ลูกเขยมังกร นิยาย บท 287
บทที่ 287 แกมีสิทธิ์อะไร
เฉินอิงโรพิงตัวอยู่ตรงมุมกำแพง เธอหายใจหอบหนัก ตอนที่เห็นสีหน้าเย็นชาเหมือนปีศาจไร้ซึ่งความรู้สึกของเฉินเฟิง เธอรู้สึกถึงลมหายใจเย็นๆที่ไหลจากขาขึ้นไปด้านบน
เฉินเฟิงเร็วมาก ประตูอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร แต่เฉินเฟิงกลับหยุดได้ทัน！
ถ้าตอนนั้นเธอไม่หลบหมัดของเฉินเฟิง แล้วใช้มีดกรีซตัดลงไป
เช่นนั้นจะเป็นการตัดนิ้วมือของเสี้ยเมิ่งเหยา และในเวลาเดียวกันจะเป็นการเอาชีวิตของเธอไปทิ้ง！
นี่คือราคาที่ต้องจ่าย！
เฉินอิงโรทั้งตกใจและโมโห อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว เธอก็จะตายอยู่ที่นี่！
ไอ้ลูกเมียน้อย ทำไมตอนนี้มันถึงแข็งแรงขนาดนี้?！
หลังจากเตะเฉินอิงโรแล้วนั้น เฉินเฟิงจึงหันไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา
ตอนที่เขาเห็นแขนทั้งสองข้างของเสี้ยเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยเลือดนั้น ความรู้สึกโกรธและต้องการฆ่าแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวของเฉินเฟิงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันแผ่ซ่านไปทั่ว！
"เฉินอิงโร！แก！รน！หา！ที่！ตาย！"
เฉินเฟิงกัดฟันกรอด พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาหันหน้ากลับไป จ้องเขม็งไปที่เฉินอิงโร สายตาของเขาคล้ายจะฟันเฉินอิงโรเป็นพันๆแผล！
ขณะที่สบตากับสายตาเย็นชาของเฉินเฟิง ภายในใจของเฉินอิงโรรู้สึกเย็นวาบและสั่นเทา แต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงความหวาดกลัวออกมา ในทางกลับกันเธอกลับยังคงหัวเราะและกวนประสาทเฉินเฟิง "รนหาที่ตาย? ใครให้ความกล้าลูกเมียน้อยในการพูดแบบนี้ออกมา? หรือว่าแกอยู่เมืองชางโจวมาสามปี ไม่รู้ว่าตนเองนามสกุลอะไร?"
"ฆ่าฉันเฉินอิงโร แกมีสิทธิ์อะไร?"
"ที่นี่คือเมืองชางโจว ไม่ใช่ยันเจียง！เฉินอิงโร แกคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าแกหรอ?！”เฉินเฟิงพูดเสียงเหี้ยม นัยน์ตาของเขามีความโกรธปะทุออกมาไม่หยุด อย่างไม่ต้องสงสัย เฉินอิงโรกำลังกวนประสาทเขา ทำให้เขาโมโห อยากให้เขาลงมือ
ขอเพียงแค่วันนี้เขายั้งมือไม่ได้ เช่นนั้นตระกูลเฉินก็มีเหตุผลเพียงพอ ที่จะปล้นเอาอำนาจมาจากเขา และถึงขั้นสามารถใช้อำนาจของตระกูลกดทับเขา！
สิ่งที่ก่อนหน้านี้เขาทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า!
"แกกล้า?"
"แกก็ฆ่าฉันสิ" เฉินอิงโรหัวเราะอย่างเย้ยหยัน อย่างไร้ยางอาย
เฉินเฟิงกำหมัดแน่น พยายามระงับความโมโหที่มีอยู่ท่วมอก แน่นอนว่าเขาสามารถฆ่าเฉินอิงโรให้ตายด้วยหมัดเดียว
แต่หลังจากต่อยเฉินอิงโรจนตายแล้วล้ะ?
ไม่มีหลังจากนั้น！
ต่อให้มี ก็มีเพียงแค่การถูกตามล่าไล่ฆ่าของตระกูลเฉินที่ไม่มีวันหยุดหย่อน
เสี้ยเมิ่งเหยา เสี้ยเว่ยกั๋ว หลินหลัน กู้ตงเชิน หานหลง จูกว่างฉวน......
คนรักของเขา เพื่อนของเขา ล้วนต้องตาย！
ไม่ใช่ไม่กล้า แต่ทำไม่ได้！
เมื่อเห็นความโมโหของเฉินเฟิงระงับลงไปแล้วนั้น เฉินอิงโรอดไม่ได้ที่จะโมโห
"ลูกเมียน้อย แกยังอดทนได้ดีเหมือนเดิม！”
"ในตระกูลฉันของพวกเรา แกอดทนมาแล้วสิบปี พอมาถึงเมืองชางโจว แกก็อดทนอีกสามปี"
"ความสามารถในการอดทนของแก ยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าเต่าที่หดหัวอยู่ในกระดอง"
"พูดจบหรือยัง?" เฉินเฟิงสูดลมหายใจเข้า
"เป็นอะไรไป? อยากจะไล่ฉันออกไป?" เฉินอิงโรหัวเราะออกมา
เฉินเฟิงส่ายหน้า "แกคิดมากไปแล้ว ฉันไม่มีวันปล่อยให้แกออกไป"
"ไม่ให้ฉันไป? หรือว่าแกจะให้ฉันอยู่ต่อเพื่อที่จะเชิญฉันกินข้าว?" เฉินอิงโรหัวเราะเย็นยะเยือก "ลูกเมียน้อย ถ้าแกอยากจะเอาชนะฉัน ฉันขอบอกให้แกล้มเลิกความคิดนี้เถอะ"
"คนที่ต่ำต้อยอย่างแก ไม่คู่ควรให้ฉันร่วมมือด้วย"
"ใช่หรอ?" สีหน้าของเฉินเฟิงไร้ความรู้สึก จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก "ฉันก็ไม่มีวันร่วมมือกับคนพิการ！”
"แกหมายความว่าอะไร?"
สีหน้าของเฉินอิงโรเปลี่ยนไป เธอแทบจะถอยหลังหนี
แต่เฉินเฟิงลงมือได้เร็วกว่าเธอ
หนึ่งวินาทีต่อจากนั้น เฉินอิงโรรู้สึกเพียงว่าหนังศีรษะของเธอแน่นตรึง หันไปมองด้านล่างอย่างไม่สามารถควบคุมการมองได้ ลวดลายกระจกบนโต๊ะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
"ปั้ง" เสียงดังขึ้น
หน้าของเฉินอิงโรชนเข้ากับโต๊ะกระจก
เพล้ง！
เสียงโต๊ะกระจกแตกดังขึ้น เศษแก้วมากมายกรีดลงบนหน้าของเฉินอิงโร
ตามด้วยเสียงกรีดร้อง หน้าของเฉินอิงโรเต็มไปด้วยเลือด
"คุณหนู！”
ชายชราที่สวมชุดนักวรยุทธ์ดวงตาเบิกกว้าง กำหมัดแน่น ตีให้ตายยังไงเขาก็คิดไม่ถึง เฉินเฟิงจะจู่โจมเฉินอิงโรโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
อีกทั้งยังเร็วมากด้วย เร็วจนแม้แต่เฉินอิงโรก็ยังไม่มีเวลารับมือ
"ฆ่าไอ้ลูกเมียน้อยทิ้ง！”
เฉินอิงโรร้องตะโกนเหมือนคนบ้า เธอเสียสติไปทันที
"ไอ้สารเลว！”
ชายชราชุดนักวรยุทธ์สีขาวปรากฏตัวตรงหน้าเฉินเฟิงเหมือนผี ใช้เพียงมือเดียว ก็มีคลื่นพุ่งตัวมาทางเฉินเฟิง
สีหน้าของเฉินเฟิงเย็นยะเยือก เขายกหมัดขึ้นโดยไม่ลังเล แลกหมัดกับชายชราชุดนักวรยุทธ์สีขาว
"ผวัะ"
หมัดกระทบกัน ชายชราชุดนักวรยุทธ์สีขาวถอยหลังไปสามก้าวอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
"แกไปถึงขั้นอ้านจิ้งขั้นสูง？！”
เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ เขาไม่ได้พูดอะไร ในความเป็นจริง มัดเมื่อกี้ที่เขาใช้นั้น ใช้แรงไปไม่ถึงสามส่วนสิบของแรงทั้งหมด ถ้าเขาไม่ปิดบังพลังของตนเองเอาไว้ แล้วต่อยด้วยพลังทั้งหมดที่มี สามารถทำให้ชายชราในชุดวรยุทธ์ขาวเหลือแค่เศษซากได้ทันที
"อะไรนะ？！”เฉินอิงโรเองก็ตกใจมาก
ลูกเมียน้อยคนนี้ มันถึงขั้นไปถึงอ้านจิ้งขั้นสูง？
เป็นไปได้ยังไง！
มันนั่งจรวดหรือไง? ถึงใช้เวลาแค่สามปี ก็ก้าวกระโดดจากอ้านจิ้งขั้นต้นไปถึงอ้านจิ้งขั้นสูงได้！
หลังจากหนึ่งหมัดที่ทำให้ชายชราชุดวรยุทธ์สีขาวถอยไปแล้วนั้น เฉินเฟิงก็มองไปทางเฉินอิงโร
เฉินอิงโรตัวสั่นทันที รู้สึกเพียงเย็นวาบตั้งแต่ขาขึ้นไปถึงข้างบน
"ลูกเมียน้อย แกคิดจะทำอะไร?？！ แกทำอะไรฉันไม่ได้เด็ดขาด！”เฉินอิงโรพูดข่มขู่ด้วยสีหน้าจริงจัง เฉินเฟิงแสดงความสามารถของตนเองออกมา เกินกว่าที่เธอคาดการณ์เอาไว้
ก่อนที่จะมาเมืองชางโจวในครั้งนี้ คนในของตระกูลได้ประเมินว่าความสามารถของเฉินเฟิงน่าจะอยู่ที่อ้านจิ้งขั้นกลาง ดังนั้นเธอจึงสั่งให้ชายชราชุดนักวรยุทธ์สีขาวที่เป็นอ้านจิ้งขั้นสูงตามมา ก็เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องคาดไม่ถึง
แต่ใครจะไปรู้ มันก็ยังคงเกิดขึ้น
เฉินเฟิงไม่เพียงแต่ไปถึงขั้นอ้านจิ้งขั้นสูง อีกทั้งดูจากตอนนี้ ในอ้านจิ้งขั้นสูงจัดว่าอยู่ในกลุ่มที่แข็งแกร่ง！
"แกกลัวแล้วหรอ?"
หน้าของเฉินเฟิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นชา เหตุที่เมื่อกี้เฉินอิงโรยโสโอหัง ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของตนเอง
แต่ถ้าหากว่าเธอสามารถควบคุมทุกอย่างได้ เช่นนั้นเมื่อสามปีก่อน ตนก็คงตายแล้ว ไม่รอให้ถึงวันนี้
"ฉันไม่กลัว！”
"ทำไมฉันต้องกลัว！”เฉินอิงโรทั้งโกรธและโมโห
"ไอ้ลูกเมียน้อยคนนั้น มีสิทธิอะไรมาทำให้ฉันกลัว！”
"แกมันก็แค่ลูกนอกสมรส แต่ฉันเป็นถึงเจ้าแม่ตระกูลเฉิน ฐานันดรศักดิ์ระหว่างฉันกับแก ต่างกันลิบลับ！”
"อย่าว่าแต่ฆ่าฉันเลย แค่โดนเส้นผมของฉัน แกก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ！”
เฉินอิงโรข่มขู่อย่างบ้าคลั่ง เธอไม่เชื่อ เฉินเฟิงจะทำลายความอดทนทั้งหมดตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมานี้ เพื่อผู้หญิงคนเดียว
เธอไม่เชื่อ เฉินเฟิงจะทำเรื่องที่โง่เขลาแบบนี้！
"ใช่หรอ?"
"ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกัน ว่าตายอย่างไม่ต้องสงสัยเป็นยังไง！”
เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ เดินก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว มาถึงตรงหน้าเฉินอิงโร
เฉินอิงโรถอยหลังด้วยความกระวนกระวาย แต่เธอก็มีความสามารถเพียงแค่ระดับหมิงจิ้งขั้นสูง แล้วความเร็วของเธอจะเทียบเท่าเฉินเฟิงได้ยังไง
"เพี๊ยะ"
เฉินเฟิงตบไปที่หน้าของเฉินอิงโร ทำให้เฉินอิงโรตัวปลิว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...