ลูกเขยมังกร นิยาย บท 307
สรุปบท บทที่ 307 ผู้หลักผู้ใหญ่: ลูกเขยมังกร
สรุปเนื้อหา บทที่ 307 ผู้หลักผู้ใหญ่ – ลูกเขยมังกร โดย เมฆทอง
บท บทที่ 307 ผู้หลักผู้ใหญ่ ของ ลูกเขยมังกร ในหมวดนิยายใช้ชีวิต เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมฆทอง อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 307 ผู้หลักผู้ใหญ่
“ปึ้ง”
ผู้จัดการจางโดนโยนลอยไปชนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลนัก
โต๊ะล้มระเนระนาด
หลังจากเสียงข้าวของแตกกระจาย ผู้จัดการจางเนื้อตัวเต็มไปด้วยเศษอาหารน้ำแกง เรียกได้ว่าเละไม่เป็นท่า
“ยาม!”
ผู้จัดการจางแผดเสียงอย่างโกรธจัด
เฉินเฟิงไม่ใส่ใจ เขาเดินมายืนหน้าหลินหวั่นชีว ปรายตามองหลินเย่นอย่างเย็นชา และพยุงหลินหวั่นชีวขึ้นมา
“ไม่เป็นไรนะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หลินหวั่นชีวส่ายหัว
“บาดแผลบนตัว ใครทำ?” เฉินเฟิงสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา ถึงหลินหวั่นชีวจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เฉินเฟิงแตะนิดเดียวก็มองออกทันทีว่า บาดแผลเขียวช้ำหลายแห่งบนตัวเธอเห็นได้ชัดว่าโดนคนใช้ของแข็งฟาดใส่
พอหันไปมองเก้าอี้อีกด้าน เขาเข้าใจในทันที
“ฉันทำเอง!”
ตอนนี้หลินเย่นยอมรับออกมาหน้าตาเย่อหยิ่ง
“ทำไม ขยะอย่างแกจะออกหน้าแทนมัน?” เธอมองเฉินเฟิงอย่างเย้ยหยัน
เฉินเฟิงลุกขึ้นมา สีหน้าไร้อารมณ์: “ขอโทษเธอซะ”
“ขอโทษ?” หลินเย่นหัวเราะพรืด ชี้ไปที่หน้าหลินหวั่นชีว: “แกให้ฉันขอโทษยัยโสโครกนี่?”
“ถือสิทธิ์อะไร?”
เฉินเฟิงสายตาส่อประกายเย็นเยียบ ตอนเขาจะลงมือ หลินหวั่นชีวกลับดึงมือเขาไว้: “พี่เฉินเฟิง ไม่เกี่ยวกับคุณน้าคนนี้หรอก แผลบนตัวฉัน ฉันล้มเอง”
เธอไม่อยากสร้างเรื่องให้เฉินเฟิงอีก เห็นได้ชัดว่า แบ็คของหลินเย่นไม่ธรรมดาเลย ส่วนเฉินเฟิงก็แค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเมีย
เมื่อวานเฉินเฟิงช่วยเธอกับแม่ไว้ เธอก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีแล้ว ถ้าให้เฉินเฟิงทำให้หลินเย่นที่ดูจะเป็นคนใหญ่คนโตไม่พอใจเพราะเธออีก เธอรับไม่ไหวแล้ว
“ยัยแพศยานี่ เป็นห่วงแกน่าดูเลยนะ” หลินเย่นสองมือกอดอก มองเฉินเฟิงอย่างหยันๆ
“หลินเย่น!” เฉินเฟิงสายตาเย็นเยียบ พูดอย่างเย็นชาว่า: “เห็นแก่ที่คุณเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ขอโทษหวั่นชีวซะ”
“ไม่งั้น อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจแล้วนะ!”
เฉินเฟิงพูดเสียงเย็น สำหรับหลินเย่น เขาให้เกียรติมาเสมอ แต่หลินเย่นกลับพยายามล้ำเส้นครั้งแล้วครั้งเล่า
ในเมื่อทนไม่ไหว ก็ไม่จำเป็นต้องทนอีกต่อไป!
“ไม่เกรงใจ?” หลินเย่นแสยะยิ้ม: “ขยะอย่างแก ยังคิดไม่เกรงใจฉัน?”
“ตอนแกพูดคำนี้ ไม่กลัวลมพัดมาตัดลิ้นแกหรือไง?”
“เพี๊ยะ”
เสียงตบดังขึ้นสนั่น รอยยิ้มบนใบหน้าหลินเย่นชะงักค้าง จากนั้นก็ปรากฏรอยนิ้วห้านิ้วที่แก้มเธอ
“เฉินเฟิง นายทำอะไร!”
ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจัด เธอไม่คิดเลยว่า เฉินเฟิงจะกล้าตบหลินเย่น แถมเขาอยู่ๆก็ตบ หลินเย่นไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“อ๊า! ฉันจะฆ่าแก!” หลินเย่นกรี๊ดร้อง สติขาดผึง กางมือโผเข้าหาเฉินเฟิง
“เพี๊ยะ”
เฉินเฟิงไม่เกรงใจหลินเย่นสักนิด ตบเข้าให้อีกฉาด ทำเอาหลินเย่นหมุนตัวหลายตลบอยู่กับที่
“เฉินเฟิง!” ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจนตัวสั่น: “ในสายตานายยังมีคำว่าผู้หลักผู้ใหญ่อีกไหม ขนาดผู้ใหญ่นายยังไม่เว้นเลย!”
เฉินเฟิงปรายตามองเธออย่างเย็นชา: “คนแบบนี้ไม่คู่ควรเป็นผู้ใหญ่ของฉัน!”
“นาย...!” ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจนพูดไม่ออก
ตอนนี้ ยามหลายคนวิ่งเข้ามา
“เอามันให้ตาย!” ผู้จัดการจางตะโกนพลางชี้ไปที่เฉินเฟิง สีหน้ากัดเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับจะฉีกเฉินเฟิงเป็นสองซีก
ทันใดนั้นเขาตัวแข็งค้าง สมองเริ่มว่างเปล่า
นายน้อยเฉิน...ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?
ยังไม่ทันมีเวลาได้ครุ่นคิด เกิ่งห้าวรีบกวักมือเรียกเขาเป็นการใหญ่: “ประธานหลิน พวกเราอยู่ตรงนี้”
พอเห็นหลินจงเหว่ย ถางรั่วเสวี่ยนก็ดีใจมาก หลินเย่นรีบจัดชุดให้เรียบร้อย เดินหน้าเข้าไป กะจะให้ตัวเองอยู่ในสภาพสวยงามที่สุดต้อนรับหลินจงเหว่ย
แต่หลินจงเหว่ยกลับเดินผ่านสองคนนี้ไป และเดินไปหาเฉินเฟิง
“จงเหว่ย ไม่เจอกันนานเลยนะ” เฉินเฟิงยิ้มพลางยื่นมือออกไป
หลินจงเหว่ยอึ้งเล็กน้อย ก่อนได้สติกลับมา เฉินจงกำชับไว้ว่า เฉินเฟิงบอกกับคนตระกูลเสี้ยว่า เขาเป็นเพื่อนกัน
“ไม่เจอกันนานเลย ไม่เจอกันนานเลยนะ ฮะๆๆ” หลินจงเหว่ยยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับเฉินเฟิงอย่างเป็นธรรมชาติ
รอยยิ้มของหลินเย่นสองแม่ลูกแข็งค้าง เจ้าขยะนี่รู้จักหลินจงเหว่ยจริงๆ!
“เฉินเฟิง มันเกิดอะไรขึ้น?”
หลินจงเหว่ยกวาดตามองรอบๆ ก่อนถามขึ้นยิ้มๆ
ครั้งแรกที่เรียกบิ๊กบอสตัวเองแบบนี้ เขายังอดตื่นเต้นไม่ได้ แต่พอคิดว่าเป็นการช่วยเฉินเฟิงเล่นละคร เฉินเฟิงคงไม่โทษเขา เลยพอโล่งอกไปบ้าง
“ประธานหลิน เพื่อนคุณคนนี้ไม่มีเหตุผลเลย! เขาใส่ความฉัน...”
เฉินเฟิงยังไม่ทันได้พูดอะไร หลินเย่นก็รีบร้องขอความเห็นใจขึ้นมา
เธอต้องออกตัวก่อน เพราะความสัมพันธ์ของหลินจงเหว่ยกับเฉินเฟิงเห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดาเลย ถ้าให้เฉินเฟงพูดก่อน งั้นเหตุผลต่างๆก็ไปอยู่ที่เฉินเฟิงหมดสิ
หลินจงเหว่ยสีหน้าบึ้งตึง มองหลินเย่นอย่างเย็นชา: “ผมถามคุณแล้วหรอ?”
“ประธานหลิน...ฉัน...”
“หุบปาก!” หลินเย่นยังอยากพูดอะไร แต่โดนหลินจงเหว่ยตวาดใส่ไม่ไว้หน้า
หลินเย่นสีหน้าแดงสลับเขียวทันที เธอไม่คิดว่า หลินจงเหว่ยจะไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้
“น้องสาว เราพูดละกัน” สีหน้าหลินจงเหว่ยเปลี่ยนเป็นยิ้มอ่อนโยน เห็นได้ชัดว่า เฉินเฟิงออกโรงปกป้องหลินหวั่นชีว ดังนั้นเรื่องทั้งหมดเป็นไงมาไง ถามหลินหวั่นชีวก็ได้แล้ว
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...