ลูกเขยมังกร นิยาย บท 311
บทที่ 311 ไสหัวไป
“ และคุณด้วย ไอ้แก่!” เฉินเฟิงขยับสายตาเย็นชาของเขาไปที่หลินเย่น ขาของหลินเย่นสั่นสะท้าน
"เมื่อทำผิด ไม่คิดที่จะยอมรับความผิดพลาดของตนเอง แต่กลับคิดหาวิธีที่จะผลักดันความผิดพลาดไปให้คนอื่น"
"ผลักความผิดตนเองให้คนอื่นก็แล้ว แต่ก็ยังปล่อยให้คนอื่นชดใช้ความผิดของคุณ!"
"แค่เสื้อผ้าตัวเดียว คุณเอ่ยปากก็ 180,000!"
"คุณคิดว่าเงินพัดมาจากลมเหรอ?"
“ โลภไม่รู้จักพอ!”
"อาศัยที่ตนมีอายุมากและทำเป็นผู้อาวุโส เที่ยวรังแกคนอื่น !"
“ ไม่รู้จักกาลเทศะ!”
“ ยังจะบอกว่าเข้าใจในคุณธรรมดีเลิศ !”
"วันเวลาห้าสิบกว่าปีที่ผ่านมา คุณใช้ชีวิตไปในตัวสุนัขหรอกเหรอ!"
เฉินเฟิงตำหนิอย่างเย็นชา ตำหนิจนหน้าอกของหลินเย่นขึ้นๆลงๆ โกรธจนหน้าเขียว
เธอโมโหจนจะเป็นบ้า
หลังจากนั้นไม่นาน เธอจึงกัดฟัน ชี้ไปที่จมูกของเฉินเฟิงกรี๊ดร้องและด่า "ไอ้คนปากเปราะเราะราย คุณคิดว่าคุณพูดแบบไหนก็จะเป็นแบบนั้นเหรอ?"
"คุณบอกว่าผู้จัดการจางกับฉันเป็นฝ่ายผิดก่อน งั้นคุณก็เอาหลักฐานออกมาสิ?"
ถางรั่วเสวี่ยนเอามือกอดอกไว้ ไม่พูดสักคำ แม้ว่าเฉินเฟิงจะพูดได้สวยหรูแค่ไหน แต่ว่าถ้าเขาไม่สามารถเอาหลักฐานออกมาได้ ทุกอย่างก็ไม่มีประโยชน์
"หลักฐาน?" เฉินเฟิงยิ้มเยาะ "คุณต้องการหลักฐาน?"
“ งั้นผมจะให้หลักฐานแก่คุณ!”
เฉินเฟิงเดินไปข้างๆ หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรออกไปหาเฉินจง
“ คุณชาย ... ”
ก่อนที่เฉินจงจะเปิดปาก เขาก็ถูกเฉินเฟิงขัดจังหวะอย่างเย็นชา "เฉินจง ใครเป็นคนดูแลหงส์ขาว?"
"หงส์ขาว?" เฉินจงผงะแล้วรีบพูดว่า "คนที่ดูแลหงส์ขาวคือหวางไห่คว่า ... "
"หวางไห่คว่า?" ดวงตาของเฉินเฟิงเย็นชา เอ่ยพูดอย่างเย็นชา "ภายในสิบนาที ให้เขาไสหัวไปที่หงส์ขาว!"
หลังจากพูดจบ เฉินเฟิงก็วางสายโทรศัพท์ แต่ฝั่งเฉินจง มีเหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากหน้าผากของเขา
ไม่ต้องเดาเลย ต้องมีใครในหงส์เขาที่ไม่รู้เรื่องไปทำอะไรให้เฉินเฟิงไม่พอใจแน่นอน
หลังจากวางสายแล้ว เฉินเฟิงก็กลับไปข้างกายหลินหวั่นชีว
ในตอนนี้ จางอานเริ่มจะหายใจได้ราบรื่นแล้ว เมื่อเขาเห็นเฉินเฟิง อาการโกรธเคืองในดวงตาของเขาก็ยิ่งมากขึ้น ไม่สนว่าหลินจงเหว่ยจะอยู่ที่นี่หรือไม่ เขาชี้ไปที่จมูกของเฉินเฟิงโดยตรงและตะโกนด่า "ออกไปจากที่นี่ หงส์ขาวของเราไม่ต้อนรับขยะอย่างคุณ!”
"ไม่ต้อนรับ?" เฉินเฟิงเย้ยหยัน "คุณเป็นใคร?คุณบอกว่าไม่ต้อนรับก็สามารถไม่ต้อนรับเหรอ?"
"กูเป็นผู้จัดการของหงส์ขาว มึงมาบอกว่ากูเป็นใคร!"จางอานแทบจะกระอักเลือด ถ้าไม่ใช่เพราะหลินจงเหว่ยอยู่ที่นี่ เขาคงจะฉีกเฉินเฟิงเป็นชิ้นๆ
"ผู้จัดการของหงส์ขาว? เดี๋ยวคุณก็จะไม่ใช่ละ" เฉินเฟิงมองจางอานอย่างเย็นชา
หลังจากงุนงงเล็กน้อย จางอานก็เข้าใจความหมายของเฉินเฟิงทันที
"เป็นแค่ไอ้ขยะ ยังจะให้คนอื่นไล่กูออกเหรอ?"
“ไล่คุณออกถือว่าเบาแล้วนะ!” เฉินเฟิงยิ้มโหด
จางอานโกรธมากและโบกมือของเขา "ทุกคนมานี่ ช่วยผมไล่มันออกไปจากที่นี่หน่อย หงส์ขาวของเราไม่ต้อนรับขยะแบบนี้!"
ผู้ชายที่มีรอยสักสิบกว่าคนเดินเข้ามาเมื่อได้ยินเสียง
การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของสองแม่ลูก
ใบหน้าของหลินจงเหว่ยเย็นชาและเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า
ในเวลานี้เสียงหอบดังมาจากบันได
“ หยุดให้หมด!”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ใบหน้าของจางอานก็เปลี่ยนไปทันที
ไม่กี่วินาทีต่อมา ชายวัยกลางคนในเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยและท้องโตก็วิ่งเข้ามา
"ประธานหวาง!" นัยน์ตาของจางอานหดตัวเล็กน้อย ทำไมหวางไห่คว่าถึงมาที่นี่!
เฉินเฟิงยกข้อมือขึ้น ชำเลืองมองไปที่นาฬิกา เขาขอให้หวางไห่คว่าเข้ามาภายในสิบนาที แต่ตอนนี้เพิ่งผ่านไปไม่ถึงหกนาที ความเร็วของหวางไห่คว่านั้นค่อนข้างเร็ว
"ประธานหวาง คุณมาที่นี่ทำไม" จางอานทักทายเขาอย่างประจบสอพลอ แม้ว่าหวางไห่คว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถเรียกขานเขาต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก
“ ประธานหวาง ... ”
"ไปให้พ้น!"
ก่อนที่จางอานจะพูดจบ เขาก็ถูกหวางไห่คว่าที่โกรธจัดผลักออกไป
จางอานผงะ ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็เห็นหวางไห่คว่าวิ่งเหยาะๆไปที่หลินจงเหว่ยและเฉินเฟิง จากนั้นก็โค้งคำนับอย่างสุดซึ้งให้กับพวกเขา
"ประธานหลิน คุณเฉิน ขอโทษที่รบกวนการทานอาหารของพวกคุณ"
ประธานหลิน?
คุณเฉิน?
ตู้ม!
ชื่อสองชื่อที่ติดต่อกัน เหมือนค้อนหนักสองอันได้ทุบลงบนความคิดของจางอาน ทุบจนร่างของจางอานสั่นจนแทบทรุด
พี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?
เรียกหลินจงเหว่ยว่าประธานหลินก็ช่างมันแล้ว ทำไมต้องเรียกไอ้ขยะนั่นว่าคุณเฉินด้วยละ !
อันที่จริง เพราะจางอานหันหลังให้หวางไห่คว่า เขาจึงไม่รู้เลยว่าสายตาของหวางไห่คว่านั้นตกอยู่ที่เฉินเฟิงตลอดเวลา!
สายตาที่มองเฉินเฟิง เต็มไปด้วยความกลัว!
ความกลัวที่ลึกเข้ากระดูก!
หลังจากที่เฉินจงคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาก็รู้ว่าผู้อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงของหงส์ขาวคือทายาทของตระกูลเฉินที่ไม่ค่อยโผล่หน้าออกมาให้เห็น
ทุกคนมา!
"ประธานหวาง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ไอ้ขยะนี่เป็นแค่ลูกเขยที่แต่งงานเข้าไปในบ้านผู้หญิง เขากับคุณหลินเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้น ... "
"ผัวะ"
หวางไห่คว่าหันหน้ากลับมาทันที ตบหน้าจางอานอย่างรุนแรงและด่าด้วยสีหน้าที่น่ากลัว"หุบปากเดี๋ยวนี้!"
จางอานตกตะลึง ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหวางไห่คว่าถึงโกรธขนาดนี้
“ ลูกพี่ลูกน้อง ... ” เขาเรียกความสัมพันธ์ของเขากับหวางไห่คว่าออกมาโดยไม่รู้ตัว
ร่างกายของหวางไห่คว่าสั่นสะท้าน ความโกรธของเขาก็เพิ่มมากขึ้น
“ ลูกพี่ลูกน้องอะไรกัน?!”
“ ใครเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณ!”
“ อย่าเรียกไปเรื่อย!”
หวางไห่คว่าส่งสายตาให้จางอาน ในใจอยากฉีกปากของจางอานออกเป็นชิ้นๆ
“ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณเหรอ?”
ในเวลานี้ เสียงแผ่วเบาดังขึ้นข้างหลังเขา
ร่างกายของหวงไห่คว่าแข็งตัวทันที เขาก็หันหลังกลับ "คุณเฉิน คุณอย่าไปฟังเขา เรื่องไร้สาระ เขาไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องของผม"
ใบหน้าเฉินเฟิงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ "จริงเหรอ?"
หันหน้าไปทางเฉินเฟิงที่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา หวางไห่คว่ารู้สึกหนาวสั่นที่หลังของเขา ราวกับว่าเขาตกลงไปในห้องใต้ดินที่มีน้ำแข็ง
โชคดีที่เฉินเฟิงไม่ได้เจาะลึกประเด็นนี้ แต่พูดจางๆ
"คุณรู้ไหมว่าเขาทำอะไรผิด?"
"คุณเฉิน ผม ... ผมไม่รู้" หวางไห่คว่ายิ้มและส่ายหัว
“ แล้วคุณรู้อะไรบ้าง!” น้ำเสียงของเฉินเฟิงก็เย็นชาลง
ร่างกายของหวางไห่คว่าก็แข็งทื่ออีกครั้ง
"ประธานหวาง อาจมีความเข้าใจผิดเล็กน้อยระหว่างคุณเฉินกับผม" ในตอนนี้จางอานฝืนยิ้มและเริ่มขึ้นมาอธิบาย
ในตอนนี้ หากเขายังมองไม่ออกว่าเฉินเฟิงมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ งั้นตาคู่นั้นของเขาก็เปล่าประโยชน์
"ความเข้าใจผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ?" เฉินเฟิงยิ้มเยาะ "เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เมื่อถึงปากของคุณกลับกลายเป็นความเข้าใจผิดเล็ก ๆ ?!"
"จางอาน!"
"บอกผมมาตรงๆว่าคุณไปทำอะไร!" หวางไห่คว่าโกรธจัด อันที่จริงดูจากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขาก็พอรู้บ้างแล้วว่าจางอานทำอะไรลงไป
แต่เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจางอานจะกล้าและบ้าบิ่นถึงขนาดเรียกพวกอันธพาลข้างนอกมาเป็นแขกในร้านอาหารของเขาเอง!
นี่เป็นเรื่องต้องห้ามของวงการธุรกิจแล้ว!
นอกจากนี้แขกของจางอานตี ยังเป็นสุดยอดบอสของร้านหงส์ขาว!
ทายาทตระกูลเฉินยักษ์ใหญ่ของจีน!
ทำเช่นนั้นได้ จางอานตาย 10,000 ครั้งก็ไม่เพียงพอ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...