ลูกเขยมังกร นิยาย บท 286
บทที่286 ทรมาน
และเฉินเฟิง กลับเป็นเพียงลูกเมียน้อย!
เป็นลูกเมียน้อยคนหนึ่งที่ตระกูลเฉินไม่มีวันยอมรับ และเป็นลูกที่ไม่อาจเปิดเผยในที่สาธารณะได้!
ต่อให้เฉินเจิ้นหนานได้ปล่อยข่าวนี้ไปสองเดือนก่อน และจะแต่งตั้งเฉินเฟิงเป็นทายาทที่สืบทอดตระกูลเฉินก็ตาม
ทุกคนในตระกูลเฉิน ไม่มีใครเคยเห็นเฉินเฟิงในสายตา!
ทุกคนต่างก็รู้ดี ตำแหน่งที่ได้เป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูล เป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น!
ทันทีที่เฉินเฟิงไม่มีคุณค่าอะไรแล้ว งั้นฐานะของเขาที่อยู่ในตระกูลเฉิน แม้แต่หมายังไม่อาจจะเทียบเท่าได้!
ถึงเวลา ใครก็สามารถมาเหยียบเท้าของเขาได้!
คำพูดของเฉินอิงโรทำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกกระวนกระวายมาก เธอนึกไม่ถึงว่าสถานการณ์ภายในตระกูลจะซับซ้อนและผิดเพี้ยนถึงขั้นนี้
เฉินเฟิงเป็นทายาทสืบทอดตระกูลเฉิน ทว่าตอนนี้ ใครหน้าไหนที่เป็นคนของตระกูลเฉิน ก็สามารถเหยียบหัวของเฉินเฟิง
ไอ้คนชั้นต่ำ กลัวแล้วใช่ไหม? ถ้ากลัวก็ขอร้องฉันสิ ขอให้ฉันปล่อยแกไปสิ" พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาทำสีหน้าที่เริ่มขาวซีด เฉินอิงโรจึงรู้สึกได้ใจกว่าเดิม
"ไสหัวไป! " เสี้ยเมิ่งเหยามองเฉินอิงโรด้วยความรังเกียจ ต่อให้ตีเธอให้ตายเธอก็ไม่มีทางก้มหัวให้ผู้หญิงจิตวิปลาสอย่างเฉินอิงโรหรอก
"ไอ้คนชั้นต่ำ แกยังกล้าปากแข็งอีก! " เฉินอิงโรจึงทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา "แกไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าแกหรือไง? "
"ทำไมฉันต้องกลัวด้วย? " เสี้ยเมิ่งเหยาแสยะยิ้มออกเสียง "ถ้าแกสามารถฆ่าฉัน แกก็คงฆ่าไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องมาคุยอะไรให้เสียเวลากันฉัน"
"ดี! ดี! ดี! "
เฉินอิงโรเครียดจนกัดฟันกรอด จากนั้นก็พูดคำว่าดีขึ้นสามครั้ง
"ไม่กลัวใช่ไหม? "
"งั้นวันนี้กูจะทำให้มึงกลัว! "
เฉินอิงโรทำสีหน้าที่เคล้าด้วยความโหดเหี้ยม ขณะที่พูด เธอก็จับมีดสั้นในมือไว้ แล้วก็ได้แทงลงไปตรงหลังมือของเสี้ยเมิ่งเหยา
'ฉึก' เสียงเดียว
มีดสั้นก็ปาดผ่านแขนแล้วก็มีเลือดสดพุ่งกระฉูดออกมา
จากนั้นจึงทำให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกเจ็บปวดจนอดไม่ได้ที่จะร้องทุกข์ออกมาอย่างทรมาน บนหน้าผากจึงเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดใหญ่ทันที
"เจ็บไหม? " เฉินอิงโรเผยยิ้มอันโหดเหี้ยมที่ดูสะใจออกมา
เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันไว้แน่นๆ แล้วมองเฉินอิงโรด้วยความเกลียดชัง และไม่พูดไม่จา
เฉินอิงโรเลิกคิ้วขึ้น "ไม่เจ็บ? "
"ดูๆ แล้วฉันคงจะเมตตาใจดีกับแกเกินไป" เฉินอิงโรถอนหายใจออกมา แล้วก็ขยับมีดในมือที่ทิ่มแทงอยู่ในเนื้อไปๆ มาๆ ทำให้เลือดสดหลั่งไหลออกมา
เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกเจ็บปวดจนกรีดร้อง ใบหน้าอันสะสวยดูขาวซีดเหมือนดั่งกระดาษ
"ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้! "
เวลานี้ หลินหลันก็กรีดร้องขึ้น แล้ววิ่งพุ่งเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต
ทว่าเธอกลับไม่ได้วิ่งพุ่งไปถึงตรงหน้าเฉินอิงโร กลับถูกบอร์ดี้การ์ดที่สวมสูทดำฉุดกระชากผมของเธอไว้ แล้วก็เข่ากระแทกลงบนท้องน้อยของเธอ
หลังจากนั้นเธอจึงพึมพำออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น หลินหลันจึงนอนขดตัวอยู่บนทันที
"ยังไม่ร้องขอให้อภัยอีก? " เฉินอิงโรแสยะยิ้มพลางมองเสี้ยเมิ่งเหยา
"ไอ้บ้า! ถ้าแกมีปัญญาก็ฆ่าฉันสิ! "
เสี้ยเมิ่งเหยาแสยะยิ้มอย่างอ่อนแรง
"ฆ่าแกงั้นหรอ? "
"ฆ่าแกฉันจะไปหาของเล่นสนุกๆ แบบนี้ได้ที่ไหนอีกล่ะ" เฉินอิงโรแสยะยิ้มขึ้นไม่หยุด พูดจบ เธอก็ดึงมีดสั้นออกจากแขนของเสี้ยเมิ่งเหยา แล้วก็เอามีดแทงลงไปตรงแขนอีกข้างอย่างเต็มแรง
เสี้ยเมิ่งเหยากรีดร้องขึ้นอีกครั้ง เรือนร่างที่ผอมบางของเธอสั่นเทาไม่หยุด
"ขอร้องฉัน ขอร้องฉัน แล้วฉันจะให้อภัยแก"
เฉินอิงโรมองเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยความโหดเหี้ยม เธอยังไม่เชื่อจริงๆ ว่าบนโลกนี้จะมีผู้หญิงที่มีหัวแข็งขนาดนี้
"ไสหัวไป! "
เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันกรอดด้วยความโมโห ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายด้วยความเกลียดชัง
"ไสหัวไป? "
เฉินอิงโรทำสีหน้าที่หม่นหมองอีกครั้ง แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ไอ้ผู้หญิงชั้นต่ำ แกยังจะหัวแข็งอีก!
"แต่ฉันชอบที่แกหัวแข็งขนาดนี้! "
พูดไป เธอก็ขยับมีดสั้นที่แทงอยู่ตรงแขนของเสี้ยเมิ่งเหยาไปมาอีกครั้ง
ความเจ็บปวดที่สุดแสนจะทรมานทำให้เส้นเอ็นบนหน้าผากของเสี้ยเมิ่งเหยาปูดบวม เธอตกอยู่ในภาวะใกล้จะหมดสติ
"แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วหรอ?"
"เป็นขยะจริงๆ!"
เฉินอิงโรด่าด้วยความหงุดหงิด จากนั้นหยิบมีดกรีซออกมาเล่มหนึ่ง เธอมองหน้าหลินหลัน แล้วพูดด้วยความรังเกียจ ：“โทรไปหาไอ้ลูกเมียน้อย บอกให้มันมาภายในสิบนาที สายหนึ่งนาที ฉันก็จะตัดนิ้วของยัยคนชั้นต่ำหนึ่งนิ้ว"
มือของหลินหลันสั่นเทา รีบกดโทรหาเฉินเฟิง
"คนที่สมควรตาย รีบไสหัวกลับมา เมิ่งเหยาถูกคนอื่นทรมานแทบตายแล้ว!"หลินหลันตะโกนไปด้วยร้องไห้ไปด้วย
"อะไรนะ?!"
เฉินเฟิงรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าในวันที่ท้องฟ้าสดใส หัวใจของเขาเต้นแรงทันที
เวลานี้ มีเสียงเย็นยะเยือกของเฉินอิงโรดังขึ้น：”ไอ้ลูกเมียน้อย ฉันให้เวลาแกสิบนาที หลังจากนี้สิบนาที ถ้าฉันยังไม่ได้เจอแกอีก ฉันจะตัดนิ้วของยัยคนชั้นต่ำ ฉันจะตัดทีละนิ้วๆ"
“เฉินอิงโร！”
สีหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ตีให้ตายเขาก็คิดไม่ถึงว่าเฉินอิงโรจะมาเมืองชางโจวเวลานี้
ตู้ดๆ
ยังไม่รอให้เฉินเฟิงได้พูดอะไร เฉินอิงโรก็ตัดสายทันที
ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาบนหน้าอกของเฉินเฟิงทันที เฉินเฟิงรู้สึกว่าหน้าอกของตนเองกำลังจะระเบิดอย่างไรอย่างนั้น
"คุณชายเฉิน เป็นอะไรไป?"
เฉินจื๋อเหวินถามเสียงเพราะ
"ปั้ง"
เฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไร เขาเตะประตูรถให้เปิดออก วิ่งลงจากภูเขาด้วยความเร็วทั้งหมดที่ตนมี
"ยัยคนชั้นต่ำ แกลองเดาดูสิ ไอ้ลูกเมียน้อยจะสามารถมาถึงที่นี่ภายในสิบนาทีไหม?" เฉินอิงโรลูบเลือดที่อยู่บนมีดกรีซสั้นไปด้วย พร้อมกับถามอย่างไม่สะทกสะท้าน
ดวงตาทั้งสองข้างของเสี้ยเมิ่งเหยาลืมขึ้นเล็กน้อย สติสัมปชัญญะของเธอแทบจะหายไปหมดแล้ว
เฉินอิงโรถอนหายใจ：“ถ้าภายในสิบนาทีมันยังมาไม่ถึง แกต้องเจ็บตัวแน่ๆ"
"ความเป็นจริงฉันเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่พอนึกถึงตำแหน่งที่ไอ้ลูกเมียน้อยนั่งอยู่ตอนนี้ มันทำให้ฉันหงุดหงิดมาก"
"พอหงุดหงิด ก็ต้องระบายออกมา"
"พวกแกทั้งสองคนก็คุกเข่าลงมาด้วย" เฉินอิงโรหันไปมองหลินหลันและเสี้ยเว่ยกั๋ว
"ฉัน.......ฉันไม่คุกเข่าแล้ว ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้น ฉันอยากให้มันตายด้วยซ้ำไป" หลินหลันพูดด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา
"ใช่หรอ?"เฉินอิงโรพูดเสียงเบา สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ：“แต่แกก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้ลูกเมียน้อยนั่น！”
"ขอแค่เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับไอ้ลูกเมียน้อย ล้วนไม่สามารถปล่อยไปได้！”
ทั้งสองถูกกดตัวให้คุกเข่าลงกับพื้น
เฉินอิงโรปรายตามองดูเวลา
"เหลือเวลาอีกสามนาที"
"สองนาที......”
”หนึ่งนาที......"
"สามสิบวินาที......"
"ดูเหมือนว่า ไอ้ลูกเมียน้อยคนนั้นคงมาไม่ทัน"
เฉินอิงโรถอนหายใจ เหมือนว่ากำลังรู้สึกเสียใจแทนเสี้ยเมิ่งเหยา
"ในเมื่อมันมาไม่ทัน ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะทำตามคำพูดของฉัน"
เฉินอิงโรยิ้มพร้อมกับหยิบมีดกรีซออกมา เตรียมตัวที่จะฟันมันลงไป
และในเวลานี้เอง เสียงข่มขู่ก็ดังขึ้น ：“หยุด！”
"หยุด?"
เฉินอิงโรหัวเราะในลำคอ เธอไม่ได้หันหน้ากลับไป ทว่ากลับจับมีดกรีซในมือเอาไว้แน่นและเล็งไปที่นิ้วมือของเสี้ยเมิ่งเหยาเพื่อที่จะฟันลงไป！
“รนหาที่ตาย！”
ดวงตาของเฉินเฟิงเบิกกว้างจนแทบแตก การกระทำของเฉินอิงโร ทำให้ความโมโหที่อยู่ตรงหน้าอกของเขา จุดประกายออกมาจนหมด！
เขาเดินเพียงก้าวหนึ่ง ก็ไปถึงตรงหน้าของเฉินอิงโร หมัดเหล็กของเขาฟาดไปที่ศีรษะของเฉินอิงโรอย่าแรง！
หัวใจของเธอเต้นแรง！
เป็นไปได้ยังไงที่เฉินเฟิงว่องไวขนาดนี้?！
แทบจะตอนที่คิดได้ เฉินอิงโรหมุนตัวหันหลังหนี จากตำแหน่งเดิมที่เธออยู่
ทำให้เธอรอดพ้นจากหมัดเหล็กที่สามารถเอาชีวิตไปได้ของเฉินเฟิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...