ลูกเขยมังกร นิยาย บท 325

บทที่ 325 หวางเต๋อฟาผู้ประหลาด

เฉินเฟิงกดหมายเลขโทรศัพท์ แต่หน้าจอโทรศัพท์ยังคงแสดงว่าไม่มีสัญญาณตอบรับ

เฉินเฟิงฝืนโทรอีกครั้งหนึ่ง ยังคงไม่มีใครรับสาย

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว โทรติดต่อกันอีกสามครั้ง

หลังจากครั้งที่หก ในที่สุดก็มีคนรับ

แต่เพิ่งโทรติดในสายมีเสียงที่น่ารำคาญดังออกมา： “ฮัลโหล ใครน่ะ?！”

“ฉันคือเฉินเฟิง ฉันมาหาอาหวางเอาของมาให้” เฉินเฟิงขมวดคิ้วพูด

“เฉินเฟิง?” เสียงปลายสายของโทรศัพท์อึ้งเล็กน้อย ต่อมาก็ดึงสติกลับมาได้： “นายเป็นลูกเขยเพื่อนเก่าร่วมสนามรบของพ่อฉันคนนั้น?”

“ใช่ ตอนนี้นายอยู่ไหน?”

“ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่สถานีรถไฟความเร็วสูง ตอนนี้ฉันอยู่ตุงอี้คลับ....ใกล้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า！”เสียงอีกด้านของโทรศัพท์ขาดๆหายๆ แต่ว่าเฉินเฟิงฟังก็รู้ได้ทันทีว่า ฝ่ายนั้นตอนนี้อยู่ในบ่อน

“เออ.. ตอนนี้ฉันมีธุระ ไม่ว่างมารับนาย นายรีบเรียกรถออกมา เอาของมาส่งที่ตุงอี้คลับ ต้องเร็วหน่อยนะ”

พูดจบ อีกฝ่ายไม่คำนึงถึงปฏิกิริยาของเฉินเฟิงเลย ตัดสายไปโดยปริยาย

สีหน้าของเฉินเฟิง แน่นอนว่าต้องขรึม

เป็นครั้งแรกที่เขาเจอคนที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีขนาดนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากลัวเสี้ยเว่ยกั๋วที่เป็นคนกลางลำบากใจ เขาคงจะเอาหยกโยนลงถังขยะแน่นอน

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ เฉินเฟิงเดินออกจากสถานีรถไฟความเร็วสูง กวักมือเรียกแท็กซี่ ...

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แท็กซี่จอดที่ประตูของตุงอี้คลับ

เฉินเฟิงสีหน้าขรึมโทรกลับไปเบอร์เดิมอีกครั้ง

“ฉันถึงแล้ว”

“ถึงแล้ว? ถึงแล้วก็เข้ามาซิ ฉันอยู่ในตุงอี้คลับ นายเข้ามาถามชื่อ หวางเต๋อฟา พนักงานต้อนรับจะพานายเข้ามาหาฉัน” คนที่อยู่ในสายยังคงไม่สนใจเฉินเฟิง

ในที่สุดความอดทนของเฉินเฟิงก็ถึงขีดจำกัด เขาพูดอย่างเย็นชาว่า： “ฉันให้เวลานายหนึ่งนาที หลังจากหนึ่งนาที ถ้านายไม่ออกมา ชั่วชีวิตนี้ของนายอย่าแม้แต่จะอยากเห็นมรดกตกทอดของครอบครัวนาย”

“โอ้โห ไอ้หมอนี่ นายหมายความว่าไง? ฉันให้เกียรตินายมากเกินไปเหรอ?！”ภายในคลับ หวางเต๋อฟาตบลงไปที่โต๊ะ จู่ๆก็โกรธขึ้นมา เดิมทีอยากด่าเฉินเฟิงสักประโยค แต่กลับพบว่าเฉิงเฟิงวางสายไปแล้ว

“แม่ง！”หวางเต๋อฟาใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ต่อมาพนมมือขึ้น ยิ้มให้อีกสามคนบนโต๊ะไพ่นกกระจอกและพูดว่า： “เพื่อนๆ ขอโทษๆ ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก สองสามนาทีจะกลับมา พวกนายเล่นไปก่อน”

“รีบไปรีบกลับ！” อีกสามคนโบกมือ ไม่สนใจ

ต่อมาหวางเต๋อฟาหมุนตัวแล้วออกไป

พอออกจากคลับปุ๊บ หวางเต๋อฟาก็มองเห็นหน้าขรึมๆของเฉินเฟิง เขาชี้หน้าเฉินเฟิง อย่างก้าวร้าว： “ฉันบอกนายให้ไอ้น้อง ฉันให้เกียรตินายเกินไปใช่ไหม? ให้นายมาส่งของนิดหน่อย นายกลับคิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ นายเชื่อไหมว่าฉัน.....”

“เพี๊ยะ”

เฉินเฟิงยกมือขึ้นและตบหน้าของหวางเต๋อฟาฉาดหนึ่ง

“เชื่อว่านายจะอะไร?”เฉินเฟิงพูดอย่างโหดเหี้ยม

“นายกล้าตบฉัน?！”

“นายกล้าตบฉัน?！”หวางเต๋อฟากุมหน้าไว้ ดวงตาก็กลายเป็นสีแดงเลือดทันที

“เพี๊ยะ”

เฉินเฟิงยกมือขึ้นอีก และตบลงบนหน้าของหวางเต๋อฟาอีกครั้ง

“ทำไมจะไม่กล้า?” เฉินเฟิงมองหวางเต๋อฟาอย่างโหดเหี้ยม หวางเต๋อฟาคนนี้เบ้าตาลึก ก้าวเท้าไม่มั่นคง แค่ดูก็รู้แล้วว่า เขาเป็นนักพนัน คนประเภทนี้ เฉินเฟิงไม่สามารถปล่อยให้เขาทำตามใจได้

“ฉัน...ฉันจะฆ่าแก！”

ถูกเฉินเฟิงตบสองครั้งติดต่อกัน หวางเต๋อฟาจู่ๆก็ขาดสติ ถูกความโกรธครอบงำในใจ เขาคำรามและพุ่งเข้าหาเฉินเฟิง

แต่ไก่อ่อนแบบนี้ จะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเฟิงได้ยังไง

เฉินเฟิงเพียงแค่ยกเท้าขึ้นเล็กน้อย ถีบที่ข้าอ่อนของหวางเต๋อฟาเบาๆ

หวางเต๋อฟาก็ร้องจะเป็นจะตาย ล้มลงไปที่พื้น กุมที่ขาของเขาและเริ่มครวญคราง

เป็นลูกผู้ชาย ไม่คิดว่าน้ำตาทั้งหมดที่ไหลออกมาเหมือนดอกไม้ร่วง

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว เสี้ยเว่ยกั๋วบอกว่าเพื่อนเก่าร่วมสนามรบของเขาคนนั้นในกองปีนั้น เป็นคนที่แข็งแกร่งอันดับหนึ่ง พูดกันว่า ลูกหลานของอดีตวีรบุรุษเช่นนี้ คงไม่แย่ไปจากนี้

แต่ดูสภาพของหวางเต๋อฟาที่อยู่ตรงหน้านี้ กลับไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับวีรบุรุษเลยสักนิด

“พ่อ แม่ มีคนรังแกลูกชายของพวกคุณ พวกคุณไม่สนใจอีกเหรอ”

“พ่อ แม่ ถ้าพวกคุณยังไม่มา ลูกคนนี้จะถูกคนตีตายแล้ว......”

หวางเต๋อฟานั่งอยู่บนพื้น ร้องห่มร้องไห้ ดึงดูดความสนใจของผู้คนที่สัญจรไปมา ผู้คนจำนวนไม่น้อยมีรอยยิ้มเยาะที่มุมปากชายในวัย 30 ปี ไม่รู้สึกอับอายถึงขั้นนี้ เป็นใครไปไม่ได้

ก็แม้แต่เฉินเฟิง เวลานี้ก็ไม่มีหน้าวางไว้บนบ่าแล้ว ถ้ามีคนอื่นรู้ว่าปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้หั้วจิ้งอย่างเขา กลั่นแกล้งคนประเภทนี้ เกรงว่าจะเสียหน้าของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ทั่วโลก

“หยุดร้องได้แล้ว！”

เฉินเฟิงทนไม่ได้ พูดเสียงเข้มออกมา แต่หวางเต๋อฟาที่อยู่บนพื้น ได้ยินเสียงของเฉินเฟิง ไม่เพียงแค่ไม่หยุดร้อง กลับร้องไห้เสียงดังขึ้น แทบจะถึงขั้นร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย

สีหน้าของเฉินเฟิง จู่ๆดำจนน่ากลัว เขากัดฟัน ข่มขู่ออกไปว่า： “ถ้าร้องอีก ฉันจะตีนายให้ตาย！”

อาจเป็นเพราะถูกเฉินเฟิงตบแล้วกลัว เมื่อได้ยินว่าเฉินเฟิงกำลังจะลงมือ ไม่คาดคิดว่าหวางเต๋อฟาจะหดคอลง รีบหยุดร้องทันที แต่ว่าดูแววตาของเฉินเฟิง ยังคงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง.

เฉินเฟิงจนใจ ต่อมาหยิบกล่องออกจากกระเป๋า เอากล่องสีดำวางไว้ตรงหน้าหวางเต๋อฟา พูดเสียงเข้มว่า： “นี่คือหยกโบราณของตระกูลนาย เก็บให้ดี”

หวางเต๋อฟามองเฉินเฟิงอย่างโกรธแค้น จากนั้นก็รับกล่องดำนั้น เปิดออกดูแวบหนึ่ง

หลังจากแน่ใจว่าของไม่มีปัญหา เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋า นับธนบัตรสีแดงสิบห้าใบ เดิมทีต้องการส่งให้เฉินเฟิง แต่ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรบางอย่างได้ ดวงตาของเขากลอกไปมา

“ทั้งหมดเป็นหนึ่งพันหยวน หยกนี้ ฉันซื้อกลับคืนมา จากวันนี้ไป ตระกูลเสี้ยของพวกนาย และตระกูลหวางของฉัน ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก”

“พันหยวน?”เฉินเฟิงโกรธจนแทบจะขำออกมา เขาประเมินความไร้ยางอายของหวางเต๋อฟาสูงมาก แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ยังคงประเมินต่ำเกินไป

ถ้าเขาจำไม่ผิดละก็ หลายปีก่อน พ่อของหวางเต๋อฟา นำหยกนี้ไปจำนองกับเสี้ยเว่ยกั๋ว จากนั้นยืมเงินหนึ่งแสนหยวนจากเสี้ยเว่ยกั๋ว ตอนนี้ หนึ่งแสนหยวนกลับกลายเป็นหนึ่งพันหยวน

และฟังความหมายของหวางเต๋อฟา พันหยวนนี้ ยังมีอีกห้าร้อยที่ให้ทานกับเขา

เนรคุณเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ชั่วช้าจริงๆ เฉินเฟิงไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ทำไม นายดูถูกว่าเงินน้อย?”

หวางเต๋อฟายกคิ้วขึ้น： “ฉันจะบอกนายให้ ให้นายพันหยวน ก็มากพอแล้ว เดิมทีเพียงแค่สตางค์เดียวฉันก็ไม่อยากให้ แต่พ่อตาของนายยังช่วยพ่อของฉันเก็บหยกนี้มาหลายปี ถึงแม้จะไม่ได้ออกแรงอะไรเยอะ แต่ก็ลำบากแล้ว หนึ่งพันหยวนนี้....”