ลูกเขยมังกร นิยาย บท 333
บทที่ 333 ความกร่างอวดดีของหวางเต๋อฟา
“ให้เขาไสหัวไป หนูไม่อยากเห็นเขา!” หวางซือหยวนมองเฉินเฟิงอย่างรังเกียจอีก เตรียมจากไป ตอนนี้เองหวางเต๋อฟายิ้มเย็นพลางว่า: “น้อง ตอนนี้ให้มันไสหัวไป มันจะสบายไปหน่อยมั้ง!”
“ยังไงก็ต้องให้มันมองหยกประจำตระกูลเราออกมา แล้วก็เงินที่ข่มขู่พี่เอาไปหนึ่งแสนห้าหมื่นนั่น แล้วค่อยให้มันไสหัวไปสิ”
“หยกบ้านเรา? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” หวางซือหยวนขมวดคิ้วมุ่น
“เรื่องเป็นแบบนี้...” หวางเต๋อฟาเล่าเรื่องแบบใส่สีตีไข่หลายตลบ แทบจะโยนความผิดทั้งหมดไปให้เฉินเฟิง แถมใส่ไฟเฉินเฟิงซะไม่เหลือดี
พอฟังจบ หวางซือหยวนสีหน้าเย็นชาฉันพลัน เธอมองเฉินเฟิงอย่างรังเกียจสุดๆ ด่ากราดว่า: “สมเป็นไอ้ขยะที่โลภมากไม่รู้จักพอจริงๆ!”
ด่าจบ เธอเบนสายตากลับไปที่เพิ้งเย้นฟาง:
“แม่คะ มีอะไรน่าคุยกับคนแบบนี้กัน โทรเรียกตำรวจให้มาพาตัวไปเลยดีว่า!”
“ซือหยวน เรื่องแจ้งความไม่ต้องรีบร้อน เจ้าขยะนี่ตบหน้าพี่ชายเราสองฉาดยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ” เพิ้งเย้นฟางพูดอย่างเคียดแค้น ก่อนให้ตำรวจพาตัวเฉินเฟิงไป เธอต้องให้เขาชดใช้เรื่องนี้ซะก่อน
หวางซือหยวนพยักหน้าน้อยๆ
“ไอ้ขยะ ยังไม่คุกเข่าขอโทษอีก!” หวางเต๋อฟาร้องกร่างขึ้น อาจเพราะด้านหลังเขามีคนที่บ้านยืนอยู่เยอะ ทำให้เขาใจกล้ามากขึ้น ไม่เพียงร้องแร่แห่กระเฌอข่มขู่เฉินเฟิง มือก็เริ่มออกด้วย
เขายกมือขึ้นกะตบเฉินเฟิงซักฉาดสองฉาดแก้แค้นซักหน่อย
“เพี๊ยะ”
เสียงตบหน้าดังขึ้น บรรยากาศเงียบลงฉับพลัน
“แก...แกกล้าตบหน้าฉัน?!” หวางเต๋อฟากุมแก้ม เบิกตากว้าง สีหน้าบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อ
“ทำไมจะไม่กล้า?” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ หวางเต๋อฟาคิดว่า ที่นี่เป็นถิ่นเขาแล้วจะทำอะไรก็ได้ งั้นเฉินเฟิงคงได้แต่พูดว่า เขาอ่อนวัยเกินไป
“ไอ้ขยะ! ไอ้ขยะ!”
“ไอ้ขยะอย่างแก แกอยากตายหรือไงหะ!” เพิ้งเย้นฟางโกรธลมออกหู ตะโกนเสียงแหลมปรี๊ด เธอไม่คิดเลยว่า เฉินเฟิงกล้าตบหวางเต๋อฟาอีกฉาดต่อหน้าเธอ
“เพิ้งเย้นฟาง!”
เฉินเฟิงตะคอกเสียงเย็น มีรังสีอำมหิตออกมาจากร่างเขา
รังสีนี้ทำให้เพิ้งเย้นฟางชะงักกึก
“ผมมาบ้านคุณครั้งนี้เพื่อมาคุยด้วยเหตุผล ไม่ใช่มาทะเลาะกับคุณ ทางที่ดีคุณเก็บกิริยากร่างไร้เหตุผลนั่นไปซะ!” เฉินเฟิงมองเพิ้งเย้นฟางด้วยสายตาเย็นชา
เพิ้งเย้นฟางรู้สึกขนลุก เธอถึงกลับไม่กล้าสบตาเฉินเฟิง
“หวางเต๋อฟา!” เฉินเฟิงเบนสายตากลับไปที่หวางเต๋อฟา ซึ่งหวางเต๋อฟาเองก็สะดุ้งเหมือนกัน
“ทำไมผมตบคุณ?” เฉินเฟิงถามเสียงเย็น
“ฉัน...” หวางเต๋อฟาพูดตะกุกตะกัก ไม่กล้าแม้แต่จะมองเฉินเฟิง
“คุณไม่กล้าพูด?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น
“ในเมื่อคุณไม่กล้าพูด งั้นผมพูดเอง!”
“ผมเอาหยกประจำตระกูลคุณมามอบให้คุณเสร็จ คุณให้ผมหนึ่งพัน บอกว่านับจากนี้สองตระกูลถือว่าหมดหนี้ต่อกันแล้ว”
“แกโกหก ฉันให้เต๋อฟาไปหนึ่งแสน เขาจะให้แกแค่หนึ่งพันได้ยังไง!” เพิ้งเย้นฟางเดือดเหมือนโดนน้ำร้อนสาด ไอ้ขยะนี่กล้าใส่ร้ายลูกชายเธอ
“หุบปาก!” เฉินเฟิงตะคอกใส่เพิ้งเย้นฟาง: “เขาพูดอะไร คุณก็เชื่องั้นสิ?”
“แน่นอน! เต๋อฟาของเราเป็นยังไง ฉันเป็นแม่จะไม่รู้ได้ยังไง? เขาว่าง่ายตั้งแต่เด็ก...”
“ลูกชายคุณบอกว่าเขากินขี้ คุณเชื่อไหม?” เฉินเฟิงตัดบทเสียงเย็น
เพิ้งเย้นฟางหน้าแดงก่ำ ชะงักกึก
เฉินเฟิงเบนสายตาไปทางหวางเต๋อฟาอีก: “เงินหนึ่งพันของคุณ สุดท้ายผมก็ไม่ได้รับ หยกชิ้นนั้นผมคืนให้คุณโดยไม่ได้รับเงินแม้แต่สตางค์แดงเดียว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...