ลูกเขยมังกร นิยาย บท 327

บทที่ 327 สวยกว่านางฟ้าบนสวรรค์

ท่าทางที่น่าสังเวชของเจ้าสามหวง ทำให้เฉินเฟิงเกิดจิตสังหารอย่างทารุณโหดร้ายออกมาอย่างไม่เคยมีมาก่อน แต่ว่าในเวลานี้ ใบหน้าของเขากลับไม่แสดงสีหน้าท่าทางออกมาแม้แต่นิดเดียว

แต่กลับมองไปที่เจ้าสามหวงด้วยใบหน้าที่หยอกล้อ พูดอย่างยิ้มๆ: “หมาแก่หวง หนังเหนียวตายยากนะ”

“เหอ ดูเด็กผีอย่างมึงพูดเข้าสิ กูเป็นพี่ใหญ่มึงนะ ชีวิตของกู จะตายง่ายๆเหรอ？”เจ้าสามหวงเบิกตากลมโต ท่าทางที่โกรธกลับมีความน่ารักอยู่ด้วย

เฉินเฟิงหัวเราะ ไม่พูดไม่จาอะไร

“เมื่อกี้ที่อาหลี่เจ้าเด็กขี้เหร่คนนี้เล่า เด็กผีอย่างนายคิดอะไรไม่ออก ก็ไปเป็นลูกเขยของคนในชางโจว？มีเรื่องแบบนี้จริงเหรอ？ ”

“มีเรื่องแบบนี้จริง”เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย

เจ้าสามหวงอ้าปากกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ : “จริงเหรอ？！”

“จริงๆ ผมจำเป็นต้องโกหกหมาแก่อย่างพี่เหรอ？” เฉินเฟิงหัวเราะพร้อมพูด

“เฮอ น้องสะใภ้คนนั้นของกูหน้าเหมือนนางฟ้าบนสวรรค์หรือเปล่า？” เจ้าสามหวงเกิดความสนใจขึ้นทันที

เฉินเฟิงส่ายหน้า พูดอย่างเนิบๆ : “น้องสะใภ้ของพี่ เธอสวยกว่านางฟ้าบนสวรรค์อีก”

“ฮิฮิ งั้นก็ดี งั้นก็ดี ”เจ้าสามหวงหัวเราะฮิฮิ พยักหน้าด้วยความชอบใจ “อย่างนี้ก็ไม่ถือว่าแปดเปื้อนมลทินให้นาย”

“แปดเปื้อนมลทิน？”

เฉินเฟิงหัวเราะกับตัวเอง ส่ายๆหัว：

“ไม่ได้แปดเปื้อนมลทินอะไร หากจะพูดว่าแปดเปื้อนมลทิน ก็เป็นผมที่ไปแปดเปื้อนเมิ่งเหยา แต่ไม่ใช่เป็นเมิ่งเหยาที่มาแปดเปื้อนผม”

“ห่ะ？”

นัยน์ตาของเจ้าสามหวงเกิดความประหลาดใจขึ้น ไอ้เด็กผีจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเปื้อนมลทิน？เป็นไปได้ไง？

ฐานะของเฉินเฟิง คนอื่นอาจจะรู้ไม่ชัดเจน แต่เขารู้ชัดเจนเลยทีเดียว

ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์กับตระกูลเฉิน เพียงแค่อยู่ในฐานะศิษย์คนสุดท้ายของเซียวกั่วจง ก็เพียงพอแล้วที่จะดูถูกเด็กหนุ่มผู้มีสติปัญญากว่า99.9%แห่งหวาเซี่ย

ถ้าหากเฉินเฟิงต้องการแต่งงานมีลูกละก็ เพียงแค่พูดออกมาประโยคเดียว มหาเศรษฐีระดับต้นๆของหวาเซี่ยก็จะส่งหญิงสาวของตระกูลตัวเองทอดสะพานมายืนตรงหน้าเฉินเฟิงแล้ว

แม้แต่ตระกูลเฉินก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

เพราะอาจารย์ของเฉินเฟิงเป็นเซียวกั่วจง เซียวกั่วจงปรมาจารย์แห่งวิชาศิลปะการต่อสู้！

พื้นที่ในหวาเซี่ยกว่า 9.6 ล้านตารางวา มีตระกูลที่ร่ำรวยอยู่มากมายนับพันนับหมื่น ตระกูลจางแห่งเทียนหนาน，ตระกูลหลี่แห่งเจียงเป่ย，ตระกูลซูนแห่งตุงอู๋

พวกเขาสืบทอดต่อกันมายาวนาน มีอิทธิพลมาก ร่ำรวยเทียบเท่าประเทศเลย ให้ใครสักคนในตระกูลออกมา แค่กระทืบเท้า ก็ทำให้สั่นสะเทือนไปทั้งจังหวัดแล้ว

แต่ต่อหน้าของปรมาจารย์ แม้แต่หายใจแรงพวกเขาก็ยังไม่กล้าทำออกมาเลย！

นี้ก็เป็นความน่ากลัวของปรมาจารย์

หากคนของตระกูลเฉินรู้เข้าว่า เฉินเฟิงเป็นเพียงลูกนอกสมรส ตอนที่อายุครบสิบห้าปี ก็ถูกเซียวกั่วจงรับมาเป็นศิษย์คนสุดท้าย ท่าทางที่พวกเขาปฏิบัติกับเฉินเฟิง จะต้องไม่เป็นเหมือนตอนนี้แน่นอน

ในเวลานี้ เฉินเฟิงหยิบยาสีดำที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆหนึ่งเม็ดออกมาจากกระเป๋า ขัดจังหวะความคิดของเจ้าสามหวง เจ้าสามหวงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม: “นี้คือเม็ดยาบัวหิมะซินเจียง？”

“ใช่”เฉินเฟิงพยักหน้า

“ไอ้ยาเม็ดนี้เป็นยาขับพิษไฟจริงเหรอ？” เจ้าสามหวงพูดอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“ขับพิษได้หรือไม่ได้ กินเข้าไปเดี๋ยวก็รู้แล้ว？” เฉินเฟิงเหลือบมองที่เจ้าสามหวง ：“อ้าปาก”

“ฉันไม่ตลกกับคุณหรอกนะ！”

เจียงหยู่ถิงสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที “คุณรู้ไหมว่าปู่หวงป่วยเป็นโรคอะไร？คุณกล้าให้เขากินยามั่วซั่ว หากเกิดอะไรขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ？！”

“กินแล้วเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ผมรับผิดชอบเอง”เฉินเฟิงยังคงนิ่งสงบเช่นเคย เจียงหยู่ถิงกลับถูกทำให้โกรธอย่างมาก : “คุณรับผิดชอบ？！คุณรับผิดชอบไหวเหรอ？！”

“ปู่หวงเป็นคนไข้ที่คณบดีโรงพยาบาลฝากฝังให้ดูแลเป็นพิเศษ เพราะอาการป่วยของเขา โรงพยาบาลของเราได้จัดตั้งทีมแพทย์โดยเฉพาะ รวบรวมหัวหน้าแพทย์ระดับสูงของแต่ละโรงพยาบาลในจงไห่ จัดทำแผนการรักษาอาการป่วย”

“แม้แต่ปู่หวงจะต้องดื่มน้ำวันละกี่มิลลิลิตรทางเรายังต้องคำนวณอย่างละเอียด คุณกล้าดียังไง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เอายามั่วซั่วอะไรก็ไม่รู้ให้ปู่หวงกิน คุณอยากให้ปู่หวงตายเร็วกว่านี้ใช่ไหม？！”

เจียงหยู่ถิงเชิดอกขึ้นทันที เห็นได้ชัดว่าโกรธอย่างมาก

เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น หมอคนสวยนี้กินยาดินระเบิดมาเหรอ？ ตัวเองยังไม่ทันได้เอาเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงให้เจ้าสามหวงกินเลย หากว่าป้อนให้กินจริงๆ ผู้หญิงสวยคนนี้ไม่ระเบิดออกมาเลยเหรอ

“โห๊ะๆ คุณหมอเสี่ยวเจียงอย่าโกรธไปเลย เสี่ยวเฉินเขาก็แค่หวังดี……”เจ้าสามหวงไอออกมาสองครั้ง เตรียมที่จะไกล่เกลี่ยให้ลงเอยกันด้วยดี แต่เจียงหยู่ถิงกลับไม่ฟังแม้แต่น้อย พูดตัดบทออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธ : “ที่เขาทำไม่ใช่เพราะหวังดี แต่เรียกว่าโง่！”

“ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าปู่ป่วยเป็นอะไร ยังจะกล้าให้ปู่กินยามั่วซั่ว นี้ถ้าไม่เรียกว่าโง่แล้วเรียกว่าอะไร？”

เฉินเฟิงสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที : “ใครบอกว่าผมไม่รู้ว่าเจ้าสามหวงป่วยเป็นโรคอะไร？”

“คุณรู้เหรอ？”

“งั้นคุณก็พูดมาสิ！”เจียงหยู่ถิงโต้เถียงอย่างไม่ยอมแพ้

เฉินเฟิงอ้าปาก เตรียมจะพูด ในเวลานี้ ที่ประตูกลับมาเสียงดังขึ้นมา : “เสี่ยวเจียง เกิดอะไรขึ้น？ทะเลาะกับใคร？”

“พ่อ？”ได้ยินเสียงนี้ นัยน์ตาของเจียงหยูถิงก็ปรากฏความสุขขึ้นมาทันที

เฉินเฟิงหันหน้าไปมองครู่หนึ่ง กลับเห็นที่หน้าห้องผู้ป่วย ในเวลานี้มีคนยืนออกันเป็นจำนวนมาก