ลูกเขยมังกร นิยาย บท 289
บทที่ 289 การมารวมตัวกันของคนมีอิทธิพล
เมื่อไม่สามารถทนได้ ก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัด
ดังนั้นจึงมีการมาเมืองชางโจวของเฉินอิงโรในครั้งนี้！
ถ้าจะบอกว่าเฉินอิงโรวิ่งมาหาเรื่องเฉินเฟิงด้วยตนเอง สู้บอกว่า เป็นฝีมือของตระกูลเฉิน ที่ผลักเธอมาหาเรื่องเฉินเฟิง！
เฉินอิงโรและเฉินยี่ถูกบอร์ดี้การ์ดทั้งสองคนลากตัวออกไปเหมือนหมาที่ตาย
เสี้ยเมิ่งเหยาหมดสติไปนั้นแล้ว เสี้ยเว่ยกั๋วและหลินหลันเองก็หมดสติไประหว่างที่เฉินเฟิงต่อสู้กับเฉินยี่
มองดูมือของเสี้ยเมิ่งเหยาที่เต็มไปด้วยเลือด เฉินเฟิงรู้สึกว่าหัวใจของตนเองถูกบีบรัด เขาจินตนาการไม่ออกจริงๆ ตอนที่มีดกรีซของเฉินอิงโรแทงลงไปบนหลังมือของเสี้ยเมิ่งเหยา มันทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาเจ็บปวดแค่ไหน
ตระกูลเฉิน！
ล้วนเป็นเพราะตระถูลเฉิน！
ถ้าไม่มีตระกูลเฉิน ก็ไม่มีวันเกิดเรื่องวันนี้ขึ้น
สูดลมหายใจเข้า เฉินเฟิงพยายามอดกลั้นความโมโหที่อยู่ในใจ บัญชีของเขากับตระกูลเฉิน ไม่ช้าก็เร็วต้องคิดบัญชีให้หมด สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือต้องรีบส่งเสี้ยเมิ่งเหยาไปโรงพยาบาล ถ้าหากไปช้า มือของเสี้ยเมิ่งเหยา เกรงว่าต้องเสียมันไปแล้ว
หลังจากโทรศัพท์ไปหาเสิ่นหงชังแล้วนั้น
ไม่ถึงห้านาที หน้าบ้านตระกูลเสี้ยก็มีรถโรลส์รอยซ์สองคันจอดเทียบ เสิ่นหงชังพาหมอประจำตัวของตนเองมา
เปิดประตูออก ภาพที่เห็นเต็มไปด้วยความวุ่นวาย
ม่านตาของเสิ่นหงชังหดตัว เขาตกใจจนหน้าถอดสี "คุณชายเฉิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ใครเป็นคนทำ?"
"ตระกูลเฉิน"
เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ
ภายในใจของเสิ่นหงชังกระวนกระวายขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาแม้แต่น้อย เขารีบขอโทษ "คุณชายเฉิน เป็นความประมาทของผม ที่ไม่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ดี......"
"ประธานเสิ่น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ" เฉินเฟิงส่ายหน้า เฉินอิงโรมาหาเรื่องเสี้ยเมิ่งเหยา อย่าว่าแต่เสิ่นหงชังไม่เห็น ต่อให้เห็น เสิ่นหงชังก็กล้าขัดขวาง
"ให้คุณหมอทำแผลให้เมิ่งเหยาก่อนเถอะ" เฉินเฟิงถอนหายใจแล้วพูดขึ้น
ขณะที่หมอประจำตัวของเสิ่นหงชังทำแผนให้เสี้ยเมิ่งเหยา อีกด้านหนึ่ง เฉินอิงโรเองก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล
เมื่อเทียบกับเสี้ยเมิ่งเหยา เห็นได้ชัดว่าบาดแผลของเธอร้ายแรงมาก อย่าได้พูดถึงถูกเฉินเฟิงทำให้เสียโฉม กระดูกที่มือก็ถูกเฉินเฟิงทำให้แตกหัก ยังมีศูนย์กลางพลังงาน ก็ถูกเฉินเฟิงทำลายจนพัง
โรงพยาบาลของเมืองชางโจว ไม่สามารถทำอะไรกับบาดแผลของเฉินอิงโรได้ หลังจากปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วนั้น ตระกูลเฉินก็นำเครื่องบินส่วนตัวมารับเฉินอิงโรแล้วส่งเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลของตระกูลเฉินที่อยู่ในยันเจียง
อย่างรวดเร็ว ข่าวที่เฉินอิงโรพิการ ก็พูดไปทั่วทั้งตระกูลเฉิน
แค่คิดก็รู้ ข่าวนี้ ทำให้ตระกูลเฉินมีคลื่นลูกใหญ่ยังไงบ้าง
ในวันนั้น เฉินอิงไฉพี่ใหญ่ของเฉินอิงโรพากลุ่มชิงหลงกลับมาจากกองทัพเป่ยเจียงอย่างรวดเร็ว
ครอบครัวตระกูลรองของตระกูลเฉินมีคนกว่าหกร้อยคน ใช้เวลาสั้นๆเพียงแค่ครึ่งวัน ก็มารวมตัวกันที่ยันเจียงภูเขาเซียงซาน
ครอบครัวตระกูลรอง เคล้าไปด้วยเมฆครึ้ม！
ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึง ลูกนอกสมรสของตระกูลเฉินที่อยู่ในเมืองชางโจว จะทำเรื่องร้ายแรงแบบนี้ขึ้นมาได้
ทำให้เฉินอิงโรกลายเป็นคนพิการ！
เป็นเรื่องที่น่าตกใจมาก
ไม่ว่าจะคิดให้สมองระเบิดยังไงคนของตระกูลเฉินก็คิดไม่ออกว่า เฉินเฟิงเอาความกล้าจากไหนมาทำเรื่องแบบนี้
ต้องรู้ก่อนว่า พ่อของเฉินอิงโร เป็นถึงหั้วจิ้งขั้นสูง！
ในยุคที่บูโดยังไม่แพร่หลาย หั้วจิ้งขั้นสูงถือเป็นคนที่มีพลังในการสู้รบเก่งกาจที่สุดในโลก！
ไม่มีใครกล้าไม่ให้เกียรติคนที่เป็นหั้วจิ้งขั้นสูง！
แต่เฉินเฟิง กลับทำแบบนี้
สายตาทุกคู่ รวมตัวกันบนภูเขาเซียงซาน
การตัดสินใจของเฉินโป๋ยุง เป็นการตัดสินใจความเป็นความตายของเฉินเฟิง และในเวลาเดียวกันก็ส่งผลกระทบต่อ แต่ละภาคส่วนของตระกูลเฉิน......
หลังจากนั้นสองวัน เสี้ยเมิ่งเหยาก็ค่อยๆฟื้นขึ้นมา
คนแรกที่เธอเห็น คือหลินหลัน
"เมิ่งเหยา ลูกตื่นแล้วหรอ?！”
เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาฟื้นขึ้นมา สีหน้าของหลินหลันก็ดีใจขึ้นมาทันที
"แม่คะ เฉินเฟิงล้ะ?" เสี้ยเมิ่งเหยาถามอย่างอ่อนแรง วันนั้นหลังจากถูกเฉินอิงโรแทงมือ เธอก็เจ็บจนหมดสติไป เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น เธอจำไม่ได้เลยสักนิด
เมื่อได้ยินเฉินเฟิงสองคำนี้ สีหน้าของหลินหลันก็เปลี่ยนไปทันที เคร่งขรึมเกินจะเทียบได้
"ลูกจะถามถึงไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นทำไม? ลูกยังรู้สึกว่าตนเองได้รับบาดเจ็บไม่พออีกหรือไง?"
ในน้ำเสียงของหลินหลัน เต็มไปด้วยความเกลียดและแค้น ในสายตาของเธอ ครั้งนี้ที่คนในครอบครัวของเธอทั้งสามคน ได้รับบาดเจ็บเป็นการบาดเจ็บที่ไม่มีการบอกล่วงหน้ามาก่อน พวกเธอสามคน ไม่จำเป็นต้องได้รับการทรมานแบบนั้น
"แม่คะ เรื่องในครั้งนี้ อย่าโทษเฉินเฟิงเลยค่ะ......"
"ไม่ต้องโทษเฉินเฟิง？！”หลินหลันพูดเสียงสูง
"เสี้ยเมิ่งเหยา ลูกไม่มีตาหรือไม่มีหู? วันนั้นตอนที่ผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นบุกรุกเข้ามา ก็บอกชื่ออย่างชัดเจนแล้วว่ามาหาคนไร้ประโยชน์คนนั้น！”
"ลูกยังจะบอกว่าไม่ต้องโทษเขา？！”
"ต้องให้แม่กับพ่อตายก่อนใช่ไหม แกถึงจะโทษคนไร้ประโยชน์คนนั้น?！”
"แม่......" เสี้ยเมิ่งเหยาหยุดพูด คำพูดที่กำลังจะพูดออกมานั้น ถูกเธอกลืนกลับเข้าไป เป็นจริงตามนั้น เฉินอิงโรมาหาเฉินเฟิง หลินหลันและเสี้ยเว่ยกั๋ว รวมถึงตัวเธอ ล้วนติดร่างแหเพราะเฉินเฟิง
เวลานี้ เฉินเฟิงเดินถืออาหารเช้าเข้ามาในห้องผู้ป่วย
"ตื่นแล้วหรอ?" เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาฟื้น มุมปากของเฉินเฟิงก็เผยรอยยิ้มออกมา
"อื้ม" เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้า
"ตื่นแล้วก็กินอาหารเช้าสักหน่อย คุณไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว"
ขณะที่พูด เฉินเฟิงก็เตรียมจะวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะ แต่หลินหลัน กลับลุกขึ้นยืน แล้วเขวี้ยงอาหารเช้าออกไป โจ๊กและซาลาเปากระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น
"ใครให้คนไร้ประโยชน์อย่างแกเข้ามา แกยังทำร้ายเมิ่งเหยาไม่พออีกหรือไง！”สีหน้าของหลินหลันเต็มไปด้วยความโมโห ชี้หน้าเฉินเฟิงแล้วด่ากราด ไม่ไว้หน้าเฉินเฟิงแม้แต่น้อย
"แม่คะ หนูบอกแล้วว่าอย่าไปโทษเฉินเฟิง" เสี้ยเมิ่งเหยาร้อนใจ
"หุบปาก！”หลินหลันหันหน้ากลับไป มองดูเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยสายตาเย็นยะเยือก
จากนั้น เธอก็มองไปที่เฉินเฟิง "คนไร้ประโยชน์ เรื่องนี้ แกต้องให้คำตอบกับฉัน วันนั้นผู้หญิงคนนั้น เป็นใครกันแน่? ทำไมเธอต้องมาหาเรื่องแก?"
"เธอชื่อเฉินอิงโร" เงียบอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเฟิงก็พูดขึ้นอีก "ที่เธอมาหาเรื่องผม เพราะมีความแค้นกับผม"
"ความแค้นอะไร?" หลินหลันเค้นถาม
เฉินเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม "แม่ครับ ระหว่างผมกับเขาเรามีความแค้นต่อกัน ไม่สามารถพูดให้เข้าใจในระยะเวลาสั้นๆ วันข้างหน้าถ้ามีโอกาส ผมจะอธิบายให้แม่ฟังนะครับ"
"ไม่ได้！วันนี้แกต้องบอกฉันให้ชัดเจน！”
"ถ้าวันนี้แกยังไม่ยอมพูดให้ชัดเจน วันนี้แกก็ไปสำนักทะเบียนเขต ไปหย่ากับเมิ่งเหยา อย่าคิดว่าจะมีวันข้างหน้าอีก！”หลินหลันไม่จบไม่สิ้น ครั้งนี้เฉินอิงโรทำให้เธอมีปมในใจ เธอต้องรู้ว่าเฉินอิงโรเป็นใครมาจากไหน ไม่อย่างนั้นตอนที่เธอนอนหลับก็ยังไม่รู้สึกปลอดภัย
"แม่ แม่อย่าถามได้ไหมคะ！”
เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยความรำคาญ
"อะไรคือการบอกให้แม่ว่าอย่าถาม！？”หลินหลันโมโหขึ้นมาทันที
"แกรู้ไหมว่าไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ปิดบังเรื่องอะไรแกบ้าง?"
"แอบไปหาผู้หญิงคนอื่นก็ช่างมันเถอะ ยังไปมีความแค้นกับคนอื่นอีก！”
"ตอนนี้เขามาแก้แค้นถึงที่บ้าน มาเอาชีวิตของเราสองแม่ลูกแล้ว ฉันจะไม่ถามได้หรอ？！”
"ถ้าฉันยังไม่ยอมถามให้ชัดเจน ฉันจะตายวันไหนก็ยังไม่รู้เลย！”
หลินหลันพูดด้วยความโมโห
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...