเฟิงทำให้เธอขายหน้าไม่น้อย เมื่อหลายวันก่อนยังตบเธอด้วย ความแค้นนี้ เธออยากจะแก้แค้นมานานแล้ว วันนี้ถือโอกาสยืมมือผู้หญิงร่างสูงคนนี้ มาจัดการเฉินเฟิง
"โทรไปเลย บอกให้เขารีบไสหัวกลับมา！”ดวงตาคู่สวยของเฉินอิงโรเผยความเย็นยะเยือก
หลินหลันคลายยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา เวลานี้ ด้านหลังมีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น "ห้ามโทร！”
คือเสี้ยเมิ่งเหยา
สายตาของเฉินอิงโรหันไปมองทางเสี้ยเมิ่งเหยา เธอหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ "แกคือภรรยาของลูกเมียน้อยนั่นหรอ?"
"คุณช่วยพูดดีๆหน่อย！” ใบหน้าสวยๆของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นชา ถึงแม้ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิงจะมีปัญหา แต่เธอก็ไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนด่าเฉินเฟิงต่อหน้าตนเอง
เฉินอิงโรไม่สนใจ เธอเดินไปตรงหน้าอีกสองก้าว เดินไปยังตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา หัวเราะอย่างเย้ยหยัน "แล้วถ้าฉันไม่ฟังล้ะ?"
"ฉันจะเรียกมันว่าลูกเมียน้อย แกจะทำอะไรฉันได้?"
ดวงตาคู่สวยของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นยะเยือก เธอง้างมือขึ้นเตรียมที่จะตบเฉินอิงโร
แต่เฉินอิงโรเร็วกว่าเธอ！
"เพี๊ยะ"
หลังจากเสียงใสดังขึ้น เสี้ยเมิ่งเหยาก็ล้มลงกับพื้น ใบหน้าสวยงามที่ขาวเนียน ตอนนี้มีรอยมือแดงประทับเอาไว้ตรงหน้า มุมปากของเธอมีเลือดไหลออกมา
"คนชั้นต่ำ แกปกป้องลูกเมียน้อยนั่นจังเลยนะ" เฉินอิงโรหัวเราะเย็นยะเยือก ปฏิกิริยาของเสี้ยเมิ่งเหยาเกินความคาดหมายของเธอ ในสายตาของเธอ ถ้าหากเสี้ยเมิ่งเหยาฉลาดสักหน่อย ก็คงจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา
ไม่ควรที่จะมีปัญหากับเธอเพราะเฉินเฟิง
แต่เสี้ยเมิ่งเหยาไม่เพียงแต่มีปัญหากับเธอ อีกทั้งยังผิดที่มีใจคิดที่จะทำร้ายเธออีก
ทำได้เพียงพูดว่า ในใจของเสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิงเป็นคนที่เธอนับถือ วางไว้บนหิ้ง ไม่ยอมให้มีการทำให้แปดเปื้อนแม้แต่น้อย
"หลันหลัน ที่บ้านมีแขกหรอ?"
เวลานี้ เสี้ยเว่ยกั๋วเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีงัวเงีย เมื่อเห็นภาพที่อยู่ในห้องรับแขก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
"คุณเป็นใคร ทำไมต้องทำร้ายลูกสาวผมด้วย?"
เสี้ยเว่ยกั๋วหันไปมองเฉินอิงโร
"ลูกสาวของแก?" เฉินอิงโรหัวเราในลำคอแล้วมองไปที่เสี้ยเว่ยกั๋ว จากนั้นตบไปที่หน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาอีกครั้งหนึ่ง
"ฉันตบเธอ！”
"นางสารเลวคนนี้สมควรโดนตบ！”
"แกมันรนหาที่ตาย"
เสี้ยเว่ยกั๋วโมโหเป็นอย่างมาก เขาหยิบเก้าอี้ที่อยู่บนพื้น พุ่งไปทางเฉินอิงโร
“เว่ยกั๋ว！”
หลินหลันตกใจ กำลังคิดที่จะห้ามหรามเสี้ยเว่ยกั๋ว แต่บอร์ดีการ์ดของเฉินอิงโรกลับชูเท้าขึ้นสูง แล้วเตะไปที่จมูกของเสี้ยเว่ยกั๋ว
"ปั้ง" เสียงดังขึ้น
ตัวของเสี้นเว่ยกั๋วบินออกไป กระแทกกับโถงทางเดิน จมูกของเขาหักทันที ตรงสันจมูกมีเลือดไหลไม่หยุดเหมือนน้ำพุ
"พวกนายมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายคน? ยังมีกฎหมายอยู่ไหม！”
หลินหลันทั้งโมโหทั้งโกรธ
"กฎหมาย?" บอร์ดีการ์ดที่ทำร้ายหัวเราะในลำคอ "คุณหนูของพวกเราคือกฎหมาย！”
"แม่คะ แจ้งความ！”
เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันกรอด ความยโสโอหังของกลุ่มคนตรงหน้าเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้
"ฮ่าๆ แจ้งความ?"
"แกอยากแจ้งความ ก็แจ้งไปเลย ฉันอยากจะเห็นจริงๆ ว่าจะมีตำรวจคนไหนกล้าจับฉันเฉินอิงโร"
เฉินอิงโรหัวเราะในลำคอ เธอดูยโสโอหังเป็นอย่างมาก
เฉินอิงโร？
ม่านตาของเสี้ยเมิ่งเหยาหดตัว ภายในใจของเธออดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวขึ้นมา คนตระกูลเฉิน！
"ได้ คุณรออยู่นี่！ฉันจะไปแจ้งความ！”
หลินหลันโมโหเป็นอย่างมาก เธอไม่เชื่อว่า เฉินอิงโรอะไรนี่ จะมีอำนาจมากขนาดนี้ แม้แต่ตำรวจก็ไม่อยู่ในสายตา
หน้าของเฉินอิงโรเขียนคำว่าผ่อนคลายเอาไว้ เธอไม่สนใจคำข่มขู่ของหลินหลัน
ต่อให้หลี่จุ้นเฉิงแห่งเมืองชางโจวมา พอมาเห็นเธอ ก็ยังต้องเคารพเธอและเรียกเธอว่าคุณหนูเฉิน แล้วจะนับภาษาอะไรกับตำรวจทั่วไป
"แม่คะ ไม่ต้องแจ้งความหรอกค่ะ" เสี้ยเมิ่งเหยาพูดขึ้นเสียงเรียบ ถ้าเป็นคนตระกูลเฉิน การแจ้งความนั้นไร้ประโยชน์ จะเป็นการรังแกตนเองเปล่า
"ไม่แจ้งความแล้ว? ทำไมถึงไม่แจ้งความแล้ว?" หลินหลันถลึงตาโต ไม่เข้าใจว่าทำไม
"ไม่มีเพราะอะไรหรอกค่ะ" เสี้ยเมิ่งเหยาสูดลมหายใจเข้า หันไปมองเฉินอิงโร "คุณมาหาเฉินเฟิงทำไม?"
"เธอไม่มีสิทธิ์รู้" เฉินอิงโรมมองดูเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยความดูถูก ถึงแม้เสี้ยเมิ่งเหยาจะเป็นภรรยาของเฉินเฟิง แต่ในสายตาของคนตระกูลเฉิน ฐานะของเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ต่างอะไรกับคนงานของตระกูลเฉิน
หลังจากปรายตามองเสี้ยเมิ่งเหยา เฉินอิงโรก็พูดขึ้นเสียงเรียบ
"คนชั้นต่ำ ถ้าแกฉลาดพอ ก็รีบโทรหาไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นซะ！”
"ฉันให้เวลาแกสิบวินาที หลังจากสิบวินาที ถ้าแกยังไม่โทร ฉันจะตีขาแกให้หัก！”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...