ลูกเขยมังกร นิยาย บท 334

บทที่ 334 เลวมาก

ภายใต้รูปร่างภายนอกที่ดูอ่อนแอ แต่กลับแฝงประกายคมสะท้านไว้ด้านใน

เฉินเฟิงหรี่ตามอง ไม่ต้องสงสัยเลย ผู้ชายผมข้างสีขาวคนนี้เป็นเพื่อนของเสี้ยเว่ยกั๋ว หวางหงอี้

ตอนเฉินเฟิงมองหวางหงอี้ เขาเองก็มองเฉินเฟิง แต่พอเขามองแววตาของเฉินเฟิงกลับมีแววสงสัย

“คุณคือ...”

“คุณอาหวาง ผมคือเฉินเฟิง” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ นายหวางหงอี้คนนี้ดูแล้วไม่เหมือนเพิ้งเย้นฟางที่ไร้เหตุผลนั่น

“เฉินเฟิง?” หวางหงอี้แวบประกายดีใจขึ้นมา: “เธอเป็นลูกเขยของเว่ยกั๋วล่ะสิ?”

“รีบขึ้นมา มานี่เลย เย้นฟางเรียกเฉินเฟิงขึ้นมา” ท่าทีของหวางหงอี้ดูดีใจมาก ทำให้คนทุกคนในที่นั้นอึ้งไปตามๆกัน

“หงอี้ ไอ้ขยะนี่รังแกฉัน ทำไมคุณ...” เพิ้งเย้นฟางทำสีหน้าน้อยใจ คิดจะใส่ไฟต่อ แต่หวางหงอี้ตะคอกเสียงเย็นว่า: “หุบปาก!”

“เสี่ยวเฟิงพึ่งมาจากชางโจว ยังไม่คุ้นเคยอะไรที่นี่เลย ทำไมถึงต้องรังแกคุณ...แค่กๆ” หวางหงอี้เหมือนโกรธจัด พูดได้ครึ่งเดียวก็ไอไม่หยุด สีหน้าแดงก่ำ

ท่าทางเขาทำให้เพิ้งเย้นฟางตกใจไม่น้อย: “หงอี้อย่าโมโห ฉันจะให้เขาเข้ามาเดี๋ยวนี้ ให้เขาเข้ามาเลยนะ”

สายตาเบนไปที่เฉินเฟิง เพิ้งเย้นฟางน้ำเสียงแหวขึ้นมาอีก: “ไปสิ ยังยืนบื้ออะไรอยู่ล่ะ!”

เฉินเฟิงหรี่ตามอง ไม่ได้พูดอะไร เดินตามเพิ้งเย้นฟางเข้าไปในบ้าน

กลับพบว่าหวางหงอี้ลงมาจากชั้นบนแล้ว กวักมือเรียกเฉินเฟิงด้วยรอยยิ้ม: “เสี่ยวเฟิง มานั่งนี่สิ มาๆ”

เฉินเฟิงยิ้มบาง “คุณอา เรื่องยังไม่เคลียร์เลย ผมไม่นั่งดีกว่า”

“เรื่อง? เรื่องอะไร?” หวางหงอี้เงยหน้าขึ้นมองเฉินเฟิงอึ้งๆ

แต่กลับเห็นเฉินเฟิงเม้มปาก ไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไร

เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หวางหงอี้เบนสายตาไปที่เพิ้งเย้นฟางและหวางเต๋อฟา และรู้สึกว่าสีหน้าสองแม่ลูกดูไม่เป็นธรรมชาติเลย

“เย้นฟาง!” หวางหงอี้เรียกเสียงขรึม

เพิ้งเย้นฟางใจกระตุก และเล่าเรื่องราวแบบฉบับที่หวางเต๋อฟาเล่าก่อนหน้านั้นออกมาใส่ร้ายเฉินเฟิง

เดิมคิดว่าพอพูดจบ หวางหงอี้คงจะโมโหใส่เฉินเฟิง แต่ไม่คิดว่า สีหน้าหวางหงอี้กลับยิ่งทะมึนขึ้นเรื่อยๆ แถมหน้าบึ้งทะมึนนี่กลับพุ่งมาที่เธอกับหวางเต๋อฟาด้วย

เพิ้งเย้นฟางรู้สึกหวั่นใจ: “หงอี้...”

“ฉันให้เธอสามแสน เธอให้เต๋อฟาแสนเดียว?” หวางหงอี้มองเพิ้งเย้นฟางด้วยใบหน้าเย็นชา

“สามแสน?” หวางเต๋อฟาอุทานออกมาอย่างตกใจ เพิ้งเย้นฟางให้เขาไปไถ่หยกบอกเขาว่า หวางหงอี้ให้เธอแค่หนึ่งแสน ดังนั้นหยกนั้นอย่างมากสุดจ่ายให้เฉินเฟิงได้แค่แสนเดียว

แต่ตอนนี้...

สามแสน? เฉินเฟิงทำหน้าแปลกใจ บ้านนี้นี่แปลกจริงๆ

คนหนึ่งกล้ามากกว่าอีกคนหนึ่ง

เดิมคิดว่าหวางเต๋อฟาละโมบหนึ่งแสนจากเขานี่ว่าหนักแล้ว ไม่คิดว่า เพิ้งเย้นฟางกลับยิ่งแล้วใหญ่ หักเงินสองแสนของหวางหงอี้ออกเลย

พอเห็นเพิ้งเย้นฟางก้มหน้านิ่งไม่กล้าพูดอะไร หวางหงอี้ยิ่งโมโหมากขึ้น: “พูดสิ!”

“ฉัน...ฉันพูดอะไรล่ะ!” เพิ้งเย้นฟางเริ่มมีน้ำโห เงยหน้าขึ้นมาสบตากับหวางหงอี้: “ฉันให้ไอ้บ้านนอกนี่หนึ่งแสนแล้วยังไงล่ะ?”

หลายวันนี้ได้พักสักที ก็ดันมาป่วยซะนี่

พอได้ยินว่าเฉินเฟิงจะมาจงไห่ หวางหงอี้เดิมคิดจะไปรับด้วยตัวเอง แต่เพิ้งเย้นฟางกลับบอกไม่ต้อง ให้หวางเต๋อฟาเอาเงินไปคืนก็พอแล้ว

หวางหงอี้เชื่อคำแนะนำของเธอ แต่ไม่คิดว่า เพิ้งเย้นฟางจะมาไม้นี้

“เต๋อฟา!”

น้ำเสียงเข้มของหวางหงอี้ดังขึ้นอีกครั้ง หวางเต๋อฟาสะอึก ทำหน้ามุ่ยพูดเสียงอ่อยว่า: “พ่อ...”

“แกบอกพ่อมาตามจริงว่า เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?”

หวางเต๋อฟาเงยหน้าขึ้น เดิมคิดจะโกหกต่อไป แต่ภายใต้สายตากดดันของหวางหงอี้ เขารู้สึกว่าตัวเองโดนมองทะลุหมดแล้ว เลยได้แต่มั่นหน้าบอกว่า: “พ่อ ผมกับเฉินเฟิงคงมีอะไรเข้าใจผิดกัน”

“เข้าใจผิด?” หวางหงอี้พูดเสียงเย็น: “เข้าใจผิดยังไง?”

“ปึ้ก” ดังขึ้น หวางเต๋อฟาคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลเป็นเผาเต่า: “พ่อ ผมผิดไปแล้ว”

“ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ผมไม่อยากหลอกพ่อกับแม่ แต่ผมแพ้พนันเงินอยู่มากโข พวกเขาบอกว่า ถ้าผมไม่คืนเงินให้พวกเขา พวกเขาจะหักขาสองข้างของผมซะ...”

“ดังนั้นแกให้เงินเสี่ยวเฟิงเท่าไหร่?” หวางหงอี้สูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนจะหน้ามืด เขาไม่คิดเลยว่า เมียและลูกชายจะทำเรื่องแบบนี้ลับหลังเขา

“หนึ่ง....หนึ่งพัน” หวางเต๋อฟาพูดเสียงอ่อย

“เพี๊ยะ”

หวางหงอี้ยกมือขึ้นตบหน้าหวางเต๋อฟาฉาดใหญ่

“ไอ้ลูกทรพี! ไอ้ลูกเนรคุณ!” หวางหงอี้โกรธจนเอามือกุมหน้าอก สีหน้าเขียวปั๊ด