ลูกเขยมังกร นิยาย บท 307

บทที่ 307 ผู้หลักผู้ใหญ่

“ปึ้ง”

ผู้จัดการจางโดนโยนลอยไปชนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลนัก

โต๊ะล้มระเนระนาด

หลังจากเสียงข้าวของแตกกระจาย ผู้จัดการจางเนื้อตัวเต็มไปด้วยเศษอาหารน้ำแกง เรียกได้ว่าเละไม่เป็นท่า

“ยาม!”

ผู้จัดการจางแผดเสียงอย่างโกรธจัด

เฉินเฟิงไม่ใส่ใจ เขาเดินมายืนหน้าหลินหวั่นชีว ปรายตามองหลินเย่นอย่างเย็นชา และพยุงหลินหวั่นชีวขึ้นมา

“ไม่เป็นไรนะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ” หลินหวั่นชีวส่ายหัว

“บาดแผลบนตัว ใครทำ?” เฉินเฟิงสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา ถึงหลินหวั่นชีวจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เฉินเฟิงแตะนิดเดียวก็มองออกทันทีว่า บาดแผลเขียวช้ำหลายแห่งบนตัวเธอเห็นได้ชัดว่าโดนคนใช้ของแข็งฟาดใส่

พอหันไปมองเก้าอี้อีกด้าน เขาเข้าใจในทันที

“ฉันทำเอง!”

ตอนนี้หลินเย่นยอมรับออกมาหน้าตาเย่อหยิ่ง

“ทำไม ขยะอย่างแกจะออกหน้าแทนมัน?” เธอมองเฉินเฟิงอย่างเย้ยหยัน

เฉินเฟิงลุกขึ้นมา สีหน้าไร้อารมณ์: “ขอโทษเธอซะ”

“ขอโทษ?” หลินเย่นหัวเราะพรืด ชี้ไปที่หน้าหลินหวั่นชีว: “แกให้ฉันขอโทษยัยโสโครกนี่?”

“ถือสิทธิ์อะไร?”

เฉินเฟิงสายตาส่อประกายเย็นเยียบ ตอนเขาจะลงมือ หลินหวั่นชีวกลับดึงมือเขาไว้: “พี่เฉินเฟิง ไม่เกี่ยวกับคุณน้าคนนี้หรอก แผลบนตัวฉัน ฉันล้มเอง”

เธอไม่อยากสร้างเรื่องให้เฉินเฟิงอีก เห็นได้ชัดว่า แบ็คของหลินเย่นไม่ธรรมดาเลย ส่วนเฉินเฟิงก็แค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเมีย

เมื่อวานเฉินเฟิงช่วยเธอกับแม่ไว้ เธอก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีแล้ว ถ้าให้เฉินเฟิงทำให้หลินเย่นที่ดูจะเป็นคนใหญ่คนโตไม่พอใจเพราะเธออีก เธอรับไม่ไหวแล้ว

“ยัยแพศยานี่ เป็นห่วงแกน่าดูเลยนะ” หลินเย่นสองมือกอดอก มองเฉินเฟิงอย่างหยันๆ

“หลินเย่น!” เฉินเฟิงสายตาเย็นเยียบ พูดอย่างเย็นชาว่า: “เห็นแก่ที่คุณเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ขอโทษหวั่นชีวซะ”

“ไม่งั้น อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจแล้วนะ!”

เฉินเฟิงพูดเสียงเย็น สำหรับหลินเย่น เขาให้เกียรติมาเสมอ แต่หลินเย่นกลับพยายามล้ำเส้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ในเมื่อทนไม่ไหว ก็ไม่จำเป็นต้องทนอีกต่อไป!

“ไม่เกรงใจ?” หลินเย่นแสยะยิ้ม: “ขยะอย่างแก ยังคิดไม่เกรงใจฉัน?”

“ตอนแกพูดคำนี้ ไม่กลัวลมพัดมาตัดลิ้นแกหรือไง?”

“เพี๊ยะ”

เสียงตบดังขึ้นสนั่น รอยยิ้มบนใบหน้าหลินเย่นชะงักค้าง จากนั้นก็ปรากฏรอยนิ้วห้านิ้วที่แก้มเธอ

“เฉินเฟิง นายทำอะไร!”

ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจัด เธอไม่คิดเลยว่า เฉินเฟิงจะกล้าตบหลินเย่น แถมเขาอยู่ๆก็ตบ หลินเย่นไม่รู้ตัวเลยสักนิด

“อ๊า! ฉันจะฆ่าแก!” หลินเย่นกรี๊ดร้อง สติขาดผึง กางมือโผเข้าหาเฉินเฟิง

“เพี๊ยะ”

เฉินเฟิงไม่เกรงใจหลินเย่นสักนิด ตบเข้าให้อีกฉาด ทำเอาหลินเย่นหมุนตัวหลายตลบอยู่กับที่

“เฉินเฟิง!” ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจนตัวสั่น: “ในสายตานายยังมีคำว่าผู้หลักผู้ใหญ่อีกไหม ขนาดผู้ใหญ่นายยังไม่เว้นเลย!”

เฉินเฟิงปรายตามองเธออย่างเย็นชา: “คนแบบนี้ไม่คู่ควรเป็นผู้ใหญ่ของฉัน!”

“นาย...!” ถางรั่วเสวี่ยนโกรธจนพูดไม่ออก

ตอนนี้ ยามหลายคนวิ่งเข้ามา

“เอามันให้ตาย!” ผู้จัดการจางตะโกนพลางชี้ไปที่เฉินเฟิง สีหน้ากัดเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับจะฉีกเฉินเฟิงเป็นสองซีก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร