ลูกเขยมังกร นิยาย บท 286
บทที่286 ทรมาน
และเฉินเฟิง กลับเป็นเพียงลูกเมียน้อย!
เป็นลูกเมียน้อยคนหนึ่งที่ตระกูลเฉินไม่มีวันยอมรับ และเป็นลูกที่ไม่อาจเปิดเผยในที่สาธารณะได้!
ต่อให้เฉินเจิ้นหนานได้ปล่อยข่าวนี้ไปสองเดือนก่อน และจะแต่งตั้งเฉินเฟิงเป็นทายาทที่สืบทอดตระกูลเฉินก็ตาม
ทุกคนในตระกูลเฉิน ไม่มีใครเคยเห็นเฉินเฟิงในสายตา!
ทุกคนต่างก็รู้ดี ตำแหน่งที่ได้เป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูล เป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น!
ทันทีที่เฉินเฟิงไม่มีคุณค่าอะไรแล้ว งั้นฐานะของเขาที่อยู่ในตระกูลเฉิน แม้แต่หมายังไม่อาจจะเทียบเท่าได้!
ถึงเวลา ใครก็สามารถมาเหยียบเท้าของเขาได้!
คำพูดของเฉินอิงโรทำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกกระวนกระวายมาก เธอนึกไม่ถึงว่าสถานการณ์ภายในตระกูลจะซับซ้อนและผิดเพี้ยนถึงขั้นนี้
เฉินเฟิงเป็นทายาทสืบทอดตระกูลเฉิน ทว่าตอนนี้ ใครหน้าไหนที่เป็นคนของตระกูลเฉิน ก็สามารถเหยียบหัวของเฉินเฟิง
ไอ้คนชั้นต่ำ กลัวแล้วใช่ไหม? ถ้ากลัวก็ขอร้องฉันสิ ขอให้ฉันปล่อยแกไปสิ" พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาทำสีหน้าที่เริ่มขาวซีด เฉินอิงโรจึงรู้สึกได้ใจกว่าเดิม
"ไสหัวไป! " เสี้ยเมิ่งเหยามองเฉินอิงโรด้วยความรังเกียจ ต่อให้ตีเธอให้ตายเธอก็ไม่มีทางก้มหัวให้ผู้หญิงจิตวิปลาสอย่างเฉินอิงโรหรอก
"ไอ้คนชั้นต่ำ แกยังกล้าปากแข็งอีก! " เฉินอิงโรจึงทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา "แกไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าแกหรือไง? "
"ทำไมฉันต้องกลัวด้วย? " เสี้ยเมิ่งเหยาแสยะยิ้มออกเสียง "ถ้าแกสามารถฆ่าฉัน แกก็คงฆ่าไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องมาคุยอะไรให้เสียเวลากันฉัน"
"ดี! ดี! ดี! "
เฉินอิงโรเครียดจนกัดฟันกรอด จากนั้นก็พูดคำว่าดีขึ้นสามครั้ง
"ไม่กลัวใช่ไหม? "
"งั้นวันนี้กูจะทำให้มึงกลัว! "
เฉินอิงโรทำสีหน้าที่เคล้าด้วยความโหดเหี้ยม ขณะที่พูด เธอก็จับมีดสั้นในมือไว้ แล้วก็ได้แทงลงไปตรงหลังมือของเสี้ยเมิ่งเหยา
'ฉึก' เสียงเดียว
มีดสั้นก็ปาดผ่านแขนแล้วก็มีเลือดสดพุ่งกระฉูดออกมา
จากนั้นจึงทำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกเจ็บปวดจนอดไม่ได้ที่จะร้องทุกข์ออกมาอย่างทรมาน บนหน้าผากจึงเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดใหญ่ทันที
"เจ็บไหม? " เฉินอิงโรเผยยิ้มอันโหดเหี้ยมที่ดูสะใจออกมา
เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันไว้แน่นๆ แล้วมองเฉินอิงโรด้วยความเกลียดชัง และไม่พูดไม่จา
เฉินอิงโรเลิกคิ้วขึ้น "ไม่เจ็บ? "
"ดูๆ แล้วฉันคงจะเมตตาใจดีกับแกเกินไป" เฉินอิงโรถอนหายใจออกมา แล้วก็ขยับมีดในมือที่ทิ่มแทงอยู่ในเนื้อไปๆ มาๆ ทำให้เลือดสดหลั่งไหลออกมา
เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกเจ็บปวดจนกรีดร้อง ใบหน้าอันสะสวยดูขาวซีดเหมือนดั่งกระดาษ
"ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้! "
เวลานี้ หลินหลันก็กรีดร้องขึ้น แล้ววิ่งพุ่งเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต
ทว่าเธอกลับไม่ได้วิ่งพุ่งไปถึงตรงหน้าเฉินอิงโร กลับถูกบอร์ดี้การ์ดที่สวมสูทดำฉุดกระชากผมของเธอไว้ แล้วก็เข่ากระแทกลงบนท้องน้อยของเธอ
หลังจากนั้นเธอจึงพึมพำออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น หลินหลันจึงนอนขดตัวอยู่บนทันที
"ยังไม่ร้องขอให้อภัยอีก? " เฉินอิงโรแสยะยิ้มพลางมองเสี้ยเมิ่งเหยา
"ไอ้บ้า! ถ้าแกมีปัญญาก็ฆ่าฉันสิ! "
เสี้ยเมิ่งเหยาแสยะยิ้มอย่างอ่อนแรง
"ฆ่าแกงั้นหรอ? "
"ฆ่าแกฉันจะไปหาของเล่นสนุกๆ แบบนี้ได้ที่ไหนอีกล่ะ" เฉินอิงโรแสยะยิ้มขึ้นไม่หยุด พูดจบ เธอก็ดึงมีดสั้นออกจากแขนของเสี้ยเมิ่งเหยา แล้วก็เอามีดแทงลงไปตรงแขนอีกข้างอย่างเต็มแรง
เสี้ยเมิ่งเหยากรีดร้องขึ้นอีกครั้ง เรือนร่างที่ผอมบางของเธอสั่นเทาไม่หยุด
"ขอร้องฉัน ขอร้องฉัน แล้วฉันจะให้อภัยแก"
เฉินอิงโรมองเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยความโหดเหี้ยม เธอยังไม่เชื่อจริงๆ ว่าบนโลกนี้จะมีผู้หญิงที่มีหัวแข็งขนาดนี้
"ไสหัวไป! "
เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันกรอดด้วยความโมโห ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายด้วยความเกลียดชัง
"ไสหัวไป? "
เฉินอิงโรทำสีหน้าที่หม่นหมองอีกครั้ง แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ไอ้ผู้หญิงชั้นต่ำ แกยังจะหัวแข็งอีก!
"แต่ฉันชอบที่แกหัวแข็งขนาดนี้! "
พูดไป เธอก็ขยับมีดสั้นที่แทงอยู่ตรงแขนของเสี้ยเมิ่งเหยาไปมาอีกครั้ง
ความเจ็บปวดที่สุดแสนจะทรมานทำให้เส้นเอ็นบนหน้าผากของเสี้ยเมิ่งเหยาปูดบวม เธอตกอยู่ในภาวะใกล้จะหมดสติ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...