ลูกเขยมังกร นิยาย บท 333
บทที่ 333 ความกร่างอวดดีของหวางเต๋อฟา
“ให้เขาไสหัวไป หนูไม่อยากเห็นเขา!” หวางซือหยวนมองเฉินเฟิงอย่างรังเกียจอีก เตรียมจากไป ตอนนี้เองหวางเต๋อฟายิ้มเย็นพลางว่า: “น้อง ตอนนี้ให้มันไสหัวไป มันจะสบายไปหน่อยมั้ง!”
“ยังไงก็ต้องให้มันมองหยกประจำตระกูลเราออกมา แล้วก็เงินที่ข่มขู่พี่เอาไปหนึ่งแสนห้าหมื่นนั่น แล้วค่อยให้มันไสหัวไปสิ”
“หยกบ้านเรา? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” หวางซือหยวนขมวดคิ้วมุ่น
“เรื่องเป็นแบบนี้...” หวางเต๋อฟาเล่าเรื่องแบบใส่สีตีไข่หลายตลบ แทบจะโยนความผิดทั้งหมดไปให้เฉินเฟิง แถมใส่ไฟเฉินเฟิงซะไม่เหลือดี
พอฟังจบ หวางซือหยวนสีหน้าเย็นชาฉันพลัน เธอมองเฉินเฟิงอย่างรังเกียจสุดๆ ด่ากราดว่า: “สมเป็นไอ้ขยะที่โลภมากไม่รู้จักพอจริงๆ!”
ด่าจบ เธอเบนสายตากลับไปที่เพิ้งเย้นฟาง:
“แม่คะ มีอะไรน่าคุยกับคนแบบนี้กัน โทรเรียกตำรวจให้มาพาตัวไปเลยดีว่า!”
“ซือหยวน เรื่องแจ้งความไม่ต้องรีบร้อน เจ้าขยะนี่ตบหน้าพี่ชายเราสองฉาดยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ” เพิ้งเย้นฟางพูดอย่างเคียดแค้น ก่อนให้ตำรวจพาตัวเฉินเฟิงไป เธอต้องให้เขาชดใช้เรื่องนี้ซะก่อน
หวางซือหยวนพยักหน้าน้อยๆ
“ไอ้ขยะ ยังไม่คุกเข่าขอโทษอีก!” หวางเต๋อฟาร้องกร่างขึ้น อาจเพราะด้านหลังเขามีคนที่บ้านยืนอยู่เยอะ ทำให้เขาใจกล้ามากขึ้น ไม่เพียงร้องแร่แห่กระเฌอข่มขู่เฉินเฟิง มือก็เริ่มออกด้วย
เขายกมือขึ้นกะตบเฉินเฟิงซักฉาดสองฉาดแก้แค้นซักหน่อย
“เพี๊ยะ”
เสียงตบหน้าดังขึ้น บรรยากาศเงียบลงฉับพลัน
“แก...แกกล้าตบหน้าฉัน?!” หวางเต๋อฟากุมแก้ม เบิกตากว้าง สีหน้าบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อ
“ทำไมจะไม่กล้า?” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ หวางเต๋อฟาคิดว่า ที่นี่เป็นถิ่นเขาแล้วจะทำอะไรก็ได้ งั้นเฉินเฟิงคงได้แต่พูดว่า เขาอ่อนวัยเกินไป
“ไอ้ขยะ! ไอ้ขยะ!”
“ไอ้ขยะอย่างแก แกอยากตายหรือไงหะ!” เพิ้งเย้นฟางโกรธลมออกหู ตะโกนเสียงแหลมปรี๊ด เธอไม่คิดเลยว่า เฉินเฟิงกล้าตบหวางเต๋อฟาอีกฉาดต่อหน้าเธอ
“เพิ้งเย้นฟาง!”
เฉินเฟิงตะคอกเสียงเย็น มีรังสีอำมหิตออกมาจากร่างเขา
รังสีนี้ทำให้เพิ้งเย้นฟางชะงักกึก
“ผมมาบ้านคุณครั้งนี้เพื่อมาคุยด้วยเหตุผล ไม่ใช่มาทะเลาะกับคุณ ทางที่ดีคุณเก็บกิริยากร่างไร้เหตุผลนั่นไปซะ!” เฉินเฟิงมองเพิ้งเย้นฟางด้วยสายตาเย็นชา
เพิ้งเย้นฟางรู้สึกขนลุก เธอถึงกลับไม่กล้าสบตาเฉินเฟิง
“หวางเต๋อฟา!” เฉินเฟิงเบนสายตากลับไปที่หวางเต๋อฟา ซึ่งหวางเต๋อฟาเองก็สะดุ้งเหมือนกัน
“ทำไมผมตบคุณ?” เฉินเฟิงถามเสียงเย็น
“ฉัน...” หวางเต๋อฟาพูดตะกุกตะกัก ไม่กล้าแม้แต่จะมองเฉินเฟิง
“คุณไม่กล้าพูด?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น
“ในเมื่อคุณไม่กล้าพูด งั้นผมพูดเอง!”
“ผมเอาหยกประจำตระกูลคุณมามอบให้คุณเสร็จ คุณให้ผมหนึ่งพัน บอกว่านับจากนี้สองตระกูลถือว่าหมดหนี้ต่อกันแล้ว”
“แกโกหก ฉันให้เต๋อฟาไปหนึ่งแสน เขาจะให้แกแค่หนึ่งพันได้ยังไง!” เพิ้งเย้นฟางเดือดเหมือนโดนน้ำร้อนสาด ไอ้ขยะนี่กล้าใส่ร้ายลูกชายเธอ
“หุบปาก!” เฉินเฟิงตะคอกใส่เพิ้งเย้นฟาง: “เขาพูดอะไร คุณก็เชื่องั้นสิ?”
“แน่นอน! เต๋อฟาของเราเป็นยังไง ฉันเป็นแม่จะไม่รู้ได้ยังไง? เขาว่าง่ายตั้งแต่เด็ก...”
“ลูกชายคุณบอกว่าเขากินขี้ คุณเชื่อไหม?” เฉินเฟิงตัดบทเสียงเย็น
เพิ้งเย้นฟางหน้าแดงก่ำ ชะงักกึก
เฉินเฟิงเบนสายตาไปทางหวางเต๋อฟาอีก: “เงินหนึ่งพันของคุณ สุดท้ายผมก็ไม่ได้รับ หยกชิ้นนั้นผมคืนให้คุณโดยไม่ได้รับเงินแม้แต่สตางค์แดงเดียว”
“ฉัน...” หวางเต๋อฟาอดหวั่นๆไม่ได้ ไม่กล้าสบตาเฉินเฟิงเลย
“ผมคิดว่า คุณจะรู้จักพอและเอาหยกกลับมาบ้าน” เฉินเฟิงมองหวางเต๋อฟาอย่างเย็นชา
“แต่คุณไม่ทำ”
“คุณไม่เพียงไม่รู้จักพอ ยังโลภมาก เอาหยกไปจำนำให้กับบ่อน แถมยังซื้อหยกปลอมกลับมาใส่ร้ายผม!”
น้ำเสียงเฉินเฟิงดุจสายฟ้าฟาดใส่หวางเต๋อฟาเข้าอย่างจัง
ทำหวางเต๋อฟาหน้าซีดฉับพลัน ปากสั่นไม่หยุด
“ฉัน..ฉันเปล่า”
“เปล่า?” เฉินเฟิงยิ้มมุมปาก
“คุณกล้าดูภาพกล้องวงจรปิดของบ่อนเสร็จแล้วพูดกับผมแบบนี้อีกไหม?”
กล้องวงจรปิด?!
หวางเต๋อฟากระตุกวูบ เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง!
ถ้าเฉินเฟิงมีภาพกล้องวงจรปิดจริงๆ งั้นเรื่องที่เขาทำทั้งหมดก็จะถูกเปิดเผย
รวมทั้งเรื่องที่เอาหยกไปพนันที่บ่อนด้วย!
พอเห็นหวางเต๋อฟาเหงื่อแตกซิก เพิ้งเย้นฟางก็หน้าขรึมลงทันที
แม่ต้องรู้จักลูก
สีหน้าท่าทางหวางเต๋อฟาแบบนี้แปลว่าอะไร เธอรู้ดีที่สุด
เขาคงทำอย่างที่เฉินเฟิงบอกจริงๆ ให้เฉินเฟิงแค่หนึ่งพัน แถมยังเอาหยกไปพนันที่บ่อนอีก
พอคิดว่าตัวเองให้หวางเต๋อฟาไปแสนหนึ่ง แต่กลับกลายเป็นหนึ่งพันในมือเขา
เพิ้งเย้นฟางโกรธจนปวดใจ แต่ตอนนี้ ต่อหน้าคนมากมาย ยังไงเธอก็ต้องเข้าข้างลูกชายตัวเองไว้ก่อน
เธอเหล่ลูกชายอย่างเคืองๆ ก่อนเบนสายตากลับไปที่เฉินเฟิง
“แกพูดเรื่องกล้องวงจรปิดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง!”
“แน่นอน ฉันก็ไม่อยากเข้าใจด้วย!” เพิ้งเย้นฟางชะงักก่อนพูดเสียงเย็นว่า: “สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือ แกตบหน้าลูกชายฉันสองฉาด แถมยังเอาเงินไปหนึ่งแสนห้าหมื่น พร้อมทั้งให้หยกปลอมกับลูกชายฉันด้วย!”
“บัญชีนี้ แกต้องรับ ไม่รับก็ต้องรับ!” เพิ้งเย้นฟางน้ำเสียงเย็นเยียบ ส่อแววข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด
เห็นชัดเจนว่า เธอเข้าโหมดไร้เหตุผลเต็มขั้น
เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชามากขึ้น: “คุณมั่นใจว่าจะทำแบบนี้?”
“ทำไม? แกไม่ยอมรับ?” เพิ้งเย้นฟางยิ้มมุมปาก มองเฉินเฟิงอย่างท้าทาย
ที่นี่เป็นถิ่นเธอ อย่างมากสามนาที ยามของจิ่งซวี่โก๋จี้ก็จะมา พวกเขาส่วนมากเคยเป็นทหารมาก่อน จะจัดการลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียที่มาจากบ้านนอกคนหนึ่ง เรียกว่าง่ายมาก
เฉินเฟิงส่ายหัว ยิ้มหยันมุมปาก
รอยยิ้มนี้ทำให้เพิ้งเย้นฟางรู้สึกไม่สบายใจพิกล
“แค่กๆ เย้นฟาง มีแขกมาบ้านหรอ?”
ในตอนนี้เพิ้งเย้นฟางกำลังเตรียมตัวถอย ก็มีเสียงอ่อนแอลอยมาจากระเบียงชั้นสอง เสียงนี้ประหนึ่งเสียงสวรรค์ ทำให้เพิ้งเย้นฟางรู้สึกว่ามีที่พึ่ง
“หงอี้ รีบลงมาเร็วๆ มีไอ้บ้านนอกมาข่มขู่ฉัน!” เพิ้งเย้นฟางน้ำเสียงอ่อนแอ คนไม่รู้ยังนึกว่าเธอโดนทำร้ายมา
เฉินเฟิงเงยหน้า เห็นผู้ชายที่พึ่งเอ่ยถามเมื่อกี้บนระเบียงชั้นสอง
หน้าเหลี่ยม คิ้วเข้ม สีหน้าขาวซีดเหมือนคนป่วย รูปร่างผอมบาง
แต่ผู้ชายที่ดูเบาหวิวแทบโดนลมพัดได้ง่ายๆแบบนี้ กลับมีรังสีที่น่าเกรงขามออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...