ลูกเขยมังกร นิยาย บท 288
บทที่ 288 หนึ่งสำนักสองอาจารย์
"ลุงยี่ ห้ามเขาเอาไว้！”
เฉินอิงโรปิดหน้าเอาไว้ ทั้งตกใจทั้งโมโห
"มารหัวขน อย่าหลงระเริงกับตัวเอง！”
เฉินยี่พูดด้วยความโมโห จากนั้นลุกขึ้นอีกครั้ง แล้วใช้ความพยายามทั้งหมดในการหยุดเฉินเฟิง
เฉินเฟิงคลายยิ้มด้วยความดูถูก ตบมือออกไป เฉินยี่คล้ายกับเป็นลูกฟุตบอล บินออกไป กระแทกเข้ากับกำแพง จนทำให้กำแพงมีรอยร้าว
เฉินเฟิงเดินมาตรงหน้าเฉินอิงโร มองต่ำลงไปหาเฉินอิงโร "แกบอกว่าถ้าฉันสัมผัสแม้แต่ปลายเส้นผมของแก ก็จะตายโดยไม่ต้องสงสัย?"
"เพี๊ยะ"
ยังไม่รอให้เฉินอิงโรได้พูด เฉินเฟิงก็ตบลงบนหน้าของเฉินอิงโร ทำให้ฟันในปากของเฉินอิงโรบินออกไป
"ตอนนี้ฉันตบแกหนึ่งที ทำไมฉันยังไม่ตาย?"
"ลูกเมียน้อย แกตาย......"
"เพี๊ยะ"
"ฉันตบแกอีกหนึ่งครั้ง แล้วทำไมฉันยังไม่ตาย?"
"เพี๊ยะ"
…………
เฉินเฟิงตบซ้ายทีขวาที เวลาสั้นๆเพียงหนึ่งนาที ก็ตบเฉินอิงโรไปกว่าสามสิบที
ทำให้หน้าของเฉินอิงโร บวมเป็นหัวหมู！
ฟันที่มีอยู่เต็มปาก หักจนไม่เหลือสักซี่！
"ลูกเมียน้อย ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก！
เฉินอิงโรผมเพ้ายุ่งเหยิง กรีดร้องและด่าทอเฉินเฟิงอย่างบ้าคลั่ง
เฉินเฟิงหัวเราะในลำคอ "ฆ่าฉัน? ดีเหมือนกัน！ฉันรอให้แกมาฆ่าฉัน！"
"แต่ก่อนที่จะฆ่าฉัน ฉันจะทำในสิ่งที่แกทำกับเมิ่งเหยา เอาคืนแกร้อยเท่า！"
ขณะที่พูด เท้าของเฉินเฟิงก็เหยียบลงบนหลังมือของเฉินอิงโร
เหยียบอย่างแรง
จนนิ้วมือของเฉินอิงโรหัก！
"อ๊า~”
เฉินอิงโรกรีดร้องเสียงหลงเหมือนหมูโดนฆ่า จนเห็นตาขาวของเธอ แล้วเป็นลมหมดสติไป
เฉินเฟิงไม่ได้ใจดีแล้วยอมลามือ เขายังคงทำเหมือนเดิม มืออีกข้างหนึ่งของเฉินอิงโร ถูกทำให้พิการด้วยวิธีเดียวกัน
หลังจากทำให้มือทั้งสองของเฉินอิงโรพิการแล้วนั้น นัยน์ตาของเฉินเฟิงฉายแววเย็นชา จากนั้นใช้พลัง ถีบลงไปตรงท้องน้อยของเฉินอิงโรอย่างแรง
"ครืด" เสียงดังขึ้นศูนย์กลางพลังงานของเฉินอิงโรแตกหัก พลังที่ฝึกฝนมากว่ายี่สิบปีหายไปหมด
เฉินเฟิงทำให้เฉินอิงโรกลายเป็นคนพิการในทันที！
เมื่อเทียบกับศูนย์กลางพลังงาน รอยแผลบนใบหน้าและหลังมือที่หักไม่สามารถเทียบกันได้
เตะศูนย์กลางพลังงานจนพัง ซึ่งก็มีความหมายว่า เฉินอิงโรหายไปจากแวดวงตระกูลเฉิน กลายเป็นคนที่อยู่ศูนย์กลางของตระกูลเฉิน
ในตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างตระกูลเฉิน บำเพ็ญเพียรและขั้นการฝึกฝน เป็นสิ่งที่มาเป็นอันดับแรก！
"ไอ้สารเลว！”
"ไอ้สารเลวคนนี้！”
ด้านหลัง ชายชราชุดวรยุทธ์สีขาวร้องไห้เสียงดัง เขาคอยมองดูเฉินอิงโรตั้งแต่เล็กจนโต ถึงแม้ว่าเฉินอิงโรจะมีนิสัยที่ไม่ดี เป็นคนยโสโอหัง แต่เขาก็รักและเอ็นดูเฉินอิงโรมาโดยตลอด ในสายตาของเขา เฉินอิงโรเป็นลูกสาวของเขาครึ่งหนึ่งแล้ว
แต่ว่าตอนนี้ เฉินเฟิงกลับทำให้เฉินอิงโรกลายเป็นคนพิการ ต่อหน้าเขา！
สามารถจินตนาการได้ ชีวิตวันข้างหน้าของเฉินอิงโรในตระกูลเฉินจะมืดมนแค่ไหน
วิธีการของเฉินเฟิงทำให้เฉินอิงโรทุกข์ทรมาน เสียยิ่งกว่าฆ่าเธอให้ตายร้อยเท่าพันเท่า！
"ไอ้สารเลว?"
"ตอนที่นางคนชั้นต่ำคนนี้ทรมานเมิ่งเหยา ทำไมแกไม่บอกว่ามันเป็นคนสารเลว！”
เฉินเฟิงกัดฟันหรอก ถ้าหากว่าเขาจำไม่ผิด ชายชราชุดนักวรยุทธ์สีขาวคนนี้ เป็นพ่อบ้านของครอบครัวสองของตระกูลเฉิน เฉินยี่ ตำแหน่งของเขาต่ำกว่าเฉินจง แต่สำหรับครอบครัวสองนั้นถือเป็นคนที่สำคัญ
การที่ตระกูลเฉินสั่งให้เขาและเฉินอิงโรมาด้วยกันในครั้งนี้ น่าจะเป็นการให้เขามาคอยจับตาดูเฉินอิงโร ไม่ให้เธอทำอะไรจนเกินกว่าเหตุ
แต่ชายชราคนนี้ ตอนที่เฉินอิงโรทรมานเสี้ยเมิ่งเหยา กลับไม่มีการห้ามปรามเลยตั้งแต่แรกจนจบ！
ถ้าตอนที่เฉินอิงโรทรมานเสี้ยเมิ่งเหยา เขาห้ามปรามสักน้อย เรื่องก็คงไม่เลยเถิดมาจนถึงขั้นนี้！
"แก......"
เฉินยี่ธาตุไฟเข้าแทรก จนทำให้อาเจียนเป็นเลือดออกมา เขาชี้ไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ร้องตะโกนเหมือนฟ้าร้อง
"คนชั้นต่ำแบบนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาเทียบชั้นกับคุณหนูที่สูงศักดิ์?"
"ชีวิตของมันหมื่นชีวิต ก็ไม่มีค่าเทียบเท่าเส้นผมของคุณหนู！”
"เพี๊ยะ"
เฉินเฟิงตบไปที่หน้าเหี่ยวๆของเฉินยี่ เขาคว้าจับคอเสื้อของเฉินยี่เอาไว้ แล้วพูดด้วยความโมโห
"ไอ้แก่ บางทีในสายตาของแก คนชั้นต่ำอย่างเฉินอิงโรอาจจะสูงศักดิ์มาก แต่ในสายตาของกู ยัยนั่นยังเทียบกับตดหมาไม่ได้！”
"มันกล้าทำร้ายเมิ่งเหยา ก็ต้องจ่ายราคาตอบแทน！”
"ไอ้คนสารเลว！ แกทำงานแบบนี้ ไม่กลัวว่าผู้อาวุโสของตระกูลรองจะถลกหนังแกรึไง？！”เฉินยี่ถลึงตาโตด้วยความโมโห ก่อนที่จะมาเมืองชางโจวในครั้งนี้ ตระกูลเฉินคิดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะลงไม้ลงมือ
เพราะถ้าหากเฉินเฟิงมีสมองสักนิด ก็ควรจะรู้ว่า ตระกูลเฉินเป็นยังไง
หนึ่งสำนักสองอาจารย์
ตระกูลเฉินหนึ่งสำนักสองอาจารย์ อำนาจขนาดนี้ ต่อให้เป็นสหพันธ์บูโด ก็ไม่กล้าหาเรื่อง！
อีกทั้งครอบครัวรองที่เฉินอิงโรอยู่นั้น ยังเป็นหนึ่งในสิบสามตระกูลของตระกูลเฉินที่มีอำนาจ
พ่อของเฉินอิงโร เฉินโป๋ยุง เป็นถึงปรมาจารย์หั้วจิ้ง
เป็นหนึ่งในปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่เก่งกาจที่สุด！
ทำให้เฉินอิงโรกลายเป็นคนพิการ ความโมโหของครอบครัวรอง ไม่ใช่สิ่งที่เฉินเฟิงจะแบกรับเอาไว้ได้
"กลัว? ฮ่าๆๆ แม้แต่ตายกูก็ยังไม่กลัว！ แล้วจะกลัวครอบครัวรองของพวกมึงทำไม！”
"อยากจะถลกหนัง ก็บอกให้คนของครอบครัวรองของพวกมึงมา กูก็อยากจะดูเหมือนกัน ครอบครัวรองของพวกมัน จะถลกหนังกูยังไง จะถลกเส้นเอ็นกูยังไง！”
เฉินเฟิงเงยหน้าขึ้นบนฟ้าแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาต้องการปกปิดพลังของตนเอง รอให้ถึงเวลาที่สมควร ค่อยเผชิญหน้ากับตระกูลเฉิน แต่การปรากฏของเฉินอิงโรในครั้งนี้ ทำลายแผนการที่เขาวางเอาไว้
เขาไม่สามารถทนกับเรื่องในวันนี้ เขาจำเป็นต้องทำให้เฉินอิงโรพิการ！
ทนจนไม่สามารถทนได้ และไม่จำเป็นต้องทน！
ถึงแม้จะเป็นการทำให้ตระกูลเฉินตามแก้แค้น เขาก็ไม่สนใจ ต่อให้ต้องตาย เขาก็จะเอาเลือดของตระกูลเฉิน！
"บ้าไปแล้ว！บ้าไปแล้ว！ไอ้สัตว์เดรัจฉานอย่างมึง บ้าไปแล้วชัดๆ！”
ตัวของเฉินยี่สั่นเทา เขาคิดไม่ถึงว่า เฉินเฟิงจะกล้าพูดรุนแรงขนาดนี้ เป็นการลบหลู่ตระกูลเฉิน
คิดว่าการที่เฉินเจิ้นหนานให้ตำแหน่งผู้สืบทอดกับเขาจะเป็นป้ายทองพิทักษ์ชีวิตหรือไง?
"ไสหัวออกไป！”
เฉินเฟิงพูดเสียงเย็นชา เตะไปที่หน้าอกของเฉินยี่ เตะเฉินยี่จนปลิวออกไป
"กลับไปบอกเฉินโป๋ยุง อยากจะลองเชิงความสามารถของฉัน ก็มาด้วยตนเอง ส่งลูกหมาลูกแมวอย่างเฉินอิงโรแบบนี้มา กูเห็นคนหนึ่งก็จะกำจัดคนหนึ่ง！”เฉินเฟิงพูดเสียงเย็นชา การมาของเฉินอิงโรในครั้งนี้ ถึงแม้ว่าตั้งแต่ต้นจนจบจะไม่ได้พูดว่าเป้าหมายของเธอคืออะไร
แต่เฉินเฟิงกลับรู้ดีแก่ใจ！
ลองเชิง！
ก็คือลองเชิง！
ตระกูลเฉินอยากจะลองเชิงว่าตอนนี้ความสามารถของตนเองไปถึงขั้นไหนแล้ว และรวมถึงตนเองมีความคิดอย่างไรบ้างกับตำแหน่งผู้สืบทอด！
พวกเขาเดาใจเฉินเจิ้นหนานไม่ออก ดังนั้นจึงทำได้เพียงพุ่งเป้ามาที่ตนเอง
ตระกูลเฉินแบ่งออกเป็นสิบสามครอบครัว สถานการณ์ภายในมีความซับซ้อนอย่างยิ่ง
เฉินเจิ้นหนานเป็นเจ้าของครอบครัวใหญ่ และเป็นหัวหน้าตระกูลเฉิน ตำแหน่งของเขาในตระกูลเฉิน เทียบเท่ากับพระเจ้า！
คำพูดที่เขาพูดออกไป สิ่งที่เขาตัดสินใจ คนในตระกูลเฉินไม่มีใครกล้าคัดค้าน
ถึงแม้ว่าเมื่อสองเดือนก่อน เขาจะแต่งตั้งบุตรนอกสมรสอย่างเฉินเฟิงให้เป็นผู้สืบทอดของตระกูล
คนตระกูลเฉินก็ไม่มีกล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
พวกเขาไม่พูดกับเฉินเจิ้นหนาน ไม่ได้หมายความว่า ไม่กล้าพูดคำว่าไม่กับเฉินเฟิง！
ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็รับไม่ได้ บุตรนอกสมรสอย่างเฉินเฟิง กลายเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเฉิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...