ลูกเขยมังกร นิยาย บท 334

บทที่ 334 เลวมาก

ภายใต้รูปร่างภายนอกที่ดูอ่อนแอ แต่กลับแฝงประกายคมสะท้านไว้ด้านใน

เฉินเฟิงหรี่ตามอง ไม่ต้องสงสัยเลย ผู้ชายผมข้างสีขาวคนนี้เป็นเพื่อนของเสี้ยเว่ยกั๋ว หวางหงอี้

ตอนเฉินเฟิงมองหวางหงอี้ เขาเองก็มองเฉินเฟิง แต่พอเขามองแววตาของเฉินเฟิงกลับมีแววสงสัย

“คุณคือ...”

“คุณอาหวาง ผมคือเฉินเฟิง” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ นายหวางหงอี้คนนี้ดูแล้วไม่เหมือนเพิ้งเย้นฟางที่ไร้เหตุผลนั่น

“เฉินเฟิง?” หวางหงอี้แวบประกายดีใจขึ้นมา: “เธอเป็นลูกเขยของเว่ยกั๋วล่ะสิ?”

“รีบขึ้นมา มานี่เลย เย้นฟางเรียกเฉินเฟิงขึ้นมา” ท่าทีของหวางหงอี้ดูดีใจมาก ทำให้คนทุกคนในที่นั้นอึ้งไปตามๆกัน

“หงอี้ ไอ้ขยะนี่รังแกฉัน ทำไมคุณ...” เพิ้งเย้นฟางทำสีหน้าน้อยใจ คิดจะใส่ไฟต่อ แต่หวางหงอี้ตะคอกเสียงเย็นว่า: “หุบปาก!”

“เสี่ยวเฟิงพึ่งมาจากชางโจว ยังไม่คุ้นเคยอะไรที่นี่เลย ทำไมถึงต้องรังแกคุณ...แค่กๆ” หวางหงอี้เหมือนโกรธจัด พูดได้ครึ่งเดียวก็ไอไม่หยุด สีหน้าแดงก่ำ

ท่าทางเขาทำให้เพิ้งเย้นฟางตกใจไม่น้อย: “หงอี้อย่าโมโห ฉันจะให้เขาเข้ามาเดี๋ยวนี้ ให้เขาเข้ามาเลยนะ”

สายตาเบนไปที่เฉินเฟิง เพิ้งเย้นฟางน้ำเสียงแหวขึ้นมาอีก: “ไปสิ ยังยืนบื้ออะไรอยู่ล่ะ!”

เฉินเฟิงหรี่ตามอง ไม่ได้พูดอะไร เดินตามเพิ้งเย้นฟางเข้าไปในบ้าน

กลับพบว่าหวางหงอี้ลงมาจากชั้นบนแล้ว กวักมือเรียกเฉินเฟิงด้วยรอยยิ้ม: “เสี่ยวเฟิง มานั่งนี่สิ มาๆ”

เฉินเฟิงยิ้มบาง “คุณอา เรื่องยังไม่เคลียร์เลย ผมไม่นั่งดีกว่า”

“เรื่อง? เรื่องอะไร?” หวางหงอี้เงยหน้าขึ้นมองเฉินเฟิงอึ้งๆ

แต่กลับเห็นเฉินเฟิงเม้มปาก ไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไร

เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หวางหงอี้เบนสายตาไปที่เพิ้งเย้นฟางและหวางเต๋อฟา และรู้สึกว่าสีหน้าสองแม่ลูกดูไม่เป็นธรรมชาติเลย

“เย้นฟาง!” หวางหงอี้เรียกเสียงขรึม

เพิ้งเย้นฟางใจกระตุก และเล่าเรื่องราวแบบฉบับที่หวางเต๋อฟาเล่าก่อนหน้านั้นออกมาใส่ร้ายเฉินเฟิง

เดิมคิดว่าพอพูดจบ หวางหงอี้คงจะโมโหใส่เฉินเฟิง แต่ไม่คิดว่า สีหน้าหวางหงอี้กลับยิ่งทะมึนขึ้นเรื่อยๆ แถมหน้าบึ้งทะมึนนี่กลับพุ่งมาที่เธอกับหวางเต๋อฟาด้วย

เพิ้งเย้นฟางรู้สึกหวั่นใจ: “หงอี้...”

“ฉันให้เธอสามแสน เธอให้เต๋อฟาแสนเดียว?” หวางหงอี้มองเพิ้งเย้นฟางด้วยใบหน้าเย็นชา

“สามแสน?” หวางเต๋อฟาอุทานออกมาอย่างตกใจ เพิ้งเย้นฟางให้เขาไปไถ่หยกบอกเขาว่า หวางหงอี้ให้เธอแค่หนึ่งแสน ดังนั้นหยกนั้นอย่างมากสุดจ่ายให้เฉินเฟิงได้แค่แสนเดียว

แต่ตอนนี้...

สามแสน? เฉินเฟิงทำหน้าแปลกใจ บ้านนี้นี่แปลกจริงๆ

คนหนึ่งกล้ามากกว่าอีกคนหนึ่ง

เดิมคิดว่าหวางเต๋อฟาละโมบหนึ่งแสนจากเขานี่ว่าหนักแล้ว ไม่คิดว่า เพิ้งเย้นฟางกลับยิ่งแล้วใหญ่ หักเงินสองแสนของหวางหงอี้ออกเลย

พอเห็นเพิ้งเย้นฟางก้มหน้านิ่งไม่กล้าพูดอะไร หวางหงอี้ยิ่งโมโหมากขึ้น: “พูดสิ!”

“ฉัน...ฉันพูดอะไรล่ะ!” เพิ้งเย้นฟางเริ่มมีน้ำโห เงยหน้าขึ้นมาสบตากับหวางหงอี้: “ฉันให้ไอ้บ้านนอกนี่หนึ่งแสนแล้วยังไงล่ะ?”

“ตอนนั้นเสี้ยเว่ยกั๋วก็ให้คุณยืมหนึ่งแสนไม่ใช่หรอ?”

“ยืมหนึ่งแสน คืนหนึ่งแสน มันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอ?”

“หุบปาก!” หวางหงอี้ตวาดเสียงดัง ทำเพิ้งเย้นฟางสะดุ้งเงียบปากทันควัน

“เพิ้งเย้นฟาง บุญคุณเขาไม่ได้คิดกันแบบนี้!”

“ข้อหนึ่ง เหล่าเสี้ยให้ผมยืมหนึ่งแสนนั่น มันยืมเมื่อสิบปีก่อน หนึ่งแสนเมื่อสิบปีก่อนหมายความว่ายังไง คุณน่าจะรู้ดี!”

“ข้อสอง ตอนนั้นถ้าไม่มีหนึ่งแสนของเหล่าเสี้ย ผมไม่มีทางผ่านอุปสรรคทางการค้าครั้งใหญ่นั่นได้ และไม่มีทางมีตระกูลหวางในตอนนี้ด้วย!”

“ดังนั้นไม่ต้องพูดว่าสามแสน ต่อให้เป็นสามล้าน! ผมก็ควรให้เหล่าเสี้ย! มันเป็นสิ่งที่เหล่าเสี้ยควรได้รับ!” หวางหงอี้พูดอย่างมีหลักการ เน้นย้ำทีละคำ คำพูดเขาเหมือนค้อนหนักทุบลงที่กลางใจเธอ ทำเอาใจเธอสั่นเป็นเจ้าเข้า

หวางเต๋อฟากับหวางซือหยวนก้มหน้าต่ำ สีหน้าละอาย หวางหงอี้เล่าเรื่องนี้ให้พวกเขาฟังไม่รู้กี่ครั้ง

สิบกว่าปีก่อน หวางหงอี้ปลดระวางจากกองทัพ และร่วมมือกับเสี้ยเว่ยกั๋วทำการค้าด้วยกัน แต่เพราะไม่มีประสบการณ์อะไร เลยทำการค้าขาดทุนไม่เหลือเลย

ท่ามกลางความเศร้าสร้อยผิดหวัง เสี้ยเว่ยกั๋วกลับชางโจว

แต่หวางหงอี้ยังไม่ยอมแพ้ คิดจะเริ่มต้นใหม่ แต่ตอนนั้นทั้งตัวเขาแม้แต่ร้อยเดียวก็ไม่มี

ดังนั้นเขาเลยทำหน้าด้านขอยืมเงินกับเสี้ยเว่ยกั๋ว เดิมคิดจะยืมซักหมื่นสองหมื่นก็พอ

แต่เสี้ยเว่ยกั๋วใจป้ำ หาทางรวบรวมเงินจนได้แสนหนึ่งให้เขา

หวางหงอี้ได้รับเงินไปแล้วตื้นใจมาก ตอนนั้นเขาสาบานว่าจะต้องคืนเงินให้เสี้ยเว่ยกั๋วเป็นร้อยเท่า เพื่อย้ำเตือนตัวเอง ยังเอาหยกประจำตระกูลให้เสี้ยเว่ยกั๋วเป็นหลักประกัน

พริบตาเดียว สิบปีผ่านไปแล้ว

สิบปีมานี้ บริษัทการค้าของหวางหงอี้ยิ่งทำยิ่งเจริญ ยิ่งทำยิ่งดี แต่ในขณะเดียวกันก็ยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ หลายครั้งที่อยากกลับชางโจว เพื่อไปไถ่ถอนหยกประจำตระกูลกลับมาด้วยตัวเอง ก็ต้องเลื่อนออกไปด้วยเหตุผลนานาประการ

หลายวันนี้ได้พักสักที ก็ดันมาป่วยซะนี่

พอได้ยินว่าเฉินเฟิงจะมาจงไห่ หวางหงอี้เดิมคิดจะไปรับด้วยตัวเอง แต่เพิ้งเย้นฟางกลับบอกไม่ต้อง ให้หวางเต๋อฟาเอาเงินไปคืนก็พอแล้ว

หวางหงอี้เชื่อคำแนะนำของเธอ แต่ไม่คิดว่า เพิ้งเย้นฟางจะมาไม้นี้

“เต๋อฟา!”

น้ำเสียงเข้มของหวางหงอี้ดังขึ้นอีกครั้ง หวางเต๋อฟาสะอึก ทำหน้ามุ่ยพูดเสียงอ่อยว่า: “พ่อ...”

“แกบอกพ่อมาตามจริงว่า เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?”

หวางเต๋อฟาเงยหน้าขึ้น เดิมคิดจะโกหกต่อไป แต่ภายใต้สายตากดดันของหวางหงอี้ เขารู้สึกว่าตัวเองโดนมองทะลุหมดแล้ว เลยได้แต่มั่นหน้าบอกว่า: “พ่อ ผมกับเฉินเฟิงคงมีอะไรเข้าใจผิดกัน”

“เข้าใจผิด?” หวางหงอี้พูดเสียงเย็น: “เข้าใจผิดยังไง?”

“ปึ้ก” ดังขึ้น หวางเต๋อฟาคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลเป็นเผาเต่า: “พ่อ ผมผิดไปแล้ว”

“ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ผมไม่อยากหลอกพ่อกับแม่ แต่ผมแพ้พนันเงินอยู่มากโข พวกเขาบอกว่า ถ้าผมไม่คืนเงินให้พวกเขา พวกเขาจะหักขาสองข้างของผมซะ...”

“ดังนั้นแกให้เงินเสี่ยวเฟิงเท่าไหร่?” หวางหงอี้สูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนจะหน้ามืด เขาไม่คิดเลยว่า เมียและลูกชายจะทำเรื่องแบบนี้ลับหลังเขา

“หนึ่ง....หนึ่งพัน” หวางเต๋อฟาพูดเสียงอ่อย

“เพี๊ยะ”

หวางหงอี้ยกมือขึ้นตบหน้าหวางเต๋อฟาฉาดใหญ่

“ไอ้ลูกทรพี! ไอ้ลูกเนรคุณ!” หวางหงอี้โกรธจนเอามือกุมหน้าอก สีหน้าเขียวปั๊ด