ลูกเขยมังกร นิยาย บท 336

บทที่ 336 รองผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ

“งานหาได้แล้วหรอ?”

“ยังครับ” เฉินเฟิงส่ายหัว ในใจแอบสงสัย นี่หวางหงอี้คิดว่าตัวเองจะมาพึ่งใบบุญเขาที่จงไห่นี่หรือไงกัน?

วินาทีต่อมา ความคิดเป็นจริง เห็นหวางหงอี้สะบัดมือบอก: “ในเมื่อยังไม่มี งั้นก็ไม่ต้องหาแล้วล่ะ เราไปทำงานที่บริษัทการค้าของอาเลยละกัน ฝ่ายจัดซื้อตอนนี้ขาดรองผู้จัดการพอดี เรามาทำงานให้อา อาให้เงินเดือนเดือนละหมื่นสอง”

รองผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ?

เงินเดือนเดือนละหมื่นสอง?

พอหวางหงอี้พูดแบบนี้ บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบลงทันที

หลี่สื้อผิงกับหวางซือหยวนลอบสบตากัน หวางซือหยวนแอบอิจฉา ทำไมพ่อถึงดีกับไอ้บ้านนอกขนาดนี้?

หวางเต๋อฟาโกรธมาก พ่อทำเกินไปแล้ว ตัวเองเป็นลูกชายเขาแท้ๆ แต่กลับทำได้แค่รองผู้จัดการของบริษัทการค้า และคำแหน่งรองผู้จัดการนี่ตัวเองต้องพยายามตั้งหลายปีกว่าจะได้มา แต่เฉินเฟิงมาแป๊บเดียว พ่อก็ให้เป็นรองผู้จัดการเลย มันอะไรกันเนี่ย?!

“ไม่ได้!” เพิ้งเย้นฟางคัดค้านออกมาเลย โกรธเหมือนคางคกพองลม: “หวางหงอี้ ไอ้บ้านนอกนี่เป็นลูกนอกสมรสคุณหรือไงหะ? ทำไมต้องดีกับมันขนาดนี้?”

“ตำแหน่งรองผู้จัดการน่ะ หลานฉันขอคุณมาครึ่งปี คุณก็ไม่ยอมรับปากเขา”

“เรื่องอะไรไอ้บ้านนอกนี่มา คุณก็ให้มันไปทำ?”

“มันรู้เรื่องการค้าหรอ? มันเคยทำการค้าหรอ? คุณไม่กลัวมันทำบริษัทเจ๊งหรือไง?” เพิ้งเย้นฟางด่ากราดรัวไม่เว้นช่องไฟ

หวางหงอี้ขมวดคิ้วมุ่น ไม่คิดว่าเพิ้งเย้นฟางจะคัดค้านใหญ่เบอร์นี้

“เย้นฟาง หลานคุณนิสัยยังไงคุณน่าจะรู้ดีนะ เขาเหมือนลูกชายเรา เป็นนักพนันเหมือนกัน ถ้าผมให้เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ ไม่เกินหนึ่งเดือน เขาคงเอาบริษัทพนันหมดแน่” หวางหงอี้พูดเสียงขรึม

“หลานฉันไม่ได้? ไอ้บ้านนอกนี่ได้? คุณรู้ไหมเมื่อก่อนมันเคยทำอะไรมา?”

“มันเป็นพนักงานส่งของ!”

“คุณจะให้รองผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อกับคนที่เคยเป็นพนักงานส่งของเนี่ยนะ คุณคิดว่าคนอื่นในบริษัทเขาจะคิดยังไงกัน?” เพิ้งเย้นฟางคาดคั้น เธอยอมรับได้ที่หลานเธอไม่สามารถเป็นรองผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ แต่เธอยอมรับไม่ได้ที่จะให้เฉินเฟิงมาเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ

หวางหงอี้สีหน้าลำบากใจ คำพูดของเพิ้งเย้นฟางก็มีเหตุผล ถ้าเขาดื้อดึงให้เฉินเฟิงเป็นรองผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ คนอื่นในบริษัทคงคัดค้านเขาแน่ แน่นอนว่ามันไม่ดีกับเฉินเฟิงด้วย

อย่างน้อยเฉินเฟิงคงโดดเดี่ยวไม่น้อย

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว อันที่จริงเขาไม่เคยคิดจะทำงานที่จงไห่เลย แต่หวางหงอี้เข้าใจเขาผิด คิดว่าเขามาจงไห่หาเขาครั้งนี้เพื่อมาหางานทำ

เฉินเฟิงกำลังจะบอกปฏิเสธ หลี่สื้อผิงกลับหัวเราะพลางแทรกขึ้นว่า: “คุณลุง ถ้าไงให้เฉินเฟิงมาทำงานที่บริษัทเราเถอะ”

“ช่วงนี้บริษัทเรากำลังหาคน ฝ่ายขายยังมีตำแหน่งว่างอยู่เพียบ”

หวางหงอี้ขมวดคิ้ว เงินเดือนเดือนละสามพันห้าพันถือว่าต่ำไปหน่อยในจงไห่

เหมือนรู้ว่าหวางหงอี้คิดอะไร หลี่สื้อผิงหัวเราะพลางว่า: “คุณอาหวางวางใจเถอะครับ มีผมคอยคุ้มครองเฉินเฟิง เขาจะเติบโตได้ไวแน่นอน”

“ไม่เกินครึ่งปี เงินเดือนจะเกินหมื่นแน่ครับ”

หวางหงอี้พยักหน้าน้อยๆ เห็นได้ชัดว่าพอใจ เขาเบนสายตาไปที่เฉินเฟิง: “เสี่ยวเฟิง เราว่าไงล่ะ?”

เฉินเฟิงยิ้มเหนื่อย ตอนนี้เขายังมีทางเลือกอีกหรือไง?

หวางหงอี้แสดงชัดว่าอยากช่วยเขาจริงๆ ถ้าเขาปฏิเสธความหวังดีของหวางหงอี้ คงทำเขาเสียหน้าแน่

“ผมได้หมดครับ” เฉินเฟิงคิดพิจารณาแล้ว และตัดสินใจรับปาก

ด้านหนึ่งเพื่อเห็นแก่หน้าหวางหงอี้ อีกด้านช่วงนี้เขาอยู่จงไห่ ต้องมีฐานะที่สามารถออกสู่สังคมได้

พนักงานตัวเล็กๆของบริษัท ไม่ดึงดูดสายตาคน สะดวกให้เขาจัดการเรื่องต่างๆ

“งั้นดี เฉินเฟิงพรุ่งนี้มารายงานตัวที่บริษัทละกัน ถึงผมจะสนิทกับผู้จัดการฝ่ายบุคคล แต่ขั้นตอนต่างๆก็ยังต้องทำ” หลี่สื้อผิงหน้ายิ้ม แต่แววตาส่อแววรังเกียจและเยาะหยันกลายๆ ถ้าไม่ใช่เพื่อจีบหวางซือหยวน เขาไม่คิดจะชายตาแลคนอย่างเฉินเฟิงสักนิด

“อืม พรุ่งนี้ผมจะไปรายงานตัวที่บริษัทคุณนะ” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ เพิ้งเย้นฟางกับหลี่สื้อผิงคิดยังไงเขารู้ดี แต่เขาขี้เกียจเปิดโปงทั้งคู่ งั้นก็ให้ทั้งคู่เข้าใจว่าเขาเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียละกัน