ลูกเขยมังกร นิยาย บท 331
บทที่ 331 โดนป้ายความผิด
“แต่ว่า ถ้าตอนนี้ฉันกลับไป เจ้าสองตัวนั่นต้องรู้ทันและหาทางป้องกันแน่ ก่อนหน้านี้พวกมันรู้แล้วว่า ฉันยังเหลือแค่นิดเดียวก็ถึงระดับหั้วจิ้งแล้ว” เจ้าสามหวงเริ่มคิดหนัก พอรักษาพิษไฟเสร็จแล้ว อย่างมากแค่สามวันเขาก็จะสามารถบรรลุถึงระดับต้นหั้วจิ้ง ถ้ากลับมาเลเซียตอนนี้ ลู่ตุงโสงและข่าจ้านต้องหาทางป้องกันไว้แล้วแน่ ถึงเวลานั้นถ้าเขาอยากฆ่าสองคนนั้นคงต้องรับศึกหนักแน่
“งั้นก็อย่ากลับไปเลย ล่อพวกเขามาดีกว่า” เฉินเฟิงพูดเนิบๆหลังพ่นควันบุหรี่ออกมา
“ล่อมา?” เจ้าสามหวงตาเป็นประกายทันที: “ไม้นี้ดี แต่จะล่อยังไงนี่สิประเด็น...”
เฉินเฟิงมองบน เรื่องแค่นี้ยังต้องคิดอีก?
เฉินเฟิงกำลังจะออกความคิดเห็นให้เจ้าสามหวง ตอนนี้เองมือถือเขาดังขึ้น เสี้ยเว่ยกั๋วโทรมา
พอกดรับก็ได้ยินเสี้ยเว่ยกั๋วถามด้วยเสียงร้อนรนว่า: “เฉินเฟิง ตอนนี้เราอยู่ไหน?”
“ผมอยู่โรงพยาบาลครับ มีอะไรหรอครับพ่อ?”
“เฮ้อ เมียเพื่อนพ่อคนนั้นพึ่งโทรหาพ่อ บอกว่าหยกที่เราคืนให้เธอไปเป็นของปลอม” เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจยาว เขาพึ่งกลับมาบ้านก็ได้รับสายจากเพิ้งเย้นฟาง ซึ่งทางนั้นด่าเขายับเลย
“ของปลอม?” เฉินเฟิงสายตาทอประกายเย็นชาวูบหนึ่ง หลังจากเขารับหยกจากมือเสี้ยเว่ยกั๋วมา มันก็ไม่เคยห่างกายเขาเลย จะเป็นของปลอมไปได้ยังไง
“ใช่ เมียเพื่อนพ่อบอกว่า ไม่แค่หยกที่เป็นของปลอม เรายังตบหน้าลูกชายเขาสองที ข่มขู่ให้เอาเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นให้เรา”
เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชาเฉียบพลัน “พ่อ พ่อเชื่อเขาไหม?”
“พ่อไม่เชื่ออยู่แล้วสิ” เสี้ยเว่ยกั๋วตอบโดยไม่ต้องคิด “เราเป็นคนยังไง พ่อรู้ดีที่สุด แค่หยกชิ้นเดียว ให้ฟรีเรายังไม่แน่ว่าจะเอาเลย เรื่องอะไรจะไปขู่เขาให้เงินหนึ่งแสนห้าหมื่นล่ะ”
“พ่อ หยกนั่นไม่มีทางปลอมแน่...” เฉินเฟิงเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา พอได้ยินว่า สุดท้ายหวางเต๋อฟาคืนเงินแค่หนึ่งพันมาไถ่หยกคืน เสี้ยเว่ยกั๋วโกรธด่ากราด: “ไอ้สารเลวนั่นพูดแบบนี้จริงหรอ?!”
“น่าโมโหจริงๆ!น่าโมโหจริงๆ!”
“เขาเห็นพ่อ คนอย่างเสี้ยเว่ยกั๋วเป็นอะไรเนี่ย?!”
“พ่อบ้านหรือไง?!”
“เขาคิดว่า พ่อจะขาดแคลนเศษเงินของเราหรือไง!”
“พ่อ อย่าโกรธไปเลยครับ เงินของเขาผมไม่ได้รับมาเลย” เฉินเฟิงพูดเสียงต่ำ เขารู้ดีว่า เสี้ยเว่ยกั๋วไม่ขาดแคลนเงิน ที่อยากเอาหยกคืนเพื่อน ก็เพราะว่าหยกนั่นเป็นมรดกประจำตระกูลของเพื่อน เขาไม่เคยคิดจะรับเงินจากเพื่อนอยู่แล้ว
แต่ไม่รับเงินเป็นเรื่องหนึ่ง ท่าทีตระกูลหวางก็อีกเรื่องหนึ่ง
ถ้าหวางเต๋อฟาบอกว่าสถานการณ์การเงินบ้านเขาไม่ดี ไม่มีเงิน หยกนี่เฉินเฟิงให้เขาฟรีก็ยังได้!
แต่หวางเต๋อฟากลับหยิบเงินหนึ่งพันออกมาหยามศักดิ์ศรีเขา หยามศักดิ์ศรีเสี้ยเว่ยกั๋ว
แล้วจะให้เฉินเฟิงทนได้ยังไง
“ไม่ได้รับมาก็ดี ไม่ได้รับมาก็ดีแล้ว เงินแบบนี้เรารับไม่ได้” เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจยาวพลางว่า
“เงินเราไม่เอาได้ แต่ความผิดนี้เรายอมไม่ได้! พ่อจะโทรหาเพิ้งเย้นฟาง อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ละเอียด อีกอย่าง พ่อจะให้เขาถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนั่นว่าทำเรื่องอะไรไว้บ้าง?!”
“พ่อ พ่อว่าเพิ้งเย้นฟางจะเชื่อที่พ่อพูดหรอ?” เฉินเฟิงถอนหายใจพลางว่า
เท่าที่ได้ยินจากเสี้ยเว่ยกั๋ว ทำให้เดาได้ไม่ยากว่า เพิ้งเย้นฟางเป็นคนพวกไม่สนอะไรถูกผิด ตอนนี้เสี้ยเว่ยกั๋วโทรไป ไม่เพียงเพิ้งเย้นฟางจะไม่เชื่อ ยังคิดว่าเสี้ยเว่ยกั๋วกำลังใส่ร้ายลูกชายเธอด้วย
เสี้ยเว่ยกั๋วสะอึก จริง เพิ้งเย้นฟางไม่มีทางเชื่อคำพูดเขาแน่ เพราะข้างหนึ่งเป็นลูกชายแท้ๆ อีกข้างกลับเป็นคนแปลกหน้าสองคน
“พ่อ พ่ออย่าพึ่งโทรไปเลย พ่อบอกที่อยู่บ้านเพื่อนพ่อมา ผมจะไปดูที่บ้านเขา ว่าจะคุยเรื่องนี้กันโดยละเอียดได้ไหม” เฉินเฟิงพูดเสียงต่ำ ถ้าไม่มีอุบัติเหตุอะไรล่ะก็ หลังแยกกับเขา หวางเต๋อฟาน่าจะบอกเพิ้งเย้นฟางว่าเขาจะเอาเงินหนึ่งแสนห้าหมื่น และขายหยกออกไป แถมยังซื้อของปลอมกลับมาด้วย
เรื่องแบบนี้อธิบายทางโทรศัพท์ไม่ละเอียดหรอก มีแต่ต้องยืนยันต่อหน้าเท่านั้นถึงจะเป็นไปได้
เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจยาว: “เฉินเฟิง ที่เราพูดพ่อเข้าใจ แต่คนอย่างเพิ้งเย้นฟาง ไม่ควรตอแยด้วยเลย เธอเป็นคนกร่างไม่พอ ยังรักพวกพ้องมากๆ ถ้าเราไปบ้านเธอ เธอต้องหาร้อยแปดพันเก้าวิธีมาทำให้เราลำบากใจแน่...”
“พ่อ เรื่องนี้มันแล้วแค่คน” เฉินเฟิงพูดอย่างสงบนิ่ง: “แค่เธอจะทำให้ผมลำบากใจ ผมก็ไม่ไปบ้านเธอ แบบนี้ไม่ได้หรอกครับ ถ้าไม่ไป เรื่องนี้ไม่มีทางพูดกันได้ชัดเจนแน่”
เฉินเฟิงไม่ซีเรียสที่จะโดนป้ายความผิดนี้ แต่เขาไม่ยอมให้เสี้ยเว่ยกั๋วโดนคนแบบนี้ใส่ร้ายป้ายสีแน่
“งั้น...เอาเถอะ” เสี้ยเว่ยกั๋วชะงัก และรับปากคำขอร้องของเฉินเฟิงในที่สุด
“เฉินเฟิง เราไปบ้านเขา ไปหาเพื่อนพ่อก่อนนะ ให้เขาตัดสินอย่างเป็นธรรม”
“นิสัยเพื่อนพ่อน่ะ พ่อพอเข้าใจอยู่บ้าง เขาไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ทั้งหมดเป็นเพิ้งเย้นฟางกับลูกชายรวมหัวกันมากกว่า”
เสี้ยเว่ยกั๋วบอก
“พ่อ ผมรู้ครับ” เฉินเฟิงพยักหน้า
“อีกอย่าง ไปถึงที่นั่นแล้ว ถ้าคุยเหตุผลได้ก็คุย ถ้าคุยไม่ได้ ก็พยายามกลั้นอารมณ์ไว้แล้วกลับมาเลย”
“อย่าไปต่อกรกับเขา บ้านของเพิ้งเย้นฟางน่ะมีอำนาจมากในจงไห่ ถ้าเราลงมือ ต่อให้เพื่อนพ่อคนนั้นก็ปกป้องเราไม่ได้” เสี้ยเว่ยกั๋วกำชับอีก นิสัยของเฉินเฟิงเขาพอรู้อยู่บ้าง ถ้าคุยกันไม่ลงตัวก็ลงมือ
อยู่ที่ชางโจวก็พอได้ เพราะเฉินเฟิงพอมีอำนาจในชางโจวอยู่บ้าง
แต่จงไห่ เทียบไม่ได้กับชางโจวหรอก ที่นั่นน่ะคนเก่งตระกูลสูงมีเยอะ เกิดแข็งชนแข็งเข้า อาจจะไปเตะตาปลาคนใหญ่คนโตก็ได้
“พ่อ วางใจเถอะครับ ผมจะอดทน” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ
“งั้นก็ดี เราไปเถอะ บ้านเธออยู่ที่จิ่งซวี่โก๋จี้...”
เสี้ยเว่ยกั๋วพูดที่อยู่ออกมา พอพูดจบก็กำชับอีกหลายคำ ก่อนจะวางสายไป
“มีเรื่อง?” เจ้าสามหวงเลิกคิ้วถาม
“เรื่องเล็ก ผมจัดการเองได้” เฉินเฟิงยิ้มบางๆ
“ได้ งั้นพวกเราไปรอนายที่โรงแรม นายจัดการเรื่องเสร็จ มาที่โรงแรมเลยละกัน” เจ้าสามหวงทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้น พลางเหยียบก่อนพูด
พอออกจากโรงพยาบาล เฉินเฟิงเรียกรถแท็กซี่ไปที่จิ่งซวี่โก๋จี้
ระหว่างทาง เฉินเฟิงเช็คข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตนิดหน่อย ถึงรู้ว่า จิ่งซวี่โก๋จี้เป็นเขตที่พักอาศัยระดับสูงของจงไห่ คฤหาสน์ข้างในพื้นที่ราวสิบแปดตารางเมตร หนึ่งคฤหาสน์ยังไงก็ต้องห้าสิบหกสิบล้านอย่างน้อย
สามารถอาศัยอยู่ที่แบบนี้ได้ บอกได้เลยว่า ฐานะตระกูลหวางร่ำรวยแค่ไหน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...