ลูกเขยมังกร นิยาย บท 307
บทที่ 307 ผู้หลักผู้ใหญ่
“ปึ้ง”
ผู้จัดการจางโดนโยนลอยไปชนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลนัก
โต๊ะล้มระเนระนาด
หลังจากเสียงข้าวของแตกกระจาย ผู้จัดการจางเนื้อตัวเต็มไปด้วยเศษอาหารน้ำแกง เรียกได้ว่าเละไม่เป็นท่า
“ยาม!”
ผู้จัดการจางแผดเสียงอย่างโกรธจัด
เฉินเฟิงไม่ใส่ใจ เขาเดินมายืนหน้าหลินหวั่นชีว ปรายตามองหลินเย่นอย่างเย็นชา และพยุงหลินหวั่นชีวขึ้นมา
“ไม่เป็นไรนะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หลินหวั่นชีวส่ายหัว
“บาดแผลบนตัว ใครทำ?” เฉินเฟิงสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา ถึงหลินหวั่นชีวจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เฉินเฟิงแตะนิดเดียวก็มองออกทันทีว่า บาดแผลเขียวช้ำหลายแห่งบนตัวเธอเห็นได้ชัดว่าโดนคนใช้ของแข็งฟาดใส่
พอหันไปมองเก้าอี้อีกด้าน เขาเข้าใจในทันที
“ฉันทำเอง!”
ตอนนี้หลินเย่นยอมรับออกมาหน้าตาเย่อหยิ่ง
“ทำไม ขยะอย่างแกจะออกหน้าแทนมัน?” เธอมองเฉินเฟิงอย่างเย้ยหยัน
เฉินเฟิงลุกขึ้นมา สีหน้าไร้อารมณ์: “ขอโทษเธอซะ”
“ขอโทษ?” หลินเย่นหัวเราะพรืด ชี้ไปที่หน้าหลินหวั่นชีว: “แกให้ฉันขอโทษยัยโสโครกนี่?”
“ถือสิทธิ์อะไร?”
เฉินเฟิงสายตาส่อประกายเย็นเยียบ ตอนเขาจะลงมือ หลินหวั่นชีวกลับดึงมือเขาไว้: “พี่เฉินเฟิง ไม่เกี่ยวกับคุณน้าคนนี้หรอก แผลบนตัวฉัน ฉันล้มเอง”
เธอไม่อยากสร้างเรื่องให้เฉินเฟิงอีก เห็นได้ชัดว่า แบ็คของหลินเย่นไม่ธรรมดาเลย ส่วนเฉินเฟิงก็แค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเมีย
เมื่อวานเฉินเฟิงช่วยเธอกับแม่ไว้ เธอก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีแล้ว ถ้าให้เฉินเฟิงทำให้หลินเย่นที่ดูจะเป็นคนใหญ่คนโตไม่พอใจเพราะเธออีก เธอรับไม่ไหวแล้ว
“ยัยแพศยานี่ เป็นห่วงแกน่าดูเลยนะ” หลินเย่นสองมือกอดอก มองเฉินเฟิงอย่างหยันๆ
“หลินเย่น!” เฉินเฟิงสายตาเย็นเยียบ พูดอย่างเย็นชาว่า: “เห็นแก่ที่คุณเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ขอโทษหวั่นชีวซะ”
“ไม่งั้น อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจแล้วนะ!”
เฉินเฟิงพูดเสียงเย็น สำหรับหลินเย่น เขาให้เกียรติมาเสมอ แต่หลินเย่นกลับพยายามล้ำเส้นครั้งแล้วครั้งเล่า
ในเมื่อทนไม่ไหว ก็ไม่จำเป็นต้องทนอีกต่อไป!
“ไม่เกรงใจ?” หลินเย่นแสยะยิ้ม: “ขยะอย่างแก ยังคิดไม่เกรงใจฉัน?”
“ตอนแกพูดคำนี้ ไม่กลัวลมพัดมาตัดลิ้นแกหรือไง?”
“เพี๊ยะ”
เสียงตบดังขึ้นสนั่น รอยยิ้มบนใบหน้าหลินเย่นชะงักค้าง จากนั้นก็ปรากฏรอยนิ้วห้านิ้วที่แก้มเธอ
“เฉินเฟิง นายทำอะไร!”
ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจัด เธอไม่คิดเลยว่า เฉินเฟิงจะกล้าตบหลินเย่น แถมเขาอยู่ๆก็ตบ หลินเย่นไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“อ๊า! ฉันจะฆ่าแก!” หลินเย่นกรี๊ดร้อง สติขาดผึง กางมือโผเข้าหาเฉินเฟิง
“เพี๊ยะ”
เฉินเฟิงไม่เกรงใจหลินเย่นสักนิด ตบเข้าให้อีกฉาด ทำเอาหลินเย่นหมุนตัวหลายตลบอยู่กับที่
“เฉินเฟิง!” ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจนตัวสั่น: “ในสายตานายยังมีคำว่าผู้หลักผู้ใหญ่อีกไหม ขนาดผู้ใหญ่นายยังไม่เว้นเลย!”
เฉินเฟิงปรายตามองเธออย่างเย็นชา: “คนแบบนี้ไม่คู่ควรเป็นผู้ใหญ่ของฉัน!”
“นาย...!” ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจนพูดไม่ออก
ตอนนี้ ยามหลายคนวิ่งเข้ามา
“เอามันให้ตาย!” ผู้จัดการจางตะโกนพลางชี้ไปที่เฉินเฟิง สีหน้ากัดเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับจะฉีกเฉินเฟิงเป็นสองซีก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...